Tag: endokrynologia nowa huta

Lipoproteina (a)

Lipoproteina (a) należy do aterogennych lipoprotein. Składa się ona z: apolipoproteiny B- 100 (apo- B-100) oraz z dużej glikoproteiny apolipoproteiny (a) [apo(a)]. Apo (a) spotykana jest w kilku izoformach uzależnionych od skłonności genetycznych. Charakteryzuje się podobieństwem do plazminogenu, co sprawia, że blokuje jego receptory oraz wygasza proces fibrynolizy, czyli rozpuszczania zakrzepów.

Struktura chemiczna lipoproteiny (a) jest zbliżona do złego cholesterolu (LDL) i ma silne działanie aterogenne. W jej skład wchodzą; apolipoproteina B, cholesterol i inne lipidy oraz specyficzne białko apolipoproteiny (a). Podwyższone stężenie lipoproteiny (a) powiększa niebezpieczeństwo zapadnięcia na choroby sercowo- naczyniowe oraz miażdżycę. Mimo uwarunkowań genetycznych, etiologia sposobu dziedziczenia nie została jeszcze odkryta. Rozmiar cząsteczki lipoproteiny jest taki sam u danej jednostki (osobnika), jednak są dostrzegalne odchylenia (różnice) pomiędzy poszczególnymi organizmami, co jest efektem odmiennej uwarunkowanej genetycznie liczby powtarzających się podjednostek nazywanych kringels. W ciągu dnia stan lipoproteiny (a) w surowicy krwi nie ulega dużym zmianom. Należy jednak zaznaczyć, że jest minimalnie niższe u mężczyzn i wzrasta u kobiet po okresie menopauzy. Badanie lipoproteiny (a) polega na pobraniu krwi do probówki i jest to zabieg inwazyjny.

U osób rodowodu afrykańskiego cząsteczki lipoproteiny (a) są większe.

 Kiedy wykonujemy badanie lipoproteiny (a)

Badanie lipoproteiny (a) jest przydatne do określania czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Wykonuje się je głównie u osób ze zwiększonym niebezpieczeństwem zapadnięcia na to schorzenie, obciążonych wywiadem rodzinnym. Oprócz rutynowych badań oznaczenia Lp(a) poddaje się również innym testom lipidowym. Oznaczenie stosuje się również u pacjentów, u których w rodzinie przytrafiała się przedwczesna choroba niedokrwienna serca. Badanie wykonuje się ponadto u osób skarżących się na schorzenia serca lub naczyń, zwłaszcza, gdy mamy do czynienia z prawidłowym lub nieznacznie podwyższonym stężeniem lipidów. Czasami badanie lipoproteiny (a) poleca się kobietom po okresie menopauzy, aby określić, czy wzrost Lp (a) związany jest ze spadkiem estrogenów, czy też jest czynnikiem zwiększającym ryzyko choroby niedokrwiennej serca.

 Lipoproteina (a) badania

Norma: poniżej 150 mg/l.

Przebieg badania lipoproteiny: jednorazowe pobranie krwi z żyły łokciowej, skóra w miejscu pobrania powinna być odkażona. Pobranie krwi trwa od kilku do kilkunastu sekund.

Lipoproteina (a) należy do aterogennych lipoprotein. Składa się ona z: apolipoproteiny B- 100 (apo- B-100) oraz z dużej glikoproteiny apolipoproteiny (a) [apo(a)]. Apo (a) spotykana jest w kilku izoformach uzależnionych od skłonności genetycznych. Charakteryzuje się podobieństwem do plazminogenu, co sprawia, że blokuje jego receptory oraz wygasza proces fibrynolizy, czyli rozpuszczania zakrzepów.

Struktura chemiczna lipoproteiny (a) jest zbliżona do złego cholesterolu (LDL) i ma silne działanie aterogenne. W jej skład wchodzą; apolipoproteina B, cholesterol i inne lipidy oraz specyficzne białko apolipoproteiny (a). Podwyższone stężenie lipoproteiny (a) powiększa niebezpieczeństwo zapadnięcia na choroby sercowo- naczyniowe oraz miażdżycę. Mimo uwarunkowań genetycznych, etiologia sposobu dziedziczenia nie została jeszcze odkryta. Rozmiar cząsteczki lipoproteiny jest taki sam u danej jednostki (osobnika), jednak są dostrzegalne odchylenia (różnice) pomiędzy poszczególnymi organizmami, co jest efektem odmiennej uwarunkowanej genetycznie liczby powtarzających się podjednostek nazywanych kringels. W ciągu dnia stan lipoproteiny (a) w surowicy krwi nie ulega dużym zmianom. Należy jednak zaznaczyć, że jest minimalnie niższe u mężczyzn i wzrasta u kobiet po okresie menopauzy. Badanie lipoproteiny (a) polega na pobraniu krwi do probówki i jest to zabieg inwazyjny.

U osób rodowodu afrykańskiego cząsteczki lipoproteiny (a) są większe.

Kiedy wykonujemy badanie lipoproteiny (a)

Badanie lipoproteiny (a) jest przydatne do określania czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Wykonuje się je głównie u osób ze zwiększonym niebezpieczeństwem zapadnięcia na to schorzenie, obciążonych wywiadem rodzinnym. Oprócz rutynowych badań oznaczenia Lp(a) poddaje się również innym testom lipidowym. Oznaczenie stosuje się również u pacjentów, u których w rodzinie przytrafiała się przedwczesna choroba niedokrwienna serca. Badanie wykonuje się ponadto u osób skarżących się na schorzenia serca lub naczyń, zwłaszcza, gdy mamy do czynienia z prawidłowym lub nieznacznie podwyższonym stężeniem lipidów. Czasami badanie lipoproteiny (a) poleca się kobietom po okresie menopauzy, aby określić, czy wzrost Lp (a) związany jest ze spadkiem estrogenów, czy też jest czynnikiem zwiększającym ryzyko choroby niedokrwiennej serca.

Lipoproteina (a) badania

Norma: poniżej 150 mg/l.

Przebieg badania lipoproteiny: jednorazowe pobranie krwi z żyły łokciowej, skóra w miejscu pobrania powinna być odkażona. Pobranie krwi trwa od kilku do kilkunastu sekund.

Materiał do badania lipoproteiny (a): surowica

Czas oczekiwania na wynik: jeden dzień

Lipoproteina (a) nie jet oznaczana klasycznie (rutynowo). Należy do podwyższonego ryzyka: miażdżycy, zakrzepicy, udaru mózgu oraz zawału mięśnia sercowego. Jej stężenie jest podwyższone u osób palących papierosy. Aby wynik był miarodajny należy odpowiednio przygotować się do badania.

