Kategoria: Blog

Co to jest zespół pieczenia jamy ustnej?

Stomatodynia, zespół pieczenia jamy ustnej, (ang. BMS) jest długotrwałą chorobą błony śluzowej wyścielającej wnętrze jamy ustnej. Objawia się ona nieprzyjemnym odczuciem w obrębie śluzówki o różnorodnym charakterze i nasileniu. Najczęściej choroba przebiega bez anomalii w obrębie błony śluzowej. Czasami można zaobserwować niewielkie odchylenia w zabarwieniu śluzówki.

Statystycznie zespół pieczenia jamy ustnej odnotowuje się u około 0,7- 15% pacjentów.

Objawy zespołu pieczenia jamy ustnej

Najbardziej typowym i najczęściej występującym symptomem pieczenia jamy ustnej jest ból o zmiennej intensyfikacji. Chorobowy ból ma postać przewlekłą, jego okres trwania wynosi minimum 4-6 miesięcy. BMS jest spotykane około siedmiokrotnie częściej u kobiet niż mężczyzn. Rozwój choroby można stwierdzić zazwyczaj w okresie okołomenopauzalnym.

Zdiagnozowano przypadki, u których ból utrzymywał się nawet przez kilka lat.

Ból często jest określany jako pieczenie, mrowienie, szczypanie w błony śluzowe jamy ustnej.

Jest odczuwany najczęściej w okolicy języka (boczne powierzchnie, koniuszek języka). Taki obraz rzeczy nazywany jest glossodynią. Określany często przez chorych jako szczypanie języka.

Pacjenci mogą cierpieć z powodu bólu w okolicy wyrostków zębodołowych lub policzków, pieczenia podniebienia twardego. Stomatodynią nazywamy rozlane stany bólowe całej jamy ustnej. Dyskomfort może być odczuwany przez chorych również w innych miejscach. W nielicznych wypadkach ból, pieczenie może występować w gardle. Ból ma charakter przewlekły jego okres trwania to kilka miesięcy a nawet lat. W wielu przypadkach eskalacja bólu spada podczas spożywania posiłku.

Innym symptomem, który spotykamy w tej chorobie współwystępującym z bólem, są zaburzenia smaku (odczucie goryczy lub metaliczny posmak w ustach), parestezje.

Chorzy zgłaszają także dolegliwość taką jak uczucie suchości błony śluzowej określaną jako uczucie piasku w ustach. Zazwyczaj są to jednak indywidualne odczucia pacjenta, a wydzielanie śliny jest unormowane.

Podział zespołu pieczenia jamy ustnej na 3 podtypy (według dwóch badaczy: Lameya i Lewisa).

Podział ten ustalono na podstawie umiejscowienia, eskalacji bólu oraz pory jego występowania.

Oto owe trzy podtypy:

– typ 1– ból występuje każdego dnia, nie utrzymuje się po przebudzeniu, pojawia się i intensyfikuje w ciągu dnia

– typ 2– ból nieodłączny każdego dnia, sygnalizuje o sobie już po przebudzeniu, nie słabnie w ciągu dnia

– typ 3– ból różniący się od tego najczęściej spotykanego, pojawia się co kilka dni w nietypowych miejscach np. gardło.

Rodzaje zespołu pieczenia jamy ustnej

Według specjalistów zespół pieczenia jamy ustnej można podzielić na:

– pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej

– wtórny zespół pieczenia jamy ustnej

W obu tych zespołach objawy przedstawiają się identycznie z wymienionymi wcześniej. Różnicę między typem pierwotnym a wtórnym stanowi przyczyna wywołująca niekomfortowe doznania.

Pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej jest jednostką chorobową o niewyjaśnionym pochodzeniu. Przyczyny upatruje się w zaburzeniach w układzie nerwowym.

Podczas leczenia przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

eczeniu przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

Wtórny zespół pieczenia jamy ustnej – jest zespołem wyżej wymienionych objawów, któremu towarzyszą schorzenia ogólne (choroba refluksowa, niedokrwistość, zaburzenia wydzielania hormonów tarczycy, zaburzenia hormonalne u kobiet w okresie menopauzalnym), niedobory witamin i mikroelementów (niedobory żelaza, niedobory kwasu foliowego, witamin z grupy B).

Stomatodynia jamy ustnej może występować także na tle zaburzeń psychicznych. Zaburzenia o podłożu lękowym (klasyfikowane do grupy zaburzeń nerwicowych), czy też depresja mogą być podłożem niechcianych dolegliwości.

