Kategoria: Blog

Endometrioza to choroba dotykająca około 10% kobiet w wieku rozrodczym. W przypadku endometriozy u chorych kobiet można zaobserwować rozrastanie się komórek endometrium poza macicą. Hormony regulujące cykl miesięczny u kobiet oddziałują na ogniska endometriozy. Oddziaływanie to sprawia, że dla komórek endometrium następuje faza wzrostowa, wydzielnicza oraz złuszczania. Następuje gromadzenie krwi, ponieważ nie jest możliwe jej usunięcie. Efektem tego mogą być skrzepy, torbiele oraz przewlekły stan zapalny. Kiedy sytuacja jest poważna, może nastąpić eskalacja zmian endometrialnych, które mogą przybierać postać uporczywego bólu, a w rezultacie, mogą być przyczyną niepłodności.

Przyczyny endometriozy:

Prawidłowe umiejscowienie błony śluzowej zwanej endometrium powinno znajdować się wyłącznie w obrębie jamy macicy, każde odstępstwo jest nieprawidłowością. Naukowcy nie zdołali ustalić jednej bez sprzecznej przyczyny i mechanizmów powstawania endometriozy.

Istnieją trzy teorie na temat występowania zjawiska endometriozy.

Pierwsza z nich zakłada tak zwane “wsteczne miesiączkowanie ” to znaczy przesuwanie się krwi menstruacyjnej przez np. jajowody do jamy otrzewnej. Jest to teoria transplantacji.

Kolejną jest teoria metaplazji, która głosi zdolność przekształcania się pod wpływem różnych czynników niezróżnicowanych komórek, w komórki endometrium. Trzecia z nich komponuje w sobie elementy dwóch wyżej wymienionych i jest nazywana teorią indukcji. Za naczelną przyczynę endometriozy, uważa się wpływ występowania czynników genetycznych oraz funkcjonowania układu immunologicznego, którego niewydolność może mieć znaczący wpływ na powstawanie tej choroby.

Objawy:

Endometrioza często jest trudna do wykrycia przez lekarzy, gdyż zaburzenie to może być podobne w objawach do innych schorzeń ginekologicznych. Kobiety, u których zdiagnozowano endometriozę mogą odczuwać takie dolegliwości, jak: bardziej obfite i dłużej trwające miesiączki, plamienia około miesięczne, silne bóle podbrzusza podczas menstruacji, widoczne ślady krwi w moczu lub w kale, czy też ból odczuwalny podczas wypróżniania się. Bolesność stosunków płciowych może ograniczać także życie seksualne kobiet dotkniętych endometriozą.

Leczenie:

Sposób leczenia endometriozy jest uzależniony od różnych czynników takich jak: stopień zaawansowania choroby oraz wiek pacjentki. Etiologia tego zaburzenia nie jest do końca znana, dlatego też nie można stosować w tym wypadku żadnej profilaktyki. Naukowcy nie znaleźli sposobu całkowitego wyleczenia tej choroby. W przypadku leczenia farmakologicznego stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, preparaty estrogenowo-progestagenowe oraz same preparaty progestagenowe w postaci leków doustnych lub wkładek wewnątrzmacicznych, których celem jest przyniesienie ulgi w bólach. Jeżeli jednak zastosowanie się do powyższych wskazówek leczenia nie przynosi rezultatów, a sytuacja jest poważna, konieczne może być wykonanie laparoskopii diagnostyczno-zabiegowej; podczas tego zabiegu niszczone są ogniska endometriozy i pobierane próbki do badania histopatologicznego. Gdy diagnoza choroby zostaje potwierdzona, stosuje się hormon, który uwalnia gonadotropinę, odpowiadającą za właściwy przebieg cyklu menstruacyjnego. W przypadku kobiet w ciąży chorujących na endometriozę, wprowadza się stymulację jajeczkowania.

Źródła zdjęć:

ttp://zdrowieichoroby.info/endometrioza/

https://portal.abczdrowie.pl/endometrioza-na-czym-polega-choroba

Masaż bańką chińską doskonale sprawdza się jako zabieg antycellulitowy, modelujący sylwetkę oraz ujędrniający. Wywodzi się z tradycyjnej medycyny chińskiej. Również bańki stosowane są na obolałe miejsca. Działają na ciało rozluźniająco, odprężająco i łagodzą ból. Używanie ich do masażu wpływa korzystnie na przemianę materii, poprawia krążenia krwi, a tym samym polepsza i przyspiesza oczyszczanie organizmu z toksyn.

Masaż bańką chińską wymaga różnych rozmiarów baniek. Bańki do masażu różnią się wielkością – te większe stawiane są na sporych, dobrze umięśnionych powierzchniach, mniejsze w punktach trudno dostępnych i wrażliwych.

Jak wygląda masaż bańką chińską?