Z uwagi na fakt, że poziom lipoproteiny (a) w organizmie jest uwarunkowany genetycznie, nie ulega zbyt dużym wahaniom przez całe życie. Nie reaguje również na leczenie i zmianę trybu życia. Z tej przyczyny lekarze czesto zalecają bardziej inwazyjne leczenie.

Kiedy nie należy wykonywać badania lipoproteiny?

Badania tego nie powinno się wykonywać w przypadkach:

– podczas gorączki

– po udarze

– w ciągu czterech tygodni po przebytym zawale serca

– w trakcie infekcji

– po spożyciu alkoholu

– po operacji

– u osób, które gwałtownie utraciły znaczną masę ciała

Wzrost stężenia lipoproteiny (a) może być spowodowany:

– niekontrolowaną cukrzycą

– hiperchoresterolemią rodzinną

– niedoczynnością tarczycy

– niedoborem estrogenów

– przewlekłą niewydolnością nerek

– zespołem nerczycowym

Niskie stężenie lipoproteiny (a) nie jest ryzykowną sytuacją, a wiele osób ma niewykrywalne stężenie Lp(a) we krwi.

Materiał do badania lipoproteiny (a): surowica

Czas oczekiwania na wynik: jeden dzień

Lipoproteina (a) nie jet oznaczana klasycznie (rutynowo). Należy do podwyższonego ryzyka: miażdżycy, zakrzepicy, udaru mózgu oraz zawału mięśnia sercowego. Jej stężenie jest podwyższone u osób palących papierosy. Aby wynik był miarodajny należy odpowiednio przygotować się do badania.

Z uwagi na fakt, że poziom lipoproteiny (a) w organizmie jest uwarunkowany genetycznie, nie ulega zbyt dużym wahaniom przez całe życie. Nie reaguje również na leczenie i zmianę trybu życia. Z tej przyczyny lekarze czesto zalecają bardziej inwazyjne leczenie.

 Kiedy nie należy wykonywać badania lipoproteiny?

Badania tego nie powinno się wykonywać w przypadkach:

– podczas gorączki

– po udarze

– w ciągu czterech tygodni po przebytym zawale serca

– w trakcie infekcji

– po spożyciu alkoholu

– po operacji

– u osób, które gwałtownie utraciły znaczną masę ciała

Wzrost stężenia lipoproteiny (a) może być spowodowany:

– niekontrolowaną cukrzycą

– hiperchoresterolemią rodzinną

– niedoczynnością tarczycy

– niedoborem estrogenów

– przewlekłą niewydolnością nerek

– zespołem nerczycowym

Niskie stężenie lipoproteiny (a) nie jest ryzykowną sytuacją, a wiele osób ma niewykrywalne stężenie Lp(a) we krwi.

źródła zdjęć:

https://media.healthday.com/Images/icimages/doc_teen2262.jpg https://t3.ftcdn.net/jpg/00/76/6/02/500_F_76630210_YmRGB8uqy9rYcB8djgLMPzRt4KfpgcO4.jpg

https://slideplayer.pl/slide/10559857/33/images/8/LIPOPROTEINAm.jpg

Choroby gruczołu tarczycowego, a objawy oczne

Typowymi objawami chorób tarczycy są zmiany w okolicach powiek (oprócz oczywistych symptomów jakimi są osiowe objawy, które pojawiają się w przebiegu niedoczynności lub nadczynności tarczycy). Zmiany te wraz z towarzyszącymi im zniekształceniami okołogałkowymi należą do zespołu zmian oftalmopatii tarczycowej. Głównie widoczna jest retrakcja powiek z objawem Dalrympla (retrakcja powiek w usytuowaniu pierwotnym gałek ocznych), objawem Graefego (opóźnione opuszczanie się powieki górnej przy patrzeniu w dół) oraz symptomem Kochera czyli powszechnie rozpoznawalnym wytrzeszczem oczu i syndromem przestraszonych oczu. W leczeniu przestrzega się zasady terapii choroby podstawowej ponieważ w około 50% daje to pożądane efekty. Chirurgia powiek jest wykonywana dopiero na końcu terapii choroby oczu.

Znacznie częściej objawy oczne pojawiają się przy nadczynności tarczycy. Przy niedoczynności pacjentom doskwiera głównie zaburzenie ostrości wzroku, męczliwość wzroku i suchość gałki ocznej. Prezentacją choroby Gravesa-Basedowa i ciężkim jej powikłaniem jest natomiast wytrzeszcz złośliwy. Zmiany w miejscach gałki ocznej, zwłaszcza o zintensyfikowanym przebiegu klinicznym powodują niebezpieczeństwo utraty wzroku. Pochodzenie wytrzeszczu świadczy o zaburzeniach autoimmunologicznych. Czynnikami ryzyka jego wystąpienia jest na przykład palenie papierosów.

Objawy oczne w chorobie Gravesa- Basedowa

Choroba Gravesa- Basedowa należy do chorób autoimmunologicznych, u której źródeł leży genetyka. Kluczowa jest w tym schorzeniu nadczynność tarczycy, natomiast objawami towarzyszącymi są: powiększona tarczyca (tak zwane wole), wytrzeszcz gałek ocznych i obrzęk przedgoleniowy. Choroba ta jest najbardziej rozpowszechniona wśród osób w średnim wieku, szczególnie często występuje u kobiet (pięciokrotnie częściej).

Zmiany oczne występujące w tej chorobie towarzyszą innym objawom i w terminologii medycznej nazywa się je oftalmopatią naciekową- są one typowym objawem tej choroby. W okolicy powiek, tkanek, oczodołów i mięśniach poruszających gałką oczną powstają nacieki zapalne, złożone z limfocytów i masywny obrzęk. Nacieki znajdują się jeszcze za gałką oczną, czego następstwem jest wypchnięcie gałki ocznej poza granice kostne oczodołu i wytrzeszcz. W wyniku obrzęku ruchy powiek stają się wolniejsze przyczynia się to do zapalenia spojówek z współwystępującym światłowstrętem i łzawieniem. Fizjologicznym skutkiem zmian w mięśniach poruszających gałką oczną jest pojawienie się nieostrego lub podwójnego widzenia.

 Charakterystyka objawów ocznych w chorobie Gravesa- Basedowa

– objaw Mobiusa – niedomoga konwergencji

– objaw Rosenbacha – drżenie powiek

– objaw Balleta – niedomoga mięśni zewnątrzgałkowych.

– objaw Stellwaga – brak częstego mrugania

– objaw Grova – opór na pociąganie w dół

– objaw Jelinka – nadmierna pigmentacja powiek,

– objaw Dalrympla – retrakcja powiek

– objaw Graefego – powieka górna nie nadąża za gałką oczną przy ruchu w dół

 Diagnostyka choroby Gravesa- Basedowa

Aby dokonać badania osoby z wytrzeszczem należy najpierw zebrać dokładny wywiad chorobowy, wykonać badanie ostrości wzroku i widzenia barwnego, ocenę źrenic i ruchomości gałek ocznych, pomiar ciśnienia śródgałkowego, a także badanie palpacyjne oczodołu, tarczycy i węzłów chłonnych.

