Tag: anna fedorowicz endokrynolog

HIPERPROLAKTYNEMIA

1. Co to jest hiperprolaktynemia?

Hiperprolaktynemia to podwyższony ponad stan normy poziom prolaktyny w surowicy krwi. Prolaktyna jest hormonem dostarczanym przez przysadkę mózgową. Od tego hormonu zależy przede wszystkim wzrost płodu, a także gruczołów sutkowych w czasie ciąży. Po porodzie uaktywnia laktację. Mamy mogą karmić swoje dzieci właśnie za sprawą wysokiej prolaktyny. Hormon ten odpowiada także za inne zadania takie jak: wpływ na układ odpornościowy, bierze też udział w reakcji stresowej organizmu.

Prawidłowe stężenie prolaktyny u kobiet to:< 23 µg/l w fazie folikularnej (czyli początkowej fazie cyklu miesiączkowego zaczynającej się w pierwszym dniu miesiączki) i < 40 µg/l w fazie lutealnej (czyli w okresie poprzedzającym wystąpienie miesiączki), u mężczyzn natomiast < 20 µg/l. O hiperprolaktynemii mówimy gdy wartości te są znacznie wyższe.

2. Hiperprolaktynemia objawy

Objawami, których nie należy lekceważyć są: drażliwość, złe samopoczucie, nawracające bóle głowy, zaburzenia miesiączkowania czy wręcz wtórny zanik miesiączki, stany depresyjne, kłopoty z cerą, otyłość, ból piersi, trądzik, nadmierne owłosienie, mlekotok, ginekomastia (u mężczyzn). Wraz z występowaniem tych objawów prolaktyna osiąga poziom nawet 50 µg/l.

3.Hiperprolaktynemia przyczyny

Przyczyny fizjologiczne hiperprolaktynemii to ciąża i okres karmienia piersią. Zaobserwowano wzrost prolaktyny także podczas drażnienia brodawek sutkowych oraz stymulacji szyjki macicy- czyli podczas stosunku płciowego- podczas snu, po zjedzeniu potrawy bogatej w białko, a także podczas wysiłku fizycznego.

Wskaźniki patologiczne wywołujące hiperprolaktynemię to te, których powinien szukać lekarz. Najczęstszym sprawcą choroby są leki działające na układ nerwowy, przeciwdepresyjne. Następnie należy wspomnieć o takich przyczynach jak niedoczynność tarczycy i kory nadnerczy.

Czynnikami podwyższającymi prolaktynę są także: stres, choroby obejmujące ścianę klatki piersiowej, jak na przykład półpasiec, następnie gruczolaki (guzki) przysadki mózgowej, a także inne guzy naciskające na przysadkę mózgową, niewydolność i nowotwór nerek, rak oskrzeli, marskość wątroby. Te ostatnie przyczyny spotykane są rzadko. Niektórzy naukowcy głoszą, że winowajcami choroby są głównie leki psychotropowe. W Polsce za chorobę odpowiedzialny jest szeroko rozumiany stres psychiczny i fizyczny. Jest on bowiem przyczyną wzrostu wydzielania w organiźmie β-endorfin, które zwiększają aktywność opioidową mózgu i podwzgórza , czego następstwem jest wzrost wydzielania prolaktyny.

4. Hiperprolaktynemia leczenie

Hiperprolaktynemia sama w sobie nie stanowi choroby, a jedynie jest objawem jakiejś choroby, którą należy leczyć. Kiedy mówimy o podniesionym poziomie prolaktyny nie mamy na myśli diagnozy, ale punkt wyjścia do dalszych badań.

Aby wybrać sposób leczenia hiperprolaktynemii należy poznać jej przyczynę. Warto poddać się kontroli kompetentnego lekarza, który dokona selekcji leków zażywanych przez pacjenta w sposób ciągły oraz wykluczy podejrzenie innych chorób takich jak niedoczynność tarczycy. Jeżeli pacjent przyjmuje leki na przykład przeciwdepresyjne, to lekarz wspólpracując z psychiatrą może zalecić ich odstawienie na 2-3 dni i wówczas dokonać pomiaru poziomu prolaktyny. Gdy okaże się, że farmaceutyki są przyczyną wzrostu poziomu tego hormonu, konieczna może okazać się zmiana leków.

