Luty
12

Zespół Guillaina- Barrego

12 lutego, 2019 Blog

Czym jest zespół Guillaina – Barrego?

Zespół Guillaina- Barrego (ostra zapalna polineuropatia demielinizacyjna) to choroba, u źródła której leży autoimmunologia. W toku choroby układ odpornościowy atakuje części obwodowego układu nerwowego. Następstwem tej choroby jest osłabienie mięśni i uczucie mrowienia w różnych częściach ciała. Objawy mogą wystąpić w każdym wieku. Stwierdzono, że choroba częściej dotyka mężczyzn.

Zespół Guillaina – Barrego : przyczyny

Obecnie nie stwierdzono jeszcze dlaczego układ odpornościowy, a konkretnie białe ciałka krwi (limfocyty) zwraca się przeciwko ochronnej osłonce nerwów, czyli mielinie, co w konsekwencji prowadzi do ich uszkodzenia. Można postawić hipotezę, że pojawienie się objawów chorobowych zależy od infekcji na tle wirusowym i bakteryjnym- najczęściej górnych dróg oddechowych lub żołądka i jelit.

Zespół Guillaina - Barrégo jest chorobą nerwów obwodowych, która doprowadza do osłabienia mięśni

Zespół Guillaina – Barrego : objawy

Głównymi i początkowymi objawami tej choroby są parestezje czyli drętwienie lub mrowienie kończyn. Występuje także osłabienie mięśni- najpierw mięśni kończyn dolnych, a potem mięśni kończyn górnych i tułowia. U chorego pojawiają się także bóle mięśniowe.

Może również dojść do porażenia nerwu twarzowego. Następstwem tego są problemy z mówieniem, żuciem i przełykaniem. Zaburzenia te mogą ewoluować (narastać) w ciągu godzin lub dni a nawet od 3 do 4 tygodni.

Zespół Guillaina – Barrego : diagnoza

Gdy objawy wskazują na zespół Guillaina- Barrego w celu potwierdzenia diagnozy wykonuje się punkcję lędźwiową dla pobrania płynu mózgowo-rdzeniowego, oraz badanie przewodnictwa nerwowego (ocenę stanu nerwów obwodowych).

Zespół Guillaina – Barrego : leczenie

Zwykle chory potrzebuje hospitalizacji i opieki lekarskiej.

W leczeniu stosuje się terapię immunomodulującą, w skład której wchodzą:

– wymiana osocza po pobraniu krwi z organizmu usuwa się z niej znajdujące się w niej szkodliwe przeciwciała. Tak oczyszczona krew jest przetaczana do ciała pacjenta.

– dożylny wlew preparatu immunoglobulin ludzkich (przeciwciała dodaje się do krwi)

– w niektórych przypadkach może zaistnieć konieczność użycia respiratora. Dzieje się tak, gdy zostaną osłabione mięśnie odpowiedzialne za oddychanie.

W leczeniu szpitalnym należy zwrócić uwagę na zabezpieczenie chorego przed ewentualnymi powikłaniami zwięzanymi z długim leżeniem w łóżku (zakrzepica żył głębokich, odleżyny, infekcje).

Zespół Guillaina – Barrego : jak wygląda rehabilitacja

W powrocie do dawnej sprawności pomoże rehabilitacja. Należy zastosować ćwiczenia, które wzmocnią mięśnie oraz warto poddać się fizykoterapii w postaci elektrostymulacji mięśni kończyn dolnych. Można także wypróbować masaż wirowy.

Zespół Guillaina - Barrego - rehabilitacja ruchowa powinna być wdrożona tak szybko, jak to tylko możliwe

Zespół Guillaina – Barrego : jakie są rokowania?

Stan chorego i rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby. Statystycznie okolo 75 procent chorych wraca do całkowitej sprawności. Po zakończeniu lecenia u około 20 procent pacjentów mogą utrzymywać się takie objawy jak mrowienie kończyn, osłabienie siły mięśniowej. Istnieje również ryzyko śmierci – około 5 procent chorych umiera.

źródła zdjęć:

http://beyerfisio.com/wp-content/uploads/2016/03/sistema-nervioso.jpg
https://seligasaude.com/wp-content/uploads/2016/02/sindrome-guillain-barre-e-zika-virus.jpg
Luty
7

Zrywania mięśniowe - mioklonie

7 lutego, 2019 Blog

Co to są mioklonie?