 Leczenie choroby Gravesa- Basedowa

Choroba Gravesa – Basedowa podlega leczeniu. Można ją wyleczyć, a leczenie polega na: wdrożeniu środków farmakologicznych, interwencji chirurgicznej, bądź przy użyciu izotopów promieniotwórczych.

Pierwszym krokiem w leczeniu jest doprowadzenie do zahamowania czynności tarczycy. Aby wyleczyć zmiany oczne konieczne jest porozumienie endokrynologa i okulisty. Dla zauważenia zmian w obrębie oczodołu wykonuje się badanie ultrasonograficzne lub tomografię komputerową. Na leczenie składa się zażywanie hormonów sterydowych, a w razie, gdy wytrzeszcz oczu jest bardzo duży można polegać na rentgenoterapii lub zabiegu chirurgicznym. Za pomocą promieni rentgenowskich naświetla się odpowiednią dozą tkankę pozagałkową, natomiast leczenie chirurgiczne ma za zadanie powiększenie pojemności oczodołów przez usunięcie niektórych ścian kostnych.

źródła zdjęć:

http://2.bp.blogspot.com/_vT13IccOEqM/TQtX6KvNNOI/AAAAAAAAApw/J8nd279Srxo/s1600/Exophthalmos.jpg

https://image.slidesharecdn.com/tarczyca-zaburzenia-170605221401/95/tarczyca-zaburzenia-4-638.jpg?cb=1496700916.jpg

https://ars.els-cdn.com/content/image/1-s2.0-S001236921532482X-gr1.jpg

Co to jest alkaloza metaboliczna?

Alkaloza metaboliczna zwana również zasadowicą metaboliczną lub nieoddechową należy do zaburzeń równowagi kwasowo- zasadowej. Równowaga ta to utrzymanie odpowiedniego stężenia jonów wodorowych w przestrzeni zewnątrz- i wewnątrzkomórkowej. Sprawia to, że komórki i narządy prawidłowo funkcjonują w organizmie. Wyznacznikiem, który wskazuje na stężenie jonów wodorowych jest pH krwi. Prawidłowo powinno ono wynosić około 7,35-7,45. Gdy pH jest większe od tej wartości mówi nam to o występowaniu zasadowicy (alkalozy), natomiast spadek pH świadczy o kwasicy.

Możemy rozdzielić kwasicę, jak i zasadowicę ze względu na mechanizm jej powstawania na oddechową i nieoddechową (metaboliczną). Zasadowica metaboliczna może zależeć od zwiększonej utraty jonów wodorowych, jak również od nadmiernego przyjmowania i zmniejszonego usuwania zasad, w tym jonów wodorowęglanowych.

Alkaloza metaboliczna – przyczyny

Do głównych przyczyn alkalozy metabolicznej należy utrata jonów wodorowych i chlorkowych z organizmu. Może się tak dziać na skutek wymiotów i biegunek drogą pokarmową, a także przez nerki na przykład w wyniku nadmiernego podania leków o działaniu moczopędnym.

Nie bez znaczenia jest hipowolemia czyli obniżenie objętości płynu zewnątrzkomórkowego. Efektem tego jest nadmierne wchłanianie jonów wodorowęglanowych w nerkach, a zatem rozwój zasadowicy.

Do utraty jonów wodoru przez nerki może dojść także w przypadku tak zwanej tubulopatii. W klasyfikacji medycznej należy ona do rzadkich chorób, które charakteryzują się zaburzeniem funkcji cewek nerkowych. Należą do nich między innymi zespół Barttera oraz zespół Gitelmana.

Alkaloza metaboliczna objawy

Objawy alkalozy metabolicznej są różne i mogą powodować obciążenie poszczególnych układów w różnym stopniu.

Jednym z wyróżników alkalozy metabolicznej są zaburzenia ze strony układu nerwowego. W związku z tym pacjenci mogą cierpieć na: zaburzenia świadomości, zaburzenia pamięci i koncentracji, psychozy, zaburzenia lękowe, zawroty głowy oraz parastezje.

Szczególnym zagrożeniem mogą być symptomy ze strony układu krążenia. Następstwem zaburzeń elektrolitowych mogą być zaburzenia rytmu serca. U chorych następują spadki ciśnienia tętniczego oraz spadek rzutu serca.

Skutkiem zaburzeń ze strony układu oddechowego jest niedobór tlenu we krwi czyli hipoksemia. Może się to wiązać z zaburzeniami pracy mięśni oddechowych.

Do innych objawów alkalozy należą: tężyczka czyli nadmierne skurcze mięśni spowodowane spadkiem poziomu wapnia w surowicy. Do skurczu szkieletowych mięśni kończyn mogą dołączyć tak zwane równoważniki tężyczki, które przybierają formę: skurczu naczyń mózgowych (następstwem tego jest przemijające niedokrwienie mózgu), skurczu naczyń wieńcowych (prowadzi to do objawów choroby niedokrwiennej serca), skurczu naczyń brzusznych (powoduje anginę brzuszną), a także skurczu naczyń obwodowych.

Alkaloza metaboliczna – powikłania i komplikacje

W przypadku nieleczenia możemy spotkać się z różnymi komplikacjami. Odmianę powikłania wyróżniamy na podstawie choroby prowadzącej do alkalozy. W przypadku współwystępowania ciężkich zaburzeń elektrolitowych możemy spotkać się z niebezpiecznymi dla życia zaburzeniami rytmu serca.

Hipowentylacja współistniejąca z zasadowicą metaboliczną może z kolei prowadzić do niedotlenienia ośrodkowego układu nerwowego. W trakcie trwania zasadowicy nieoddechowej pojawiają się działania kompensacyjne, których funkcją jest przywrócenie równowagi kwasowo- zasadowej. Towarzyszą temu procesowi płuca, które dzięki hipowentylacji zwiększają stężenie parcjalne dwutlenku węgla we krwi, oraz nerki, które pozbywają się nadmiaru wodorowęglanów.

Wartość pH krwi decyduje o rokowaniu. Wraz z jego wzrostem rokowanie pogarsza się. Przy wartości pH 7,65 śmiertelność osiąga około 80%.

Alkaloza metaboliczna- badania

Pierwszym badaniem, które wykonuje się w przypadku podejrzenia alkalozy metabolicznej jest gazometria krwi tętniczej. Badanie to polega na pobraniu krwi tętniczej – zazwyczaj z tętnicy udowej lub promieniowej. O alkalozie metabolicznej świadczy podwyższone pH – powyżej 7,45,oraz prawidłowe ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla i zwiększony poziom wodorowęglanów. Jest to wówczas zasadowica metaboliczna niewyrównana. Efektem działania mechanizmów kompensacyjnych jest wzrost ciśnienia parcjalnego dwutlenku węgla, a w warunkach zasadowicy całkowicie wyrównanej do unormowania wartości pH.