Gdy istnieje przypuszczenie guza przysadki lekarz powinien zadbać o skierowanie pacjenta na MRI głowy. Z uwagi na dobrą reakcję na leczenie farmakologiczne i zmniejszanie się gruczolaków po zastosowaniu leków nie usuwa sie ich chirurgicznie. Są wdrażane leki z grupy agonistów receptorów dopaminergicznych- do ich funkcji należy zahamowanie wydzielania prolaktyny.

Lekarze stosują następujące farmaceutyki:

– cabergolina (Dostinex)- jest najdroższy ale nie powoduje skutków ubocznych. Można go zażywać tylko 2 razy w tygodniu a nawet rzadziej.

– quinagolid (Norprolac)

– bromokryptyna (Parlodel, Bromergon, Bromocorn) – jest lekiem niedrogim ale powoduje wiele skutków ubocznych.

źródła zdjęć:
https://cdn-images-1.medium.com/max/120/1*Fz4m6niguHG1UeTwbOjynQ.jpeg
http://nextews.com/images/59/9a/599a0c6d7df70ec9.jpg
https://plodnosc.pl/wp-content/uploads/2018/10/Fotolia_153393112_Subscription_Monthly_M-420×292.jpg

Choroba Hashimoto określana jest też mianem- przewlekłe limfocytarne (autoimmunologiczne) zapalenie tarczycy. Pierwszy raz informacje o chorobie Hashimoto zostały opublikowane przez japońskiego lekarza Hakaru Hashimoto w 1912 roku. Choroba Hashimoto ma charakter choroby z autoagresji. Polega ona na tym, że w układzie immunologicznym (odpornościowym) następuje błąd. Skutkuje to tym, że organizm zwraca się przeciwko sobie. Białka tarczycowe są identyfikowane przez organizm jako wrogie. Układ immunologiczny niszczy je, co sprawia że upośledzona jest aktywność enzymu odpowiedzialnego za syntezę hormonów tarczycy.

Choroba Hashimoto przyczyny powstawania:

Szczególnie narażone na zachorowanie są osoby z cukrzycą typu 1, a także te u których w rodzinie ktoś chorował na tarczycę. Zdarzają się przypadki, że matka ma chorobę Gravesa- Basedowa, która powoduje nadczynność tarczycy, a córka cierpi na hashimoto, co wywołuje u niej niedoczynność tarczycy. Zazwyczaj autoimmunologiczne zapalenie tarczycy jest rodzinne. Do zachorowania na tę chorobę mogą się przyczynić także: przewlekły stres, problemy psychiczne, przemęczenie lub infekcja- ponieważ powodują one osłabienie odporności. Hashimoto często pojawia się u kobiet niedługo po porodzie. Wtedy często przechodzi w stan ukryty, by wcześniej czy później znów powrócić. U co drugiej osoby może to skutkować trwałą niedoczynnością tarczycy.

Choroba Hashimoto objawy:

W toku choroby objawy mogą się nie ujawniać. Osoba z hashimoto może nie mieć świadomości choroby. W niektórych przypadkach tarczyca jest zmieniona zapalnie, stopniowo się powiększa tworząc wole. Ma postać twardą, spoistą i nierówną. Rzadko występuje ból przy dotyku i tylko czasami daje uczucie pełności lub ucisku gardła. Choroba Hashimoto może mieć postać zaniku tarczycy. Początkowo praca tarczycy jest prawidłowa-wydziela odpowiednią lub nadmierną ilość hormonów. Po wielu miesiącach lub latach ewoluuje niedoczynność, która pogarsza zdrowie.

