Kategoria: Blog

Kołatanie serca to nierytmiczne bicie serca. Towarzyszą temu taki objawy jak: za słabe, zbyt mocne bicie serca. Dolegliwość ta może występować tylko w trakcie wysiłku, w nocy lub w trakcie ciąży. Należy natychmiast zgłosić się do lekarza ponieważ kardiolog może zdiagnozować migotanie przedsionków, arytmię serca, czy nerwicę serca.

Trzepotanie serca towarzyszy wysiłkowi fizycznemu lub uwidacznia się podczas przeżywania silnego stresu. Jeżeli kołatanie serca jest objawem choroby to towarzyszy mu bladość skóry, ból w mostku, ból głowy a nawet osłabienie. Przyśpieszenie rytmu serca diagnozuje się gdy prędkość uderzeń wynosi ponad100 na minutę. Mówimy wówczas o tachykardii ponieważ serce człowieka zdrowego bije w rytmie od 55 do 100 uderzeń na minutę. Kiedy zauważymy chorobową zmianę należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

          Kołatanie serca przyczyny:

Do podstawowych przyczyn kołatania serca należą:

• niedokrwistość (anemia)

• nerwica serca

• arytmia serca

• gorączka

• nadczynność tarczycy

• gorączka

• restrykcyjne diety odchudzające

• bezsenność

• trzepotanie przedsionków

• migotanie przedsionków

• ciąża

• choroba Gravesa-Basedowa

• depresja, stany nerwicowe

• zespół Cushinga

• skurcze przedwczesne serca

• menopauza

• pheochromocytoma (guz chromochłonny

  Kołatanie serca objawy:

  Jeżeli na palpitacja serca mają wpływ poważne choroby, mogą występować dodatkowe niepożądane objawy takie jak:

• bladość skóry

• przyspieszony oddech

• wzmożona potliwość

• problemy z utrzymaniem równowagi

• utrata przytomności

• zawroty głowy

• intensywny ból w klatce piersiowej

  Kołatanie serca diagnostyka i leczenie

  Aby wykryć nieprawidłowości w funkcjonowaniu serca i zdiagnozować je należy wykonać takie badania jak: EKG, koronografia, badanie krwi określające poziom stężenia potasu, sodu i wapnia (jonogram) oraz stężenie hormonów tarczycy. Kiedy choroba postępuje należy wykonać USG mięśnia sercowego (echo serca) a następnie monitorować akcję serca oraz wykonać test tilt (próba pionizacyjna). Gdy objawami współtowarzyszącymi kołataniu serca są duszności lekarz powinien zalecić zatrzymanie pacjenta w szpitalu.Kołatanie serca jest trudne do zdiagnozowania. Jeżeli po analizie wyników badań nie stwierdza się żadnej przyczyny mogącej być powodem palpitacji serca, wówczas nie jest zalecane stosowanie farmakoterapii bo może ona bardziej zaszkodzić niż pomóc. Czasami powodem palpitacji jest stres, wówczas zaleca się podjęcie psychoterapii, przyjmowanie preparatów łagodzących pobudliwość oraz praktykowanie medytacji. W palpitacji będącej konsekwencją zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, nieprawidłowych wartości hormonów lub choroby serca należy najpierw wyeliminować ich przyczyny.

Specjalizacją która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest kardiologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje kardiolog. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą

Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

źródła zdjęć: http://static2.medforum.pl/cache/logos/serce_shutterstock_112392959-W400H300

Tyłozgięcie macicy to różnica w położeniu macicy w obrębie miednicy. Obecnie uważa się odmienne od typowego położenia macicy za normę. Nie twierdzi się raczej, że to patologia. Można się tylko zastanawiać, czy zjawisko to nie powoduje komplikacji przy porodzie. Stan ten występuje rzadziej od przodozgięcia i (jak wyżej wspomniano) nie zalicz się go do jednostek chorobowych. Jeśli chodzi o tyłozgięcie macicy jej trzon jest skierowany ku tyłowi (jest on zgięty w kierunku kręgosłupa).

Macica występuje w obrębie tzw. miednicy mniejszej i należy do podstawowych narządów żeńskiego układu rozrodczego. Macica składa się z trzech głównych części: szyjki macicy, trzonu macicy oraz dna macicy. Charakterystyczne dla większości kobiet jest wygięcie macicy do przodu (trzon macicy jest skierowany w kierunku pęcherza moczowego). Odwrotną sytuację nazywamy tyłozgięciem macicy.

Tyłozgięcie macicy – przyczyny

Tyłozgięcie macicy jest raczej przypadłością wrodzoną, która dotyczy budowy dróg rodnych danej pacjentki. W trakcie życia kobiety zdarzają się jednak zjawiska, z którymi może być związane tyłozgięcie macicy. Należą do nich:

-stany zapalne miednicy mniejszej

-endometrioza

-urodzenie dziecka (tyłozgięcie macicy może pojawić się po ciąży)

-mięśniaki macicy

-obecność zrostów w miednicy mniejszej (są one następstwem przebycia jakichś zabiegów chirurgicznych w obrębie jamy brzusznej)

Tyłozgięcie macicy – objawy

W większości przypadków tyłozgięcie macicy przebiega bezobjawowo, dlatego też dolegliwość ta nia jest zaliczana do jednostek chorobowych. Są jednak sytuacje, gdy dochodzi do pewnych kłopotów, które wiążą się z tyłozgięciem macicy. Mogą to być:

-dolegliwości bólowe podczas miesiączki

-dyspareunia (ból doznawany podczas stosunków płciowych)

-bóle w okolicy lędźwiowej kręgosłupa

-zwiększona obfitość krwawień miesiączkowych

Przyczyną wyżej wymienionych problemów są stany, które współwystępują z nietypowym położeniem macicy. Jak widzimy samo tyłozgięcie macicy nie prowadzi do wyżej wspomnianych konsekwencji.

