Tag: bożena kuśpiel-mitka

Implanty zębowe mają na celu uzupełnienie ubytków w naturalnym uzębieniu pacjenta. Warunkami, które muszą spełnić dobre implanty są: funkcjonalność, wytrzymałość, dobre implanty nie powinny też wyróżniać się swym kolorem na tle naturalnych zębów. Zabieg zakładania implantów powinien być wykonany profesjonalnie przez stomatologa specjalistę z odpowiednim doświadczeniem i kwalifikacjami. Implant czyli sztuczny korzeń jest wszczepem wykonanym z tytanu. Jest on wielkości naturalnego korzenia. To implant jest podstawą do wprowadzenia sztucznego zęba czyli korony.

Implanty zębowe zakładanie (3 etapy):

• wszczepienie implantu

• wkręcenie śruby gojącej

• zamocowaniu sztucznego zęba
  

Zakładanie implantu etap I

Etap pierwszy służy wywierceniu w kości (konkretnie w wyrostku zębodołowym) otworu. Zabieg ten ma na celu wkręcenie implantu. Przed wszczepieniem implantu należy zrobić zdjęcie pantomograficzne. Zdjęcie to daje wgląd w ilość tkanki kostnej w dziąśle można wówczas ustalić czy ilość ta jest wystarczająca aby wprowadzić implant.

Jeżeli kość uległa zanikowi (co jest wynikiem utraty zęba i korzenia) pacjenta można poddać sterowanej regeneracji kości (augmentacji kości). Zabieg ten polega na wykonaniu wymaganej ilości tkanki kostnej pod przyszłe implanty stomatologiczne. Zabieg wszczepu jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub w narkozie. Czas wszczepiania implantu wynosi od 30 minut do 2 godzin. Zabieg ten jest bezbolesny. Lekarz musi upewnić się, że pozycja implantu jest sztywna i dopiero wówczas zszyć ranę.

Po wykonaniu zabiegu implant jest widoczny w jamie ustnej. W czasie gojenia się rany występuje bezpośrednie zrośnięcie się sztucznego korzenia z kością czyli osteointegracja. Osteointegracja trwa około 6 miesięcy (dla implantów w szczęce) i około 3 miesięcy (dla implantów w żuchwie). W przebiegu osteointegracji na powierzchni implantu tlen zawarty w komórkach tkanki kostnej tworzy na powierzchni implantu warstwę dwutlenku tytanu. Następstwem tego jest wytworzenie się na powłoce nowej tkanki kostnej, która jest właściwym utrwaleniem implantu. Skutkiem tego procesu jest to, że organizm nie wyczuwa wszczepionego implantu jako ciała obcego lecz jako łączną część dziąsła.

Zakładanie implantu etap II

W drugim etapie następuje odsłonięcie implantu i wkręcenie śruby gojącej. Po unormowaniu się implantu i połączeniu z kością następuje jego odsłonięcie. Dalszy ciąg polega na nacięciu błony śluzowej leżącej nad wszczepem i wkręceniu w implant tzw. śruby gojącej. Zabieg ten ma na celu przyśpieszenie procesu gojenia się błony śluzowej w bezpośrednim otoczeniu implantu oraz wyprofilowanie kształtu dziąsła pod przyszłą koronę protetyczną. Po upływie 14 dni można uzupełnić zabieg protetycznie.

Zakładanie implantu etap III

W etapie trzecim pobiera się wyciski i wstawia sztuczny ząb. Na pierwszej wizycie lekarskiej lekarz ustala z pacjentem kolor korony i pobiera wyciski protetyczne. Pobranie wycisku jest podstawą do przeprowadzenia badań w laboratorium, dzięki którym wykonuje się dwa elementy. Gdy powstaną te elementy lekarz kończy ostatni etap zakładania implantów. Elementami tymi są:

• łącznik, czyli filar protetyczny, na którym mocowana jest korona

• korona protetyczna na której mocowany jest sztuczny ząb

Ostatnim działaniem lekarza jest przykręcenie łącznika do implantu. Kiedy połączenie łącznika z implantem jest stabilne stomatolog mocuje koronę protetyczną.

Implanty zębowe związane są ze szczególną higieną jamy ustnej i częstymi konsultacjami z lekarzem.