W hashimoto występują objawy niespecyficzne:

-senność

-zmienność nastrojów

-obfite miesiączki

-marznięcie

-kłopoty z koncentracją i pamięcią

-suchość i szorstkość skóry

-skłonność do depresji

-zaparcia

-podwyższony poziom cholesterolu

-bóle mięśni i stawów

-nieuzasadnione tycie

-wypadanie włosów

Powyższe objawy nie muszą jednak świadczyć o chorobie.

Choroba Hashimoto leczenie:

Leczenie polega na terapii skutków nie przyczyny choroby- ponieważ nie ma leku, który skutecznie powstrzymałby błąd w działaniu układu odpornościowego odpowiedzialny za rozwój choroby. Kontrolne badania powinno się wykonywać i są wystarczające, kiedy we krwi stwierdzono przeciwciała ale tarczyca nie jest powiększona i pracuje prawidłowo. Jeżeli zdiagnozowano niedoczynność trzeba zażywać syntetyczne preparaty tyroksyny wyrównujące poziom hormonów tarczycy we krwi. Większość chorych musi przyjmować leki do końca życia. Ze względu na to że poziom niedoczynności jest zmienny, pacjent powinien mieć dawki leków ustalone przez lekarza i podlegać jego kontroli. Preparat przyjmuje się raz dziennie na czczo pół godziny przed śniadaniem i innymi lekami, wtedy wykazuje najlepszą wchłanialność.

Czasami choroba może samoistnie ustąpić, wówczas pacjent może odstawić leki. Dzieje się tak głównie u dzieci, osób młodych, z zapaleniem poporodowym. Choroba jednak może powrócić bo przeciwciała mogą zaatakować w każdej chwili. Dlatego osoba chora na hashimoto powinna być pod stałą opieką lekarską bez względu na przebieg choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Andropauza występuje u mężczyzn. Mówimy o niej wtedy, gdy mężczyzna wchodzi w wiek po 50 roku życia, zapowiadający zbliżający się okres starości. Andropauza łączy się z szeregiem dolegliwości odpowiadających temu wiekowi.

Objawy andropauzy:

U mężczyzn występują następujące objawy andropauzy czyli przekwitania:

• jest wyczuwalna nadmierna potliwość, napady gorąca i zaburzenia snu porównywalne do tych, które towarzyszą kobietom w trakcie menopauzy,

• ogólna wydolność organizmu zostaje obniżona ze względu na postępującą miażdżycę naczyń krwionośnych. Pacjent ma trudności takie jak zadyszka przy wejściu na trzecie piętro, czy po biegu na autobus,

• są obecne kłopoty z pełnym wzwodem, które wiążą się ze zmianami naczyniowymi czy z obniżeniem poziomu hormonów. Może dojść do impotencji,

• pojawia się nadmierna wrażliwość, częsta zmiana nastrojów, pacjent może popaść w depresję. Może się to objawiać agresją u niektórych mężczyzn,

• można zaobserwować nagromadzenie na brzuchu tkanki tłuszczowej,

• czasami dochodzi do kłopotów z oddawaniem moczu, co jest następstwem przerostu gruczołu krokowego

• pacjent może odczuwać bóle kręgosłupa, mogą być one utożsamiane ze zmianami zwyrodnieniowymi, problemem jest natomiast osteoporoza, która tak jak u kobiet ma tło hormonalne i poddaje się leczeniu.

  Andropauza przyczyny:

  Pacjent cierpiący na inne choroby jest bardziej podatny na wystąpienie objawów andropauzy. Obecność andropauzy jest bardziej uzależniona od ogólnej kondycji mężczyzny niż od wieku. Rozwój męskiego przekwitania może być szybszy, kiedy występują takie dolegliwości jak: cukrzyca, miażdżyca, nadciśnienie ale również nadużywanie alkoholu, palenie papierosów, mało aktywny tryb życia, złe odżywianie się (np. dieta zbyt bogata w tłuszcze zwierzęce). Mówiąc o pierwszych objawach andropauzy należy brać także pod uwagę uwarunkowania genetyczne; jeżeli u ojca pojawiły się wcześnie może być tak też u syna.

