Tag: stomatologia okulickiego

Próchnica zębów mlecznych – zakres występowania zjawiska:

Próchnica zębów mlecznych jest chorobą. Jest to poważny problem, który nie powinien być lekceważony ponieważ od stanu zębów mlecznych zależy późniejszy wygląd zębów stałych. Jeśli nie będzie się pamiętało o zębach mlecznych, dziecko będzie miało poważne problemy w przyszłości. Następstwem nie leczenia zębów mlecznych może być źle rozwinięta kość żuchwy, wady zgryzu a w późniejszym okresie zwyczajne braki w uzębieniu. Statystycznie aż 77% sześciolatków ma próchnicę, co więcej ma ją już 65% trzylatków.

Jak wygląda i na czym polega próchnica zębów mlecznych?

Błędne jest przekonanie, że próchnica ma swój początek w brązowych, czy czarnych plamach na zębach. Najwcześniejszym symptomem jest kredowobiała zmiana, która jest dostrzegalna na gładkiej powierzchni zęba.

Tak zwana plama próchnicowa ma charakter matowy, przez co wyraźnie wyodrębnia się na tle zdrowej błyszczącej tafli zęba. Plama próchnicowa jest związana wyłącznie ze szkliwem zęba wykluczając zębinę, której zmiana nie dotyczy. Czasami plama może ewoluować i zabarwiać się na brązowo lub czarno. Plama próchnicowa zaatakuje również zębinę, przybierając postać próchnicy średniej, a po pewnym okresie czasu dotknie również miazgi zęba.

Próchnica zębów mlecznych bardzo szybko rozszerza swój zakres. Zęby mleczne są z natury słabiej zmineralizowane niż zęby stałe, wyróżniają się cieńszym szkliwem i cieńszą warstwą zębiny. Próchnica szybko dotyka miazgi zęba ponieważ to ona zajmuje najwięcej powierzchni. Gdy ten stan będzie faktem leczenie stanie się bardzo bolesne (ze względu na obecność nerwu).

Próchnica zębów mlecznych przyczyny:

Jedną z trzech przyczyn próchnicy zębów mlecznych są tendencje skłonnościowe tkanek (próchnica może być problemem dziedzicznym, wtedy gdy rodzice dziecka mieli słabe zęby, lub paradontozę). Do innych powodów próchnicy u dzieci należą: błędne nawyki żywieniowe i niedokładne szczotkowanie zębów. Najczęściej jednak do próchnicy doprowadzają dwa ostatnie czynniki. Spożywanie dużej ilości słodyczy, picie napojów gazowanych brak zapobiegania i szczotkowania zębów jest powodem próchnicy u coraz większej liczby przedszkolaków.

Przyczyny próchnicy u dzieci :

– próchnica butelkowa – najczęściej występuje u niemowląt, które przyjmują dużo płynów w nocy lub zasypiają z butelką. W nocy zmniejsza się produkcja śliny, która oczyszcza zęby z pokarmów.Wzrasta ilość bakterii, których pożywką jest cukier . W szybkim tempie na przednich zębach pojawiają się czarne plamki. Jeżeli rodzic w porę nie zareaguje próchnica przeniesie się na zdrowe zęby.

– brak higieny jamy ustnej

– słabe uwapnienie tkanek zębów- słaby gatunek szkliwa

– nieodpowiednie nawyki żywieniowe- dużo cukrów prostych, częste spożywanie słodyczy i owoców

– zła higiena jamy ustnej- niedokładne szczotkowanie zębów, odkładanie płytki nazębnej

– częste sięganie po przekąski

Próchnica zębów mlecznych – jak wygląda leczenie?

Leczenie próchnicy zależy od stopnia postępu choroby. W pierwszym etapie choroby, kiedy jedynym tworem są plamy próchnicowe stosuje się remineralizację zębów. Powinno to zahamować rozwój próchnicy. W następnej fazie, kiedy próchnica zajęła już zębinę, niezbędne będzie usunięcie ubytku i uzupełnienie go zakładając plombę.

Leczenie kanałowe konieczne będzie, gdy próchnica zębów mlecznych dotknie miazgi zęba. Z założenia jest ono inne niż u dorosłych. Leczenie kanałowe u dzieci wygląda następująco: najpierw oczyszcza się z próchnicy zębinę i miazgę zęba potem zakłada specjalną pastę, dzięki której nastąpi obumarcie nerwu. Kolejna wizyta u stomatologa polega na czyszczeniu zęba i zakładaniu lekarstwa bakteriobójczego. Na końcu ząb zostaje zamknięty i zaplombowany.

źródła zdjęć:

• http://arie-stomatologia.pl/wp-content/uploads/2014/03/stadia_prochnicy,jpg
• https://www.maluchy.pl/artykuly/jak_umyc_maluchowi_zabki.jpg
• http://perfektdent.elblag.pl/galeria/zabek3.jpg
• http://dlarodziny.blox.pl/resource/dzieckodentysty.jpg

Co to jest zespół pieczenia jamy ustnej?

Stomatodynia, zespół pieczenia jamy ustnej, (ang. BMS) jest długotrwałą chorobą błony śluzowej wyścielającej wnętrze jamy ustnej. Objawia się ona nieprzyjemnym odczuciem w obrębie śluzówki o różnorodnym charakterze i nasileniu. Najczęściej choroba przebiega bez anomalii w obrębie błony śluzowej. Czasami można zaobserwować niewielkie odchylenia w zabarwieniu śluzówki.