Alkaloza metaboliczna – leczenie

W leczeniu alkalozy metabolicznej ważna jest walka z przyczynami leżącymi u źródła zachwiania równowagi kwasowo- zasadowej. Nieodzowne może się okazać odstawienie leków moczopędnych lub przeczyszczających. Pacjenci zmagający się z silnymi wymiotami i biegunkami powinni pamiętać o stosownym nawodnieniu- czyli płynoterapii. Kiedy stwierdzony zostaje niedobór potasu konieczne jest jego uzupełnienie.

Natomiast zaleca się aby osoby zdrowe trzymały się zasad prawidłowego żywienia, co może ustrzec je w przyszłości przed zachorowaniem na alkalozę metaboliczną.

źródła zdjęć:

https://szelazo.pl/wp-content/uploads/2018/10/zmęczenieanemia.jpg

https://img-3.fruugo.com/product/4/11/22127114_max.jpg

Co to są guzki tarczycy?

Tarczyca jest usytuowana w okolicy szyi. Tarczyca odpowiada za metabolizm. Guzki tarczycy można zdiagnozować poddając się badaniu USG tarczycy. Schorzenie to częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Guzki tarczycy nie zawsze świadczą o nowotworze złośliwym tarczycy. Trzeba je jednak badać i kontrolować u lekarza. Ważne jest również aby obserwować guzki tarczycy.

Wykrywanie guzków tarczycy

Guzki tarczycy mogą być trudne do wykrycia, ponieważ początkowe objawy nie muszą świadczyć o chorobie. Pierwszym symptomem mogą być zawroty głowy, które jednak mogą towarzyszyć także innym chorobom. Czasami mogą wystąpić u chorego takie objawy jak bóle w okolicy klatki piersiowej lub też zaburzenia rytmu serca. W takiej sytuacji należy udać się do specjalisty, który po specjalnym badaniu orzeknie czy u pacjenta występują guzki tarczycy. Chory może się również uskarżać na uczucie dławienia w przełyku. O objawach tych należy niezwłocznie poinformować lekarza. Jest to ważne ponieważ badanie USG może wykryć nawet niewielkie guzki.

Guzki tarczycy – przyczyny

Niedobór jodu jest głównym powodem zachodzenia reakcji, których skutkiem jest powiększanie się tarczycy i powstawania jej guzków. Najbardziej narażone na chorobę, są osoby, które żyją w rejonach z niedoborem jodu. Jeżeli guzki tarczycy są wywołane na skutek tych braków, to może dojść do raka pęcherzykowatego. Nadmiar jodu też jest szkodliwy, mówimy wówczas o raku brodawkowym.

Guzki tarczycy mogą być również następstwem napromieniowania (na przykład podczas wybuchu nuklearnego), co z kolei skutkuje pojawieniem się nowotworu. Czynnikiem ryzyka jest też występowanie promieni jonizujących. Innym powodem, który przyczynia się do występowania guzków tarczycy jest czynnik genetyczny, choroba może być dziedziczona po rodzicach.

Guzki tarczycy – rodzaje

Guzki tarczycy mogą się pojawiać w postaci tzw. wola lub osobno. Jeśli guzki mają kształt o średnicy mniejszej niż 1 centymetr, wtedy istnieje prawdopodobieństwo, że nowotwór nie jest złośliwy. Zalecane jest także zbadanie stężenia TSH, czyli hormonu tyreotropowego, który powoduje, że gruczoł tarczowy wytwarza tyroksynę a także trójjodotyroninę. Gdy jest ono prawidłowe nie należy stosować leczenia.

Badanie powinno się powtarzać przynajmniej raz na 12 miesięcy, a także obserwować pacjenta. Gdy jednak guzki osiągają rozmiar o średnicy większej niż 1 centymetr, wtedy należy zbadać, czy zmiany nie są nowotworem.

Guzki, które mają postać wola inaczej nazywane są mnogimi. W zależności od tego ile hormonu wytwarzają, nie muszą być niebezpieczne (jeśli wytwarzają odpowiednią ilość hormonów są niegroźne). U pacjentów zdarza się również nadczynność tarczycy, w takim przypadku guzki tarczycy, czyli wole określa się jako toksyczne.

Guzki tarczycy – leczenie

Guzki leczyć można jodem promieniotwórczym lub też można zastosować zastrzyki etanolem. Guzki tarczycy mnogie zwalcza się operacyjnie szczególnie, gdy noszą one znamiona złośliwości. W celu wyleczenia guzków stosuje się także leczenie radiojodowe. W wypadku, gdy guzki mnogie uciskają drogi oddechowe stosuje się terapię operacyjną.

źródła zdjęć:

• https://moffitt.org/media/6574/thyroid-nodule-and-cancer-update.jpg
• https://docplayer.pl/docs-images/40/8437607/images/page_5.jpg
• http://bi.gazeta.pl/im/c6/cc/15/z22856902Q,Choroby-tarczycy-nie-sa-tylko-problemem-kobiet–Ta.jpg

Czym jest obrzęk śluzowaty?

Obrzęk śluzowaty (ang. myxoedema ) kiedyś choroba Gulla. Można ją zaobserwować w niedoczynności tarczycy, która najczęściej ma formę choroby Hashimoto. Niedoczynność tarczycy może też pojawić się na skutek usunięcia gruczołu. Choroba ta może też być następstwem uszkodzenia przysadki lub braku, bądź niedostatecznego wydzielania podwzgórzowej tyreoliberyny, wówczas mówimy o postaci wtórnej. Występujące objawy choroby zależą od tempa rozwoju choroby oraz od wieku chorego.

Obrzęk śluzowaty- przyczyny

Niedobór hormonów tarczycy ma wpływ na zmniejszenie podstawowej przemiany materii o około 35- 45%, co skutkuje umiarkowanym zmniejszeniem masy ciała (pomimo zmniejszonego łaknienia), małą odpornością na zimno i obniżeniem temperatury ciała. Do skutków spowolnienia procesów przemiany materii, należy obrzęk śluzowaty. Usytuowany on jest głównie w okolicach znacznego nagromadzenia tkanki łącznej wiotkiej -prowadzi to do pogrubienia rysów twarzy, obrzęków powiek, dłoni. Dochodzi do tego na skutek odkładania sie w tkance podskórnej fibronektyny i hydrofilnych glikozaminoglikanów, których synteza jest hamowana przez T3 (Trijodotyronina). Nieleczona niedoczynność tarczycy może stworzyć zagrożenie dla życia. Prowadzi do śpiączki w przebiegu obrzęku śluzowatego. Może go wywoływać już istniejąca choroba.