Źródła zdjęć:

https://www.tourmedica.pl/informacje/implanty-stomatologiczne-jednofazowe-czym-sa-i-jakie-maja-zastosowanie/

https://www.mediraty.pl/stomatologia/przecietne-koszty-procedur/implanty-zebow/

1. Co to jest nadwrażliwość zębów?

Nadwrażliwość zębów to dolegliwości bólowe pojawiające się podczas mycia zębów, jedzenia zimnych potraw, picia gorących napojów. Nadwrażliwość zębów może pogłębiać nieodpowiedni wybór pasty. Na nadwrażliwość zębów wpływa dużo czynników takich jak: wady zgryzu, czy mechaniczne uszkodzenie szkliwa. Nadwrażliwość zębów głównie wypływa jednak z niewłaściwej higieny jamy ustnej. O nadwrażliwości mówimy wtedy, gdy dochodzi do uszkodzenia szkliwa zębów. Szkliwo zębów pozbawione szczelnej warstwy ochronnej osłaniającej unerwioną zębinę reaguje nadwrażliwością.

2. Nadwrażliwość zębów przyczyny:

• złe nawyki higieniczne

• wady zgryzu ( z ich przyczyny zęby są przeciążone dochodzi do uszkodzenia szkliwa i odsłonięcia zębiny)

• spożywanie dużej ilości cytrusów i napojów gazowanych, które zmieniają odczyn śliny na kwaśny, co powoduje stopniową demineralizację szkliwa

• choroby przewodu pokarmowego (ich następstwem jest zarzucanie treści żołądka przełyku)

• częste wymioty (np. przy bulimii)

• obgryzanie ołówków i paznokci może doprowadzić do mechanicznego uszkodzenia szkliwa

• niekontrolowane zgrzytanie zębami podczas snu

• zbyt intensywne czyszczenie zębów twardą szczoteczką w połączeniu z mocno ścierającą pastą, zwłaszcza wybielającą

• zła technika mycia zębów – może przyczynić się do kaleczenia dziąseł oraz odsłonięcia szyjek zębowych, które nie chronione przez szkliwo stają się bardzo wrażliwe na bodźce czuciowe.

3. Nadwrażliwość zębów objawy:

Symptomem nadwrażliwości zębów jest ból odczuwalny podczas jedzenia zimnych i gorących dań i picia zimnych i gorących napojów. Ból może występować także podczas mycia zębów.

4. Nadwrażliwość zębów leczenie i łagodzenie objawów

W celach zapobiegawczych pacjentom z tendencją do nadwrażliwości zębów zaleca się: stosowanie specjalistycznej pasty zawierającej związki fluoru o niskich właściwościach ścierających, używanie miękkiej szczoteczki, delikatne mycie zębów ruchami wymiatającymi, wstrzymanie się od spożywania cytrusów lub kwaśnych napojów przed umyciem zębów. Pomocna może być również nić dentystyczna, oraz płyn do płukania jamy ustnej zmniejszający nadwrażliwość. W leczeniu nadwrażliwości zębów ważna jest- jeżeli zachodzi taka potrzeba, to znaczy kiedy szkliwo jest bardzo zniszczone- wizyta u stomatologa. Lekarz ten może zalecić wówczas nałożenie na zęby preparatu z fluorem lub użycie specjalistycznego preparatu działającego jak szkliwo w płynie. Jeżeli ubytki w szkliwie są duże można uzupełnić je wypełnieniem kompozytowym, które działa izolująco na bodźce powodujące nadwrażliwość, oddzielając je od wrażliwych zakończeń nerwowych.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest stomatologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmują lek. med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński.  W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://www.dentine.pl/nadwraliwo-zbw-59

Budowa zęba może być podzielona na anatomiczną i histologiczną. W pierwszym przypadku ząb jest zbudowany z trzech części: korzenia, korony, szyjki. W drugim przypadku ząb zbudowany jest z czterech rodzajów tkanek.

Budowa zęba:

Korzeń – część zęba umiejscowiona w kościach szczęk. Stanowi on ok 2/3 zęba i utrzymuje go w stabilnym położeniu.