  Andropauza skutki:

  Organizm wydziela mniej hormonów po 50 roku życia wtedy też najczęściej występują pierwsze objawy przekwitania u mężczyzn. Zmniejsza się produkcja testosteronu przez jądra oraz wydzielanie androgenów DHEA przez nadnercza, hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową i melatoniny przez szyszynkę. W organizmie zachodzą zmiany. Niedobór testosteronu skutkuje obniżeniem popędu płciowego i zaburzeniem erekcji. Następstwem deficytu męskiego hormonu może też być pogorszenie sprawności fizycznej i psychicznej. Spadek DHEA powoduje zmniejszenie wydajności organizmu i pogorszenie samopoczucia. Niski poziom hormonu wzrostu przyczynia się do spadku zdolności organizmu do szybkiej regeneracji. Występują duże problemy z przemianą materii oraz wypróżnieniami. Mężczyźni coraz częściej uskarżają się na bezsenne noce z powodu spadku melatoniny.

  Andropauza leczenie:

  W celu złagodzenia skutków andropauzy stosuje się leczenie hormonalne. Podczas tej terapii uzupełnia się poziom męskiego hormonu testosteronu. Leczenie to powinno przynieść takie rezultaty jak: obudzenie popędu płciowego, poprawa samopoczucia, wzmocnienie kości i mięśni. Dla wzmocnienia skutków terapii ważna jest też zmiana stylu życia. Pomocne może się okazać zwiększenie aktywności fizycznej oraz odpowiednia dieta, unikanie smażonych i tłustych potraw, papierosów, alkoholu. Zdrowy tryb życia zapewnia opóźnienie procesów starzenia się.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/1281392/

Nadczynność i niedoczynność nadnerczy są chorobami kory nadnerczy. Pierwsze z wymienionych schorzeń charakteryzuje się zmniejszonym wydzielaniem nadnerczowych hormonów steroidowych, drugie objawia się obecnością guza chromochłonnego.

Nadczynność i niedoczynność nadnerczy przyczyny:

Wyróżniamy niedoczynność wtórną i pierwotną nadnerczy. Przyczyną niedoczynności wtórnej jest nieprawidłowa funkcja przysadki natomiast na niedoczynność pierwotną ma wpływ uszkodzenie nadnerczy. Wtórną odmianę tej choroby możemy zdiagnozować u około 60% pacjentów.

Do głównych przyczyn niedoczynności pierwotnej nadnerczy zaliczamy:

• gruźlicę

• autoimmunologiczne zapalenie kory nadnerczy

Charakterystyczne przyczyny wtórnej niedoczynności nadnerczy to:

• urazy oraz guzy w okolicy podwzgórzowo-przysadkowej

• długotrwałe stosowanie glikokortykosteroidów w dużych dawkach

Nadczynność nadnerczy powodują:

• pierwotna choroba nadnerczy

• samoistna nadczynność nadnerczy (zbyt duża ilość kortyzolu jest produkowana samoistnie przez gruczoł)

• nowotwór przysadki

• zespół Cushinga-który jest wywołany rzadką wadą genetyczną co skutkuje większym ryzykiem zachorowania na raka gruczołów endokrynnych

• nowotwór ektopowy produkujący ACHT

• nowotwór zwany ektopowym, którego cechą jest nieprawidłowe umiejscowienie gruczołu wytwarzającego hormon, mimo to jest on czynny i wytwarza kortyzol

 Objawy nadczynności i niedoczynności nadnerczy:

U pacjentów z nadczynnością nadnerczy mogą występować:

• zaniki i osłabienie mięśni

• wysokie ciśnienie tętnicze krwi

• bóle kostne

• zaburzenia miesiączkowania

• trądzik

• łysienie typu męskiego

• powiększenie łechtaczki

• może występować utajona lub jawna cukrzyca

Oprócz tych objawów mogą występować charakterystyczne zmiany w wyglądzie zewnętrznym oraz w wyglądzie skóry takie jak: otyłość dotycząca tułowia i karku z zachowaniem szczupłych kończyn, zaokrąglona twarz, różowe rozstępy skórne podbrzusza, bioder, ud i sutków.