Obrzęk śluzowaty objawy

Poza obrzękiem występują objawy takie jak:

– znaczna bradykardia

– otępienie lub śpiączka

– hiponatremia

– hipotermia (<30 st.C, nawet do 24 st. C)

– hipoglikemia

– hipoksemia z hiperkapnią (spowodowana słabą wentylacją)

Rozwija się wstrząs. Mogą wystąpić drgawki mimo, że napięcie mięśniowe jest zmniejszone. Osłabione są także odruchy ścięgniste. Mogą pojawić się objawy przedmiotowe innych chorób współwystępujących (na przykład krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenia płuc lub innych zakażeń, zawału serca).

Zanim dojdzie do obrzęku śluzowatego pojawiają się objawy ostrzegawcze. Są to:

– zwiększenie stężenia białka C- reaktywnego (jeden z wykładników stanu zapalnego) oraz homocysteiny

– wzrasta stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji LDL, trójglicerydów

– upośledzenie funkcji intelektualnych, pogorszenie pamięci

– ból głowy

– senność, spowolnienie

– czasem depresja

Najbardziej opresyjnymi objawami są zaburzenia funkcjonowania układu krążenia. Postępuje niewydolność skurczowa i rozkurczowa serca oraz typowo występująca bradykardia lub inne ciężkie zaburzenia rytmu serca. Zmniejsza się odporność na wysiłek, a w późniejszej fazie pojawia się niedoczynność wysięki w jamach opłucnowych, worku osierdziowym i otrzewnej.

W natężonej niedoczynności tarczycy może zostać uszkodzone wchłanianie jelitowe, czego przyczyną jest nawarstwianie w ich ścianach mukopolisacharydów. Symptomy choroby również mogą o sobie dać znać w funkcjonowaniu układu rozrodczego, pod postacią zaburzeń miesiączkowania, obniżenia libido, niebezpieczeństwa poronienia i porodu przedwczesnego, a także zaburzeń owulacji.

U mężczyzn również obserwuje się spadek libido zaburzenia erekcji. U 30-40% chorych postępuje niedokrwistość. Chorzy na niedoczynność tarczycy mogą się skarżyć na suchość skóry- skóra staje się pogrubiała i chłodna oraz zaczyna się łuszczyć. Może przybierać odcień sinawy lub żółty. Naruszona zostaje funkcja gruczołów łojowych i potowych. Typowym objawem jest także przerzedzenie owłosienia skóry głowy, wypadanie brwi, rzęs, utrata owłosienia płciowego.

Obrzęk śluzowaty- diagnostyka

Na diagnostykę niedoczynności tarczycy składają się badania: laboratoryjne, obrazowe, EKG. W badaniach krwi zauważa się zmniejszenie stężenia wolnych hormonów tarczycy, wzrost, prawidłowe lub zmniejszone TSH (odpowiednio do przyczyny) wysokie miano przeciwciał anty-TPO i anty- Tg (występuje w chorobie Hashimoto).

W przypadku śpiączki hipometabolicznej można zauważyć małe stężenia FT4, zwykle trochę powiększone TSH, zwiększenie stężenia cholesterolu, niedokrwistość, czasami hiponatremię i niewielką hiperkalcemię.

Bada się USG tarczycy – obraz w zależności od źródła niedoczynności tarczycy. W późnym stadium choroby USG jamy brzusznej może zdiagnozować płyn w jamie otrzewnej, RTG płuc- płyn w opłucnej i powiększenie sylwetki serca. W przypadku symptomów ze strony układu krążenia pomocne mogą się okazać EKG i echo serca.

Może się okazać, że niezwłocznie trzeba będzie wykonać scyntygrafię tarczycy. Kluczowe w rozpoznaniu śpiączki metabolicznej są objawy przedmiotowe przy wyeliminowaniu innych możliwych przyczyn śpiączki.

Obrzęk śluzowaty leczenie

Niedoczynność tarczycy leczy się podając suplementy hormonalne Tyroksynę (L-T4). Należy stosować się do zasady rozpoczynania leczenia od małych dawek, a potem stopniowego ich zwiększania. Przy odpowiednim dostosowaniu poziomu hormonalnego procesy metaboliczne ulegają przyspieszeniu i objawy powoli się wycofują.

Leczenie śpiączki metabolicznej odbywa się na oddziale intensywnej terapii i jest zawsze wielopłaszczyznowe. Polega na przyjmowaniu L-T4 dożylnie, a kiedy zajdzie poprawa doustnie. Nie stosuje się tu zasady powolnego zwiększania dawki. Trzeba zapewnić odpowiednią wentylację płuc, wyrównanie stężeń elektrolitów i odpowiednią podaż płynów dożylnie. Wskazane jest leczenie chorób współwystępujących. Nie powinno się aktywnie ogrzewać chorego w hipotermii

źródła zdjęć:

Co to jest leptyna i leptynooporność:

Leptyna wiąże się z otyłością. Za przyczyną leptyny pojawia się uczucie sytości. U osób otyłych często jej działanie jest upośledzone- może się tak dziać ze względu na występowanie zjawiska leptynooporności. Jej skutkiem może być to, że duże ilości leptyny zamiast hamować apetyt będą go pobudzały. Leptyna to białko zawierające w swojej cząsteczce 146 aminokwasów. Gen, który ma za zadanie syntezę leptyny nazwany został Ob – “ob”od angielskiego obese oznaczającego otyłość i zajmuje on u człowieka miejsce na chromosomie 7.

Najbardziej znana jest zależność pomiędzy leptyną, normalizowaniem apetytu oraz zawartością tkanki tłuszczowej. Białko to oddziaływuje również na wiele innych układów organizmu, na przykład na układ odpornościowy, układ rozrodczy, czy kostno- stawowy. Dla organizmu niekorzystny jest zarówno niedobór jak i nadmiar leptyny.

Leptyna produkcja hormonu

Leptyna jest produkowana przede wszystkim w białej (podskórnej) tkance tłuszczowej. Ilość wyzwalania hormonu łączy się z bezpośrednio z tym jak dużo tłuszczu dany człowiek magazynuje w ciele. U osoby z bardzo rozbudowaną tkanką tłuszczową zauważyć można wysokie stężenie leptyny w organizmie, z kolei u osób szczupłych ze względu na posiadanie niewiele tkanki tłuszczowej stwierdzić można niewielką ilość krążącej leptyny. U kobiet częściej zauważa się wyższe stężenie leptyny we krwi, z uwagi na fakt, że u tej płci naturalnie występuje większe nagromadzenie tkanki tłuszczowej.