Tyłozgięcie macicy – diagnostyka

Istnieją dwa sposoby rozpoznania tyłozgięcia macicy: można zgłosić się do lekarza ginekologa i wykonać standardowe badania ginekologiczne lub przeprowadzić badanie USG.

Tyłozgięcie macicy – leczenie

Ponieważ tyłozgięcie macicy nie prowadzi do żadnych konsekwencji dla zdrowia, nie podlega leczeniu. Nie należy jednak wykluczać jednostek, w wyniku których może dojść do tyłozgięcia macicy. Gdy pacjent cierpi na endometriozę, mięśniaki macicy czy zapalenie narządów miednicy powinno zostać u niego wdrożone leczenie. Zaniedbanie leczenia może prowadzić do poważnych konsekwencji takich jak niepłodność.

Tyłozgięcie macicy – wpływ na zapłodnienie, ciążę i poród

Kobiety z tyłozgięciem macicy czasami zastanawiają się czy mogą zajść w ciążę i potem prawidłowo ją donosić. Najczęściej jednak ich obawy są zbyteczne ponieważ tyłozgięcie nie jest chorobą i zazwyczaj nie wywołuje powikłań położniczych. Mogą wystąpić utrudnienia w zapłodnieniu u kobiet z tyłozgięciem macicy, jednak nie jest ono niemożliwe.

Przez odmienne położenie macicy, wędrówka plemników przez kobiece drogi rodne może się wydłużać, co może utrudnić spotkanie się ich z komórką jajową. Z uwagi na tą trudność pacjentkom z tyłozgiętą macicą, które chcą zajść w ciążę, zaleca się przybieranie przy współżyciu konkretnych pozycji (np. pozycji kolankowo -łokciowej).

Pacjentki z tyłozgięciem macicy, które martwią się o przebieg ciąży, też należy uspokoić. Początkowo u ciężarnej kobiety z tyłozgięciem macicy może wystąpić ból w lędźwiowej części pleców związany z powiększaniem się macicy. Wkrótce jednak ból ustępuje. Należy dodać, że w czasie rozwoju dziecka, macica samoistnie się prostuje. Dzieje się tak około 12 tygodnia ciąży i spowodowane jest zarówno wzrostem dziecka jak i powiększaniem się samej macicy.

Czasami jednak u pacjentki rzeczywiście pojawia się problem z zajściem w ciążę wiąże się to jednak nie z położeniem samej macicy a z współistnieniem razem z tym stanem wspomnianych wyżej schorzeń ginekologicznych takich jak: zapalenie narządów miednicy mniejszej, czy endometriozy.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Karolina Jakubiec-Wiśniewska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Dializa nerek to procedura medyczna, której przebieg polega na filtrowaniu krwi. Do procesu filtrowania krwi używa się sztucznej błony półprzepuszczalnej poza organizmem. Innym sposobem jest używanie płynu dializacyjnego i otrzewnej jako naturalnej błony filtrującej.

W zależności od stanu zdrowia chorego można zastosować dwie metody dializ:

-hemodializę- kiedy występuje przewlekła i ostra niewydolność nerek oraz przy zatruciach. Krew chorego oczyszczana jest za pomocą maszyny, gdzie wpływa. Oczyszczona krew wraca do organizmu osoby dializowanej. Zanim zostanie wystarczająco oczyszczona krew krąży pomiędzy chorym, a dializatorem.

-dializę otrzewnową- kiedy mamy do czynienia z zaawansowaną, przewlekłą niewydolnością nerek. Płyn dializacyjny wpływa do organizmu chorego przez specjalny cewnik. Wyżej wspomniany płyn jest używany w celu filtracji krwi. Jest on usuwany tym samym cewnikiem na zewnątrz. Cewnik jest umieszczony w jamia brzusznej trwale tzn. ma on swoje stałe miejsce i nie można go wyjąć. Błona wyścielająca jamę brzuszną i okrywająca narządy wewnętrzne to błona, która filtruje krew nazywana otrzewną.

Abstrahując od metody dializa polega na oczyszczeniu krwi z toksyn.

Dializa jest potrzebna osobą cierpiącym na niewydolność nerek oraz tym, którzy oczekują na przeszczep tego narządu. U chorych z zaawansowaną niewydolnością nerek organizm domaga się ciągłych dializ.

Najpopularniejsza w Polsce jest hemodializa, która zakłada pozaustrojowe filtrowanie krwi. Szanse na poprawę stanu zdrowia przy dializach są uzależnione od współwystępowania innych chorób i wieku chorego. Z pomocą dializ można przeżyć nawet 25 i więcej lat; warunkiem jest nie wystąpienie ostrych powikłań po dializach.

Nerki pełnią rolę filtru w ludzkim ciele. Są odpowiedzialne za usuwanie produktów przemiany materii i toksyn z organizmu oraz zatrzymują niezbędne składniki. Do innych funkcji nerek należą: wpływanie na ciśnienie krwi, regulacja objętości płynów ustrojowych. Nerki biorą również udział w procesach krwiotwórczych i regulują pH organizmu. Do możliwości nerek zaliczyć należy zdolność adaptacyjną, co oznacza, że jeśli jedna nerka przestaje pracować, jej funkcja jest przejęta przez drugą zdrową nerkę. Kiedy obie nerki są chore niezbędne jest dializowanie.

Odpowiednia dieta przy dializach:

Osoba chora na nerki nie powinna przyjmować dużo płynów, zaleca się także ograniczenie spożycia produktów bogatych w potas i fosfor. Dla bezpieczeństwa lepiej zrezygnować z roślin strączkowych (oprócz fasolki szparagowej i groszku zielonego). Wskazane jest wyeliminowanie z jadłospisu soli lub znaczne jej ograniczenie. Odpowiednio dobrana dieta przy dializach powinna zawierać białko o wysokiej wartości biologicznej. Białko to pochodzi z takiego źródła jak: ryby, drób, mleko i przetwory mleczne oraz białka jaja kurzego. Dieta powinna być indywidualnie dobrana, biorąc pod uwagę stan zdrowia chorego, szczególnie przy towarzyszących niewydolności nerek chorobach serca i cukrzycy.