Zabieg zaczyna się od nasmarowania oliwką wybranych partii ciała (np brzuch, uda czy pośladki). Następnie wykonuje się intensywny masaż antycellulitowy. Pobudza on krążenie skóry oraz przygotowuje ją do masażu właściwego. Kolejny etap to właściwa część zabiegu czyli masaż bańką chińską (trwający ok 45-60 minut).

Bańka mocno przywiera do skóry, dlatego przed masażem konieczne jest natłuszczenie ciała olejkiem. Zyskuje się w ten sposób poślizg i możliwe jest przesuwanie urządzania po wybranej części ciała. Wytworzone we wnętrzu bańki podciśnienie zasysa skórę z warstwą tłuszczu do wewnątrz, a bańka przesuwana jest w kierunku węzłów chłonnych. W ten sposób pobudza się usuwanie toksyn z organizmu oraz rozbija tłuszcz na mniejsze cząsteczki. Po pierwszych dwóch zabiegach może się wydawać, że cellulit jest większy. Później jednak skóra wygląda coraz lepiej, więc warto to przeczekać.

W czasie wykonywania masażu  na skórze mogą pojawić się zaczerwienienia czy siniaki, które jednak w całości się wchłaniają. Nie stanowią też przeciwwskazania do wykonywania kolejnych masaży. Jedyną przeszkodą może być zwiększona wrażliwość w okolicach wcześniej masowanych.

Na zakończenie masażu banką chińską przeprowadza się masaż relaksacyjny połączony z rozprowadzeniem na skórze preparatu antycellulitowego.

Korzyści masażu bańką:

• zmniejszenie cellulitu
• zmniejszenie obrzęków limfatycznych
• wymodelowanie sylwetki
• bardziej jędrna i elastyczna skóra
• zmniejszenie obwodów
• poprawa kondycji skóry

Niestety nie każdy może sobie pozwolić na ten rodzaj masażu.

Przeciwwskazania do masażu bańką chińską:

• cukrzyca
• nowotwory
• menstruacja
• wysoka temperatura
• choroby skóry
• skłonność do pękających naczynek oraz tendencje do krwotoków
• choroba zakrzepowa
• ciąża i czas karmienia piersią.

Źródła zdjęć:

http://masaz-pawelkrol.pl/oferta/masaz-banka-chinska/

http://party.pl/porady/zdrowie/odchudzanie-i-diety/masaz-banka-chinska-efekty-przeciwwskazania-94050-r1/

Miażdżyca to choroba tętnic, której efektem jest zwężenie ich światła. Blaszka miażdżycowa jest przyczyną ich zwężenia. Zbudowana jest ona głównie z cholesterolu, wyrasta ze ściany tętnicy, czego skutkiem jest zmniejszenie przepływu krwi, i w efekcie doprowadza do niedotlenienia narządów.

Miażdżyca ma postać stanu zapalnego. Pojawia się on na skutek uszkodzenia wewnętrznej warstwy ściany naczyń. Efektem tego jest wytworzenie się pod tą warstwą pasma tłuszczowego zbudowanego z komórek zapalnych.

Następstwem procesu miażdżycowego jest gromadzenie się w błonie wewnętrznej lipidów kolagenu i złogów wapnia. Proces ten prowadzi do powstania blaszki miażdżycowej, która może przyczynić się do zmniejszenia przepływu krwi w naczyniu. Skutkiem jej pęknięcia jest całkowite zamknięcie tętnicy i ostre niedokrwienie unaczynionego przez tą tętnicę narządu.

Już w dzieciństwie można zauważyć zmiany miażdżycowe, postępują one z wiekiem. Dopiero gdy zmiany te są znaczne, następują pierwsze ich symptomy. U kobiet możemy zaobserwować je po menopauzie, u mężczyzn najczęściej w piątej dekadzie życia. Mogą one mieć charakter czasowy i występować z różnym natężeniem czasami mogą pojawić się nagle bez wcześniejszego uprzedzenia.

Objawy miażdżycy:

W przypadku miażdżycy objawy mogą się ujawnić dopiero wtedy, gdy tętnice zwężone są co najmniej o połowę. Mogą występować wówczas: łatwiej ujawniające się zmęczenie, trudności z koncentracją i zapamiętywaniem. Kiedy sytuacja jest bardzo poważna( tylko w niektórych bardzo rzadkich przypadkach ) możemy zaobserwować złogi cholesterolowe odkładające się w skórze widoczne jako żółte zgrubienia, zauważalne w okolicy powiek, zgięciu łokcia lub pod piersiami. Mogą się pojawić także w postaci guzków na ścięgnach nadgarstków i na ścięgnie Achillesa.

Skutki miażdżycy:

Zwężone na skutek blaszki miażdżycowej naczynia krwionośne sprawiają coraz większe problemy dla krwi, która nie może się przez nie przecisnąć. Za sprawą przyspieszonej pracy serca, krew płynie szybciej. Jest to zbyt duży wysiłek dla samego serca, dzięki temu jednak do poszczególnych narządów dopływa tyle krwi, ile trzeba.

