Miesiąc: marzec 2018

Endometrioza to choroba dotykająca około 10% kobiet w wieku rozrodczym. W przypadku endometriozy u chorych kobiet można zaobserwować rozrastanie się komórek endometrium poza macicą. Hormony regulujące cykl miesięczny u kobiet oddziałują na ogniska endometriozy. Oddziaływanie to sprawia, że dla komórek endometrium następuje faza wzrostowa, wydzielnicza oraz złuszczania. Następuje gromadzenie krwi, ponieważ nie jest możliwe jej usunięcie. Efektem tego mogą być skrzepy, torbiele oraz przewlekły stan zapalny. Kiedy sytuacja jest poważna, może nastąpić eskalacja zmian endometrialnych, które mogą przybierać postać uporczywego bólu, a w rezultacie, mogą być przyczyną niepłodności.

Przyczyny endometriozy:

Prawidłowe umiejscowienie błony śluzowej zwanej endometrium powinno znajdować się wyłącznie w obrębie jamy macicy, każde odstępstwo jest nieprawidłowością. Naukowcy nie zdołali ustalić jednej bez sprzecznej przyczyny i mechanizmów powstawania endometriozy.

Istnieją trzy teorie na temat występowania zjawiska endometriozy.

Pierwsza z nich zakłada tak zwane “wsteczne miesiączkowanie ” to znaczy przesuwanie się krwi menstruacyjnej przez np. jajowody do jamy otrzewnej. Jest to teoria transplantacji.

Kolejną jest teoria metaplazji, która głosi zdolność przekształcania się pod wpływem różnych czynników niezróżnicowanych komórek, w komórki endometrium. Trzecia z nich komponuje w sobie elementy dwóch wyżej wymienionych i jest nazywana teorią indukcji. Za naczelną przyczynę endometriozy, uważa się wpływ występowania czynników genetycznych oraz funkcjonowania układu immunologicznego, którego niewydolność może mieć znaczący wpływ na powstawanie tej choroby.

Objawy:

Endometrioza często jest trudna do wykrycia przez lekarzy, gdyż zaburzenie to może być podobne w objawach do innych schorzeń ginekologicznych. Kobiety, u których zdiagnozowano endometriozę mogą odczuwać takie dolegliwości, jak: bardziej obfite i dłużej trwające miesiączki, plamienia około miesięczne, silne bóle podbrzusza podczas menstruacji, widoczne ślady krwi w moczu lub w kale, czy też ból odczuwalny podczas wypróżniania się. Bolesność stosunków płciowych może ograniczać także życie seksualne kobiet dotkniętych endometriozą.

Leczenie:

Sposób leczenia endometriozy jest uzależniony od różnych czynników takich jak: stopień zaawansowania choroby oraz wiek pacjentki. Etiologia tego zaburzenia nie jest do końca znana, dlatego też nie można stosować w tym wypadku żadnej profilaktyki. Naukowcy nie znaleźli sposobu całkowitego wyleczenia tej choroby. W przypadku leczenia farmakologicznego stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, preparaty estrogenowo-progestagenowe oraz same preparaty progestagenowe w postaci leków doustnych lub wkładek wewnątrzmacicznych, których celem jest przyniesienie ulgi w bólach. Jeżeli jednak zastosowanie się do powyższych wskazówek leczenia nie przynosi rezultatów, a sytuacja jest poważna, konieczne może być wykonanie laparoskopii diagnostyczno-zabiegowej; podczas tego zabiegu niszczone są ogniska endometriozy i pobierane próbki do badania histopatologicznego. Gdy diagnoza choroby zostaje potwierdzona, stosuje się hormon, który uwalnia gonadotropinę, odpowiadającą za właściwy przebieg cyklu menstruacyjnego. W przypadku kobiet w ciąży chorujących na endometriozę, wprowadza się stymulację jajeczkowania.

Źródła zdjęć:

ttp://zdrowieichoroby.info/endometrioza/

https://portal.abczdrowie.pl/endometrioza-na-czym-polega-choroba

Witamy,

pragniemy poinformować o nieobecności lek.med. Karoliny Jakubiec-Wiśniewskiej (ginekologia) w dniu 26.03.2018r (poniedziałek).

Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

Witamy,

w ostatnim czasie pojawiły się kolejne artykuły na naszym blogu.

Zapraszamy do zapoznania się z ich treścią:

Leczenie kanałowe zęba

https://bjmedical.pl/leczenie-kanalowe-zeba/

Kłębuszkowe zapalenie nerek

https://bjmedical.pl/klebuszkowe-zapalenie-nerek/

Somatopauza – niedobór hormonu wzrostu

https://bjmedical.pl/somatopauza/

Miażdżyca

https://bjmedical.pl/miazdzyca/

Masaż bańką chińską

https://bjmedical.pl/masaz-banka-chinska/

Masaż bańką chińską doskonale sprawdza się jako zabieg antycellulitowy, modelujący sylwetkę oraz ujędrniający. Wywodzi się z tradycyjnej medycyny chińskiej. Również bańki stosowane są na obolałe miejsca. Działają na ciało rozluźniająco, odprężająco i łagodzą ból. Używanie ich do masażu wpływa korzystnie na przemianę materii, poprawia krążenia krwi, a tym samym polepsza i przyspiesza oczyszczanie organizmu z toksyn.

Masaż bańką chińską wymaga różnych rozmiarów baniek. Bańki do masażu różnią się wielkością – te większe stawiane są na sporych, dobrze umięśnionych powierzchniach, mniejsze w punktach trudno dostępnych i wrażliwych.

Jak wygląda masaż bańką chińską?

Zabieg zaczyna się od nasmarowania oliwką wybranych partii ciała (np brzuch, uda czy pośladki). Następnie wykonuje się intensywny masaż antycellulitowy. Pobudza on krążenie skóry oraz przygotowuje ją do masażu właściwego. Kolejny etap to właściwa część zabiegu czyli masaż bańką chińską (trwający ok 45-60 minut).

Bańka mocno przywiera do skóry, dlatego przed masażem konieczne jest natłuszczenie ciała olejkiem. Zyskuje się w ten sposób poślizg i możliwe jest przesuwanie urządzania po wybranej części ciała. Wytworzone we wnętrzu bańki podciśnienie zasysa skórę z warstwą tłuszczu do wewnątrz, a bańka przesuwana jest w kierunku węzłów chłonnych. W ten sposób pobudza się usuwanie toksyn z organizmu oraz rozbija tłuszcz na mniejsze cząsteczki. Po pierwszych dwóch zabiegach może się wydawać, że cellulit jest większy. Później jednak skóra wygląda coraz lepiej, więc warto to przeczekać.

W czasie wykonywania masażu  na skórze mogą pojawić się zaczerwienienia czy siniaki, które jednak w całości się wchłaniają. Nie stanowią też przeciwwskazania do wykonywania kolejnych masaży. Jedyną przeszkodą może być zwiększona wrażliwość w okolicach wcześniej masowanych.

Na zakończenie masażu banką chińską przeprowadza się masaż relaksacyjny połączony z rozprowadzeniem na skórze preparatu antycellulitowego.

Korzyści masażu bańką:

• zmniejszenie cellulitu
• zmniejszenie obrzęków limfatycznych
• wymodelowanie sylwetki
• bardziej jędrna i elastyczna skóra
• zmniejszenie obwodów
• poprawa kondycji skóry

Niestety nie każdy może sobie pozwolić na ten rodzaj masażu.

Przeciwwskazania do masażu bańką chińską:

• cukrzyca
• nowotwory
• menstruacja
• wysoka temperatura
• choroby skóry
• skłonność do pękających naczynek oraz tendencje do krwotoków
• choroba zakrzepowa
• ciąża i czas karmienia piersią.

Źródła zdjęć:

http://masaz-pawelkrol.pl/oferta/masaz-banka-chinska/

http://party.pl/porady/zdrowie/odchudzanie-i-diety/masaz-banka-chinska-efekty-przeciwwskazania-94050-r1/

Miażdżyca to choroba tętnic, której efektem jest zwężenie ich światła. Blaszka miażdżycowa jest przyczyną ich zwężenia. Zbudowana jest ona głównie z cholesterolu, wyrasta ze ściany tętnicy, czego skutkiem jest zmniejszenie przepływu krwi, i w efekcie doprowadza do niedotlenienia narządów.