Napadowe zaburzenia ruchowe (mioklonie) zaliczane są do nagłych i gwałtownych skurczy poszczególnych grup mięśniowych. Są nieregularne, spotykane najczęściej w mięśniach kończyn. Mioklonie czasami występują w mięśniach twarzy i jamy ustnej. Jednakże zrywania mięśniowe nie wywołują zazwyczaj efektu ruchowego chyba, że są spotykane w większych grupach mięśniowych.

Mioklonie to nagłe i gwałtowne skurcze poszczególnych grup mięśniowych.

Zrywy mięśniowe klasyfikuje się jako spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowych); uwalniać je mogą efekty dźwiękowe, światło czy ruch. Mioklonie występują naturalnie lub są objawem choroby. Podczas fazy snu NREM dają o sobie znać, jak również podczas fazy REM budząc śpiącego. Dzieje się tak u osób zdrowych. Mioklonie fizjologiczne mogą się również uaktywnić w trakcie wysiłku fizycznego czy czkawki. Zrywy mięśniowe zaburzają ruch. Zaburzenia te występują w postaci arytmicznych szarpnięć (skurczu) pojedynczegomięśnia lub grupy mięśni. Skurcze te występują zazwyczaj w postaci pojedynczego epizodu bądź serii. Są zazwyczaj asymetryczne.

Mioklonie mogą również świadczyć o takich chorobach jak: padaczka czy innych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, choroby metaboliczne, uraz czy encefalopatia.

Mioklonie –  rodzaje

Mioklonie samoistne należą zwykle do klasy rodzinnych. Polimioklonie objawiają się rozległymi skurczami w wielu mięśniach ciała, które tworzą się po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (na przykład mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe). Natomiast poliminimioklonie podobne są do nieregularnego drżenia.

– łagodne mioklonie nocne- cierpią na nie głównie niemowlęta i młodsze dzieci. Pojawiają się zazwyczaj w czasie zasypiania i przejawiają się gwałtownymi i nierównomiernymi zrywami kończyn. Czasani objaw ten można pomylić z napadem padaczkowym.

– okresowe ruchy w trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

– zespół niespokojnych nóg- cechuje się on powtarzającymi się, stereotypowymi ruchami kończyn dolnych obydwu lub jednej w trakcie snu; ruchy te charakteryzują się zgięciem kończyn i wyprostowaniem palucha lub zginaniem kończyny w kolanie czy biodrze – okres trwania tych zrywów jest krótki- około 1,5 do 2,5 sekund. Czasami mogą dotykać barków i kończyn górnych.

mioklonie trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

Mioklonie patologiczne – wyróżniamy je w zależności od miejsca ich występowania:

  • mioklonie rdzeniowe
  • mioklonie podkorowe (pozapiramidowe)- nieregularne i wolne
  • mioklonie idiopatyczne – nieznane pochodzenie choroby, której mioklonie stanowią objaw główny
  • mioklonie korowe – krótkotrwałe i szybkie
  • mioklonie pniowe – rytmiczne i bardzo szybkie (tak zwane miorytmie)

Jakie są skutki miokloni?

Zrywy mięśniowe są odpowiedzialne za nocne budzenie się dzieci lub dorosłych. Skutkami tego są: senność w ciągu dnia, drażliwość oraz trudności w koncentracji. Schorzenie to jest często dziedziczne. Aby złagodzić zaburzenia zaleca się zażywanie małych dawek lewodopy przed zaśnięciem.

Mioklonia – diagnoza

Podstawą do postawienia diagnozy tej choroby jest wywiad. Przeprowadza go lekarz rozmawiając z rodzicami dzieci, którzy zauważyli niepożądane objawy u podopiecznych lub rozmawiając z chorą osobą.

Czasami mioklonie pobudza ruch, dźwięk lub światło. By wyeliminować inne jednostki chorobowe wykonuje się tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.

Mioklonia – jak wygląda leczenie

W leczeniu miokloni stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

na mioklonie stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

źródła zdjęć:

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRdv4FrV7Kj7s01j0iJ5P-ljGEzRYSESbpfhR3y5vhMp02CxDp1
https://i.wpimg.pl/O/440×330/i.wp.pl/a/f/jpeg/32064/10605429_m.jpeg
https://drugabuse.com/wp-content/uploads/drugabusenet-shutter516667138-doctor-writing-notes-holds-out-pill-bottle.jpg
Sty
30

Choroba Creutzfeldta- Jakoba

30 stycznia, 2019 Blog

Co to jest choroba Creutzfeldta- Jakoba?