Żeby wypełnić to zadanie mięsień rozrasta się i wymaga większej porcji odżywczej krwi. Przeszkodą, w tym, by rozrośnięty mięsień dostał tyle krwi ile potrzebuje są zbyt wąskie tętnice wieńcowe, zwężone blaszką miażdżycową. Doprowadza to do niedotlenienia serca. Efektem są bóle w klatce piersiowej zwane wieńcowymi. W przyszłości ból taki pojawia się nawet po niewielkim wysiłku.

W późniejszym etapie rozwoju choroby złogi cholesterolowe mogą zajmować więcej niż połowę przekroju naczynia. Z powodu na przykład podwyższonego ciśnienia ściana znajdująca się wewnątrz naczynia może pękać. Tworzy się skrzep na skutek szybko sklejających się w miejscu pęknięcia płytek krwi. Może on w każdym momencie oderwać się od ścianki, i z krwią popłynąć na przykład w kierunku serca (doprowadza to do zawału ), mózgu (skutkuje to udarem ), płuc (powstaje zator). Może dochodzić też do znacznego niedokrwienia nóg na skutek miażdżycy zarostowej tętnic. Czasami prowadzi to do martwicy części tkanek. Powstają wtedy niegojące się owrzodzenia, które w wyjątkowych przypadkach mogą być przyczyną amputacji nogi.

Leczenie:

Zazwyczaj stosuje się odpowiednie leki by obniżyć poziom cholesterolu, mogą to być fibraty- podnoszą one poziom dobrego cholesterolu i statyny obniżające poziom złego cholesterolu. Statyny powodują spowolnienie, a nawet cofanie się zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych.

Gdy sytuacja jest poważna to znaczy, gdy istnieje ryzyko zawału czy udaru mózgu, lekarze muszą zastosować inne środki są to:

• Balonikowanie- polega ono na wprowadzeniu cewnika do tętnicy, przez niewielkie nacięcie. Lekarz obserwuje ruchy cewnika na monitorze. Specjalny balonik wprowadzony przez cewnik zwiększa swą objętość, gdy cewnik dotrze do miejsca największego zwężenia. W ten sposób kruszy złogi cholesterolowe. Tętnica się rozszerza po wyciągnięciu okruchów cewnikiem na zewnątrz.
• Stenty- umieszcza się je we wnętrzu tętnic, po to aby tętnica nie zarastała na nowo blaszką miażdżycową.
• By passy- w celu udrożnienia tętnicy konieczny jest czasem zabieg tzw. pomostowania. Polega on na wszywaniu jednym końcem powyżej a drugim poniżej przeszkody blokującej przepływ krwi pobranego fragmentu zdrowej żyły np. z nogi pacjenta. Wówczas krew będzie wartko płynąć drożnym by passem.

Źródła zdjęć:

https://etermed.pl/miazdzyca-niebezpieczna-choroba-cywilizacyjna/

https://oczymlekarze.pl/profilaktyka-i-leczenie/2282-co-powinienes-wiedziec-o-bypassach

Somatopauza to schorzenie wywołane przez niedobór hormonu wzrostu. Stopniowe zmniejszanie produkcji hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową to pierwszy i najczęstszy objaw starzenia się. Hormon ten zwany jest somatotropiną (GH). Odgrywa on bardzo ważną rolę w organizmie. Działanie tego hormonu na organizm jest bardzo szerokie. Między innymi są to: Stymulacja rozrostu mięśni, oraz czynności układu odpornościowego. Zwiększenie syntezy białek. Pobudzanie przekształcania tarczycowej tyroksyny do bardziej aktywnej trójjodotyroniny. Ppobudzanie mineralizacji kości (m.in. na skutek zwiększenia zatrzymywania wapnia w organizmie). Wzrost poziomu glukozy we krwi. Stymulowanie lipolizy (rozkładu związków tłuszczowych).

Somatotropina produkowana jest  przez przysadkę mózgową szczególnie w wieku dziecięcym.  Najwięcej hormonu wzrostu znajduje się we krwi podczas nocy – szczyt uwalniania zachodzi około godziny po zapadnięciu w sen. Zaburzenie jego wydzielania może wpłynąć na wzrost dorastającego dziecka ale również na wiele komplikacji zdrowotnych w wieku dorosłym i starszym. Zarówno nadmiar jak i niedobór tego hormonu, czyli każde odstępstwo od normy niesie ze sobą konsekwencje.