Statystycznie zespół pieczenia jamy ustnej odnotowuje się u około 0,7- 15% pacjentów.

Objawy zespołu pieczenia jamy ustnej

Najbardziej typowym i najczęściej występującym symptomem pieczenia jamy ustnej jest ból o zmiennej intensyfikacji. Chorobowy ból ma postać przewlekłą, jego okres trwania wynosi minimum 4-6 miesięcy. BMS jest spotykane około siedmiokrotnie częściej u kobiet niż mężczyzn. Rozwój choroby można stwierdzić zazwyczaj w okresie okołomenopauzalnym.

Zdiagnozowano przypadki, u których ból utrzymywał się nawet przez kilka lat.

Ból często jest określany jako pieczenie, mrowienie, szczypanie w błony śluzowe jamy ustnej.

Jest odczuwany najczęściej w okolicy języka (boczne powierzchnie, koniuszek języka). Taki obraz rzeczy nazywany jest glossodynią. Określany często przez chorych jako szczypanie języka.

Pacjenci mogą cierpieć z powodu bólu w okolicy wyrostków zębodołowych lub policzków, pieczenia podniebienia twardego. Stomatodynią nazywamy rozlane stany bólowe całej jamy ustnej. Dyskomfort może być odczuwany przez chorych również w innych miejscach. W nielicznych wypadkach ból, pieczenie może występować w gardle. Ból ma charakter przewlekły jego okres trwania to kilka miesięcy a nawet lat. W wielu przypadkach eskalacja bólu spada podczas spożywania posiłku.

Innym symptomem, który spotykamy w tej chorobie współwystępującym z bólem, są zaburzenia smaku (odczucie goryczy lub metaliczny posmak w ustach), parestezje.

Chorzy zgłaszają także dolegliwość taką jak uczucie suchości błony śluzowej określaną jako uczucie piasku w ustach. Zazwyczaj są to jednak indywidualne odczucia pacjenta, a wydzielanie śliny jest unormowane.

Podział zespołu pieczenia jamy ustnej na 3 podtypy (według dwóch badaczy: Lameya i Lewisa).

Podział ten ustalono na podstawie umiejscowienia, eskalacji bólu oraz pory jego występowania.

Oto owe trzy podtypy:

– typ 1– ból występuje każdego dnia, nie utrzymuje się po przebudzeniu, pojawia się i intensyfikuje w ciągu dnia

– typ 2– ból nieodłączny każdego dnia, sygnalizuje o sobie już po przebudzeniu, nie słabnie w ciągu dnia

– typ 3– ból różniący się od tego najczęściej spotykanego, pojawia się co kilka dni w nietypowych miejscach np. gardło.

Rodzaje zespołu pieczenia jamy ustnej

Według specjalistów zespół pieczenia jamy ustnej można podzielić na:

– pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej

– wtórny zespół pieczenia jamy ustnej

W obu tych zespołach objawy przedstawiają się identycznie z wymienionymi wcześniej. Różnicę między typem pierwotnym a wtórnym stanowi przyczyna wywołująca niekomfortowe doznania.

Pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej jest jednostką chorobową o niewyjaśnionym pochodzeniu. Przyczyny upatruje się w zaburzeniach w układzie nerwowym.

Podczas leczenia przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

eczeniu przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

Wtórny zespół pieczenia jamy ustnej – jest zespołem wyżej wymienionych objawów, któremu towarzyszą schorzenia ogólne (choroba refluksowa, niedokrwistość, zaburzenia wydzielania hormonów tarczycy, zaburzenia hormonalne u kobiet w okresie menopauzalnym), niedobory witamin i mikroelementów (niedobory żelaza, niedobory kwasu foliowego, witamin z grupy B).

Stomatodynia jamy ustnej może występować także na tle zaburzeń psychicznych. Zaburzenia o podłożu lękowym (klasyfikowane do grupy zaburzeń nerwicowych), czy też depresja mogą być podłożem niechcianych dolegliwości.

Pieczenie jamy ustnej może być także skutkiem przyjmowania niektórych leków na przykład leków na nadciśnienie. Często BMS ma swoje korzenie w zakażeniach bakteryjnych, grzybiczych czy wirusowych. Korzystanie z niewłaściwie wykonanych protez, uczulenia kontaktowe na substancje chemiczne w nich zawarte lub niewłaściwa higiena jamy ustnej, która też może przyczynić się do wtórnego zespołu pieczenia jamy ustnej. Czasami wraz z bólem błony śluzowej jamy ustnej występuje zgrzytanie, zaciskanie zębów inaczej bruksizm.