Choroba Creutzfeldta- Jakoba charakteryzuje się degeneracją istoty szarej kory mózgowej, czyli skupiska ciał komórek nerwowych. Choroba ta jest inaczej nazywana gąbczastym zwyrodnieniem mózgu. W obrębie istoty szarej kory mózgowej powstają wakuole, czyli pęcherzykowate cząstki wypełnione infekcyjnym białkiem (tzw. prionami). Powodują one zanik tkanki nerwowej, a następnie zgąbczenie mózgu (spongiozy). Mózg dosłownie zaczyna przypominać gąbkę. Statystycznie na tą chorobę zapada rocznie jedna osoba na milion.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba przyczyny:

Mniejsze od wirusa białko- prion (czynnik zakaźny) ma wpływ na powstawanie choroby. Białko to jest spotykane zarówno u ludzi jak i u zwierząt. Wchodzi ono w skład otoczek komórek nerwowych oraz leukocytów (białych ciałek krwi). Prion to białko, które ma dwie postaci:postać zwykłą oraz chorobotwórczą (scrapie). Mają one identyczny skład chemiczny (zarówno jedna jak i druga forma), inne jest tylko przestrzenne ułożenie aminokwasów, z których są zbudowane.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba powodowana jest przez priony

Odmiana chorobotwórcza- scrapie charakteryzuje się tym, że w kontakcie z normalnym białkiem przekształca je w sobie podobne. Ma to szereg skutków: zmienione białka na zasadzie domina przekształcają lawinowo następne, a te kolejne, itd. Gdy zgromadzi się dostatecznie dużo chorobotwórczego białka, dochodzi do zaniku komórek mózgowych.

Kiedyś drogi rozprzestrzeniania się prionów były znacznie ograniczone z uwagi na fakt, iż określony rodzaj prionów przebywał w organizmie zwierzęcym tylko jednego gatunku. Problem nasilił się obecnie tzn. doszło do wyhodowania odmian prionów, które są bardzo odporne i mają predyspozycje do przenoszenia zakażenia na różne gatunki ssaków, a przyczyniły się do tego produkcja żywności na skalę przemysłową i duża liczba wtórnych zakażeń zwierząt na skutek karmienia ich mączką mięsno-kostną pochodzącą z różnych gatunków zwierząt.

Tylko mały fragment prionu zwierzęcego (kilka aminokwasów) musi być identyczny z ludzkim aby choroba mogła zostać przeniesiona na człowieka. Ustalono, że u ludzi choroba prionowa może rozwinąć się:

– w wyniku samoistnej zmiany białek prionowych z postaci niechorobotwórczej w chorobotwórczą; zależy to od uwarunkowań genetycznych

– na skutek zakażenia prionem BSE pochodzącym od chorych zwierząt przez zjedzenie zakażonych produktów, najczęściej jest to mięso wołowe

– jako zakażenie związane z działaniami medycznymi (przeszczepy rogówki, opony twardej mózgu, po stosowaniu hormonu wzrostu pochodzącego z ludzkich przysadek).

Choroba ta występuje na całym świecie.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba objawy:

Na początku u osób cierpiących na tą chorobę występują zaburzenia czucia i kordynacji ruchów albo pojawia się u nich dezorientacja i nieadekwatne zachowanie z nasilaniem się objawów. Późniejszymi konsekwencjami choroby jest dojście do pełnego otępienia i śpiączki.

Ważny jest fakt, że stuprocentowe pozbycie się choroby wśród zwierząt eliminuje źródło czynnika infekcyjnego, co jest jednoznaczne z likwidacją zagrożenia dla zdrowia człowieka. Innymi objawami choroby mogą być:

– wspomniane już zaburzenia czucia, równowagi i koordynacji ruchowej

– stany drżenia ciała

– niedowłady kończyn najpierw dolnych potem górnych prowadzące do upośledzenia psychomotorycznego

Jednak najważniejszym kryterium do postawienia diagnozy jest występowanie szybko postępującego otępienia.

Stwierdzono również, że w przebiegu choroby mogą występować objawy psychopatologiczne, które bez wnikliwej analizy można błędnie utożsamiać z psychiatrycznymi jednostkami chorobowymi. Należą do nich:

– psychozy

– lęki

– zaburzenia snu

– zaburzenia zachowania

– depresja

Choroba Creutzfeldta -Jakoba – diagnoza:

Aby postawić właściwą diagnozę należy poddać się badaniu elektroencefalograficznemu (EEG). Koniecznym jest także wykonanie badań obrazowych np. tomografii komputerowej, która ujawnia cechy zaniku mózgu.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba głownie charakteryzuje się otępieniem

Choroba Creutzfeldta- Jakoba- leczenie:

Choroba ta zwana inaczej zgąbczeniem mózgu ma przebieg o charakterze nieodwracalnym. Nie odkryto lekarstwa, które zwalczałoby chorobotwórcze priony. W związku z tym nie da się zatrzymać postępującej choroby.