Somatopauza objawy:

• obniżenie wzrostu u dorastających dzieci, oraz obniżenie gęstości mineralnej tkanki kostnej
• zmniejszenie wielkości i kurczliwości serca
• zmęczenie, obniżenie sprawność fizyczna
• stany depresyjne, spadek libido
• nadmierne rozrastanie tkanki tłuszczowej, głównie w obrębie jamy brzusznej
• zwiększenie stężenie lipidów oraz wzmożenie procesów miażdżycowych

Somatopauza leczenie:

Brak hormonu należy wyrównywać jego suplementacją. Cena leczenia jest jednak droga, a samo leczenie nie zawsze skuteczne. Często objawy choroby wracają po odstawieniu GH. Pacjentom zaleca się stosowanie hormonu, które uzyskuje się metodą rekombinacji genetycznej. Leczenie jest bardzo długie i uciążliwe. Efektem leczenia może być: zmniejszenie cholesterolu, odbudowa kości, masy mięśniowej, zwiększenie sprawności fizycznej, wyrównanie poziomu glukozy, zmniejszenie niepokoju, objawów depresji, poprawienie pamięci.

Źródła zdjęć:

http://www.interklasa.pl/portal/index/strony?mainSP=subjectpages&mainSRV=biologia&methid=311973&page=subpage&article_id=325084&page_id=23898

Kłębuszkowe zapalenie nerek to choroba powstająca pod wpływem zakażenia bakteryjnego lub wirusowego. Tworzy się jako odpowiedź immunologiczna organizmu na wspomniane wyżej zakażenie, to znaczy jest skutkiem walki organizmu z infekcją wywołaną przez bakterie i wirusy. Kłębuszkowe zapalenie nerek występuje po infekcjach, najczęściej gardła, a także może pojawić się jako następstwo przebytej szkarlatyny, infekcji skóry i innych.

Przebieg zapalenia kłębuszkowego nerek:

Antygeny bakterii gromadzą się w drobnych naczyniach kłębuszków nerkowych. Wraz z pojawieniem się obcego białka wyzwala się szereg reakcji immunologicznych, których celem jest obrona organizmu przed intruzem i wytworzenie substancji, które mogłyby go zniszczyć. Powoduje to powstanie stanu zapalnego.

Jak wykryć kłębuszkowe zapalenie nerek?

Kłębuszkowe zapalenie nerek pojawia się zazwyczaj w tydzień po przebyciu infekcji. Może być wykrywane poprzez badanie moczu, które wykazuje obecność w nim białka i krwi. Jeśli choroba jest ściśle związana z nerkami mamy do czynienia z pierwotnym kłębuszkowym zapaleniem nerek, jeżeli natomiast zapalenie nerek współwystępuje z chorobami innych narządów lub jest ich rezultatem mówimy o wtórnym kłębuszkowym zapaleniu nerek.

Symptomami kłębuszkowego zapalenia nerek może być pogarszające się samopoczucie, utrata apetytu połączona z problemami żołądkowymi. Mogą mu towarzyszyć również obrzęki twarzy i stóp, kłopoty z oddawaniem moczu, objawy nadciśnienia tętniczego. Czasami u cierpiących na tą dolegliwość może występować gorączka. W wypadku ostrzejszego przebiegu choroby można spodziewać się wystąpienia moczu, który się pieni lub ma nieprawidłowy odcień, wyczuwalne mogą być także bóle w okolicy nerek. Kłębuszkowe zapalenie nerek może przejść w stan przewlekły, kiedy trwa latami staje się niebezpieczne dla organizmu. Przedłużająca się wciąż infekcja kłębuszków prowadzi do tego, że zostają one zwłóknione i przestają funkcjonować. W efekcie trwające długo zakażenie powoli ale trwale uszkadza większość kłębuszków, co prowadzi do przewlekłej niewydolności nerek.

Kłębuszkowe zapalenie nerek diagnoza i leczenie:

Jeżeli badanie moczu po przebytej infekcji wykaże nieprawidłowości oraz gdy towarzyszyć im będą wymienione wyżej objawy kliniczne należy zgłosić się do lekarza. Powinno się także wykonać dalsze badania z próbek krwi, aby sprawdzić czy nie doszło do niewydolności nerek, zaburzeń metabolicznych, oraz by dokonać najbardziej dokładnego określenia rodzaju choroby. Standardowo wykonuje się badania obrazowe aby wyeliminować inne choroby nerek i dróg moczowych. Aby mieć pewność, że mamy do czynienia z kłębuszkowym zapaleniem nerek powinno się zbadać fragment nerki różnymi technikami mikroskopowymi. W tym celu wykonuje się biopsję. Wyniki badań pozwalają dobrać optymalny sposób leczenia. Zastosowanie odpowiedniego leczenia zależy także od rodzaju kłębuszkowego zapalenia nerek. Najczęściej spotykane typy kłębuszkowego zapalenia nerek to:

• błoniaste kzn

• ostre kzn

• ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych

• kzn typu IgA (nefropatia IgA)

• gwałtownie postępujące kzn

• submikroskopowe kzn

Leczenie należy dostosować do wyżej wymienionych typów kłębuszkowego zapalenia nerek. Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek leczy się stosując odpowiednie antybiotyki,a także leki moczopędne, gdy występują obrzęki, w razie nadciśnienia leki hipotensyjne. Jeśli nastąpi ostra niewydolność nerek konieczna może być dializa.