Powikłania po dializach:

Powikłania można podzielić na infekcyjne i nieinfekcyjne. Pierwsze powikłania mogą wystąpić już przy zakładaniu cewnika lub tworzeniu przetoki tętniczo-żylnej. Mogące się pojawić zagrożenia to:

-zaburzenia akcji serca

-przerwanie naczynia krwionośnego

-odma opłucnowa

-zator naczyniowy

-w późniejszym czasie przewidywać można infekcję, zwężenie naczynia lub zakrzep

Możliwe powikłania przy dializach to:

-skurcze mięśni

-nudności i wymioty

-ból głowy

-spadek ciśnienia tętniczego krwi

-krwawienie z miejsca podłączenia drenu

-swędzenie skóry

-tzw. zespół pierwszego użycia (kiedy pierwszy raz pacjent zostanie podłączony do dializatora mogą wystąpić ból w klatce piersiowej i plecach, niepokój, duszność.

Rokowania-jak długo można żyć z dializą nerek?

Stan zdrowia pacjenta jest pierwszym kryterium, od którego zależą rokowania. Następnym czynnikiem wpływającym na rokowania osoby z dializą jest tryb życia jaki prowadzi chory. Szacuje się, że osoby przewlekle chore, które korzystają z dializy mogą przeżyć nawet ponad 20 lat. Dominującą rolę w leczeniu nerek odgrywa dieta, więc warto o nią zadbać.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji nefrologii przyjmuje lek. med. Michał Śmigielski. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródłą zdjęć:

Aparaty ortodontyczne ruchome, to takie, które mogą ulec zdjęciu w każdej chwili. Aparatami takimi nie leczy się dużych wad zgryzu lecz tylko poprawia lekkie wychylenia się zębów. Po konsultacji z lekarzem aparaty ortodontyczne zakłada się, tylko na parę godzin dziennie, zgodnie z zaleceniami ortodonty. Jeżeli współpraca z lekarzem ortodontą i pacjentem jest owocna istnieje szansa na skuteczną korektę wady.

Aparat ortodontyczny ruchomy ma szeroki zakres leczenia wad. Szacuje się, że wad występujących od urodzenia jest stosunkowo mniej (takich, których powodem są czynniki genetyczne). Aż 80% wszystkich wad powstaje na skutek powstających tuż po urodzeniu złych nawyków dziecka. Przyzwyczajenia, które powstają tuż po urodzeniu to np: ssanie kciuka, oddychanie przez usta, używanie nieprawidłowych smoczków. Do głównych przyczyn wad zgryzu zalicza się próchnicę.Występuje ona u dzieci z mlecznym uzębieniem. Istnieje błędne przeświadczenie wśród dzieci, że o zęby mleczne nie trzeba dbać ponieważ niebawem wypadną. Podczas gdy zęby mleczne ich zdrowie i higiena są tak samo ważne jak zęby stałe. Wady zgryzu mogą zagrażać zdrowiu całego narządu żucia. Wady zgryzu utrudniają dokładne czyszczenie zębów. Następstwem tego jest odkładanie się kamienia nazębnego. Plusem jest to, że prawie wszystkie wady da się skorygować. Pomocne do tego mogą się okazać aparaty ruchome i stałe.

Aparaty ortodontyczne ruchome- wskazania

Aparat ruchomy charakteryzuje się tym, że pacjent może zdejmować go samodzielnie. Aparat tego rodzaju może zawierać dołączoną śrubę i sprężynę. Aparaty ruchome zaleca się dzieciom, którym nie wyrosły jeszcze wszystkie zęby stałe. Są to dzieci w wieku od 4 do 11 lat. Aparat ortodontyczny jest zbudowany z akrylowej płytki i drucianych pętli. Aparat stały ma szersze spektrum sposobów leczenia niż aparat ruchomy. Aparatem ruchomym nie możemy wpłynąć na przesuwanie zębów, w celu poprawy uzębienia, nie ma także możliwości obracania zębów. Jak widać aparat ortodontyczny ruchomy jest nie zawsze skuteczny, może być przydatny do korekty zaledwie niewielkich wad. Do leczenia wad po 13 roku życia konieczny jest aparat stały.

Aparaty ortodontyczne ruchome -zastosowanie

Niegdyś powszechne było twierdzenie, że leczenie aparatem ortodontycznym ruchomym stosuje się tylko do 24 roku życia, ponieważ wówczas następuje aktywny wzrost kości. Obecnie stomatologia estetyczna dysponuje szeroką gamą sposobów korekcji wad zgryzu, dla osób w każdym wieku. Jedyną przeszkodą jest stan zdrowia zębów dziąseł oraz wyrostków zębodołowych szczęki i żuchwy. Tkanka osoby dorosłej ma charakter twardszy i mniej podatny na przebuduwę. Z tych oto powodów korekta zgryzu trwa dłużej u dorosłego niż u dziecka. Czasami, gdy zęby są stłoczone, trzeba zrobić niejsce dla przesunięcia pozostałych, wtedy konieczne może być usunięcie niektórych zębów. Aparaty ortodontyczne ruchome nie znajdują zazwyczaj zastosowania u dorosłych.