Korona – jest to jedyna widoczna, górna część zęba. W zależności od kształtu korony ząb pełni odpowiednie funkcje. Na przykład zęby przednie mają kształt dłuta i są ostre. Natomiast zęby trzonowe są zakończone płaskimi powierzchniami służącymi do rozdrabniania pokarmu.

Szyjka – to charakterystyczne przewężenie, które znajduje się na granicy z dziąsłem, pomiędzy korzeniem a koroną.

Brzeg dziąsła – miejsce, w którym ząb styka się z dziąsłem. Przy braku odpowiedniej higieny (złe szczotkowania) na brzegu dziąsła powstaje płytka nazębna oraz kamień nazębny. Prowadzi to do stanów zapalnych i chorób dziąseł.

Szkliwo – najbardziej zewnętrzna warstwa zęba. Szkliwo jest najtwardszą i najbardziej zmineralizowaną tkanką ludzkiego organizmu. Niestety w przypadku braku dbania o zęby może ulec zniszczeniu.

Cement – jest najbardziej zewnętrzną warstwą w korzeniu i wspomaga jego mocowanie w zębodole.

Zębina – podstawowy budulec zęba. Jest to ta część zęba, która znajduje się pod szkliwem.

Miazga – tkanka miękka znajdująca się wewnątrz wszystkich zębów. Jest zbudowana z nerwów oraz naczyń krwionośnych. Dotarcie próchnicy do miazgi zazwyczaj objawia się bólem.

W jamie ustnej dorosłego człowieka prawidłowo znajduje się od 28 do 32 zębów.

Każdy ząb pełni określoną funkcję. Zęby dzielimy na:

• Siekacze : ostre zęby przednie w kształcie dłuta (4 na górze i 4 na dole), służące do przegryzania pokarmu.

• Kły : mają stożkowaty (lub guzkowaty) kształt i służą do rozrywania pokarmu.

• Zęby przedtrzonowe : mają dwa zaostrzone guzki na powierzchni żującej i czasami są nazywane zębami dwuguzkowymi. Przedtrzonowce służą do rozgniatania i rozrywania pokarmu.

• Zęby trzonowe : posiadają wiele guzków na powierzchni żującej i służą do rozdrabniania pokarmu

W uzębieniu mlecznym nie ma grupy zębów przedtrzonowych i nigdy nie występują trzecie zęby trzonowe, więc w sumie jest 20 zębów. W każdym łuku zębowym znajdują się 4 siekacze, dwa kły i 4 zęby trzonowe.

Źródła zdjęć:

https://www.dental-design.com.pl/warto-wiedziec/budowa-zeba-co-warto-wiedziec/

http://www.dentine.pl/jama-ustna-i-zby-58

Leczenie kanałowe zęba – to metoda leczenia nieodwracalnych zapaleń miazgi. Jest to jeden z najczęściej wykonywanych zabiegów z zakresu stomatologii. Polega na usunięciu zmienionej chorobowo miazgi z komory i kanałów zęba, zdezynfekowaniu ich i wypełnieniu odpowiednim materiałem.

Infekcja miazgi, spowodowana może być np. zaawansowaną próchnicą lub urazem mechanicznym zęba. Leczenie kanałowe może być pierwotne i wtórne.

Jeśli leczenie kanałowe zęba jest przeprowadzane po raz pierwszy, mamy do czynienia z leczeniem pierwotnym. Jeżeli ząb musi zostać leczony kanałowo po raz drugi, mówi się o leczeniu wtórnym. Wskazaniem do powtórnego leczenia kanałowego jest m.in. nieprawidłowo wykonane leczenie pierwotne, nieszczelne wypełnienie kanałów zębów, pozostałe w korzeniach fragmenty narzędzi stomatologicznych.