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/8453355/

Leczenie kanałowe zęba – to metoda leczenia nieodwracalnych zapaleń miazgi. Jest to jeden z najczęściej wykonywanych zabiegów z zakresu stomatologii. Polega na usunięciu zmienionej chorobowo miazgi z komory i kanałów zęba, zdezynfekowaniu ich i wypełnieniu odpowiednim materiałem.

Infekcja miazgi, spowodowana może być np. zaawansowaną próchnicą lub urazem mechanicznym zęba. Leczenie kanałowe może być pierwotne i wtórne.

Jeśli leczenie kanałowe zęba jest przeprowadzane po raz pierwszy, mamy do czynienia z leczeniem pierwotnym. Jeżeli ząb musi zostać leczony kanałowo po raz drugi, mówi się o leczeniu wtórnym. Wskazaniem do powtórnego leczenia kanałowego jest m.in. nieprawidłowo wykonane leczenie pierwotne, nieszczelne wypełnienie kanałów zębów, pozostałe w korzeniach fragmenty narzędzi stomatologicznych.

Wskazania do przeprowadzenia leczenia kanałowego:

Przede wszystkim leczenie takie jest konieczne, gdy miazga zębowa znajduje się w stanie zaawansowanego i nieodwracalnego zapalenia. Do takiej sytuacji dochodzi gdy zmiana próchnicza nie zostało odpowiednio wcześnie wyleczona i wnika w coraz głębsze warstwy zęba. Najpierw atakowana jest zębina, a z czasem miazga. Rozmnażające się bakterie wywołują stan zapalny tej części zęba. Charakterystyczne objawy w przypadku bólu spowodowanego zapaleniem miazgi to:

– ból  nasilający się wieczorem lub w nocy

– wrażliwość na zimno lub ciepło

– ostry ból przy nagryzaniu lub nawet dotyku

Leczenie kanałowe przeprowadza się również u pacjentów z martwicą miazgi – do niej dochodzi najczęściej z powodu urazu mechanicznego zęba.  A także u osób u których podejmowano nieudane próby leczenia kanałowego. Charakterystyczne cechy martwicy to:

– widoczna na zdjęciu RTG zmiana okołowierzchołkowa

– brak ostrego bólu

– przebarwienie pozornie zdrowego zęba

– występowanie przetoki dziąsłowej

Etapy leczenia kanałowego:

1.Przeprowadzenie z pacjentem wywiadu , na podstawie którego podejmuje się decyzje o leczeniu kanałowym. W niektórych przypadkach wykonanie zdjęcia RTG

2.Zastosowanie w razie konieczności znieczulenia (gdy miazga zębowa jest już w stanie zapalnym, ale nie obumarła)

3.Usunięcie chorej tkanki zęba, otrzymując tym samym dostęp do komory (jeśli infekcja miazgi jest efektem próchnicy)

4.Zatrucie tkanki w przypadku, gdy miazga jeszcze nie obumarła (wówczas kolejny etap leczenia następuje po 7-14 dniach)

5.Usunięcie miazgi z kanałów zęba (przy pomocy niewielkich pilników, przypominających kształtem igły). Kanały są potem odkażone i poszerzone

6.Wypełnienie kanałów specjalną substancją, która z biegiem czasu ulega stwardnieniu

7.Zaopatrzenie zęba podkładem, czyli warstwą oddzielającą kanały od plomby, a następnie wykonanie wypełnienia (tzw plomby)

W leczeniu kanałowym coraz częściej stosuje się mikroskop. Pozwala on “zajrzeć” do wnętrza kanałów korzeniowych, ocenić ich długość i kształt, zlokalizować ewentualne przeszkody lub uszkodzenia ściany korzenia. Jest on niezbędny do wykonywania zabiegów wymagających dużej precyzji.

Źródła zdjęć:

http://www.stomatologiasorriso.pl/endodoncja_leczenie_kanalowe.html

http://proortodont.pl/pl/uslugi/endodoncja-czyli-leczenie-kanalowe/

Niepłodność jest to stan, który występuje wówczas, gdy osoba cierpiąca w wyniku niepłodności nie może zajść w ciążę, i kiedy dzieje się to mimo rocznego współżycia seksualnego z występowaniem 3-4 stosunków tygodniowo, podczas których nie stosuje się środków antykoncepcyjnych. Niepłodność dotyczy zarówno mężczyzn jak i kobiet.

Jakie są przyczyny niepłodności?

Częstą przyczyną niepłodności u kobiet może być endometrioza, czyli schorzenie, w którym obecność ognisk endometriozy wywołuje ciągły stan zapalny. Następstwem endometriozy jest utworzenie się wrogiego środowiska. Stan ten niekorzystnie wpływa na gatunek komórki jajowej i gospodarkę hormonalną a także prowadzi do zmniejszenia transportu komórki jajowej i plemników.