Do głównych objawów niedoczynności nadnerczy zaliczamy:

• nudności

• wymioty

• ból brzucha

• osłabienie

• większa ochota na słone potrawy

• hipoglikemię czyli małe stężenie glukozy we krwi

• obniżenie masy ciała

• zmęczenie

• brak apetytu, zaciemnienie skóry- choroba Addisona

• niskie ciśnienie

• bladość skóry-wtórna niedoczynność kory nadnerczy

Leczenie nadczynności i niedoczynności nadnerczy

Niedoczynność kory nadnerczy leczy się uzupełniając brakujące hormony. W przypadku pierwotnej niedoczynności zaleca się używanie glikokortykosteroidów lub androgenów, najczęściej jednak stosuje się mineralokortykosteroidy. Przy leczeniu wtórnej niedoczynności mogą okazać się pomocne glikokortykosteroidy oraz androgeny.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://zycie.ca/niedoczynnosc-nadnerczy-czyli-recepta-na-katastrofe/

Somatopauza to schorzenie wywołane przez niedobór hormonu wzrostu. Stopniowe zmniejszanie produkcji hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową to pierwszy i najczęstszy objaw starzenia się. Hormon ten zwany jest somatotropiną (GH). Odgrywa on bardzo ważną rolę w organizmie. Działanie tego hormonu na organizm jest bardzo szerokie. Między innymi są to: Stymulacja rozrostu mięśni, oraz czynności układu odpornościowego. Zwiększenie syntezy białek. Pobudzanie przekształcania tarczycowej tyroksyny do bardziej aktywnej trójjodotyroniny. Ppobudzanie mineralizacji kości (m.in. na skutek zwiększenia zatrzymywania wapnia w organizmie). Wzrost poziomu glukozy we krwi. Stymulowanie lipolizy (rozkładu związków tłuszczowych).

Somatotropina produkowana jest  przez przysadkę mózgową szczególnie w wieku dziecięcym.  Najwięcej hormonu wzrostu znajduje się we krwi podczas nocy – szczyt uwalniania zachodzi około godziny po zapadnięciu w sen. Zaburzenie jego wydzielania może wpłynąć na wzrost dorastającego dziecka ale również na wiele komplikacji zdrowotnych w wieku dorosłym i starszym. Zarówno nadmiar jak i niedobór tego hormonu, czyli każde odstępstwo od normy niesie ze sobą konsekwencje.

Somatopauza objawy:

• obniżenie wzrostu u dorastających dzieci, oraz obniżenie gęstości mineralnej tkanki kostnej
• zmniejszenie wielkości i kurczliwości serca
• zmęczenie, obniżenie sprawność fizyczna
• stany depresyjne, spadek libido
• nadmierne rozrastanie tkanki tłuszczowej, głównie w obrębie jamy brzusznej
• zwiększenie stężenie lipidów oraz wzmożenie procesów miażdżycowych

Somatopauza leczenie:

Brak hormonu należy wyrównywać jego suplementacją. Cena leczenia jest jednak droga, a samo leczenie nie zawsze skuteczne. Często objawy choroby wracają po odstawieniu GH. Pacjentom zaleca się stosowanie hormonu, które uzyskuje się metodą rekombinacji genetycznej. Leczenie jest bardzo długie i uciążliwe. Efektem leczenia może być: zmniejszenie cholesterolu, odbudowa kości, masy mięśniowej, zwiększenie sprawności fizycznej, wyrównanie poziomu glukozy, zmniejszenie niepokoju, objawów depresji, poprawienie pamięci.

Źródła zdjęć:

http://www.interklasa.pl/portal/index/strony?mainSP=subjectpages&mainSRV=biologia&methid=311973&page=subpage&article_id=325084&page_id=23898

Otyłość to następstwo nadwagi. Jest nagromadzeniem zbyt dużej ilości tkanki tłuszczowej w organizmie, które przekracza potrzeby fizjologiczne organizmu. Prowadzi do niekorzystnych skutków dla zdrowia.