Aparaty ortodontyczne ruchome -przebieg leczenia

Kiedy odwiedzamy pierwszy raz lekarza specjalistę, ortodonta wykonuje pomiar uzębienia, a także jego wyciski w specjalnej masie plastycznej. Ortodonta również kieruje pacjenta na badanie RTG. Pobrane wyciski i pomiary dają możliwość wykonania gipsowych modeli, kryształów i rozmieszczenia zębów, co będzie późniejszą wskazówką dla ortodonty. Po wykorzystaniu przez lekarza wskazówek powstaje planu dalszego leczenia. Warunkiem tego zadania jest wykonanie obliczeń i symulacji, których wynikiem będzie odpowiedni aparat ruchomy. Takie leczenie ortodontyczne może być bolesne, kiedy trzeba usunąć kilka zębów- jeśli nie jest powiązane z tym zabiegiem jest bezbolesne. Zakładanie aparatów stałych może być bolesne (ból powinien ustąpić wciągu tygodnia), w przypadku aparatów ruchomych pacjent nie odczuwa bólu.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji (ortodoncja) przyjmuje lek. med. Katarzyna Kosobucka oraz lek.med. Teresa Grabowska. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://www.implant-art.com.pl/ruchomy-staly-lingwalny-aparat-ortodontyczny-oraz-nakladki-invisalgin/

Taping to plastrowanie rehabilitacyjne. To wykorzystanie specjalnych plastrów (miękkich, półsztywnych i sztywnych) do celów rehabilitacyjnych. Jedna z odmian plastrowania -plastrowanie dynamiczne (kinesiotaping). Jest stosowany w celu złagodzenia bólu, a także aby zapobiec kontuzjom. Polega na oklejaniu różnych części ciała specjalnymi, kolorowymi plastrami. Plastrowanie dynamiczne może okazać się także pomocne przy łagodzeniu bólu kręgosłupa, może też poprawić krążenie, czy uchronić przed skurczami łydek.

Kinesiotaping to metoda, która została opisana przez japońskiego doktora Kenzo Kase na początku 70 lat ubiegłego wieku. Popularność zyskała w latach 90. Plastry wyprodukowane są z bawełny i kleju akrylowego. Mają one właściwości skóry, to znaczy mają grubość i ciężar zbliżony do niej i podobnie jak skóra są dość rozciągliwe. Dużą zaletą jest to, że przepuszczają powietrze i są wodoodporne. Plastry te można nosić od kilku dni do kilku tygodni lub do momentu kiedy plaster sam się odklei.

Plastrowanie dynamiczne -wskazania:

Jeżeli zastosujemy taśmę, delikatnie uniesie ona skórę, zwiększając w ten sposób przestrzeń jaka tworzy się między taśmą a mięśniami-ten rezultat należy do głównych efektów kinesiotapingu. Odpowiednio naklejony plaster ma wpływ na odczuwanie bólu. Dzieje się tak ponieważ plaster działa poprzez redukcję napięcia na receptory skóry.

Jednym ze wskazań do kinesiotapingu jest :

1. ból

-reumatyczny

-pourazowy (będący rezultatem kontuzji lub wypadku)

-kręgosłupa (zespoły bólowe kręgosłupa)-plastry stosuje się nie tylko na ból kręgosłupa, lecz mogą być także przydatne do łagodzenia takich objawów jak: ograniczenie zakresu ruchu, ostry promieniujący do kończyn ból, uczucie zablokowania w kręgosłupie, a nawet zawroty głowy

-po operacjach- zaletą kinesiotapingu jest to, że może on zmniejszyć nawet anormalny ostry ból pooperacyjny. Jego działanie jest tak skuteczne, że nie trzeba stosować leków przeciwbólowych.

2. zapobieganie kontuzjom- plastry wykazują działanie ułatwiające przemieszczanie się mięśni względem powięzi i stabilizują stawy, co jest pomocne w trakcie treningu.

3. nadwyrężone i zbyt napięte mięśnie- plastry wspomagając pracę mięśni i przejmują ich funkcję, rozluźniają napięte i nadwyrężone mięśnie, odciążają je normalizują ich napięcie.

4. problemy z krążeniem- plastry mają działanie takie jak drenaż limfatyczny i dają podobne efekty. Plastrowanie polecane jest dla kobiet po mastektomii lub osobom, które mają problemy z opuchnię tymi nogami (np. kobietom w ciąży)

5. skurcze- plastrowanie może pomóc osobom, które zmagają się ze skurczami w nocy (np. łydki).

6. rozstępy -pomoże kobietom w ciąży nie tylko się zrelaksować ale też pozbyć się niechcianego mankamentu

7. zmarszczki- według twórcy kinesiotapingu doktora Kenzo Kase taśma wykazuje właściwości zapobiegające zmarszczkom. Codzienne nakładanie jej na noc pomaga, jak twierdzi autor tej metody, na zmarszczki, cienie pod oczami, zmiany skórne.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego przyjmuje wykwalifikowany masażysta oraz fizjoterapeuta. W celu zarejestrowania się (również do innych specjalistów) mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

W celu zapoznania się z ofertą masażu zapraszamy do zakładki https://bjmedical.pl/masaz/

Źródła zdjęć:

Zawroty głowy zgodnie z obecnymi teoriami są wynikiem zaburzenia funkcji części układu nerwowego, która odpowiada za utrzymanie równowagi i właściwej postawy ciała. Odpowiedzialny za utrzymanie równowagi jest błędnik (część ucha wewnętrznego). Wzrok i dotyk odgrywają również ważną rolę. Kiedy narządy te zostają uszkodzone i występuje brak współpracy między nimi może dojść do zawrotów głowy.

Kiedy zawroty głowy świadczą o chorobie?

Symptomami zawrotów głowy mogą być: nudności, nadmierne pocenie się, dzwonienie w uszach. Zawroty głowy mogą również pojawić się nagle bez żadnych poprzedzających je objawów. Zawroty głowy mogą być wywołane przez błahe powody takie jak nadużycie alkoholu, zbyt szybkie zmiany pozycji, zbyt częste i głębokie oddechy wówczas jednak nie świadczą o chorobie i powinny przejść samoistnie. Jeśli pojawiają się często, stają się uporczywe lub też są rzadkie ale niezwykle intensywne- wymagają konsultacji z lekarzem. Pacjent powinien zgłosić się do lekarza, gdy dolegliwość wystąpiła niespodziewanie, to znaczy nigdy wcześniej nie była u tej osoby obserwowalna np. gdy zawroty głowy wystąpią nagle przy spożywaniu posiłku albo podczas codziennych zajęć lub w podobnej sytuacji, kiedy są niepożądane.