Jajowody mogą być mechanicznie uciskane przez zrosty, co prowadzi do ich niedrożności. Endometriozę diagnozuje się u 50-80% kobiet cierpiących na niepłodność. Problemy z niepłodnością u kobiet mogą mieć również podłoże hormonalne. Do problemów hormonalnych wywołujących niepłodność u kobiet należą: zespół policystycznych jajników, zaburzenia owulacji, a nawet niedoczynność tarczycy. Schorzenia tego typu mają wpływ na gospodarkę hormonalną w organizmie kobiety i mogą prowadzić do niepłodności.

Do przyczyn niepłodności u mężczyzn należeć mogą między innymi: silny stres, palenie tytoniu, otyłość, alkohol, zła dieta oraz przyjmowanie niektórych leków. Mężczyźni mający problem z płodnością powinni pamiętać o prawidłowej diecie, zaleca się by była bogata w selen i cynk, gdyż pierwiastki te są potrzebne organizmowi do prawidłowej produkcji plemników. Niepłodność u mężczyzn może być także następstwem chorób przenoszonych drogą płciową. Występowanie bakterii przyczyniających się do chorób wenerycznych, powoduje przyczepianie się ich do powierzchni plemników, co zmniejsza ruchliwość plemników. Może dojść do zakażenia najądrzy, co powoduje zbliznowacenia i ich uszkodzenia. Następnym zagrożeniem jest wystąpienie u mężczyzn choroby dziecięcej- świnki w okresie dojrzewania, może to prowadzić do zniszczenia jąder. Szacuje się, że u około 10% mężczyzn skarżących się na niepłodność występują zaburzenia autoimmunologiczne.

Diagnostyka niepłodności:

Nie ma sensu rozpoczynać diagnostyki niepłodności, przy braku regularnego współżycia czy niedawnym stosowaniu antykoncepcji hormonalnej. Czasem wystarczy trochę cierpliwości i podstawowa wizyta u ginekologa (z badaniem ginekologicznym, USG narządu rodnego, szczególnie jajników). Jeśli jednak, po roku, nadal będą występować problemy z zajściem w ciążę warto rozszerzyć diagnostykę i wykonać badania dodatkowe. Badania istotne w diagnostyce niepłodności:
Histeroskopia, laparoskopia,badania hormonalne, monitorowanie cyklu i owulacji, badanie nasienia

Leczenie niepłodności:

• leczenie farmakologiczne
• leczenie chirurgiczne
• techniki rozrodu wspomaganego medycznie (ART), które można podzielić na:

1.inseminacje domaciczne – polegają na podaniu sondą do jamy macicy zawiesiny plemników (IUI)

2.standardowe zapłodnienie pozaustrojowe i umieszczenie zarodków w macicy (IVF-ET)

3.wstrzykiwanie plemników do wnętrza komórki jajowej – tę metodę leczenia niepłodności stosuje się, gdy występują defekty nasienia i gdy wcześniejsze próby leczenia za pomocą ART zakończyły się niepowodzeniem (ICSI)

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/432440/

http://sensimedfamily.co.uk/uslugi/diagnostyka-i-leczenie-nieplodnosci/

http://invitrogmw.pl/nieplodnosc-2/pracownia-andrologiczna/inseminacja-domaciczna-iui/

1. Co to jest choroba wieńcowa?

Choroba wieńcowa jest nazywana inaczej chorobą niedokrwienną serca. Schorzenie to powstaje wówczas, gdy dochodzi do zaburzenia w harmonii między dostarczaniem tlenu, a jego zapotrzebowaniem wymaganym przez serce. Tlen jest czynnikiem koniecznym do prawidłowego funkcjonowania serca. Energia jest konieczna do ciągłej pracy komórek mięśnia sercowego. Energię tę uzyskują dzięki procesowi utleniania kwasów tłuszczowych oraz glukozy.

2. Przyczyny choroby wieńcowej

Bodźce, które doprowadzają do choroby niedokrwiennej można podzielić na czynniki pierwotne i czynniki wtórne. Przyczyny pierwotne, to te, które doprowadzają do zaburzeń w tętnicach wieńcowych, co skutkuje nieprawidłowym przepływem krwi i ograniczoną dostawą tlenu do komórek mięśnia sercowego. Przyczyny wtórne, to te, w których przypadku nie dochodzi do zmian organicznych w naczyniach wieńcowych.