źródła zdjęć:

http://www.haemosexual.com/wp-content/uploads/2016/12/creutzfeldtjakob-disease-67259.jpg
http://www.medonet.pl/m/crop/815/478/medonet/635797434290765973.jpg
Sty
15

Ciągłe zmęczenie i nerwowość - niedobór witamin z grupy B

15 stycznia, 2019 Blog
niedobór witamin z grupy B poważnie oddziałuje na zdrowie

1. Co to są witaminy z grupy B?

Witaminy B należą do grupy substancji rozpuszczalnych w wodzie, które są odpowiedzialne za różnego typu przemiany metaboliczne. Przemiany te mają znaczenie dla codziennego funkcjonowania organizmu. Niedobory tej witaminy mają wpływ na objawy ogólne (przemęczenie,spadek aktywności, osłabienie) oraz na specyficzne objawy narządowe.

2. Witaminy B działanie

Zespół witamin B to kompleks substancji o różnorodnych funkcjach metabolicznych. Jest złożony z następujących witamin.

– B1 – tiamina- reguluje przemiany białek i węglowodanów, uczestniczy w syntezie ATP oraz neuroprzekaźników,

– B2 – ryboflawina – ma znaczenie przy transporcie tlenu do komórek, normuje płytki krwi, kiedy jej brak nie działają prawidłowo witaminy B3 i B6.

– B3 – niacyna – niezbędna do przemian ATP, działa na stan układu nerwowego i skóry.

– B5 – kwas pantotenowy i aktywna postać, koenzym A wpływa na przemiany, których następstwem jest pozyskiwanie energii z podstawowych związków, jest konieczny do syntezy melatoniny i innych neuroprzekaźników oraz witaminy D.

– B6 – pochodne pirydyny- wpływa na układ odpornościowy, bierze udział w syntezie hemoglobiny i prostaglandyn działających między innymi w układzie krążenia, jest odpowiedzialna za liczne przemiany metaboliczne

– B7 – biotyna uważana za witaminę piękna. Wpływa dobroczynnie na stan skóry paznokci i włosów. Ma znaczenie w regulacji poziomu cukru we krwi oraz procesu krzepnięcia.

– B9 – kwas foliowy – pełni ważną rolę w procesach namnażania komórek, jej niedobór możemy zauważyć w układzie krwiotwórczym, pokarmowym oraz okresie ciąży

– B12 – kobalamina- wraz z kwasem foliowym uczestniczy w syntezie czerwonych krwinek, oddziałuje też znacznie na układ nerwowy

Witaminy z grupy B są odpowiedzialne za wiele przemian metabolicznych, które łączą się z łańcuchem pozyskiwania energii przez komórki ciała. Ich niedobory najczęściej widać w tkankach o największych wymaganiach substancji odżywczych, czyli w układzie nerwowym i tam, gdzie komórki muszą się szybciej namnażać.

3. Witaminy B przyczyny niedoboru

Niedobory witaminy B mogą być traktowane ogólnie (w przypadkach ogólnego niedożywienia) lub może się zdarzyć, że są izolowane, gdy mówimy o wyłącznie jednej lub kilku substancjach z tej grupy. Jeśli chodzi o niedobór izolowany mogą się składać na niego takie czynniki jak: niewłaściwie dobrana dieta lub zwiększone wymaganie konkretnej witaminy. Rzadko występuje niedobór witamin B3 oraz B5 i B6. Witamina B3 może być przez organizm dostarczana w dostatecznej ilości z białek. Witamina B5 i B6 są powszechnie obecne w większości pokarmów i ogólnodostępne w nadmiarze. Pozostałe witaminy docierają do organizmu z pożywieniem.

niedobór witamin z grupy B może być spowodowane złą dietą

4. Objawy niedoboru witamin z grupy B

Skutkiem niedoboru witamin z grupy B mogę być takie objawy jak: ogólne osłabienie, apatia i niechęć do działania, spadek siły mięśniowej. Mogą być obecne również niewielkie zaburzenia czucia oraz takie objawy jak: niepokój, nienaturalne pobudzenie nerwowość.

niedobór witamin z grupy B powoduje zmęczenie i różne problemy neurologiczne

Charakterystycznymi symptomami są:

– zespoły złego wchłaniania i biegunki

– łamliwość włosów i paznokci -ogólne pogorszenie ich stanu

– anemia

– pelagra

Nie należy narażać się na niedobory witaminy B w trakcie ciąży bo jest to niebezpieczne. Skutkuje to zaburzeniami rozwojowymi układu nerwowego albo innymi wadami wrodzonymi.