Pieczenie jamy ustnej może być także skutkiem przyjmowania niektórych leków na przykład leków na nadciśnienie. Często BMS ma swoje korzenie w zakażeniach bakteryjnych, grzybiczych czy wirusowych. Korzystanie z niewłaściwie wykonanych protez, uczulenia kontaktowe na substancje chemiczne w nich zawarte lub niewłaściwa higiena jamy ustnej, która też może przyczynić się do wtórnego zespołu pieczenia jamy ustnej. Czasami wraz z bólem błony śluzowej jamy ustnej występuje zgrzytanie, zaciskanie zębów inaczej bruksizm.

Diagnoza & leczenie pieczenia jamy ustnej

Biorąc pod uwagę niewyjaśnione pochodzenie tej choroby należy uznać trudności w jej diagnozie i leczeniu. Wymaga to subiektywnego traktowania każdego pacjenta. Terapia ma długą rozpiętość w czasie i domaga się specjalistycznej współpracy wielu lekarzy. Istotnym i naczelnym objawem jest dotkliwy ból, który dodatkowo upośledza cały proces leczenia. Głównym punktem diagnozy jest zweryfikowanie przyczyny zespołu pieczenia jamy ustnej. Proces ten polega na odrzuceniu wszystkich miejscowych i ogólnych schorzeń, które mogą być przyczyną dolegliwości. Leczenie miejscowe to sanacja jamy ustnej, zlikwidowanie wadliwych uzupełnień protetycznych, leczenie wad zgryzu, eliminacja parafunkcji. Jeśli to konieczne powinno się zastosować leczenie przeciwgrzybiczne, przeciwbakteryjne podporządkowane obowiązującym zasadom.

Warto zadbać o odpowiednią dietę. Pokarmy, szczególnie te kwaśne lub ostre mogą się stać powodem zwiększenia objawów bólowych, dlatego należy być ostrożnym przy wyborze produktów do spożycia i wspomniane wcześniej niepożądane dla zdrowia pokarmy wyeliminować z diety. Należy zwrócić uwagę na odpowiednią higienę jamy ustnej: stosować roztwory do płukania jamy ustnej, można podjąć decyzję o wdrożeniu preparatów sztucznej śliny. Wywiad lekarski to cenna metoda, gdy mówimy o schorzeniach ogólnych. Zespół pieczenia jamy ustnej może mieć swe źródło we wszystkich chorobach ogólnych, dlatego trzeba zadbać o nadzór odpowiedniego lekarza.

Warunkiem poszerzonej diagnozy powinien być brak wcześniejszego rozpoznania któregoś ze schorzeń, przyczyniających się do bolesnych objawów w obrębie śluzówki. Pod pojęciem poszerzonej diagnozy rozumiemy: badania krwi, testy alergiczne , sprawdzenie poziomu hormonów. Są to jednak tylko niektóre dostępne badania, które można wykonać.

Jeżeli zaproponowana przez lekarza terapia lecznicza przynosi pożądane efekty możemy wnioskować, że pacjent cierpi na wtórny zespół pieczenia jamy ustnej. W przypadkach charakteryzujących się ciężkim stanem po wykonaniu dokładnych badań i po zasięgnięciu specjalistycznych porad może zostać wdrożone leczenie środkami farmakologicznymi o działaniu ogólnym

źródła zdjęć:

Co to jest USG wątroby:

USG wątroby jest częścią składową badania jamy brzusznej, które dotyczy także pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. W niektórych jednostkach chorobowych USG wątroby pozwala na ustalenie ostatecznej diagnozy np. w ostrym zapaleniu pęcherzyka żółciowego oraz w kamicy pęcherzyka żółciowego. Ultrasonografia przydatna jest także w rozpoznawaniu przyczyn żółtaczki, w wykrywaniu przyczyn marskości wątroby, nadciśnienia wrotnego i stłuszczenia miąższu wątroby.

USG wątroby – przygotowania do badania:

Aby przeprowadzić USG wątroby należy się do niego odpowiednio przygotować. Dzień przed USG wątroby powinno się zrezygnować z gazowanych napojów oraz zadbać o lekkostrawną dietę. Przed USG wątroby trzeba także wyelimonować z diety produkty, które mogą wzdymać oraz owoce i warzywa.W dniu poprzedzającym USG wątroby należy zjeść kolację najpóźniej o godzinie 19.