Objawy zawrotów głowy:

Odczuwalnie objawów jest bardzo zindywidualizowane. Zasadniczo zawrotom głowy towarzyszą takie objawy jak: uczucie wirowania otoczenia lub własnego ciała, wrażenie padania lub zataczania się, uczucie oszołomienia, splątania, stan przed omdleniem (nierzadko je poprzedza). Objawom tym mogą towarzyszyć takie symptomy jak: wymioty, nudności, strach, dzwonienie w uszach, nadmierne pocenie się, nagłe uczucie gorąca lub przeciwnie zimna. Mogą być poprzedzone nagłym atakiem paniki. To, czy zawroty głowy pojawiają się nagle, czy są poprzedzone wcześniejszymi objawami jest uwarunkowane przez przyczyny zawrotów głowy. Mogą mieć różny czas trwania.

Najczęstsze przyczyny zawrotów głowy:

Do najczęściej występujących przyczyn zawrotów głowy należą infekcje wirusowe narządu równowagi w uchu wewnętrznym. Dolegliwości te zazwyczaj mijają ale objawy mogą być przewlekłe. Innymi przyczynami, które mogą występować są:

-niskie stężenie glukozy we krwi

-choroba Meniere’a (inaczej idiopatyczny wodniak błędnika)- w tym przypadku ataki ciągną się latami, to znaczy często występuje ich remisja- w konsekwencji doprowadzają do uszkodzenia słuchu. Z atakami tymi mogą być powiązane nudności, wymioty, bladość, wyczerpanie.

-zaburzenia dopływu krwi do mózgu- częściej spotykane u osób starszych cierpiących na zwyrodnienie szyjnego odcinka kręgosłupa

-udar mózgu lub napad przejściowego niedokrwienia mózgu

-gwałtowna zmiana pozycji ciała (zawroty ortostatyczne)

-spadek ciśnienia krwi podczas wstawania z pozycji siedzącej lub leżącej (hipotonia ortostatyczna)- dotyka głównie osoby starsze i kobiety w ciąży

-guz mózgu lub krwotok do mózgu

-choroba lokomocyjna

-zatrucie tlenkiem węgla (z powodu niedrożności przewodów wentylacyjnych w domach z instalacją gazową)

-zatrucie alkoholem albo narkotykami lub długotrwałe nadużywanie alkoholu

-niektóre leki na przykład niesteroidowe leki przeciwzapalne lub obniżające ciśnienie

-choroby ogólne, do których zaliczamy: cukrzycę, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca

Sposoby leczenia zawrotów głowy:

Aby złagodzić objawy zawrotów głowy można zastosować akupresurę. Sposób ten polega na uciskaniu kciukiem i palcem wskazującym okolicę nasady nosa. Można też uciskać kciukiem punkty między pierwszą a drugą kością śródstopia, około 2-3 centymetry od połączenia palucha z drugim palcem. Pomocna może okazać się również herbatka miętowa lub napar z dziurawca,można też przyjmować preparaty z miłorzębu japońskiego. Należy też zwrócić uwagę na dietę. Powinna ona obfitować w owoce i warzywa zaleca się też aby była niskotłuszczowa. W menu osoby z zawrotami głowy powinno się znaleźć pieczywo wieloziarniste. Aby zapobiec uczuciu wirowania w głowie należy unikać gwałtownych ruchów, zwłaszcza głową, gwałtownego wstawania oraz nie powinno się dopuszczać do tego by odczuwać głód. Zaleca się unikanie picia kawy i napojów bogatych w kofeinę.

źródło zdjęć: https://kfoods.com/article/images/13-04-2018-10-05-16dizning.png

Choroba Hashimoto określana jest też mianem- przewlekłe limfocytarne (autoimmunologiczne) zapalenie tarczycy. Pierwszy raz informacje o chorobie Hashimoto zostały opublikowane przez japońskiego lekarza Hakaru Hashimoto w 1912 roku. Choroba Hashimoto ma charakter choroby z autoagresji. Polega ona na tym, że w układzie immunologicznym (odpornościowym) następuje błąd. Skutkuje to tym, że organizm zwraca się przeciwko sobie. Białka tarczycowe są identyfikowane przez organizm jako wrogie. Układ immunologiczny niszczy je, co sprawia że upośledzona jest aktywność enzymu odpowiedzialnego za syntezę hormonów tarczycy.

Choroba Hashimoto przyczyny powstawania:

Szczególnie narażone na zachorowanie są osoby z cukrzycą typu 1, a także te u których w rodzinie ktoś chorował na tarczycę. Zdarzają się przypadki, że matka ma chorobę Gravesa- Basedowa, która powoduje nadczynność tarczycy, a córka cierpi na hashimoto, co wywołuje u niej niedoczynność tarczycy. Zazwyczaj autoimmunologiczne zapalenie tarczycy jest rodzinne. Do zachorowania na tę chorobę mogą się przyczynić także: przewlekły stres, problemy psychiczne, przemęczenie lub infekcja- ponieważ powodują one osłabienie odporności. Hashimoto często pojawia się u kobiet niedługo po porodzie. Wtedy często przechodzi w stan ukryty, by wcześniej czy później znów powrócić. U co drugiej osoby może to skutkować trwałą niedoczynnością tarczycy.

Choroba Hashimoto objawy:

W toku choroby objawy mogą się nie ujawniać. Osoba z hashimoto może nie mieć świadomości choroby. W niektórych przypadkach tarczyca jest zmieniona zapalnie, stopniowo się powiększa tworząc wole. Ma postać twardą, spoistą i nierówną. Rzadko występuje ból przy dotyku i tylko czasami daje uczucie pełności lub ucisku gardła. Choroba Hashimoto może mieć postać zaniku tarczycy. Początkowo praca tarczycy jest prawidłowa-wydziela odpowiednią lub nadmierną ilość hormonów. Po wielu miesiącach lub latach ewoluuje niedoczynność, która pogarsza zdrowie.