Miażdżyca ma postać stanu zapalnego. Pojawia się on na skutek uszkodzenia wewnętrznej warstwy ściany naczyń. Efektem tego jest wytworzenie się pod tą warstwą pasma tłuszczowego zbudowanego z komórek zapalnych.

Następstwem procesu miażdżycowego jest gromadzenie się w błonie wewnętrznej lipidów kolagenu i złogów wapnia. Proces ten prowadzi do powstania blaszki miażdżycowej, która może przyczynić się do zmniejszenia przepływu krwi w naczyniu. Skutkiem jej pęknięcia jest całkowite zamknięcie tętnicy i ostre niedokrwienie unaczynionego przez tą tętnicę narządu.

Już w dzieciństwie można zauważyć zmiany miażdżycowe, postępują one z wiekiem. Dopiero gdy zmiany te są znaczne, następują pierwsze ich symptomy. U kobiet możemy zaobserwować je po menopauzie, u mężczyzn najczęściej w piątej dekadzie życia. Mogą one mieć charakter czasowy i występować z różnym natężeniem czasami mogą pojawić się nagle bez wcześniejszego uprzedzenia.

Objawy miażdżycy:

W przypadku miażdżycy objawy mogą się ujawnić dopiero wtedy, gdy tętnice zwężone są co najmniej o połowę. Mogą występować wówczas: łatwiej ujawniające się zmęczenie, trudności z koncentracją i zapamiętywaniem. Kiedy sytuacja jest bardzo poważna( tylko w niektórych bardzo rzadkich przypadkach ) możemy zaobserwować złogi cholesterolowe odkładające się w skórze widoczne jako żółte zgrubienia, zauważalne w okolicy powiek, zgięciu łokcia lub pod piersiami. Mogą się pojawić także w postaci guzków na ścięgnach nadgarstków i na ścięgnie Achillesa.

Skutki miażdżycy:

Zwężone na skutek blaszki miażdżycowej naczynia krwionośne sprawiają coraz większe problemy dla krwi, która nie może się przez nie przecisnąć. Za sprawą przyspieszonej pracy serca, krew płynie szybciej. Jest to zbyt duży wysiłek dla samego serca, dzięki temu jednak do poszczególnych narządów dopływa tyle krwi, ile trzeba.

Żeby wypełnić to zadanie mięsień rozrasta się i wymaga większej porcji odżywczej krwi. Przeszkodą, w tym, by rozrośnięty mięsień dostał tyle krwi ile potrzebuje są zbyt wąskie tętnice wieńcowe, zwężone blaszką miażdżycową. Doprowadza to do niedotlenienia serca. Efektem są bóle w klatce piersiowej zwane wieńcowymi. W przyszłości ból taki pojawia się nawet po niewielkim wysiłku.

W późniejszym etapie rozwoju choroby złogi cholesterolowe mogą zajmować więcej niż połowę przekroju naczynia. Z powodu na przykład podwyższonego ciśnienia ściana znajdująca się wewnątrz naczynia może pękać. Tworzy się skrzep na skutek szybko sklejających się w miejscu pęknięcia płytek krwi. Może on w każdym momencie oderwać się od ścianki, i z krwią popłynąć na przykład w kierunku serca (doprowadza to do zawału ), mózgu (skutkuje to udarem ), płuc (powstaje zator). Może dochodzić też do znacznego niedokrwienia nóg na skutek miażdżycy zarostowej tętnic. Czasami prowadzi to do martwicy części tkanek. Powstają wtedy niegojące się owrzodzenia, które w wyjątkowych przypadkach mogą być przyczyną amputacji nogi.

Leczenie:

Zazwyczaj stosuje się odpowiednie leki by obniżyć poziom cholesterolu, mogą to być fibraty- podnoszą one poziom dobrego cholesterolu i statyny obniżające poziom złego cholesterolu. Statyny powodują spowolnienie, a nawet cofanie się zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych.