5. Niedobory witaminy B zapobieganie

Powinno się zadbać o bogatą w witaminy dietę. Preparatów z apteki należy używać jedynie w przypadku ostrych niedoborów.

Dieta bogata w witaminę B powinna zawierać:

– szpinak

– ziarno owsa

– fasolę i inne rośliny strączkowe

– nasiona słonecznika, dyni, lnu

– orzechy

– wątróbkę

– soję i mleko sojowe

– drób, ryby i owoce morza

– jajka i przetwory mleczne

Jeżeli  objawy neurologiczne  nie ustępują  pomimo zastosowania diety, a samopoczucie nie ulega zmianie – należy skonsultować się z lekarzem.

niedobór witamin grupy B należy odpowiednio suplementować

źródła zdjęć:

https://3.allegroimg.com/original/0c42a3/e709f7e449b2841cad3f782da353

https://www.drlinaman.com/wp-content/uploads/2015/09/Think-Before-You-Speak.jpg

https://image.freepik.com/free-photo/tired-old-woman-remove-eyeglasses-massage-eyes-after-read-book_61573-195.jpg

https://surojadek.com/wp-content/uploads/brak-witaminy-B12-mo%C5%BCe-by%C4%87-niebezpieczny-dla-zdrowia.jpg

 

 

Sie
24

Stwardnienie rozsiane

24 sierpnia, 2018 Blog

Stwardnienie rozsiane to choroba, która dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. W klasyfikacji choroba zalicza się do grupy dolegliwości zapalano-demielinizacyjnych. Statystycznie na stwardnienie rozsiane najczęściej chorują osoby, które są w wieku 20-30 lat. Najrzadziej choroba ta występuje u osób, które nie skończyły jeszcze 18 roku życia oraz po 50 roku życia. Stwardnienie rozsiane dwukrotnie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Choroba ta często jest przyczyną inwalidztwa.

Stwardnienie rozsiane-przyczyny:

Przyczyny stwardnienia rozsianego są nie do końca poznane. Dużą rolę w jego powstawaniu mają ogniska demielinizacyjne, które zlokalizowane są w okolicach mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane rozprzestrzenia się na mielinę, która odgrywa ważną rolę w budowie osłonek włókien nerwowych. Za sprawą stwardnienia rozsianego wyżej wymienione osłonki są niszczone, a pozbawione ochrony włókna nie mogą dobrze przewodzić sygnałów z ośrodkowego układu nerwowego. Skutkiem takiej sytuacji jest stan, w którym powstają objawy choroby i pojawiają się problemy neurologiczne. Zbadano, że wpływ na rozwój choroby ma czynnik genetyczny, środowiskowy oraz autoimmunologiczny.

czynnik genetyczny- udowodniono, że przebieg stwardnienia rozsianego jest dwudziestokrotnie bardziej prawdopodobny u osób I stopnia pokrewieństwa z pacjentem niż u osób niespokrewnionych.

czynnik środowiskowy- czynniki, które mogą przyczynić się do stwardnienia rozsianego to: zanieczyszczenie środowiska, dieta, tytoń, hormony, niedobór witaminy D, miejsce zamieszkania i urodzenia, gdyż im dalej od równika tym większe prawdopodobieństwo choroby.

-czynnik autoimmunologiczny- w trakcie rozwoju autoimmunologicznego organizm pacjenta produkuje białka autoprzeciwciała, co powoduje zniszczenie mieliny(własne włókna nerwowe), a to z kolei skutkuje tym, że organizm pacjenta sam siebie atakuje.

Stwardnienie rozsiane – jakie są najczęstsze objawy?