W hashimoto występują objawy niespecyficzne:

-senność

-zmienność nastrojów

-obfite miesiączki

-marznięcie

-kłopoty z koncentracją i pamięcią

-suchość i szorstkość skóry

-skłonność do depresji

-zaparcia

-podwyższony poziom cholesterolu

-bóle mięśni i stawów

-nieuzasadnione tycie

-wypadanie włosów

Powyższe objawy nie muszą jednak świadczyć o chorobie.

Choroba Hashimoto leczenie:

Leczenie polega na terapii skutków nie przyczyny choroby- ponieważ nie ma leku, który skutecznie powstrzymałby błąd w działaniu układu odpornościowego odpowiedzialny za rozwój choroby. Kontrolne badania powinno się wykonywać i są wystarczające, kiedy we krwi stwierdzono przeciwciała ale tarczyca nie jest powiększona i pracuje prawidłowo. Jeżeli zdiagnozowano niedoczynność trzeba zażywać syntetyczne preparaty tyroksyny wyrównujące poziom hormonów tarczycy we krwi. Większość chorych musi przyjmować leki do końca życia. Ze względu na to że poziom niedoczynności jest zmienny, pacjent powinien mieć dawki leków ustalone przez lekarza i podlegać jego kontroli. Preparat przyjmuje się raz dziennie na czczo pół godziny przed śniadaniem i innymi lekami, wtedy wykazuje najlepszą wchłanialność.

Czasami choroba może samoistnie ustąpić, wówczas pacjent może odstawić leki. Dzieje się tak głównie u dzieci, osób młodych, z zapaleniem poporodowym. Choroba jednak może powrócić bo przeciwciała mogą zaatakować w każdej chwili. Dlatego osoba chora na hashimoto powinna być pod stałą opieką lekarską bez względu na przebieg choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Choroby przenoszone drogą płciową inaczej zwane chorobami wenerycznymi to grupa chorób, którymi można zarazić się podczas stosunku płciowego: dopochwowego, oralnego lub analnego. Do zakażenia może też prowadzić używanie zainfekowanych przedmiotów, głównie wilgotnych ręczników, gąbek lub akcesoriów erotycznych. Zwiększa się prawdopodobieństwo zachorowania, gdy ma się częsty kontakt z różnymi partnerami seksualnymi. Statystycznie częściej na choroby weneryczne zapadają osoby między 15 a 24 rokiem życia, niezamożne, żyjące w dużych miastach a także mężczyźni, którzy nie pozostają w stałych związkach partnerskich a mają orientację homoseksualną.

Choroby wywołane przez bakterie odmiany

• Rzeżączka- jest to choroba wywołana przez bakterie Gram- ujemne dwoinki rzeżączki. Zakażenie tymi bakteriami jest wywołane przez kontakt seksualny. W wyjątkowych przypadkach chora matka zaraża dziecko przy porodzie. Rzadziej może też dojść do zakażenia drogą poza płciową np. wywołane używaniem zainfekowanych przedmiotów może to być wilgotna gąbka lub ręcznik (bakterie mogą się na nich utrzymywać od 3 do 24 godzin). U kobiet rzeżączka najczęściej nie daje żadnych objawów, jednak mogą występować bóle podbrzusza, ropne upławy, zaburzenia cyklu miesiączkowego, pieczenie okolic intymnych i obfita menstruacja. U mężczyzn objawem choroby jest ropny wyciek z cewki moczowej, pieczenie oraz ból przy oddawaniu moczu.

• Kiła– kiłę wywołuje bakteria krętka bladego. Kontakty płciowe (dopochwowe, oralne, doodbytnicze) wywołują zakażenie tą bakterią. Można zarazić się też przez pocałunek z osobą chorą (jeżeli bakterie obecne są w gardle osoby zarażonej). Choroba najczęściej przebiega bezobjawowo ale nieleczenie jej może mieć poważne konsekwencje; może dojść do uszkodzeń układu nerwowego, układu krążenia, kości, stawów, utraty wzroku, zaburzeń psychicznych. Czasami jednak (w innych przypadkach) choroba w pierwszej fazie objawia się wrzodem na genitaliach lub sromie, następnie wysypką na dłoniach i podeszwach stóp. Objawy te mijają samoistnie. Dalszy przebieg choroby jest ukryty.

• Chlamydioza– za wywołanie chlamydiozy odpowiada bakteria Chlamydia trachomatis. Choroba przebiega zwykle bezobjawowo. Zdiagnozować można ją dopiero gdy pojawiają się objawy takie jak: zapalenie najądrza u mężczyzn lub przydatków u kobiet. Powody zakażenia mogą być różne, należą do nich nie tylko kontakty seksualne ale też uszkodzona skóra i błony śluzowe. Zaniedbanie leczenia choroby powoduje problemy z płodnością.

• Ziarnica weneryczna pachwin (LGV) – za rozwój choroby odpowiada bakteria Chlamydia trachomatis. Spotyka się ją głównie w krajach tropikalnych i subtropikalnych. Jej objawami są: pojawiające się owrzodzenia, pęcherzyki lub grudki na narządach płciowych, prowadzi także do stanów zapalnych węzłów chłonnych, bólów stawów, ropni.

• Wrzód weneryczny-częściej spotykany jest u mężczyzn. Wrzód weneryczny inaczej nazywany jest miękkim. Do jego powstawania przyczyniają się bakterie Haemophilus ducreyi. U chorych występuje taki symptom jak: bolesne owrzodzenie na narządach płciowych, które wyglądem przypomina ziarno soczewicy z jasnoczerwoną obwódką. Może towarzyszyć chorobie powiększenia węzłów chłonnych. Choroba częściej jest obecna w krajach rozwijających się niż w Europie.

• Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej (NGU)- chorobca ta rozwija się zazwyczaj na skutek bakterii Chlamydii trachomatis (30% przypadków), rzadziej rozwija się za przyczyną bakterii rzęsistka pochwowego (Ureaplasma urealyticum lub Mycoplasma genitalium). Objawy choroby są następujące: ból i pieczenie przy oddawaniu moczu, parcie na pęcherz. Wyżej wspomniane objawy występują zarówno u mężczyzn jak i u kobiet. Oprócz tych objawów u mężczyzn może pojawić się ropna wydzielina z cewki moczowej, a u kobiet mogą wystąpić upławy o nieprzyjemnej woni.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ginekologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Karolina Jakubiec-Wiśniewska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://slideplayer.pl/slide/432239/

Ból stawów może być wynikiem urazu mechanicznego lub stanów zapalnych. Mogą występować zapalne i niezapalne przyczyny bólu stawów. Jeśli dolegliwość nie znika po kilku dniach, może przejść w stan przewlekły, co jest objawem choroby. W zależności od przyczyny choroby wdraża się odpowiednie leczenie.

Ból stawów inaczej artralgia to schorzenie, które dotyka okolice stawów. Pojawia się w wyniku powikłań w samym stawie lub w jego strukturach usytuowanych w pobliżu na przykład: wiązadeł, ścięgien, czy kaletki maziowej. Występowanie tej choroby można zaobserwować zarówno u starszych jaki u młodszych osób. Czasami przyczyna bólu jest zupełnie inna i nie dotyka stawu.

Gdy ból stawów nie wiąże się z poważniejszą chorobą powinien ustąpić w ciągu kilku dni. Jednak tego rodzaju bóle mogą być wskazówką do wykrycia innych chorób na przykład RZS (reumatoidalne zapalenie stawów) lub tocznia rumieniowatego układowego. W grupie szczególnego ryzyka zapadnięcia na tą chorobę są osoby z nadwagą lub otyłością prowadzące siedzący tryb życia. Niepokojące jest wystąpienie takich objawów jak wysoka temperatura lub obrzęk, jeżeli pacjent je zauważył powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza

Przyczyny:

Ból stawów pojawia się zazwyczaj w typowych dla tej choroby miejscach. Dzięki temu diagnoza jest bardziej precyzyjna. Ból stawów może występować w przebiegu takich chorób jak:

-urazów takich jak skręcenia czy zwichnięcia

-infekcji bakteryjnych na przykład rzeżączki, boreliozy, czy infekcji wirusowych np. grypy

-chorób reumatycznych w postaci reumatoidalnego zapalenia stawów, twardziny układowej, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, zespołu Sjogrena, tocznia rumieniowatego układowego, choroby Stilla

-dny moczanowej

-nowotworu kości lub chrząstki

-łuszczycowego zapalenia stawów

-chorób zapalnych jelit

-przyjmowania niektórych leków, np. inhibitorów konwertazy, angiotensyny, izoniazydu, metyldopy lub cyklosporyny

-chorób jelit

-nadmiernej aktywności fizycznej, szczególnie biegania prowadzącego do obciążenia stawu kolanowego

-nadwagi lub otyłości, która również obciąża stawy i powoduje ich ból

 Rodzaje:

Bóle stawów możemy podzielić na:

– zapalny (widoczna jest opuchlizna stawu, ciepłota oraz zaczerwienienie)

-niezapalny (nie występuje opuchlizna tylko samo zaczerwienienie stawu oraz jego ciepłota)

Oprócz tego ból może dotyczyć jednego stawu, mówimy wtedy, że jest jednostawowy lub wielu stawów-pięciu lub więcej- czyli ból wielostawowy. Takiej klasyfikacji używamy w artretyzmie.

Objawy:

Do przypadłości jaką jest ból stawów zaliczamy nie tylko sam ból określonego stawu ale także otaczających go struktur (ścięgna, więzadła, kaletka maziowa). Innymi symptomami oprócz bólu mogą być: obrzęk, zaczerwienienie, zaburzona ruchomość oraz sprawność danej kończyny np. dłoni.

Należy niezwłocznie odwiedzić lekarza gdy:

– następuje eskalacja bólu w nocy i występują kłopoty ze snem

– innym objawem wyłączając ból stawów jest zaczerwienienie i obrzęk oraz jego ocieplenie

– po przebudzeniu pojawiają się problemy z poruszaniem się

– ból wiąże się z ograniczoną ruchomością stawu

– pojawiają się ogólne objawy, takie jak: utrata masy ciała, gorączka, ból mięśni ogólne zmęczenie

Diagnoza i leczenie:

Badania dla pacjenta zaleca zawsze lekarz. To pod jego kierunkiem odbywa się wywiad lekarski. Zebrane informacje są pomocne w doborze badania. Wykorzystując badania laboratoryjne w diagnostyce zaleca się morfologię oraz OB. Czasami trzeba wykonać punkcję stawu aby pobrać do badania płyn stawowy.

Oprócz tego wykonuje się badania obrazowe takie jak:

– badanie RTG

– tomografia komputerowa

– rezonans magnetyczny

– USG chorego stawu

W leczeniu i łagodzeniu dolegliwości bólów stawowych pomocne może być stosowanie zimnych okładów tzn. okładanie chorych miejsc lodem lub smarowanie specjalnymi żelami wielokrotnego użytku dostępnymi w aptece. Powinno się też unikać nadmiernej aktywności stawu. Gdy uda się złagodzić dolegliwości, można też pomyśleć o ćwiczeniach wzmacniających staw najlepiej pod opieką rehabilitanta. Kolejnym sposobem, który może przynieść ulgę w bólu jest przyjmowanie preparatów przeciwbólowych lub przeciwzapalnych np. paracetamolu. Gdy nie ma widocznej poprawy mimo stosowanych leków należy zgłosić się do lekarza. Ponadto dobroczynne działanie może wykazywać terapia wodą (hydroterapia) terapia za pomocą kąpieli oraz rozciągające ćwiczenia fizyczne. Przy bólach stawów zalecane jest pływanie oraz jazda na rowerze. Mają one na celu rozruszanie stawów nie stanowiąc obciążenia dla nich. Bóle stawów, które powstały na skutek urazów łagodzi się najpierw schładzając bolące miejsca, a potem je ogrzewając.