Diagnoza & leczenie pieczenia jamy ustnej

Biorąc pod uwagę niewyjaśnione pochodzenie tej choroby należy uznać trudności w jej diagnozie i leczeniu. Wymaga to subiektywnego traktowania każdego pacjenta. Terapia ma długą rozpiętość w czasie i domaga się specjalistycznej współpracy wielu lekarzy. Istotnym i naczelnym objawem jest dotkliwy ból, który dodatkowo upośledza cały proces leczenia. Głównym punktem diagnozy jest zweryfikowanie przyczyny zespołu pieczenia jamy ustnej. Proces ten polega na odrzuceniu wszystkich miejscowych i ogólnych schorzeń, które mogą być przyczyną dolegliwości. Leczenie miejscowe to sanacja jamy ustnej, zlikwidowanie wadliwych uzupełnień protetycznych, leczenie wad zgryzu, eliminacja parafunkcji. Jeśli to konieczne powinno się zastosować leczenie przeciwgrzybiczne, przeciwbakteryjne podporządkowane obowiązującym zasadom.

Warto zadbać o odpowiednią dietę. Pokarmy, szczególnie te kwaśne lub ostre mogą się stać powodem zwiększenia objawów bólowych, dlatego należy być ostrożnym przy wyborze produktów do spożycia i wspomniane wcześniej niepożądane dla zdrowia pokarmy wyeliminować z diety. Należy zwrócić uwagę na odpowiednią higienę jamy ustnej: stosować roztwory do płukania jamy ustnej, można podjąć decyzję o wdrożeniu preparatów sztucznej śliny. Wywiad lekarski to cenna metoda, gdy mówimy o schorzeniach ogólnych. Zespół pieczenia jamy ustnej może mieć swe źródło we wszystkich chorobach ogólnych, dlatego trzeba zadbać o nadzór odpowiedniego lekarza.

Warunkiem poszerzonej diagnozy powinien być brak wcześniejszego rozpoznania któregoś ze schorzeń, przyczyniających się do bolesnych objawów w obrębie śluzówki. Pod pojęciem poszerzonej diagnozy rozumiemy: badania krwi, testy alergiczne , sprawdzenie poziomu hormonów. Są to jednak tylko niektóre dostępne badania, które można wykonać.

Jeżeli zaproponowana przez lekarza terapia lecznicza przynosi pożądane efekty możemy wnioskować, że pacjent cierpi na wtórny zespół pieczenia jamy ustnej. W przypadkach charakteryzujących się ciężkim stanem po wykonaniu dokładnych badań i po zasięgnięciu specjalistycznych porad może zostać wdrożone leczenie środkami farmakologicznymi o działaniu ogólnym

źródła zdjęć:

Co to jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia (paradontoza) to grupa chorób, w której skład wchodzą zespół tkanek otaczających szyjkę i korzeń zęba. Jego elementami są: ozębna, wyrostek zębodołowy, oraz dziąsło. Przyzębie pełni rolę aparatu odżywiającego ząb i umocowującego go w zębodole. Spośród chorób przyzębia możemy wyróżnić: zapalenie dziąseł oraz zapalenie przyzębia.

Choroba jest najłatwiejsza do wyleczenia na etapie najwcześniejszym, czyli zapalenia dziąseł. Ignorowany stan zapalny dziąseł może ewoluować i objąć tkanki utrzymujące zęby, czyli włókna kolagenowe, łączące zęby z kością oraz kość otaczającą ząb. Kiedy mamy do czynienia z takim stanem mówimy o chorobie przyzębia. Jest to stan poważny. Następstwem nie leczonej choroby przyzębia jest zniszczenie tkanek otaczających ząb. Odsłaniają się szyjki i korzenie zębów, dziąsła cofają się. Zęby pozbawione ostoi zaczynają się przemieszczać ruszać, a w końcu wypadają.

Choroby przyzębia przyczyny

Nieprawidłowa higiena jamy ustnej przyczynia się do chorób i jest głównym powodem zapalenia dziąseł. Dzieje się tak w 90% przypadków. Na skutek nieprawidłowego lub zbyt rzadkiego mycia zębów, na zębach osadza się płytka nazębna. Płytka nazębna ma postać miękkiego osadu, w skład którego wchodzą resztki pokarmowe oraz bakterie. Odkładające się złogi ściśle przylegają do powierzchni zęba ale dają sięusunąć poprzez dokładne szczotkowanie. Jeśli jednak płytka nazębna jest nieusuawana, to z czasem twardnieje i zamienia się w kamień. Toksyny, których źródłem jest płytka nazębna, bezpośrednio odpowiadają za proces zapalny.

Zapalenie przyzębia jest rezultatem nieleczonego zapalenia dziąseł. Proces ten należy do nieodwracalnych. Zmiany chorobowe obejmują nie tylko dziąsła, ale też kości i więzadła zęba.

Do pozostałych przyczyn chorób przyzębia należą:

– cukrzyca

– wady zgryzu

– braki witamin głównie z grupy B i C

– zaburzenia metaboliczne

– nieprawidłowo wykonane wypełnienia i uzupełnienia protetyczne

– mechaniczne uszkodzenia dziąseł, np. twardym jedzeniem, zbyt mocnym szorowaniem zębów

– bruksizm

– leki podawane chorym na padaczkę, blokery kanału wapniowego, czyli preparaty stosowane przy zwalczaniu chorób układu krążenia, antybiotyki (cefalosporyny)

– częste wymioty- oznaczają nadmierną ilość kwasu w ustach, a to prowadzi do wytrawienia błony śluzowej. Powstają głębokie wżery, dziąsła stają się słabe.