Przyczyny pierwotnej choroby wieńcowej:

• W niemal 98% za chorobę wieńcową odpowiedzialna jest miażdżyca tętnic wieńcowych. Miażdżyca polega na powstawaniu w naczyniach krwionośnych blaszek składających się z lipidów(cholesterol) oraz komórek stanu zapalnego. Narastanie blaszek skutkuje zwężaniem się światła naczynia, czego rezultatem może być jego zamknięcie. Pęknięcie blaszki naczyniowej jest często wynikiem nagłego zamknięcia naczynia

• Zwężenie tętnic wieńcowych może przyczyniać się do choroby niedokrwiennej serca

• Wrodzone nieprawidłowości tętnic wieńcowych

• Zatory tętnic wieńcowych

• Urazy, które powodują zwężenie tętnic wieńcowych od zewnątrz

3. Objawy

Wraz z zwiększoną aktywnością fizyczną, w stresie a także przy narażeniu na zimno i po obfitym posiłku możemy obserwować takie objawy jak:

• ból w klatce piersiowej- jest to ból występujący za mostkiem promieniujący do żuchwy,lewej kończyny górnej lub do pleców

• osłabienie lub zawroty głowy

• uczucie kołatania serca

• ucisk za mostkiem

• przyspieszone bicie serca

• płytki oddech

• pocenie się

• mdłości

• w szczególnych przypadkach nagła śmierć sercowa

4. Leczenie

Po zdiagnozowaniu choroby wieńcowej należy regularnie zażywać leki. Ważna jest zmiana przyzwyczajeń to znaczy stosowanie zdrowej diety, zwiększenie wysiłku fizycznego, odrzucenie palenia tytoniu, ograniczenie spożycia alkoholu. Powinno się także dążyć do zachowania niskiego poziomu cholesterolu frakcji LDL i poddawać regularnej kontroli ciśnienia krwi i poziomu cukru we krwi. W niektórych przypadkach trzeba zastosować leczenie inwazyjne. Polega ono na wprowadzeniu specjalnego balonika poszerzającego światło tętnicy wieńcowej z stentu. W leczeniu farmakologicznym przyjmuje się leki z rodzaju:

• kwasu acetylosalicylowego

• beta-blokerów

• inhibitorów konwertazy angiotensyny II (ramipryl, peridopyl)

• leków metabolicznych (trimetazydyna)

• klopidogrelu (po zawale serca lub wszczepieniu stentu)

• leków obniżających stężenie lipidów we krwi (np. atorwastatyna)                          

Źródła zdjęć:

https://zdrowie.tvn.pl/a/choroba-niedokrwienna-serca-choroba-wiencowa-objawy-leczenie-i-przyczyny

http://www.e-menopauza.com/choroby/choroba-wiencowa.html

Aparat ortodontyczny ruchomy – to aparat, który nie musi być stale na zębach. Można go ściągać i zakładać kiedy się tylko chce, bez kontroli lekarza. Jest jednak nie do końca skuteczny, gdyż koryguje jedynie lekkie wady zgryzu. Nie jest skuteczny kiedy pojawiają się większe problemy. Zakres używania tego aparatu to kilka godzin dziennie (może być noszony również w nocy). W okresie używania ważna jest konsultacja z lekarzem. Przebieg leczenia jest indywidualny i w dużej mierze zależy od lekarza i od systematyczności w noszeniu aparatu.

Aparat ortodontyczny ruchomy jest noszony przez dzieci w wieku od 4 do 12/13 lat. W tym czasie tworzą się zęby stałe. Aparat ten składa się z akrylowej płytki i drucianych pętli. Ma niestety ograniczoną skuteczność działania. Nie można z jego pomocą obracać ani przesuwać zębów w celu skorygowania wady. Dzięki niemu podstawowe wady uzębienia mogą być korygowane. Ich zastosowanie nie jest przeznaczone dla dorosłych. Proces leczenia aparatem ortodontycznym ruchomym może trwać tylko do 24 roku życia.

Aparat ortodontyczny stały – nakleja się na zęby na cały okres leczenia. Aparat ten zbudowany jest z zamków, ligaturów i łuku. Ligatury to elementy giętkie, które mogą mieć dowolny kolor i są wymieniane przy każdej kolejnej wizycie. Zamki mogą być wykonane z metalu lub być białe, kryształowe mówimy wówczas o zamkach kosmetycznych. Łuk to część aparatu, która ulega wymianie kilka razy stosownie do przebiegu leczenia.

Poddanie zębów leczeniu ortodontycznemu ma na celu zachowaniu ich dobrego, zdrowego wyglądu, kosmetyce, zachowaniu zębów w pożądanym stanie czyli leczeniu ubytków i korekcji wady zgryzu, a także, w niektórych wypadkach leczenie wady wymowy. Typ aparatu dostosowuje się do wady, higieny oraz wieku pacjenta.

Leczenie aparatem stałym polega na zastosowaniu do zębów łuku, który pomaga korygować nieprawidłowości zgryzu. Do każdego zęba przykleja się metalowy element (zamek) i zespaja specjalnym plastycznym łukiem. Aparat ten ma być obecny na zębach przez cały okres leczenia.

Stosowanie aparatu ortodontycznego stałego może powodować problemy w higienie jamy ustnej. Aparat może utrudniać dotarcie do wszystkich powierzchni zębów. U osób noszących aparat tego typu należy zastosować specjalne akcesoria: szczoteczki z rowkiem,wyciorki różnej średnicy, nitkę z utwardzaną końcówką, płyn do płukania jamy ustnej. U dzieci aparaty ortodontyczny zakłada się wówczas, gdy uzębienie jest już kompletne to znaczy składa się z wszystkich zębów stałych.