Warto również unikać picia kawy i palenia papierosów w dniu badania. Wskazane jest aby ostatni posiłek przed USG wątroby zjeść najpóźniej na 5 godzin przed badaniem, tak aby do USG wątroby przystąpić na czczo. Dozwolone jest jedynie picie niegazowanej wody mineralnej. Można dodatkowo użyć środków odgazowujących takich jak Espumisan na trzy dni przed badaniem (trzy razy dziennie po dwie tabletki). Należy pamiętać o regulacji wypróżnień.

Przebieg badania USG wątroby:

W czasie przebiegu USG wątroby trzeba leżeć płasko na plecach i odsłonić okolice brzucha. Podczas badania trzeba nałożyć specjalny żel na skórę, aby łatwiej uzyskać pełny obraz narządu. Zajmuje się tym lekarz specjalista.

Badanie to powinien rozpoczynać wywiad z pacjentem. Lekarz zbiera informacje na temat poprzednich wyników badań obrazowych takich jak: TK, MR, w tym również USG jamy brzusznej.

Ważne jest to z jakiego powodu zostały wykonywane, oraz porównanie poprzednich wyników badań, w celu wykazania jak zmieniały się one w przeciągu czasu (w szczególności, gdy badanie dotyczy kontroli zmian ogniskowych).

USG wątroby – jakie choroby się diagnozuje?

Badanie to wykonuje się w celu zdiagnozowania takich chorób jak:

– marskość wątroby

– zapalenie wątroby

– żółtaczka

– kamica pęcherzyka żółciowego

– stan zapalny pęcherzyka żółciowego

– kamica przewodowa

– choroba nowotworowa

źródła zdjęć:

Czym jest zespół Guillaina – Barrego?

Zespół Guillaina- Barrego (ostra zapalna polineuropatia demielinizacyjna) to choroba, u źródła której leży autoimmunologia. W toku choroby układ odpornościowy atakuje części obwodowego układu nerwowego. Następstwem tej choroby jest osłabienie mięśni i uczucie mrowienia w różnych częściach ciała. Objawy mogą wystąpić w każdym wieku. Stwierdzono, że choroba częściej dotyka mężczyzn.

Zespół Guillaina – Barrego : przyczyny

Obecnie nie stwierdzono jeszcze dlaczego układ odpornościowy, a konkretnie białe ciałka krwi (limfocyty) zwraca się przeciwko ochronnej osłonce nerwów, czyli mielinie, co w konsekwencji prowadzi do ich uszkodzenia. Można postawić hipotezę, że pojawienie się objawów chorobowych zależy od infekcji na tle wirusowym i bakteryjnym- najczęściej górnych dróg oddechowych lub żołądka i jelit.

Zespół Guillaina – Barrego : objawy

Głównymi i początkowymi objawami tej choroby są parestezje czyli drętwienie lub mrowienie kończyn. Występuje także osłabienie mięśni- najpierw mięśni kończyn dolnych, a potem mięśni kończyn górnych i tułowia. U chorego pojawiają się także bóle mięśniowe.

Może również dojść do porażenia nerwu twarzowego. Następstwem tego są problemy z mówieniem, żuciem i przełykaniem. Zaburzenia te mogą ewoluować (narastać) w ciągu godzin lub dni a nawet od 3 do 4 tygodni.

Zespół Guillaina – Barrego : diagnoza

Gdy objawy wskazują na zespół Guillaina- Barrego w celu potwierdzenia diagnozy wykonuje się punkcję lędźwiową dla pobrania płynu mózgowo-rdzeniowego, oraz badanie przewodnictwa nerwowego (ocenę stanu nerwów obwodowych).

Zespół Guillaina – Barrego : leczenie

Zwykle chory potrzebuje hospitalizacji i opieki lekarskiej.

W leczeniu stosuje się terapię immunomodulującą, w skład której wchodzą:

– wymiana osocza po pobraniu krwi z organizmu usuwa się z niej znajdujące się w niej szkodliwe przeciwciała. Tak oczyszczona krew jest przetaczana do ciała pacjenta.

– dożylny wlew preparatu immunoglobulin ludzkich (przeciwciała dodaje się do krwi)

– w niektórych przypadkach może zaistnieć konieczność użycia respiratora. Dzieje się tak, gdy zostaną osłabione mięśnie odpowiedzialne za oddychanie.

W leczeniu szpitalnym należy zwrócić uwagę na zabezpieczenie chorego przed ewentualnymi powikłaniami zwięzanymi z długim leżeniem w łóżku (zakrzepica żył głębokich, odleżyny, infekcje).