Na chorobę tą cierpią nie tylko osoby starsze, ale także młodsi pacjenci to znaczy przed 30 rokiem życia. Wówczas jest to postać agresywna choroby, w której zniszczenie tkanki kostnej może w okresie 3 miesięcy osiągnąć 2mm, co u pacjenta wiąże się często z uszkodzeniem jego układu odpornościowego.

Choroby przyzębia objawy

Pierwszym niepożądany objawem choroby jest krwawienie z dziąseł podczas mycia lub w trakcie badania stomatologicznego w postaci zgłębnikowania rowka dziąsłowego. Objawy te świadczą o stanie zapalnym.

Kiedy płytka nazębna jest nie usuwana przez 3-4 dni może pojawić się stan zapalny. Ma to wpływ na dziąsła, stają się wtedy one:

– zaczerwienione

– obniżają się szyjki zębowe

– obrzęknięt

– tkliwe

– podatne na krwawienie w trakcie mycia lub podczas jedzenia nawet niezbyt twardych pokarmów

– skutkuje to rozchwianiem zębów

– nadwrażliwość szyjek zębowych na ciepło i zimno

– suchość niesmak i brzydki zapach z ust

Gdy dziąsła zaczynają krwawić pacjent zaczyna słabiej szczotkować zęby. Wydaje mu się, że pozwoli to na wygojenie się dziąseł. Jest to błąd ponieważ wówczas powstaje coraz grubsza płytka nazębna, toksyny bakteryjne drażnią dziąsło, dlatego krwawi ono jeszcze bardziej.

Choroby przyzębia leczenie

Kiedy wdał się stan zapalny dziąseł należy skierować się do lekarza, który dokona usunięcia kamienia nadziąsłowego, poddziąsłowego i płytki nazębnej. W przebiegu zapalenia przydziąseł w pierwszej kolejności wdraża się leczenie przeciwzapalne (podobnie jak w przypadku zapalenia dziąseł), usuwające przyczynę choroby. Kolejnym krokiem jest naprawa uszkodzonych struktur przyzębia usuwająca skutki schorzenia. Do środków leczniczo-regeneracyjnych należą: gingiwektomia, kiretaż czy operacje płatowe. Tymi zabiegami zajmuje się już lekarz specjalista periodontolog.

źródla zdjęć:

CHOROBY DZIĄSEŁ:

Zdiagnozować chorobę dziąseł może lekarz na podstawie takich objawów jak: zaczerwienienie dziąseł, krwawienie podczas szczotkowania, poruszanie się zębów. Może to świadczyć o chorobie dziąseł- paradontozie. Do zapalenia dziąseł natomiast przyczyniają się bakterie.

Paradontoza- jak i kiedy powstaje?

Pierwszym symptomem choroby jest krwawienie dziąseł. Najczęściej to stan zapalny ale może on być niebezpieczny, kiedy dojdzie do jego rozprzestrzeniania się na kość stanowiącą podporę zębów. W płytce nazębnej znajdują się bakterie, które powodują stan zapalny. Jeżeli wspomniana wyżej płytka nie jest usuwana podczas czyszczenia zębów i przestrzeni między nimi,to może skutkować nawarstwianiem się jej, a w efekcie bakterie stopniowo niszczą nie tylko dziąsła i zęby ale konsekwencją jest też destrukcyjne działanie na kość żuchwy i szczęki. Proces ten może prowadzić do rozchwiania zębów, a nawet do konieczności usunięcia zdrowych zębów. Są to skutki zaniedbania higieny jamy ustnej.

Istnieją także inne przyczyny zapalenia dziąseł (zazwyczaj wywołują je bakterie, rzadziej wirusy). Może być ono wynikiem powikłania białaczki, skutkiem alergii, następstwem dużych niedoborów witaminy C, palenia tytoniu, picia alkoholu, przyjmowania niektórych leków (cytostatyki, przeciwpadaczkowe) lub zmian hormonalnych podczas ciąży. U starszych ludzi może być wynikiem źle dobranej protezy.

Choroby dziąseł rozwijają się stopniowo.

Podczas szczotkowania i używania nici dentystycznej dziąsła mogą krwawić wówczas, gdy bakterie żyjące w płytce nazębnej wywołają zapalenie. W tym stadium rozwoju choroby jest możliwość, by ją cofnąć. Jeżeli jednak zaniecha się leczenia konsekwencją może być zapalenie ozębnej, czyli nieodwracalne uszkodzenie kości i włókien mocujących zęby. Resztki jedzenia trafiają do tzw. kieszonek, które zaczynają powstawać pod linią dziąseł. Obecne w kieszonkach bakterie znajdują podatny grunt do rozmnażania się. Jednak dzięki odpowiedniej higienie jamy ustnej oraz za pomocą specjalistycznego leczenia możemy zahamować dalszy rozwój choroby. Gdy w porę nie zatrzymamy choroby, proces może postępować doprowadzając do zniszczenia włókien i kości (stanowią one podporę dla zębów) oraz opuszczenia dziąseł, które odsłaniają korzenie zębów. Zęby zaczynają się ruszać-tak powstaje paradontoza.