Kiedyś otyłość kojarzona była z dobrobytem, dobrą sytuacja majątkową. Dziś jest to poważny problem cywilizacyjny. Trzeba nadmienić , że otyłość to nie tylko problem estetyczny, ale i bardzo niebezpieczna choroba (przewlekła), która prowadzi do wielu poważnych schorzeń.

Jak dochodzi do tycia? Tyje się ponieważ organizm stale otrzymuje zbyt dużo energii w pożywieniu w stosunku do ilości, której potrzebuje. Występuje przejadanie się, dieta jest nieprawidłowa (zbyt wiele tłuszczów i węglowodanów), brakuje aktywności fizycznej. Dodatkowym czynnikiem mającym wpływa na tycie jest genetyka.

Inne przyczyny otyłości:

• Choroby (np niedoczynność tarczycy, zespół policystycznych jajników, zespól Turnera)
• Przekarmianie od pierwszych lat życia
• Zaburzenia psychoemocjonalne
• Stres
• Depresja
• Niektóre leki

Skąd wiadomo czy to już otyłość czy tylko nadwaga?

Najprostszym i bardzo popularnym sposobem jest obliczenie przedziału wagowego za pomocą wskaźnika BMI (ang. Body Mass Index)- czyli wskaźnika masy ciała . BMI określa przedziały wagi, które wskazują wagę prawidłową, niedowagę, nadwagę, oraz otyłość.

Oto wzór :

Przedziały wagowe wskaźnika BMI:

18,49 i mniej – niedowaga

18,5–24,99 – waga prawidłowa

25,0–29,99 – nadwaga

30,0–34,99 – I stopień otyłości

35,0–39,99 – II stopień otyłości 

40,0 i więcej – III stopień otyłości 

By dokładnie określić rodzaj otyłości, stosuje się wskaźnik WHR (Waist-Hip Ratio). Jest to wskaźnik, który pomaga w określeniu rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy zmierzyć obwód talii i bioder, a następnie otrzymane wyniki w centymetrach podzielić- obwód w talii przez obwód w biodrach.

Wyróżnia się trzy rodzaje otyłości:

Otyłość uogólniona – tkanka tłuszczowa rozmieszczona jest równomiernie w obrębie całego ciała. Ten typ otyłości występuje zazwyczaj u osób, u których problemy z wagą rozpoczęły się już w dzieciństwie.

Otyłość gynoidalna (pośladkowo-udowa) – tzw typ “gruszki”. Dotyczy bioder, ud i pośladków i występuje głównie kobiet.

Otyłość androidalna (brzuszna) – tzw typ “jabłka”. Spotykana jest częściej u mężczyzn i zajmuje szczególnie górne partie ciała, takie jak ramiona, kark, brzuch. Ten typ otyłości jest bardzo niebezpieczny. Tłuszcz gromadząc się wokół ważnych narządów wewnętrznych, otłuszcza serce, płuca, pogarszając ich wydolność.

Skutki otyłości są bardzo poważne. Niosą groźne konsekwencje dla zdrowia. Mogą to być m.in:

• problemy skórne np rozstępy
• ryzyko obtłuszczenia wątroby
•  nadciśnienie tętnicze (może prowadzić do choroby niedokrwiennej serca i jego niewydolności)
• wzrost stężenia cholesterolu we krwi oraz LDL-cholesterolu i triglicerydów
• przyspieszenie rozwoju miażdżycy
• nietolerancja glukozy i oporność na insulinę
• bezdech nocny
• bóle pleców, problemy kostno-stawowe