Objawy stwardnienia rozsianego mogą ujawnić się na kilka lat przed diagnozą. Do takich symptomów należy zmęczenie nie uzależnione od wysiłku fizycznego. Ponadto do objawów stwardnienia rozsianego można zaliczyć pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego-mogą go poprzedzać częste zaburzenia widzenia. W pierwszym etapie choroby do najczęstszych objawów należą:

– zaburzenia czucia

– niedowład kończyn

– zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie)

-zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

Objawy choroby są różnorodne i nie zawsze ujawniają się z tym samym nasileniem u każdego pacjenta. Najczęściej są spotykane jako grupa symptomów chorobowych- u niektórych będzie to niedowład, u innych niewielka niedoczulica. W kolejnych etapach choroby można się spodziewać takich dolegliwości jak: niestabilność emocjonalna, zaburzenia zwieraczy, zawroty głowy, częste upadki, napięcie mięśniowe.

Ze względu na objawy i przebieg choroby stwardnienie rozsiane dzielimy na cztery postacie.

stwardnienie rozsiane remitująco- powracające- przebiega w charakterze rzutów i remisji. Objawia się najczęściej u osób, które nie ukończyły 40 roku życia.

stwardnienie rozsiane wtórnie postępujące ta odmiana choroby spotykana jest najczęściej u osób w wieku 40 lat a także u tych, u których choroba od 10-15 lat występuje w postaci remitująco-nawracającej. Niestety ta odmiana choroby nie daje szansy na wyleczenie a stan chorego powoli się pogarsza.

stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące- pojawia się najczęściej u mężczyzn po 40 roku życia. Stanowią oni grupę 10-15% chorych na stwardnienie rozsiane. Objawy neurologiczne występują z silnym natężeniem od początku choroby. Ujawniają się problemy z koordynacją, poruszaniem się, osłabieniem nóg.

stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące z zaostrzeniami- najrzadziej występująca postać choroby. Objawia się u zaledwie 5% pacjentów. W tym wypadku nie ujawniają się żadne okresy poprawy. Niepełnosprawność jest coraz bardziej zaawansowana, pojawiają się rzuty.

Stwardnienie rozsiane- leczenie:

Celem leczenia jest zapobieganie i usuwanie objawów choroby. Podaje się leki steroidowe (w czasie rzutów), które zmniejszają nasilenie reakcji zapalnej w ognisku demielinizacji i przyspieszają ustępowanie objawów. Jeżeli choroba postępuje gwałtownie stosuje się leki immunosupresyjne. Farmakologiczne leczenie objawowe i rehabilitacja pomagają w razie wzmożonego napięcia mięśni i zaburzeń zwieraczy. Należy także prowadzić zdrowy tryb życia, pamiętać o odpowiedniej wadze masy ciała, unikać stanów zapalnych, co może uchronić przed kolejnym rzutem choroby.

stwardnienie_rozsiane

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest neurologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Agnieszka Bik – neurolog.  W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://www.sites.google.com/site/katarzynadudzinskasm/czym-jest-stwardnienie-rozsiane
Sty
12

Udar mózgu

12 stycznia, 2018 Blog

Udar mózgu (inaczej wylew, apopleksja lub zawał mózgu) jest to miejscowe i nagłe zaburzenie krążenia krwi w mózgu. Dochodzi do niedotlenienia tkanki mózgowej i uszkodzenia jej funkcji.

Wyróżnia się dwa rodzaje udaru mózgu:

1.udar niedokrwienny – w tej sytuacji z powodu zatkania naczynia krwionośnego przez zator lub zakrzep krew nie może dopłynąć do mózgu.

Objawy:

* niedowład lub paraliż połowy ciała, który występują nagle

* mniejsze czucie lub jego brak w sparaliżowanej połowie ciała

* mogą wystąpić urojenia, omamy, napady padaczki

* niedowidzenie

* brak możliwości wykonywania precyzyjnych ruchów

* zaburzenia świadomości

* zaburzenia mowy 

* problemy z przełykaniem

* amnezja

 

2.udar krwotoczny (wylew krwi do mózgu) – ma miejsce gdy dochodzi do wylania się krwi do mózgu. Może to nastąpić  z pękniętego naczynia krwionośnego, które zaopatrujące mózg w krew i mieści się w jego pobliżu. Wylana krew niszczy tkankę mózgową, na dodatek komórki są pozbawione tlenu. Z reguły przebieg udaru krwotocznego jest cięższy niż udaru niedokrwiennego.