Choroby dziąseł – leczenie paradontozy

Leczenie paradontozy odbywa się stopniowo. Pierwszy etap to usunięcie kamienia nazębnego (skaling) ze szkliwa zębów. Daje to lepsze samopoczucie, bo dziąsło może wrócić na swoje miejsce. Druga faza terapii tzw. korekcyjna wygląda następująco: usuwa się zrośnięte kieszonki. Dokonuje tego chirurg. Jeśli zęby się jeszcze nie chwieją, a kieszonki nie są głębokie, lekarz może zalecić tzw. kiretaż. Zabieg ten polega na wyskrobaniu kamienia osadzonego na korzeniu zęba, co powoduje oczyszczenie i spłycenie kieszeni. Aby zmniejszyć krwawienie, ujędrnić i obkurczyć tkanki, na dziąsła objęte stanem zapalnym aplikuje się leki (np. zawierające propolis, aloes, echinaceę). Pod śluzówkę dziąseł wprowadza się też leki przeciwzapalne i pobudzające tkanki do odnowy. Aby terapia była skuteczna pacjentowi należy podać od 3 do 20 zastrzyków. Stomatolodzy dysponują również preparatem (Emdogain), który w sposób biologiczny powoduje odtwarzanie zniszczonych przez paradontozę tkanek otaczających zęby. W wypadku wstrzyknięcia leku do kieszonek dziąsłowych- rekonstruuje tkanki przyzębia.

W leczeniu chorób przyzębia można również wdrożyć leczenie laserowe. Stosuje się dwa rodzaje lasera. Jeżeli chcemy zapobiec rozchwianiu zębów i przyśpieszyć regenerację kości lekarz może zalecić naświetlanie “miękkim” laserem. Tak samo leczy się zapalenie błony śluzowej dziąseł. Laser “twardy” ma działanie noża chirurgicznego ale nie pozostawia śladu. Dzięki działaniu wiązki światła chore tkanki odparowują, a kieszonki zostają oczyszczone z kamienia. Tworzący się pod wpływem lasera zdrowy nabłonek od razu przywiera do sterylnej powierzchni korzenia. Za pomocą lasera “twardego” lekarz może bezboleśnie usunąć zniszczony przez bakterie brzeg dziąseł. Aby wyleczyć zaawansowaną paradontozę zaleca się leczenie operacyjne (w pełnym znieczuleniu). Polega ono na wszczepianiu specjalnego preparatu, w te miejsca, gdzie została zniszczona kość. Preparat ten pobudza kość do odnowy. Czasami stosuje się też tzw. wszczepy naturalne, korzystając z banku kości. Okres trwania odbudowy kości to pół roku.

Groźne powikłania chorób dziąseł

Choroba dziąseł szkodzi całemu organizmowi. Do krwioobiegu mogą się przedostać chorobotwórcze bakterie. U pacjentów chorujących na serce zwiększa się prawdopodobieństwo bakteryjnego zapalenia wsierdzia (warstwy wyściełającej serce) lub zastawek serca. Winne temu są właśnie choroby dziąseł. Toksyny uwalniane z płytki nazębnej przez bakterie powodują, że układ immunologiczny zaczyna produkować cząstki chemiczne zwane cytokinami. Mogą one potęgować już ustanowiony stan zapalny i uszkadzać tkanki w całym ciele. Prawdziwe jest twierdzenie, że zepsute zęby zawsze zaostrzają przebieg zapalenia stawów. Naukowcy powszechnie głoszą, że u osób cierpiących na cukrzycę, choroba dziąseł wydłuża czas utrzymywania się wysokiego poziomu cukru po posiłkach. Ponadto zauważono, że pacjenci chorzy na cukrzycę, którzy zapadają na choroby przyzębia, nie tolerują dobrze leczenia przeciwcukrzycowego.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji stomatologia przyjmują następujący lekarze: lek.med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni proszę skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Wypełnienie światłoutwardzalne inaczej nazywane jest plombą. Jest to ostatnia faza leczenia zęba. Wypełnienie światłoutwardzalne ma się komponować z naturalnym kolorem zębów pacjenta. Materiały elastyczne lub wytrzymałe dobiera się do leczonych zębów. Na zęby trzonowe i przedtrzonowe stosuje się materiał bardzo wytrzymały natomiast na zęby przednie używa się materiału elastycznego, w zależności od funkcji poszczególnych zębów.

Wypełnienie światłoutwardzalne – jak wygląda leczenie?

Pierwszym krokiem do założenia wypełnienia światłoutwardzalnego jest określenie ubytku w zębie. Jeśli ubytek w zębie jest duży stosuje się na życzenie pacjenta znieczulenie miejscowe. Potem następuje usunięcie próchnicy za pomocą sposobu, jakim jest borowanie. Następnym etapem w leczeniu zęba jest założenie na dno zęba głębokiego ubytku materiału. Oddziela to miazgę od później założonego wypełnienia światłoutwardzalnego. Ważne jest aby pamiętać o tym kroku ponieważ bez podkładu miazga zęba była by położona zbyt blisko wypełnienia światłoutwardzalnego, co wywoływałoby podrażnienia. Jeśli ubytek w zębie jest mały punkt ten można pominąć.