Pochodzenie leptyny wywodzi się głównie z tkanki tłuszczowej. Jednak także inne tkanki ciała mają zdolność do uwalniania tego hormonu. W zdecydowanie mniejszych ilościach leptyna może być produkowana w:

– żołądku

– szpiku kostnym

– brązowej tkance tłuszczowej

– jajnikach

– łożysku

– mięśniach szkieletowych

Leptyna: leptynooporność i jej związek z otyłością

Leptyna jest nazywana hormonem sytości. Jak wyżej nadmieniono ilość leptyny w organizmie jest związana z rozmiarem tkanki tłuszczowej( im więcej tkanki tłuszczowej, tym więcej leptyny w organizmie). Zważywszy na to można by postawić tezę, że osoby otyłe nie odczuwają głodu. Dzieje się jednak odwrotnie.

Leptynoopornością nazywamy położenie, w którym mózg “nie reaguje” na leptynę. Etiologia leptynooporności jest nie do końca poznana. Przypuszcza się, że następstwem krążenia w organizmie wyjątkowo znacznych ilości leptyny jest zmniejszenie się ilości receptorów dla leptyny lub uszczuplenie ich odczuwania tego hormonu. Apetyt pozostaje niezaspokojony, kiedy organizm nie odbiera znaków o sytości. Problem pociąga za sobą konsekwencje mechanizmu błędnego koła. Im człowiek więcej je tym wzrasta jego poziom tkanki tłuszczowej. Występują anomalia ponieważ leptyna, która w normalnych warunkach powinna hamować apetyt jest źródłem odkładania się tłuszczu.

W wyniku leptynoodporności wzrastające ilości hormonu sytości jedynie podtrzymują tą patologiczną sytuację. Leptynooporność może wystąpić wtórnie czyli w wyniku rozwinięcia się u pacjenta nadwagi czy otyłości. Takie przyczyny leptynooporności są najczęstsze. Problemy z leptyną mogą stanowić zaburzenie o postaci pierwotnej. Przyczyna otyłości może pochodzić od mutacji genu dla leptyny. U takich pacjentów występuje nieposkromiony apetyt, przez co cierpią oni z powodu otyłości, z którą mogą się łączyć insulinoporność oraz zaburzenia płodności.

Można to uznać za nietypowe ale leptyna może być antagonistą odchudzania. Jeśli pacjent jest na diecie to redukcja kilogramów może prowadzić jak już wyżej wspomniano do spadku leptyny. Mechanizm odczuwania głodu wiąże się natomiast z leptyną. Im mniej tego białka znajduje się w organizmie tym większy odczuwamy głód. Zmiany ilości leptyny związane z dietą mogą stać się przyczyną efektu jo-jo.

źródła zdjęć:

 https://calkiemzdrowo.pl/wp-content/uploads/2017/05/leptynooporność_3.jpg
https://i.sadistic.pl/pics/ca7f2c5a8248.jpg

https://wspbm.edu.pl/wp-content/uploads/2018/06/dietetyka.jpg

Czym jest niewydolność hormonalna jąder?

Niewydolność hormonalna jąder nazywana jest również hipogonadyzmem lub hipogonadyzmem męskim pierwotnym. Zaburzenia występujące w okresie dojrzewania lub dojrzałości są przyczyną tej choroby. Wśród zaburzeń tych znajdują się np. zaburzenia jąder, komórek Sertoliego lub Leydiga. Do najczęściej spotykanych objawów tej choroby należą: bezpłodność, zmiana głosu męskiego na bardziej kobiecy, czy ginekomastię.

W leczeniu niewydolności hormonalnej jąder choremu podaje się głównie hormony- testosteron, jednak czasem konieczne jest usunięcie jednego jądra. Hipogonadyzm występuje w dwóch postaciach pierwotnej i wtórnej.

Jakie są rodzaje niewydolności hormonalnej jąder?

Niewydolność hormonalną jąder możemy podzielić na:

– całkowitą- wówczas równocześnie mamy do czynienia z niedoczynnością komórek Sertoliego oraz Leydiga (jest to spowodowane nadmiarem lutropiny i folitropiny)

– częściową- pojawia się zaburzona czynność hormonalna w komórkach Leydiga, następstwem tego jest nadmiar lutropiny lub brak czynności komórek Sertoliego

Przyczyny niewydolności hormonalnej jąder

Na niewydolność hormonalną jąder- przyczyniającą się m. in. do hipogonadyzmu- mogą wpływać różne czynniki takie jak:

– urazy mechaniczne

– promieniowanie Roentgena

– brak lub niedorozwój jąder (jądra)

– przewlekłe zatrucia (alkoholizm)

– choroby zakaźne ostre (rzeżączka, odra, ciągłe zapalenie przyusznic czyli świnka) i przewlekłe (kiła, gruźlica, cukrzyca)

– wiek (starzenie się)

– stany niedożywienia

– przepuklina pachwinowa

– wnętrostwo

– zaburzenie w chromosomach płciowych

– nowotwory

Nie ma ryzyka większych zaburzeń przy usunięciu lub uszkodzeniu jednego jądra w wypadku, gdy drugie jądro jest zdrowe. Zdrowe jądro przejmuje funkcje chorego.

Pierwotna niewydolność hormonalna jąder- jej przyczyny należy szukać w samych jądrach.

Wtórna niedoczynność hormonalna jąder- zachodzi gdy jądra zostają bezpośrednio uszkodzone na skutek zaburzeń w wydzielaniu hormonów (podwzgórza czy przysadki).

Eunuchoidyzm a niewydolność hormonalna jąder – różnice

Zespół objawów, który jest spowodowany niedorozwojem lub niedoczynnością jąder nazywany jest eunuchoidyzmem. Są uzależnione od wieku.

Możemy wówczas zauważyć:

– owłosienie i wygląd skóry typu kobiecego

– zmniejszenie siły mięśniowej

– niedorozwój narządów płciowych

– bezpłodność

– nadmiernie wysoki wzrost

– zanik mięśni

– zmęczenie

– brak wzwodu

– wysoki ton głosu

– zmniejszenie popędu płciowego

– brak mutacji

Nasilenie wymienionych objawów jest odpowiednio dostosowane do stopnia niedoczynności jąder. Kiedy jedno jądro jest zdrowe, to usunięcię drugiego nie ma wpływu na pojawienie się szczególnych zaburzeń w organiźmie.

Niewydolność hormonalna jąder – diagnoza i leczenie

Rozpoznanie choroby odbywa się na podstawie objawów, a także biorąc pod uwagę wyniki badań chorego. Po analizie wyników badań lekarz dokonuje diagnozy.

Do potrzebnych badań, które trzeba wykonać należą: badania hormonalne LH i FSH oraz badania prolaktyny, USG jąder i badania morfologiczne. Obejmują one (badania) sprawdzanie poziom hormonów męskich – androgenów (głównie testosteronu).

Jeśli chodzi o kwestię leczenia to pacjent powinien przyjmować preparaty z hormonami głównie z testosteronem przez odpowiednio długi czas. Leczenie takie określa się jako substytucyjne. Terapia odbywa się jedynie w specjalistycznych placówkach, biorąc pod uwagę całokształt stwierdzonych zmian – głównie laboratoryjnych badań hormonalnych.