Wskazania do przeprowadzenia leczenia kanałowego:

Przede wszystkim leczenie takie jest konieczne, gdy miazga zębowa znajduje się w stanie zaawansowanego i nieodwracalnego zapalenia. Do takiej sytuacji dochodzi gdy zmiana próchnicza nie zostało odpowiednio wcześnie wyleczona i wnika w coraz głębsze warstwy zęba. Najpierw atakowana jest zębina, a z czasem miazga. Rozmnażające się bakterie wywołują stan zapalny tej części zęba. Charakterystyczne objawy w przypadku bólu spowodowanego zapaleniem miazgi to:

– ból  nasilający się wieczorem lub w nocy

– wrażliwość na zimno lub ciepło

– ostry ból przy nagryzaniu lub nawet dotyku

Leczenie kanałowe przeprowadza się również u pacjentów z martwicą miazgi – do niej dochodzi najczęściej z powodu urazu mechanicznego zęba.  A także u osób u których podejmowano nieudane próby leczenia kanałowego. Charakterystyczne cechy martwicy to:

– widoczna na zdjęciu RTG zmiana okołowierzchołkowa

– brak ostrego bólu

– przebarwienie pozornie zdrowego zęba

– występowanie przetoki dziąsłowej

Etapy leczenia kanałowego:

1.Przeprowadzenie z pacjentem wywiadu , na podstawie którego podejmuje się decyzje o leczeniu kanałowym. W niektórych przypadkach wykonanie zdjęcia RTG

2.Zastosowanie w razie konieczności znieczulenia (gdy miazga zębowa jest już w stanie zapalnym, ale nie obumarła)

3.Usunięcie chorej tkanki zęba, otrzymując tym samym dostęp do komory (jeśli infekcja miazgi jest efektem próchnicy)

4.Zatrucie tkanki w przypadku, gdy miazga jeszcze nie obumarła (wówczas kolejny etap leczenia następuje po 7-14 dniach)

5.Usunięcie miazgi z kanałów zęba (przy pomocy niewielkich pilników, przypominających kształtem igły). Kanały są potem odkażone i poszerzone

6.Wypełnienie kanałów specjalną substancją, która z biegiem czasu ulega stwardnieniu

7.Zaopatrzenie zęba podkładem, czyli warstwą oddzielającą kanały od plomby, a następnie wykonanie wypełnienia (tzw plomby)

W leczeniu kanałowym coraz częściej stosuje się mikroskop. Pozwala on “zajrzeć” do wnętrza kanałów korzeniowych, ocenić ich długość i kształt, zlokalizować ewentualne przeszkody lub uszkodzenia ściany korzenia. Jest on niezbędny do wykonywania zabiegów wymagających dużej precyzji.

Źródła zdjęć:

http://www.stomatologiasorriso.pl/endodoncja_leczenie_kanalowe.html

http://proortodont.pl/pl/uslugi/endodoncja-czyli-leczenie-kanalowe/

Fluoryzacja to profilaktyczny zabieg dentystyczny, polegający na pokryciu zębów lakierem lub żelem o wysokim stężeniu fluoru. Można też stosować wewnętrznie różnego rodzaju preparaty z fluorem: tabletki, krople.

Fluor to bardzo ważny pierwiastek dla zdrowia zębów. Głównym jego działaniem jest wzmacnianie szkliwa oraz uodparnianie zębów na działanie szkodliwych bakterii. Występuje przede wszystkim w środkach do higieny jamy ustnej, (pasty do zębów i płyny do płukania ust), oraz w wodzie pitnej i niektórych produktach spożywczych. Dostarczane w ten sposób dawki fluoru w niektórych przypadkach nie wystarczają do zachowania zdrowych zębów. Dlatego konieczna jest fluoryzacja zębów.

Fluoryzacja może wyglądać następująco:

1.Lakierowanie zębów – nakładanie lakierów z fluorem za pomocą specjalnych pędzelków. Lakiery utrzymują się przez pewien czas na zębach i stopniowo uwalniają jony fluorkowe. Zabieg ten redukuje próchnicę nawet do 40%. Przed lakierowaniem należy odpowiednio przygotować zęby: oczyścić, przepłukać i osuszyć. Nakładanie lakieru na zęby wykonuje się 2-4 razy do roku.

2.Fluorowanie kontaktowe – wcieranie w powierzchnię zębów, za pomocą tamponu z waty lub pędzelka (przez ok. 60 sekund), preparatów z fluorem. Mogą być też zastosowane okłady z żelu (pianki) zawierającego jony fluorkowe. Żel (piankę) nakłada się na jednorazowe łyżeczki, które następnie przykłada się do łuku zębowego na ok. 5 minut. Po tym zabiegu należy nie jeść i nie pić przez ok 2 godziny.