Wypełnienie światłoutwardzalne – zakładanie plomby

Etap zakładania plomby jest odmienny w zależności od tego, z jakiego materiału wykonane jest wypełnienie ubytku. W wypadku wypełnienia światłoutwardzalnego, zabieg zakładania plomby zaczyna się od nałożenia na wyleczony ząb specjalnego niebieskiego żelu, który lekarz wyciska ze strzykawki. Żel ten stanowi bazę ochronną na powierzchni zęba do kontaktu z założonym wypełnieniem światłoutwardzalnym. Po krótkim okresie czasu żel spłukuje się, a ubytek w zębie należy osuszyć i posmarować specjalnym płynem, który jest utwardzony przez lekarza przy pomocy specjalnej lampy. Rolą tego płynu jest zespolenie tkanki zęba z wypełnieniem światłoutwardzalnym. Ostatnią fazą procesu jest założenie właściwej plomby. Najczęściej zabieg wykonuje się warstwowo. Każdą warstwę naświetla się osobno w celu utwardzenia. Po założeniu wypełnienia światłoutwardzalnego należy dostosować je do zgryzu. Zadaniem stomatologa jest sprawdzenie, czy wypełnienie światłoutwardzalne nie jest zbyt wysokie i czy nie przeszkadza pacjentowi. Przy zastosowaniu odpowiedniej kalki kontroluje i nadaje plombie odpowiedni kształt.

Wypełnienie światłoutwardzalne – zalety

Wypełnienie światłoutwardzalne cechuje wysoki poziom estetyki jeśli chodzi o kolorystykę. Obecnie dentystyka dysponuje szeroką gamą odcienia wypełnienia, tak, że pacjent może dobrać barwę identyczną ze swoim kolorem zębów. Zaletą tego wypełnienia jest to, że pozostaje ono niewidoczne. Kolejną korzyścią zauważalną dla pacjenta jest wytrzymałość i odporność na zgniatanie wypełnienia. Do zalet wypełnienia należy także to, że wykazują ono duży stopień adhezji do szkliwa zębowego, co sprawia, że ich nakładanie go nie wymaga dużej ingerencji w zdrowe tkanki zębów ani dodatkowego stosowania spoiw.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji stomatologia przyjmują następujący lekarze: lek.med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni proszę skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Implanty zębowe mają na celu uzupełnienie ubytków w naturalnym uzębieniu pacjenta. Warunkami, które muszą spełnić dobre implanty są: funkcjonalność, wytrzymałość, dobre implanty nie powinny też wyróżniać się swym kolorem na tle naturalnych zębów. Zabieg zakładania implantów powinien być wykonany profesjonalnie przez stomatologa specjalistę z odpowiednim doświadczeniem i kwalifikacjami. Implant czyli sztuczny korzeń jest wszczepem wykonanym z tytanu. Jest on wielkości naturalnego korzenia. To implant jest podstawą do wprowadzenia sztucznego zęba czyli korony.

Implanty zębowe zakładanie (3 etapy):

• wszczepienie implantu

• wkręcenie śruby gojącej

• zamocowaniu sztucznego zęba
  

Zakładanie implantu etap I

Etap pierwszy służy wywierceniu w kości (konkretnie w wyrostku zębodołowym) otworu. Zabieg ten ma na celu wkręcenie implantu. Przed wszczepieniem implantu należy zrobić zdjęcie pantomograficzne. Zdjęcie to daje wgląd w ilość tkanki kostnej w dziąśle można wówczas ustalić czy ilość ta jest wystarczająca aby wprowadzić implant.

Jeżeli kość uległa zanikowi (co jest wynikiem utraty zęba i korzenia) pacjenta można poddać sterowanej regeneracji kości (augmentacji kości). Zabieg ten polega na wykonaniu wymaganej ilości tkanki kostnej pod przyszłe implanty stomatologiczne. Zabieg wszczepu jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub w narkozie. Czas wszczepiania implantu wynosi od 30 minut do 2 godzin. Zabieg ten jest bezbolesny. Lekarz musi upewnić się, że pozycja implantu jest sztywna i dopiero wówczas zszyć ranę.

Po wykonaniu zabiegu implant jest widoczny w jamie ustnej. W czasie gojenia się rany występuje bezpośrednie zrośnięcie się sztucznego korzenia z kością czyli osteointegracja. Osteointegracja trwa około 6 miesięcy (dla implantów w szczęce) i około 3 miesięcy (dla implantów w żuchwie). W przebiegu osteointegracji na powierzchni implantu tlen zawarty w komórkach tkanki kostnej tworzy na powierzchni implantu warstwę dwutlenku tytanu. Następstwem tego jest wytworzenie się na powłoce nowej tkanki kostnej, która jest właściwym utrwaleniem implantu. Skutkiem tego procesu jest to, że organizm nie wyczuwa wszczepionego implantu jako ciała obcego lecz jako łączną część dziąsła.

Zakładanie implantu etap II

W drugim etapie następuje odsłonięcie implantu i wkręcenie śruby gojącej. Po unormowaniu się implantu i połączeniu z kością następuje jego odsłonięcie. Dalszy ciąg polega na nacięciu błony śluzowej leżącej nad wszczepem i wkręceniu w implant tzw. śruby gojącej. Zabieg ten ma na celu przyśpieszenie procesu gojenia się błony śluzowej w bezpośrednim otoczeniu implantu oraz wyprofilowanie kształtu dziąsła pod przyszłą koronę protetyczną. Po upływie 14 dni można uzupełnić zabieg protetycznie.