źródła zdjęć:

HIPERPROLAKTYNEMIA

1. Co to jest hiperprolaktynemia?

Hiperprolaktynemia to podwyższony ponad stan normy poziom prolaktyny w surowicy krwi. Prolaktyna jest hormonem dostarczanym przez przysadkę mózgową. Od tego hormonu zależy przede wszystkim wzrost płodu, a także gruczołów sutkowych w czasie ciąży. Po porodzie uaktywnia laktację. Mamy mogą karmić swoje dzieci właśnie za sprawą wysokiej prolaktyny. Hormon ten odpowiada także za inne zadania takie jak: wpływ na układ odpornościowy, bierze też udział w reakcji stresowej organizmu.

Prawidłowe stężenie prolaktyny u kobiet to:< 23 µg/l w fazie folikularnej (czyli początkowej fazie cyklu miesiączkowego zaczynającej się w pierwszym dniu miesiączki) i < 40 µg/l w fazie lutealnej (czyli w okresie poprzedzającym wystąpienie miesiączki), u mężczyzn natomiast < 20 µg/l. O hiperprolaktynemii mówimy gdy wartości te są znacznie wyższe.

2. Hiperprolaktynemia objawy

Objawami, których nie należy lekceważyć są: drażliwość, złe samopoczucie, nawracające bóle głowy, zaburzenia miesiączkowania czy wręcz wtórny zanik miesiączki, stany depresyjne, kłopoty z cerą, otyłość, ból piersi, trądzik, nadmierne owłosienie, mlekotok, ginekomastia (u mężczyzn). Wraz z występowaniem tych objawów prolaktyna osiąga poziom nawet 50 µg/l.

3.Hiperprolaktynemia przyczyny

Przyczyny fizjologiczne hiperprolaktynemii to ciąża i okres karmienia piersią. Zaobserwowano wzrost prolaktyny także podczas drażnienia brodawek sutkowych oraz stymulacji szyjki macicy- czyli podczas stosunku płciowego- podczas snu, po zjedzeniu potrawy bogatej w białko, a także podczas wysiłku fizycznego.

Wskaźniki patologiczne wywołujące hiperprolaktynemię to te, których powinien szukać lekarz. Najczęstszym sprawcą choroby są leki działające na układ nerwowy, przeciwdepresyjne. Następnie należy wspomnieć o takich przyczynach jak niedoczynność tarczycy i kory nadnerczy.

Czynnikami podwyższającymi prolaktynę są także: stres, choroby obejmujące ścianę klatki piersiowej, jak na przykład półpasiec, następnie gruczolaki (guzki) przysadki mózgowej, a także inne guzy naciskające na przysadkę mózgową, niewydolność i nowotwór nerek, rak oskrzeli, marskość wątroby. Te ostatnie przyczyny spotykane są rzadko. Niektórzy naukowcy głoszą, że winowajcami choroby są głównie leki psychotropowe. W Polsce za chorobę odpowiedzialny jest szeroko rozumiany stres psychiczny i fizyczny. Jest on bowiem przyczyną wzrostu wydzielania w organiźmie β-endorfin, które zwiększają aktywność opioidową mózgu i podwzgórza , czego następstwem jest wzrost wydzielania prolaktyny.

4. Hiperprolaktynemia leczenie

Hiperprolaktynemia sama w sobie nie stanowi choroby, a jedynie jest objawem jakiejś choroby, którą należy leczyć. Kiedy mówimy o podniesionym poziomie prolaktyny nie mamy na myśli diagnozy, ale punkt wyjścia do dalszych badań.

Aby wybrać sposób leczenia hiperprolaktynemii należy poznać jej przyczynę. Warto poddać się kontroli kompetentnego lekarza, który dokona selekcji leków zażywanych przez pacjenta w sposób ciągły oraz wykluczy podejrzenie innych chorób takich jak niedoczynność tarczycy. Jeżeli pacjent przyjmuje leki na przykład przeciwdepresyjne, to lekarz wspólpracując z psychiatrą może zalecić ich odstawienie na 2-3 dni i wówczas dokonać pomiaru poziomu prolaktyny. Gdy okaże się, że farmaceutyki są przyczyną wzrostu poziomu tego hormonu, konieczna może okazać się zmiana leków.

Gdy istnieje przypuszczenie guza przysadki lekarz powinien zadbać o skierowanie pacjenta na MRI głowy. Z uwagi na dobrą reakcję na leczenie farmakologiczne i zmniejszanie się gruczolaków po zastosowaniu leków nie usuwa sie ich chirurgicznie. Są wdrażane leki z grupy agonistów receptorów dopaminergicznych- do ich funkcji należy zahamowanie wydzielania prolaktyny.

Lekarze stosują następujące farmaceutyki:

– cabergolina (Dostinex)- jest najdroższy ale nie powoduje skutków ubocznych. Można go zażywać tylko 2 razy w tygodniu a nawet rzadziej.

– quinagolid (Norprolac)

– bromokryptyna (Parlodel, Bromergon, Bromocorn) – jest lekiem niedrogim ale powoduje wiele skutków ubocznych.

źródła zdjęć:
https://cdn-images-1.medium.com/max/120/1*Fz4m6niguHG1UeTwbOjynQ.jpeg
http://nextews.com/images/59/9a/599a0c6d7df70ec9.jpg
https://plodnosc.pl/wp-content/uploads/2018/10/Fotolia_153393112_Subscription_Monthly_M-420×292.jpg

Choroba Hashimoto określana jest też mianem- przewlekłe limfocytarne (autoimmunologiczne) zapalenie tarczycy. Pierwszy raz informacje o chorobie Hashimoto zostały opublikowane przez japońskiego lekarza Hakaru Hashimoto w 1912 roku. Choroba Hashimoto ma charakter choroby z autoagresji. Polega ona na tym, że w układzie immunologicznym (odpornościowym) następuje błąd. Skutkuje to tym, że organizm zwraca się przeciwko sobie. Białka tarczycowe są identyfikowane przez organizm jako wrogie. Układ immunologiczny niszczy je, co sprawia że upośledzona jest aktywność enzymu odpowiedzialnego za syntezę hormonów tarczycy.

Choroba Hashimoto przyczyny powstawania:

Szczególnie narażone na zachorowanie są osoby z cukrzycą typu 1, a także te u których w rodzinie ktoś chorował na tarczycę. Zdarzają się przypadki, że matka ma chorobę Gravesa- Basedowa, która powoduje nadczynność tarczycy, a córka cierpi na hashimoto, co wywołuje u niej niedoczynność tarczycy. Zazwyczaj autoimmunologiczne zapalenie tarczycy jest rodzinne. Do zachorowania na tę chorobę mogą się przyczynić także: przewlekły stres, problemy psychiczne, przemęczenie lub infekcja- ponieważ powodują one osłabienie odporności. Hashimoto często pojawia się u kobiet niedługo po porodzie. Wtedy często przechodzi w stan ukryty, by wcześniej czy później znów powrócić. U co drugiej osoby może to skutkować trwałą niedoczynnością tarczycy.