Objawy:

* nagłe pogorszeniu stanu ogólnego chorego

* silny ból głowy, nudności, wymioty

* utrata przytomności po kilku minutach od pojawienia się pierwszych objawów

* z powodu porażenia połowicznego, które występuje najczęściej, opada kącik ust po stronie porażonej

* objawy oponowe

Czynniki zwiększające ryzyko udaru mózgu:

  • nadciśnienie tętnicze,
  • choroby serca (migotanie przedsionków, wady serca)
  • otyłość lub duża nadwaga
  • zaawansowana miażdżyca
  • cukrzyca
  • nadużywanie alkoholu
  • zaburzenia gospodarki lipidowej
  • palenie papierosów
  • bezdech senny

 

Istnieje wiele sposobów, dzięki którym możemy zmniejszyć ryzyko powstania zakrzepu oraz udaru mózgu. Są to m.in:

  • zdrowa dieta
  • wysiłek fizyczny
  • kontrola ciśnienia oraz poziomu cukru we krwi
  • zaprzestanie palenia papierosów
  • unikanie alkoholu
  • ważne jest też monitorowanie i leczenie migotania przedsionków

Diagnoza udaru mózgu:

Pobyt na oddziale neurologicznym szpitala. Badanie tomograficzne, które jest niezwykle ważne. Pozwala ono zobaczyć obszar mózgu dotknięty chorobą i określić jej rodzaj. Usg dopplerowskie, badanie krzepliwości krwi.  Jeżeli chory jest przytomny, wykonuje się też badanie neurologiczne (sprawdza się poprawność odruchów, ocenia siłę i sprawność mięśni, bada reakcje źrenic na światło). To wszystko pozwala precyzyjnie wyznaczyć obszar zniszczenia mózgu. W przypadku udaru krwotocznego jest mało metod skutecznego leczenia, jednak w przypadku udaru niedokrwiennego jest duża szansa na wyleczenie, o ile pacjent szybko trafi do szpitala. W przypadku udaru niedokrwiennego mózgu podaje się lek, który rozpuszcza skrzeplinę. Szybka i skuteczna interwencja daje pacjentowi szanse na odzyskanie mowy i siły mięśniowej w porażonych kończynach. Jeżeli chory otrzyma lek w ciągu ok. 3 godzin od wystąpienia objawów udaru, istnieją duże szanse na zminimalizowanie neurologicznych powikłań choroby, głównie niedowładów i zaburzeń mowy.

udar_mózgu

Źródła zdjęć:

https://udar.mp.pl/udar-mozgu/135796,udar-mozgu

http://www.forumneurologiczne.pl/forum/mur-moze-uratowac-innym-zycie-jak-rozpoznac-udar-mozgu/watek/1038660/1.html

Lis
17

Urlop lek.med. Agnieszki Bik (neurolog)

17 listopada, 2017 Aktualności, Neurologia okulickiego, Okulickiego

Witamy,

z przykrością informujemy o dłuższej nieobecności lek.med. Agnieszki Bik (neurolog).

Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

W celu zapoznania się z pełną ofertą neurologii zapraszamy do zakładki:

https://bjmedical.pl/neurologia/

Lis
17

Choroba Alzheimera - przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie

17 listopada, 2017 Blog

Co to jest choroba Alzheimera?

Choroba Alzheimera prowadzi do neurodegeneracji, w której występuje stan otępienia. Dotyka najczęściej osób po 65 roku życia. Objawy tej choroby wiążą się z obniżoną sprawnością umysłową, która najczęściej powiązana jest z wiekiem. Innym określeniem tej choroby jest przed starczy zanik mózgu. Następstwem tej choroby jest uszkodzenie w korze mózgowej, co prowadzi do kłopotów z mową, pamięcią czy myśleniem.

mózg_chory_i_mózg_zdrowy_w_chorobie_Alzheimera

Przyczyny

Przyczyny tej choroby są nie do końca poznane istnieją trzy główne hipotezy opisujące przyczynę występowania choroby;

1. Jedną z najstarszych hipotez jest hipoteza cholinergiczna. Na podstawie tej teorii opierają się obecne sposoby farmakoterapii. Hipoteza ta twierdzi, że za przyczyną choroby Alzheimera stoi zmniejszona synteza neuroprzekaźnika acetylocholiny.Ta teoria nie jest bardzo prawdopodobna ponieważ leki mające za zadanie powodować zmiany w niedoborze acetylocholiny nie wykazały współmiernych efektów. Hipoteza ta poddaje do dyskusji również inne czynniki związane z układem cholinergicznym, jak inicjacja wieloskalowej agregacji amyloidu,której następstwem jest uogólnione zapalenie tkanki nerwowej.