Zakładanie implantu etap III

W etapie trzecim pobiera się wyciski i wstawia sztuczny ząb. Na pierwszej wizycie lekarskiej lekarz ustala z pacjentem kolor korony i pobiera wyciski protetyczne. Pobranie wycisku jest podstawą do przeprowadzenia badań w laboratorium, dzięki którym wykonuje się dwa elementy. Gdy powstaną te elementy lekarz kończy ostatni etap zakładania implantów. Elementami tymi są:

• łącznik, czyli filar protetyczny, na którym mocowana jest korona

• korona protetyczna na której mocowany jest sztuczny ząb

Ostatnim działaniem lekarza jest przykręcenie łącznika do implantu. Kiedy połączenie łącznika z implantem jest stabilne stomatolog mocuje koronę protetyczną.

Implanty zębowe związane są ze szczególną higieną jamy ustnej i częstymi konsultacjami z lekarzem.

Źródła zdjęć:

https://www.tourmedica.pl/informacje/implanty-stomatologiczne-jednofazowe-czym-sa-i-jakie-maja-zastosowanie/

https://www.mediraty.pl/stomatologia/przecietne-koszty-procedur/implanty-zebow/

Budowa zęba może być podzielona na anatomiczną i histologiczną. W pierwszym przypadku ząb jest zbudowany z trzech części: korzenia, korony, szyjki. W drugim przypadku ząb zbudowany jest z czterech rodzajów tkanek.

Budowa zęba:

Korzeń – część zęba umiejscowiona w kościach szczęk. Stanowi on ok 2/3 zęba i utrzymuje go w stabilnym położeniu.

Korona – jest to jedyna widoczna, górna część zęba. W zależności od kształtu korony ząb pełni odpowiednie funkcje. Na przykład zęby przednie mają kształt dłuta i są ostre. Natomiast zęby trzonowe są zakończone płaskimi powierzchniami służącymi do rozdrabniania pokarmu.

Szyjka – to charakterystyczne przewężenie, które znajduje się na granicy z dziąsłem, pomiędzy korzeniem a koroną.

Brzeg dziąsła – miejsce, w którym ząb styka się z dziąsłem. Przy braku odpowiedniej higieny (złe szczotkowania) na brzegu dziąsła powstaje płytka nazębna oraz kamień nazębny. Prowadzi to do stanów zapalnych i chorób dziąseł.

Szkliwo – najbardziej zewnętrzna warstwa zęba. Szkliwo jest najtwardszą i najbardziej zmineralizowaną tkanką ludzkiego organizmu. Niestety w przypadku braku dbania o zęby może ulec zniszczeniu.

Cement – jest najbardziej zewnętrzną warstwą w korzeniu i wspomaga jego mocowanie w zębodole.

Zębina – podstawowy budulec zęba. Jest to ta część zęba, która znajduje się pod szkliwem.

Miazga – tkanka miękka znajdująca się wewnątrz wszystkich zębów. Jest zbudowana z nerwów oraz naczyń krwionośnych. Dotarcie próchnicy do miazgi zazwyczaj objawia się bólem.

W jamie ustnej dorosłego człowieka prawidłowo znajduje się od 28 do 32 zębów.

Każdy ząb pełni określoną funkcję. Zęby dzielimy na:

• Siekacze : ostre zęby przednie w kształcie dłuta (4 na górze i 4 na dole), służące do przegryzania pokarmu.

• Kły : mają stożkowaty (lub guzkowaty) kształt i służą do rozrywania pokarmu.

• Zęby przedtrzonowe : mają dwa zaostrzone guzki na powierzchni żującej i czasami są nazywane zębami dwuguzkowymi. Przedtrzonowce służą do rozgniatania i rozrywania pokarmu.

• Zęby trzonowe : posiadają wiele guzków na powierzchni żującej i służą do rozdrabniania pokarmu

W uzębieniu mlecznym nie ma grupy zębów przedtrzonowych i nigdy nie występują trzecie zęby trzonowe, więc w sumie jest 20 zębów. W każdym łuku zębowym znajdują się 4 siekacze, dwa kły i 4 zęby trzonowe.

Źródła zdjęć:

https://www.dental-design.com.pl/warto-wiedziec/budowa-zeba-co-warto-wiedziec/

http://www.dentine.pl/jama-ustna-i-zby-58

Fluoryzacja to profilaktyczny zabieg dentystyczny, polegający na pokryciu zębów lakierem lub żelem o wysokim stężeniu fluoru. Można też stosować wewnętrznie różnego rodzaju preparaty z fluorem: tabletki, krople.

Fluor to bardzo ważny pierwiastek dla zdrowia zębów. Głównym jego działaniem jest wzmacnianie szkliwa oraz uodparnianie zębów na działanie szkodliwych bakterii. Występuje przede wszystkim w środkach do higieny jamy ustnej, (pasty do zębów i płyny do płukania ust), oraz w wodzie pitnej i niektórych produktach spożywczych. Dostarczane w ten sposób dawki fluoru w niektórych przypadkach nie wystarczają do zachowania zdrowych zębów. Dlatego konieczna jest fluoryzacja zębów.