Choroba Hashimoto objawy:

W toku choroby objawy mogą się nie ujawniać. Osoba z hashimoto może nie mieć świadomości choroby. W niektórych przypadkach tarczyca jest zmieniona zapalnie, stopniowo się powiększa tworząc wole. Ma postać twardą, spoistą i nierówną. Rzadko występuje ból przy dotyku i tylko czasami daje uczucie pełności lub ucisku gardła. Choroba Hashimoto może mieć postać zaniku tarczycy. Początkowo praca tarczycy jest prawidłowa-wydziela odpowiednią lub nadmierną ilość hormonów. Po wielu miesiącach lub latach ewoluuje niedoczynność, która pogarsza zdrowie.

W hashimoto występują objawy niespecyficzne:

-senność

-zmienność nastrojów

-obfite miesiączki

-marznięcie

-kłopoty z koncentracją i pamięcią

-suchość i szorstkość skóry

-skłonność do depresji

-zaparcia

-podwyższony poziom cholesterolu

-bóle mięśni i stawów

-nieuzasadnione tycie

-wypadanie włosów

Powyższe objawy nie muszą jednak świadczyć o chorobie.

Choroba Hashimoto leczenie:

Leczenie polega na terapii skutków nie przyczyny choroby- ponieważ nie ma leku, który skutecznie powstrzymałby błąd w działaniu układu odpornościowego odpowiedzialny za rozwój choroby. Kontrolne badania powinno się wykonywać i są wystarczające, kiedy we krwi stwierdzono przeciwciała ale tarczyca nie jest powiększona i pracuje prawidłowo. Jeżeli zdiagnozowano niedoczynność trzeba zażywać syntetyczne preparaty tyroksyny wyrównujące poziom hormonów tarczycy we krwi. Większość chorych musi przyjmować leki do końca życia. Ze względu na to że poziom niedoczynności jest zmienny, pacjent powinien mieć dawki leków ustalone przez lekarza i podlegać jego kontroli. Preparat przyjmuje się raz dziennie na czczo pół godziny przed śniadaniem i innymi lekami, wtedy wykazuje najlepszą wchłanialność.

Czasami choroba może samoistnie ustąpić, wówczas pacjent może odstawić leki. Dzieje się tak głównie u dzieci, osób młodych, z zapaleniem poporodowym. Choroba jednak może powrócić bo przeciwciała mogą zaatakować w każdej chwili. Dlatego osoba chora na hashimoto powinna być pod stałą opieką lekarską bez względu na przebieg choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Andropauza występuje u mężczyzn. Mówimy o niej wtedy, gdy mężczyzna wchodzi w wiek po 50 roku życia, zapowiadający zbliżający się okres starości. Andropauza łączy się z szeregiem dolegliwości odpowiadających temu wiekowi.

Objawy andropauzy:

U mężczyzn występują następujące objawy andropauzy czyli przekwitania:

• jest wyczuwalna nadmierna potliwość, napady gorąca i zaburzenia snu porównywalne do tych, które towarzyszą kobietom w trakcie menopauzy,

• ogólna wydolność organizmu zostaje obniżona ze względu na postępującą miażdżycę naczyń krwionośnych. Pacjent ma trudności takie jak zadyszka przy wejściu na trzecie piętro, czy po biegu na autobus,

• są obecne kłopoty z pełnym wzwodem, które wiążą się ze zmianami naczyniowymi czy z obniżeniem poziomu hormonów. Może dojść do impotencji,

• pojawia się nadmierna wrażliwość, częsta zmiana nastrojów, pacjent może popaść w depresję. Może się to objawiać agresją u niektórych mężczyzn,

• można zaobserwować nagromadzenie na brzuchu tkanki tłuszczowej,

• czasami dochodzi do kłopotów z oddawaniem moczu, co jest następstwem przerostu gruczołu krokowego

• pacjent może odczuwać bóle kręgosłupa, mogą być one utożsamiane ze zmianami zwyrodnieniowymi, problemem jest natomiast osteoporoza, która tak jak u kobiet ma tło hormonalne i poddaje się leczeniu.

  Andropauza przyczyny:

  Pacjent cierpiący na inne choroby jest bardziej podatny na wystąpienie objawów andropauzy. Obecność andropauzy jest bardziej uzależniona od ogólnej kondycji mężczyzny niż od wieku. Rozwój męskiego przekwitania może być szybszy, kiedy występują takie dolegliwości jak: cukrzyca, miażdżyca, nadciśnienie ale również nadużywanie alkoholu, palenie papierosów, mało aktywny tryb życia, złe odżywianie się (np. dieta zbyt bogata w tłuszcze zwierzęce). Mówiąc o pierwszych objawach andropauzy należy brać także pod uwagę uwarunkowania genetyczne; jeżeli u ojca pojawiły się wcześnie może być tak też u syna.

  Andropauza skutki:

  Organizm wydziela mniej hormonów po 50 roku życia wtedy też najczęściej występują pierwsze objawy przekwitania u mężczyzn. Zmniejsza się produkcja testosteronu przez jądra oraz wydzielanie androgenów DHEA przez nadnercza, hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową i melatoniny przez szyszynkę. W organizmie zachodzą zmiany. Niedobór testosteronu skutkuje obniżeniem popędu płciowego i zaburzeniem erekcji. Następstwem deficytu męskiego hormonu może też być pogorszenie sprawności fizycznej i psychicznej. Spadek DHEA powoduje zmniejszenie wydajności organizmu i pogorszenie samopoczucia. Niski poziom hormonu wzrostu przyczynia się do spadku zdolności organizmu do szybkiej regeneracji. Występują duże problemy z przemianą materii oraz wypróżnieniami. Mężczyźni coraz częściej uskarżają się na bezsenne noce z powodu spadku melatoniny.

  Andropauza leczenie:

  W celu złagodzenia skutków andropauzy stosuje się leczenie hormonalne. Podczas tej terapii uzupełnia się poziom męskiego hormonu testosteronu. Leczenie to powinno przynieść takie rezultaty jak: obudzenie popędu płciowego, poprawa samopoczucia, wzmocnienie kości i mięśni. Dla wzmocnienia skutków terapii ważna jest też zmiana stylu życia. Pomocne może się okazać zwiększenie aktywności fizycznej oraz odpowiednia dieta, unikanie smażonych i tłustych potraw, papierosów, alkoholu. Zdrowy tryb życia zapewnia opóźnienie procesów starzenia się.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/1281392/