2. Hipoteza amyloidowa – hipoteza ta ustanawia, że fundamentalną rolę w patogenezie choroby odgrywają depozyty β-amyloidu. Teorię tę może poprzeć fakt położenia genu APP na chromosomie 21. Zostało to ustalone na podstawie faktu rozwinięcia choroby Alzheimera w okresie pierwszych 40 lat życia u osób, którym zdiagnozowano zespół Downa spowodowanym trisomią chromosomu 21. Jednym z głównych czynników ryzyka genetycznego dla choroby Alzheimera jest specyficzna izoforma apolipoproteiny. Zwiększa ona rozpad β-amyloidu, jednak niektóre jej formy, takie jak APOE4 (izoforma apolipoproteiny), nieefektywnie spełniają to zadanie.

W2009 hipoteza ta doczekała się aktualizacji, wnosiła ona, że bliski krewny białka β-amyloidu, a niekoniecznie ono samo, może stanowić winowajcę. Na mocy tego poglądu, stwierdzono, że opierający się o amyloid mechanizm redukujący połączenia neuronalne w mózgu w fazie szybkiego wzrostu na początku życia osobniczego, może zostać aktywowany przez związane ze starzeniem się procesy w starszym wieku,czego konsekwencją jest zamieranie neuronów,charakterystyczne dla choroby Alzheimera.

3. Hipoteza tau – hipoteza ta głosi, że nieprawidłowości białka tau rozpoczynają chorobowy łańcuch zdarzeń. W tym modelu hiperfosforyzowane nici białka ͳ zaczynają łączyć się ze sobą. W efekcie tworzą splątki neurofibrylarne wewnątrz ciał neuronów. Następstwem tego jest dezintegracja mikrotubuli niszcząca system transportu neuronalnego. Wynikiem tego jest upośledzenie funkcjonowania komunikacji biochemicznej pomiędzy neuronami a później śmierć komórek.

Objawy

Głównymi następstwami choroby Alzheimera są zaburzenia pamięci, czyli zdolności do nabywania nowych lub odtwarzania uprzednio nabytych informacji. W fazie rozwoju choroby występują dodatkowo;

  • afazja

  • apraksja

  • agnozja

  • zaburzenia czynności wykonawczych

Wraz z rozwojem choroby, otępienie nasila się do tego stopnia, że chory nie wie kim jest, pojawia się trudność z wypowiadaniem pojedynczych słów. W przypadku niektórych chorych może występować nadmierne pobudzenie i agresja lub skrajnie przeciwne objawy,takie jak apatia i wyczerpanie.U chorych można zaobserwować również drgawki, drżenie rąk, przykurcze mięśni.

zdrowy_mózg_i_chory_mózg

Amerykańskie Stowarzyszenie Chorych na Alzheimera zaproponowało listę 10 najczęściej występujących symptomów:

  • wycofanie się z pracy kontaktów towarzyskich, hobby

  • brak zdolności prawidłowej oceny sytuacji

  • gubienie i chowanie rzeczy w dziwnych miejscach, niemożność ich odnalezienia.

  • zaburzenia nastroju i zmiana osobowości

  • problemy z mówieniem i pisaniem

  • zaburzenia wzrokowo- przestrzenne.

  • Zaburzenia orientacji w miejscu i w czasie

  • trudności w wykonywaniu codziennych czynności w domu,pracy,w trakcie wypoczynku

  • zaburzenia planowania i rozwiązywania problemów

  • zaburzenia pamięci,które upośledzają codzienne funkcjonowanie

Diagnoza i leczenie

Od zwyczajnych kłopotów z pamięcią chorobę Alzheimera odróżnia szerszy obszar utraty pamięci

osoby niecierpiącej na to zaburzenie nie dotyka całkowity brak kojarzenia faktów. Ustalenie poprawnej diagnozy należy do lekarza po przeprowadzeniu uprzedniej dokładnej rozmowy z pacjentem.

Leki,które stosuje się głównie w tej chorobie mają postać tabletek lub plastrów. ich głównym celem jest hamowanie enzymu, który rozkłada jeden z neuroprzekaźników w mózgu – acetylocholinę. W efekcie jest możliwe zatrzymanie choroby do 3 lat. Pozostałe leki mają za zadanie ochronę komórek nerwowych przed toksycznymi substancjami, które pojawiają się w dużej ilości podczas choroby. Następstwem tego jest spowolnienie objawów choroby.

zdjęcia_tomografu_komputerowego_w_chorobie_Alzheimera

źródła zdjęć:
http://bioinfo.imdik.pan.pl/wiki/Choroba_Alzheimera_(AD)
http://www.alzheimer.szczecin.pl/
chomikuj.pl