Źródła zdjęć:

http://www.poradnikzdrowie.pl/sprawdz-sie/kalkulatory/kalkulator-wagi-bmi/

https://adrian-osiecki.fitness.wp.pl/20446,czym-jest-bmi

http://www.stopacukrzycowa.com/stopa_cukrzycowa_miazdzyca_konczyn_dolnych.html

http://zdrowie.gazeta.pl/Zdrowie/1,101580,11861946,Otylosc_brzuszna.html

Tarczyca 

niewielki, niezbędny do życia organ znajdujący się w przednio-dolnej części szyi. Odpowiada za gospodarkę hormonalną dlatego jest bardzo ważnym elementem naszego organizmu. Głównym zadaniem tarczycy jest produkowanie oraz magazynowanie hormonów TSH, T3(trijodotyronina), T4(tyroksyna), które z krwią są rozprowadzane po całym organizmie i wykorzystywane niemal przez każdą komórkę. Hormony te nasilają metabolizm (aktywność życiową). Tarczyca składa się dwóch płatów i łączącej ich cieśni.

Choroby tarczycy:

Niedoczynność tarczycy jest to niedostateczne wydzielanie hormonów przez tarczycę.

Przyczyn niedoczynności tarczycy może być wiele. Są to m.in. usunięcie gruczołu, niedobór jodu, wrodzone zaburzenia, skutek choroby przysadki mózgowej, działanie niektórych leków.

Charakterystyka niedoczynności: wysuszenie skóry (zwłaszcza na łokciach i kolanach), obrzęki, wzrost masy ciała, zaparcia, osłabienie. Mogą pojawić się objawy depresji, a także pogorszenie sprawności intelektualnej. U osób u których występują choroby układu sercowo-naczyniowego nasilenie objawów niewydolności krążenia.

Leczenie niedoczynności nie jest uciążliwe – polega na zażywaniu hormonów tarczycy lub preparatów jodu jeżeli przyczyną choroby jest niedobór jodu.

Nadczynność tarczycy to sytuacja w której dochodzi do nadmiernego wydzielania hormonów przez tarczycę.

Przyczyny: guzki tarczycy, zapalenie tarczycy, spożywanie nadmiernej ilości jodu np. w suplementach, choroba Gravesa–Basedowa (choroba o podłożu autoimmunologicznym, w której własne przeciwciała pobudzają tarczycę do produkcji hormonów).

Objawy: przerost gruczołu, któremu towarzyszy wytrzeszcz gałek ocznych, uczucie wzmożonego kołatania serca, spadek wagi ciała, drżenie rąk, zwiększona potliwość, gorsza kondycja włosów i paznokci.

Leczenie nadczynności to m.in. leczenie farmakologiczne. Pacjentowi podaje się leki zmniejszające produkcję hormonu tarczycowego. U niektórych pacjentów stosuje się leczenie operacyjne polegające na usunięciu części (lub całości) gruczołu tarczycowego. Można również zastosować terapię radio jodem, polegającą na podaniu substancji radioaktywnej hamującej wydzielanie hormonu tarczycy.

Diagnostyka chorób tarczycy jest bardzo ważna. Polega głównie na:

-rozmowie z lekarzem,

-badaniu fizykalnym

-badaniu laboratoryjnym ( z krwi)

-badaniu obrazowym (USG)

-ewentualnej biopsji

USG tarczycy:

Jest bardzo prostym, szybkim i bezbolesnym badaniem. Pozwala określić rozmiar, kształt, położenie gruczołu. Również pomaga stwierdzić, czy są obecne guzki, torbiele lub inne zmiany tarczycowe. Badanie wykonuje się w pozycji leżącej.

BIOPSJA tarczycy:

Polega na nakłuciu guzka lub zmiany w tarczycy (pod kontrolą USG) i pobraniu materiału do badania. Igła używana do biopsji jest bardzo cienka (ma ok 0,4mm). Badanie nie jest bolesne, aczkolwiek można odczuwać lekki dyskomfort.

Źródła zdjęć:
http://www.mp.pl/pacjent/choroby/78406,niedoczynnosc-tarczycy
http://wizaz.pl/Kobieta/Jak-rozpoznac-zaburzenia-pracy-tarczycy