3.Fluoryzacja metodą szczoteczkową – nakłada się specjalny płyn z fluorem na szczoteczkę i szczotkuje się zęby przez kilka minut . Po zabiegu tym nie należy płukać jamy ustnej.

4.Jonoforeza fluorkowa – wprowadzanie fluoru za pomocą prądu stałego o słabym natężeniu. Watę lub gazę nasączana jest preparatem z fluorem, następnie nakładana na elastyczną łyżeczkę. Łyżeczkę wprowadza się na kilka minut do jamy ustnej. Zabieg ten cechuje się dużą skutecznością, ponieważ powoduje redukcję próchnicy nawet do 70%.

Zalety fluoryzacji:

– zapobieganie próchnicy u dorosłych i dzieci, próchnicy wtórnej przy leczeniu ortodontycznym, oraz zapobieganie próchnicy wtórnej w okolicach wypełnień i uzupełnień protetycznych

– remineralizacja szkliwa,
– leczenie nadwrażliwych szyjek zębowych

Ważna jest świadomość, że nadmierne stosowanie fluoru może być przyczyna fluorozy zębów.

Źródła zdjęć:

http://www.profident.pl/klinika/profilaktyka/fluoryzacja.aspx

http://orthoclinic.com.pl/portfolio-view/fluoryzacja/

Próchnica to przypadłość, spowodowana głównie przez nieprzestrzeganie zasad higieny jamy ustnej. Może rozwinąć się nawet u niemowląt (mówimy wtedy o próchnicy butelkowej) oraz u młodszych dzieci. Dlatego jeśli dojdzie do zaniedbania zębów mlecznych, dziecko będzie miało olbrzymie problemy z zębami w późniejszym wieku.

Przyczyny próchnicy są w zasadzie trzy: podatność tkanek (dziecko odziedziczyło po rodzicach skłonności do próchnicy), złe nawyki żywieniowe (dużo słodyczy, napoje gazowane, częste sięganie po przekąski) i niedokładna higiena jamy ustnej (złe szczotkowanie a niekiedy nawet brak szczotkowania).

Rozwój próchnicy polega na demineralizacji oraz rozpadzie twardych tkanek zęba. Początkowo pojawiają się na zębie tzw. plamy próchnicowe. Objaw ten nie dotyczy zębiny zęba, ale wyłącznie szkliwa. Jeśli dojdzie do dalszego rozwoju próchnicy plama będzie się powiększać, zmieni zabarwienie, obejmie zębinę a z czasem dotknie również miazgi zęba.

Leczenie próchnicy zależy od stopnia jej zaawansowania. W fazie początkowej gdy mamy do czynienia jedynie z plamami próchnicowymi, wystarczy remineralizacja zębów. W kolejnej fazie (chora jest zębina) konieczne będzie usunięcie ubytku oraz uzupełnienie go za pomocą wypełnienia. W przypadku gdy próchnica obejmie miazgę zęba trzeba przeprowadzić leczenie kanałowe, a w najcięższych przypadkach nawet ekstrakcję.

Zapobieganie próchnicy należy wdrożyć już w czasie ciąży. Bardzo ważna jest właściwa dieta, zawierająca odpowiednią ilość białka, witaminy (szczególnie A, B, C i D) a także składniki mineralne. Istotną rzeczą jest dbanie o zęby od momentu ich pojawienia się. Trzeba zapoznać najmłodsze dzieci ze szczoteczką do zębów i nawykami szczotkowania. Oczywiście równie istotne są regularne wizyty w gabinecie stomatologicznym, wdrażanie zasad higieny jamy ustnej, jak również zasad zdrowego żywienia.

Prawidłowa higiena jamy ustnej:

1.Mycie zębów powinno odbywać się rano i wieczorem oraz w miarę możliwości po każdym posiłku. Bardzo ważna jest prawidłowa technika szczotkowania!

2.Używanie odpowiedniej szczoteczki do zębów (klasycznej jak i elektrycznej). Szczoteczkę (lub wymienną końcówkę w szczoteczce elektrycznej) należy zmieniać co 3-4 miesiące.

3.Dobranie odpowiedniej pasty do zębów przeznaczonej do walki z próchnicą, wybór właściwego produktu podpowie stomatolog.

Źródła zdjęć:

https://artelis.pl/artykuly/41023/5