Zespół Guillaina – Barrego : jak wygląda rehabilitacja

W powrocie do dawnej sprawności pomoże rehabilitacja. Należy zastosować ćwiczenia, które wzmocnią mięśnie oraz warto poddać się fizykoterapii w postaci elektrostymulacji mięśni kończyn dolnych. Można także wypróbować masaż wirowy.

Zespół Guillaina – Barrego : jakie są rokowania?

Stan chorego i rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby. Statystycznie okolo 75 procent chorych wraca do całkowitej sprawności. Po zakończeniu lecenia u około 20 procent pacjentów mogą utrzymywać się takie objawy jak mrowienie kończyn, osłabienie siły mięśniowej. Istnieje również ryzyko śmierci – około 5 procent chorych umiera.

źródła zdjęć:

Co to są mioklonie?

Napadowe zaburzenia ruchowe (mioklonie) zaliczane są do nagłych i gwałtownych skurczy poszczególnych grup mięśniowych. Są nieregularne, spotykane najczęściej w mięśniach kończyn. Mioklonie czasami występują w mięśniach twarzy i jamy ustnej. Jednakże zrywania mięśniowe nie wywołują zazwyczaj efektu ruchowego chyba, że są spotykane w większych grupach mięśniowych.

Zrywy mięśniowe klasyfikuje się jako spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowych); uwalniać je mogą efekty dźwiękowe, światło czy ruch. Mioklonie występują naturalnie lub są objawem choroby. Podczas fazy snu NREM dają o sobie znać, jak również podczas fazy REM budząc śpiącego. Dzieje się tak u osób zdrowych. Mioklonie fizjologiczne mogą się również uaktywnić w trakcie wysiłku fizycznego czy czkawki. Zrywy mięśniowe zaburzają ruch. Zaburzenia te występują w postaci arytmicznych szarpnięć (skurczu) pojedynczegomięśnia lub grupy mięśni. Skurcze te występują zazwyczaj w postaci pojedynczego epizodu bądź serii. Są zazwyczaj asymetryczne.

Mioklonie mogą również świadczyć o takich chorobach jak: padaczka czy innych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, choroby metaboliczne, uraz czy encefalopatia.

Mioklonie –  rodzaje

Mioklonie samoistne należą zwykle do klasy rodzinnych. Polimioklonie objawiają się rozległymi skurczami w wielu mięśniach ciała, które tworzą się po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (na przykład mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe). Natomiast poliminimioklonie podobne są do nieregularnego drżenia.

– łagodne mioklonie nocne- cierpią na nie głównie niemowlęta i młodsze dzieci. Pojawiają się zazwyczaj w czasie zasypiania i przejawiają się gwałtownymi i nierównomiernymi zrywami kończyn. Czasani objaw ten można pomylić z napadem padaczkowym.

– okresowe ruchy w trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

– zespół niespokojnych nóg- cechuje się on powtarzającymi się, stereotypowymi ruchami kończyn dolnych obydwu lub jednej w trakcie snu; ruchy te charakteryzują się zgięciem kończyn i wyprostowaniem palucha lub zginaniem kończyny w kolanie czy biodrze – okres trwania tych zrywów jest krótki- około 1,5 do 2,5 sekund. Czasami mogą dotykać barków i kończyn górnych.

Mioklonie patologiczne – wyróżniamy je w zależności od miejsca ich występowania:

• mioklonie rdzeniowe
• mioklonie podkorowe (pozapiramidowe)- nieregularne i wolne

• mioklonie idiopatyczne – nieznane pochodzenie choroby, której mioklonie stanowią objaw główny

• mioklonie korowe – krótkotrwałe i szybkie

• mioklonie pniowe – rytmiczne i bardzo szybkie (tak zwane miorytmie)

Jakie są skutki miokloni?

Zrywy mięśniowe są odpowiedzialne za nocne budzenie się dzieci lub dorosłych. Skutkami tego są: senność w ciągu dnia, drażliwość oraz trudności w koncentracji. Schorzenie to jest często dziedziczne. Aby złagodzić zaburzenia zaleca się zażywanie małych dawek lewodopy przed zaśnięciem.

Mioklonia – diagnoza

Podstawą do postawienia diagnozy tej choroby jest wywiad. Przeprowadza go lekarz rozmawiając z rodzicami dzieci, którzy zauważyli niepożądane objawy u podopiecznych lub rozmawiając z chorą osobą.

Czasami mioklonie pobudza ruch, dźwięk lub światło. By wyeliminować inne jednostki chorobowe wykonuje się tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.