Gdy sytuacja jest poważna to znaczy, gdy istnieje ryzyko zawału czy udaru mózgu, lekarze muszą zastosować inne środki są to:

• Balonikowanie- polega ono na wprowadzeniu cewnika do tętnicy, przez niewielkie nacięcie. Lekarz obserwuje ruchy cewnika na monitorze. Specjalny balonik wprowadzony przez cewnik zwiększa swą objętość, gdy cewnik dotrze do miejsca największego zwężenia. W ten sposób kruszy złogi cholesterolowe. Tętnica się rozszerza po wyciągnięciu okruchów cewnikiem na zewnątrz.
• Stenty- umieszcza się je we wnętrzu tętnic, po to aby tętnica nie zarastała na nowo blaszką miażdżycową.
• By passy- w celu udrożnienia tętnicy konieczny jest czasem zabieg tzw. pomostowania. Polega on na wszywaniu jednym końcem powyżej a drugim poniżej przeszkody blokującej przepływ krwi pobranego fragmentu zdrowej żyły np. z nogi pacjenta. Wówczas krew będzie wartko płynąć drożnym by passem.

Źródła zdjęć:

https://etermed.pl/miazdzyca-niebezpieczna-choroba-cywilizacyjna/

https://oczymlekarze.pl/profilaktyka-i-leczenie/2282-co-powinienes-wiedziec-o-bypassach

Somatopauza to schorzenie wywołane przez niedobór hormonu wzrostu. Stopniowe zmniejszanie produkcji hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową to pierwszy i najczęstszy objaw starzenia się. Hormon ten zwany jest somatotropiną (GH). Odgrywa on bardzo ważną rolę w organizmie. Działanie tego hormonu na organizm jest bardzo szerokie. Między innymi są to: Stymulacja rozrostu mięśni, oraz czynności układu odpornościowego. Zwiększenie syntezy białek. Pobudzanie przekształcania tarczycowej tyroksyny do bardziej aktywnej trójjodotyroniny. Ppobudzanie mineralizacji kości (m.in. na skutek zwiększenia zatrzymywania wapnia w organizmie). Wzrost poziomu glukozy we krwi. Stymulowanie lipolizy (rozkładu związków tłuszczowych).

Somatotropina produkowana jest  przez przysadkę mózgową szczególnie w wieku dziecięcym.  Najwięcej hormonu wzrostu znajduje się we krwi podczas nocy – szczyt uwalniania zachodzi około godziny po zapadnięciu w sen. Zaburzenie jego wydzielania może wpłynąć na wzrost dorastającego dziecka ale również na wiele komplikacji zdrowotnych w wieku dorosłym i starszym. Zarówno nadmiar jak i niedobór tego hormonu, czyli każde odstępstwo od normy niesie ze sobą konsekwencje.

Somatopauza objawy:

• obniżenie wzrostu u dorastających dzieci, oraz obniżenie gęstości mineralnej tkanki kostnej
• zmniejszenie wielkości i kurczliwości serca
• zmęczenie, obniżenie sprawność fizyczna
• stany depresyjne, spadek libido
• nadmierne rozrastanie tkanki tłuszczowej, głównie w obrębie jamy brzusznej
• zwiększenie stężenie lipidów oraz wzmożenie procesów miażdżycowych

Somatopauza leczenie:

Brak hormonu należy wyrównywać jego suplementacją. Cena leczenia jest jednak droga, a samo leczenie nie zawsze skuteczne. Często objawy choroby wracają po odstawieniu GH. Pacjentom zaleca się stosowanie hormonu, które uzyskuje się metodą rekombinacji genetycznej. Leczenie jest bardzo długie i uciążliwe. Efektem leczenia może być: zmniejszenie cholesterolu, odbudowa kości, masy mięśniowej, zwiększenie sprawności fizycznej, wyrównanie poziomu glukozy, zmniejszenie niepokoju, objawów depresji, poprawienie pamięci.