Źródła zdjęć:

https://zapytaj.onet.pl/Category/003,009/2,28052643,Jaka_jest_zmiana_na_zebach_jesli_sie_nosi_aparat_ruchomy__xd.html

http://www.ortodonta-warszawa.pl/aparaty-ruchome.php

http://rtg-zebow-bielsko.pl/aparat-ortodontyczny-14-pytan-pacjentow/

Torbiele nerek są to wypełnione treścią płynną przestrzenie w obrębie miąższu nerki. Są jednym z najczęstszych schorzeń dotyczących tego narządu. Przypuszcza się, że cierpi na nie 30% odsetka populacji osób dorosłych. U seniorów częstotliwość ich występowania wzrasta. Najczęściej diagnozowanymi torbielami nerek są tak zwane torbiele proste. Charakteryzują się one tym, że nie posiadają przegród i zwapnień, mają gładkie i cienkie ściany. Torbiele nerek mają bardzo zróżnicowane rozmiary: oscylują między kilkoma milimetrami a kilkunastoma centymetrami średnicy. Częściej spotykamy pojedynczą torbiele nerek, nie wywołuje ona widocznych objawów przez co wykrywana jest tylko podczas rutynowych kontroli. Leczenie torbieli nerek ma charakter indywidualny i jest zależne od ich postaci. Należy sprawdzić jakiej jest wielkości oraz czy powoduje dolegliwości.

Przyczyny

Do wykrycia torbieli nerki zazwyczaj dochodzi przez przypadek podczas specjalistycznego badania jamy brzusznej. Pochodzenie torbieli nerki może być nabyte, wrodzone albo uwarunkowane genetycznie. Torbiel nerki nabyta może występować w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek a także u osób poddanych dializoterapii, sporadycznie może wystąpić jako późne następstwo po urazie nerki. Torbiel nerki wrodzona jest obecna u pacjenta od urodzenia. Pochodzenie jej pozostaje nie poznane chociaż czasami ma podłoże genetyczne. Torbiel nerki uwarunkowana genetycznie powstaje w wyniku zaburzeń występujących w obrębie materiału genetycznego. Jej obecność można zwykle w tym przypadku zdiagnozować także u innych członków rodziny.

Objawy

O występowaniu torbieli nerki chory zazwyczaj dowiaduje się przypadkowo podczas wykonywania badania jamy brzusznej, ponieważ torbiel nerki nie jest dolegliwością charakteryzującą się szczególnymi symptomami klinicznymi. Z tego powodu pacjenci często nie wiedzą o występowaniu tej dolegliwości u siebie. Przykre następstwa tej choroby mogą pojawić się dopiero gdy torbiel osiąga rozmiar o średnicy przekraczającej 5 centymetrów. Wówczas mogą się pojawić takie objawy jak:

• uczucie pełności, dyskomfortu lub nieprzyjemne uczucie ucisku w brzuchu

• dolegliwości bólowe zlokalizowane najczęściej w okolicy lędźwiowej, a także po bokach brzucha

• dolegliwości żołądkowo- jelitowe( na przykład nudności ) o nieznanej przyczynie

Lekarz może podczas badania brzucha rozróżnić masę guzowatą, która staje się powiększona i zniekształcona przez torbiel nerki. Może dojść do zakażenia torbieli wówczas symptomicznie objawia się to: podwyższoną temperaturą ciała, uczuciem osłabienia i ogólnego rozbicia lub bólami kostno- mięśniowymi, może nasilić się także ból brzucha.

Leczenie

Torbiele nerek proste o małych rozmiarach nie wymagają leczenia, trzeba je jedynie poddać systematycznej obserwacji, by przekonać się, czy ich postać nie ulega zmianie. Wykonuje się wówczas badania ultrasonograficzne jamy brzusznej z oceną stwierdzonych wcześniej torbieli.

USG powinno się wykonywać w odstępach co 6 do 12 miesięcy. Jeżeli u pacjenta pojawiają się dolegliwości kliniczne związane z występowaniem torbieli lub kiedy torbiel szybko się rozrasta uciskając narządy sąsiednie konieczne jest zastosowanie specjalistycznego leczenia. Jednym ze sposobów leczenia jest usunięcie zawartości torbieli a następnie wstrzyknięcie do jej wnętrza substancji powodującej zrośnięcie się jej ścian. Zabieg ten ma zapobiegać ponownego powstania torbieli. Nazywany jest sklerotyzacją torbieli. Bardziej inwazyjną metodą jest wycięcie torbieli nerki.

Źródła zdjęć:

http://poradnik-medyczny.com/choroby/choroby-ukladow-wewnetrznych/torbielowatosc-nerek/

https://remedico.wordpress.com/2015/07/11/torbiel-nerki/