Źródła zdjęć:

https://krokdozdrowia.com/bole-stawow-pozegnaj-je-zawsze/

Przodozgryz objawia się widocznym wysunięciem żuchwy względem szczęki. Do przyczyn wady zaliczamy: rozszczep podniebienia, czynniki genetyczne, ssanie wargi górnej, języka lub kciuka. Istnieją różne rodzaje tej wady, które mogą dawać takie objawy jak: zwiększony kąt żuchwy i wydłużenie dolnego odcinka twarzy, wysunięcie dolnej wargi, zatrzymanie doprzedniego wzrostu szczęki. Przodozgryz upośledza funkcje odgryzania oraz żucia pokarmów. U osób cierpiących na przodozgryz mogą występować wady wymowy w zakresie artykułowania niektórych zgłosek. Aby poddać się leczeniu należy skonsultować się z ortodontą, który przepisze odpowiednia aparaty ortodontyczne. Zdarza się, że przodozgryz jest wskazaniem do operacji.

W większości przypadków za przodozgryz odpowiedzialne są czynniki genetyczne i środowiskowe. Skłonność do tej wady dziecko dziedziczy po rodzicach. Kiedy za wadę odpowiedzialne są geny niemożliwe jest wówczas zapobieganie powstawania przodozgryzu. Gdy przyczyną przodozgryzu są czynniki środowiskowe można starać się je zmienić wpływając na nawyki dziecka np. ssanie kciuka.

Wada przodozgryzu u niemowlaka:

W tym wypadku wada zgryzu może wynikać z zbyt wysokiego układania dziecka do snu. Powoduje to zgięcie głowy do przodu. Skutkuje to odruchowym przesunięciem żuchwy oraz języka do przodu, czego następstwem jest zwiększenie się przewagi mięśni wysuwających żuchwę nad mięśniami cofającymi żuchwę.

Do przyczyn przodozgryzu zaliczają się także negatywne nawyki dziecka takie jak:

-ssanie kciuka

-ssanie górnej wargi

-ssanie języka na powierzchni wargowej górnych siekaczy

Wada może również uaktywnić się na skutek:

-rozszczepu podniebienia

-urazu szczęki do którego doszło w dzieciństwie

Wszystko to jest przyczyną zahamowania doprzedniego wzrostu szczęki i powstawania przodozgryzu.

Przodozgryz to wada zgryzu, do której może dojść przy przeroście migdałków podniebiennych. Są one przyczyną odruchowego wysuwania żuchwy w celu swobodnego oddychania przez nos. Następstwem tego może być powstanie przodozgryzu lub przodożuchwia. Do wady tej może przyczynić się także wczesna utrata mlecznych siekaczy szczęki. Przodozgryz może także pojawiać się w przebiegu zespołu Aperta, zespołu Downa, Crouzona oraz w przebiegu achondroplazji

Przodozgryz objawy i rodzaje:

Przodozgryz odznacza się ustawieniem zębów przednich żuchwy przed zębami szczęki. Kły zlokalizowane są wówczas między dolnymi przedtrzonowcami a w rysach twarzy widoczne jest wysunięcie dolnej wargi i wygładzenie bruzdy wargowo-bródkowej. Za przyczyną odwrotnego nagryzu przednich zębów upośledzeniu ulegają ruchy żuchwy, a doprzedni wzrost szczęki zostaje zahamowany.

Wady doprzednie dzielimy na:

-przodozgryz rzekomy

-przodozgryz całkowity

-przodozgryz częściowy

-przodożuchwie czynnościowe

-przodożuchwie morfologiczne

Leczenie u dzieci:

W leczeniu przodozgryzu u dzieci pobudza się wzrost szczęki i hamuje doprzedni wzrost żuchwy. W przypadku, gdy dziecko ma tylko zęby mleczne to na początku korekcja polega na szlifowaniu guzków, które blokują cofanie żuchwy. Przodozgryz u dziecka kwalifikuje się do leczenia aparatem ortodontycznym. Ale przed założeniem aparatu, wykonuje się ćwiczenia takie jak: cofanie żuchwy np. przez zagryzanie górnymi zębami dolnej szczęki. Kiedy uzębienie jest mieszane przodozgryz objęty jest leczeniem aparatem ortodontycznym zdejmowanym. Aparat ten zakładany jest w celu przesunięcia do przodu zębów górnych względem dolnych. Leczenie aparatem dobiera się do indywidualnych potrzeb dziecka, czego celem jest zwiększenia jego skuteczności. Czwórki są usuwane z żuchwy jeżeli niezbędne są ekstrakcje. Aby zapobiec wadom zgryzu w przyszłości likwiduje się zawiązki zębów mądrości w żuchwie.

 Leczenie u dorosłych:

Kiedy wzrost żuchwy i szczęki jest już zakończony nie wolno korzystać z aparatów ruchomych ponieważ modelują one kształt żuchwy i szczęki. Wówczas zaleca się stosowanie stałego aparatu ortodontycznego. Zabieg chirurgiczny jest konieczny, gdy wada jest bardzo duża. Stosuje się również wychylenie zębów górnych i pochylenie zębów dolnych za pomocą aparatu czyli tzw. kamuflaż. Leczenie dostosowuje się do indywidualnych potrzeb osoby dorosłej.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ortodoncja. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Katarzyna Kosobucka oraz lek.med. Teresa Grabowska. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://medistica.pl/przewodnik/przewodnik-ortodontyczny/