Źródła zdjęć:

http://www.interklasa.pl/portal/index/strony?mainSP=subjectpages&mainSRV=biologia&methid=311973&page=subpage&article_id=325084&page_id=23898

Kłębuszkowe zapalenie nerek to choroba powstająca pod wpływem zakażenia bakteryjnego lub wirusowego. Tworzy się jako odpowiedź immunologiczna organizmu na wspomniane wyżej zakażenie, to znaczy jest skutkiem walki organizmu z infekcją wywołaną przez bakterie i wirusy. Kłębuszkowe zapalenie nerek występuje po infekcjach, najczęściej gardła, a także może pojawić się jako następstwo przebytej szkarlatyny, infekcji skóry i innych.

Przebieg zapalenia kłębuszkowego nerek:

Antygeny bakterii gromadzą się w drobnych naczyniach kłębuszków nerkowych. Wraz z pojawieniem się obcego białka wyzwala się szereg reakcji immunologicznych, których celem jest obrona organizmu przed intruzem i wytworzenie substancji, które mogłyby go zniszczyć. Powoduje to powstanie stanu zapalnego.

Jak wykryć kłębuszkowe zapalenie nerek?

Kłębuszkowe zapalenie nerek pojawia się zazwyczaj w tydzień po przebyciu infekcji. Może być wykrywane poprzez badanie moczu, które wykazuje obecność w nim białka i krwi. Jeśli choroba jest ściśle związana z nerkami mamy do czynienia z pierwotnym kłębuszkowym zapaleniem nerek, jeżeli natomiast zapalenie nerek współwystępuje z chorobami innych narządów lub jest ich rezultatem mówimy o wtórnym kłębuszkowym zapaleniu nerek.

Symptomami kłębuszkowego zapalenia nerek może być pogarszające się samopoczucie, utrata apetytu połączona z problemami żołądkowymi. Mogą mu towarzyszyć również obrzęki twarzy i stóp, kłopoty z oddawaniem moczu, objawy nadciśnienia tętniczego. Czasami u cierpiących na tą dolegliwość może występować gorączka. W wypadku ostrzejszego przebiegu choroby można spodziewać się wystąpienia moczu, który się pieni lub ma nieprawidłowy odcień, wyczuwalne mogą być także bóle w okolicy nerek. Kłębuszkowe zapalenie nerek może przejść w stan przewlekły, kiedy trwa latami staje się niebezpieczne dla organizmu. Przedłużająca się wciąż infekcja kłębuszków prowadzi do tego, że zostają one zwłóknione i przestają funkcjonować. W efekcie trwające długo zakażenie powoli ale trwale uszkadza większość kłębuszków, co prowadzi do przewlekłej niewydolności nerek.

Kłębuszkowe zapalenie nerek diagnoza i leczenie:

Jeżeli badanie moczu po przebytej infekcji wykaże nieprawidłowości oraz gdy towarzyszyć im będą wymienione wyżej objawy kliniczne należy zgłosić się do lekarza. Powinno się także wykonać dalsze badania z próbek krwi, aby sprawdzić czy nie doszło do niewydolności nerek, zaburzeń metabolicznych, oraz by dokonać najbardziej dokładnego określenia rodzaju choroby. Standardowo wykonuje się badania obrazowe aby wyeliminować inne choroby nerek i dróg moczowych. Aby mieć pewność, że mamy do czynienia z kłębuszkowym zapaleniem nerek powinno się zbadać fragment nerki różnymi technikami mikroskopowymi. W tym celu wykonuje się biopsję. Wyniki badań pozwalają dobrać optymalny sposób leczenia. Zastosowanie odpowiedniego leczenia zależy także od rodzaju kłębuszkowego zapalenia nerek. Najczęściej spotykane typy kłębuszkowego zapalenia nerek to:

• błoniaste kzn

• ostre kzn

• ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych

• kzn typu IgA (nefropatia IgA)

• gwałtownie postępujące kzn

• submikroskopowe kzn

Leczenie należy dostosować do wyżej wymienionych typów kłębuszkowego zapalenia nerek. Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek leczy się stosując odpowiednie antybiotyki,a także leki moczopędne, gdy występują obrzęki, w razie nadciśnienia leki hipotensyjne. Jeśli nastąpi ostra niewydolność nerek konieczna może być dializa.

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/8453355/