Fluoryzacja może wyglądać następująco:

1.Lakierowanie zębów – nakładanie lakierów z fluorem za pomocą specjalnych pędzelków. Lakiery utrzymują się przez pewien czas na zębach i stopniowo uwalniają jony fluorkowe. Zabieg ten redukuje próchnicę nawet do 40%. Przed lakierowaniem należy odpowiednio przygotować zęby: oczyścić, przepłukać i osuszyć. Nakładanie lakieru na zęby wykonuje się 2-4 razy do roku.

2.Fluorowanie kontaktowe – wcieranie w powierzchnię zębów, za pomocą tamponu z waty lub pędzelka (przez ok. 60 sekund), preparatów z fluorem. Mogą być też zastosowane okłady z żelu (pianki) zawierającego jony fluorkowe. Żel (piankę) nakłada się na jednorazowe łyżeczki, które następnie przykłada się do łuku zębowego na ok. 5 minut. Po tym zabiegu należy nie jeść i nie pić przez ok 2 godziny.

3.Fluoryzacja metodą szczoteczkową – nakłada się specjalny płyn z fluorem na szczoteczkę i szczotkuje się zęby przez kilka minut . Po zabiegu tym nie należy płukać jamy ustnej.

4.Jonoforeza fluorkowa – wprowadzanie fluoru za pomocą prądu stałego o słabym natężeniu. Watę lub gazę nasączana jest preparatem z fluorem, następnie nakładana na elastyczną łyżeczkę. Łyżeczkę wprowadza się na kilka minut do jamy ustnej. Zabieg ten cechuje się dużą skutecznością, ponieważ powoduje redukcję próchnicy nawet do 70%.

Zalety fluoryzacji:

– zapobieganie próchnicy u dorosłych i dzieci, próchnicy wtórnej przy leczeniu ortodontycznym, oraz zapobieganie próchnicy wtórnej w okolicach wypełnień i uzupełnień protetycznych

– remineralizacja szkliwa,
– leczenie nadwrażliwych szyjek zębowych

Ważna jest świadomość, że nadmierne stosowanie fluoru może być przyczyna fluorozy zębów.

Źródła zdjęć:

http://www.profident.pl/klinika/profilaktyka/fluoryzacja.aspx

http://orthoclinic.com.pl/portfolio-view/fluoryzacja/

Próchnica to przypadłość, spowodowana głównie przez nieprzestrzeganie zasad higieny jamy ustnej. Może rozwinąć się nawet u niemowląt (mówimy wtedy o próchnicy butelkowej) oraz u młodszych dzieci. Dlatego jeśli dojdzie do zaniedbania zębów mlecznych, dziecko będzie miało olbrzymie problemy z zębami w późniejszym wieku.

Przyczyny próchnicy są w zasadzie trzy: podatność tkanek (dziecko odziedziczyło po rodzicach skłonności do próchnicy), złe nawyki żywieniowe (dużo słodyczy, napoje gazowane, częste sięganie po przekąski) i niedokładna higiena jamy ustnej (złe szczotkowanie a niekiedy nawet brak szczotkowania).

Rozwój próchnicy polega na demineralizacji oraz rozpadzie twardych tkanek zęba. Początkowo pojawiają się na zębie tzw. plamy próchnicowe. Objaw ten nie dotyczy zębiny zęba, ale wyłącznie szkliwa. Jeśli dojdzie do dalszego rozwoju próchnicy plama będzie się powiększać, zmieni zabarwienie, obejmie zębinę a z czasem dotknie również miazgi zęba.

Leczenie próchnicy zależy od stopnia jej zaawansowania. W fazie początkowej gdy mamy do czynienia jedynie z plamami próchnicowymi, wystarczy remineralizacja zębów. W kolejnej fazie (chora jest zębina) konieczne będzie usunięcie ubytku oraz uzupełnienie go za pomocą wypełnienia. W przypadku gdy próchnica obejmie miazgę zęba trzeba przeprowadzić leczenie kanałowe, a w najcięższych przypadkach nawet ekstrakcję.

Zapobieganie próchnicy należy wdrożyć już w czasie ciąży. Bardzo ważna jest właściwa dieta, zawierająca odpowiednią ilość białka, witaminy (szczególnie A, B, C i D) a także składniki mineralne. Istotną rzeczą jest dbanie o zęby od momentu ich pojawienia się. Trzeba zapoznać najmłodsze dzieci ze szczoteczką do zębów i nawykami szczotkowania. Oczywiście równie istotne są regularne wizyty w gabinecie stomatologicznym, wdrażanie zasad higieny jamy ustnej, jak również zasad zdrowego żywienia.

Prawidłowa higiena jamy ustnej:

1.Mycie zębów powinno odbywać się rano i wieczorem oraz w miarę możliwości po każdym posiłku. Bardzo ważna jest prawidłowa technika szczotkowania!

2.Używanie odpowiedniej szczoteczki do zębów (klasycznej jak i elektrycznej). Szczoteczkę (lub wymienną końcówkę w szczoteczce elektrycznej) należy zmieniać co 3-4 miesiące.

3.Dobranie odpowiedniej pasty do zębów przeznaczonej do walki z próchnicą, wybór właściwego produktu podpowie stomatolog.

Źródła zdjęć:

https://artelis.pl/artykuly/41023/5