Mioklonia – jak wygląda leczenie

W leczeniu miokloni stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

źródła zdjęć:

Co to jest leptyna i leptynooporność:

Leptyna wiąże się z otyłością. Za przyczyną leptyny pojawia się uczucie sytości. U osób otyłych często jej działanie jest upośledzone- może się tak dziać ze względu na występowanie zjawiska leptynooporności. Jej skutkiem może być to, że duże ilości leptyny zamiast hamować apetyt będą go pobudzały. Leptyna to białko zawierające w swojej cząsteczce 146 aminokwasów. Gen, który ma za zadanie syntezę leptyny nazwany został Ob – “ob”od angielskiego obese oznaczającego otyłość i zajmuje on u człowieka miejsce na chromosomie 7.

Najbardziej znana jest zależność pomiędzy leptyną, normalizowaniem apetytu oraz zawartością tkanki tłuszczowej. Białko to oddziaływuje również na wiele innych układów organizmu, na przykład na układ odpornościowy, układ rozrodczy, czy kostno- stawowy. Dla organizmu niekorzystny jest zarówno niedobór jak i nadmiar leptyny.

Leptyna produkcja hormonu

Leptyna jest produkowana przede wszystkim w białej (podskórnej) tkance tłuszczowej. Ilość wyzwalania hormonu łączy się z bezpośrednio z tym jak dużo tłuszczu dany człowiek magazynuje w ciele. U osoby z bardzo rozbudowaną tkanką tłuszczową zauważyć można wysokie stężenie leptyny w organizmie, z kolei u osób szczupłych ze względu na posiadanie niewiele tkanki tłuszczowej stwierdzić można niewielką ilość krążącej leptyny. U kobiet częściej zauważa się wyższe stężenie leptyny we krwi, z uwagi na fakt, że u tej płci naturalnie występuje większe nagromadzenie tkanki tłuszczowej.

Pochodzenie leptyny wywodzi się głównie z tkanki tłuszczowej. Jednak także inne tkanki ciała mają zdolność do uwalniania tego hormonu. W zdecydowanie mniejszych ilościach leptyna może być produkowana w:

– żołądku

– szpiku kostnym

– brązowej tkance tłuszczowej

– jajnikach

– łożysku

– mięśniach szkieletowych

Leptyna: leptynooporność i jej związek z otyłością

Leptyna jest nazywana hormonem sytości. Jak wyżej nadmieniono ilość leptyny w organizmie jest związana z rozmiarem tkanki tłuszczowej( im więcej tkanki tłuszczowej, tym więcej leptyny w organizmie). Zważywszy na to można by postawić tezę, że osoby otyłe nie odczuwają głodu. Dzieje się jednak odwrotnie.

Leptynoopornością nazywamy położenie, w którym mózg “nie reaguje” na leptynę. Etiologia leptynooporności jest nie do końca poznana. Przypuszcza się, że następstwem krążenia w organizmie wyjątkowo znacznych ilości leptyny jest zmniejszenie się ilości receptorów dla leptyny lub uszczuplenie ich odczuwania tego hormonu. Apetyt pozostaje niezaspokojony, kiedy organizm nie odbiera znaków o sytości. Problem pociąga za sobą konsekwencje mechanizmu błędnego koła. Im człowiek więcej je tym wzrasta jego poziom tkanki tłuszczowej. Występują anomalia ponieważ leptyna, która w normalnych warunkach powinna hamować apetyt jest źródłem odkładania się tłuszczu.

W wyniku leptynoodporności wzrastające ilości hormonu sytości jedynie podtrzymują tą patologiczną sytuację. Leptynooporność może wystąpić wtórnie czyli w wyniku rozwinięcia się u pacjenta nadwagi czy otyłości. Takie przyczyny leptynooporności są najczęstsze. Problemy z leptyną mogą stanowić zaburzenie o postaci pierwotnej. Przyczyna otyłości może pochodzić od mutacji genu dla leptyny. U takich pacjentów występuje nieposkromiony apetyt, przez co cierpią oni z powodu otyłości, z którą mogą się łączyć insulinoporność oraz zaburzenia płodności.

Można to uznać za nietypowe ale leptyna może być antagonistą odchudzania. Jeśli pacjent jest na diecie to redukcja kilogramów może prowadzić jak już wyżej wspomniano do spadku leptyny. Mechanizm odczuwania głodu wiąże się natomiast z leptyną. Im mniej tego białka znajduje się w organizmie tym większy odczuwamy głód. Zmiany ilości leptyny związane z dietą mogą stać się przyczyną efektu jo-jo.

źródła zdjęć:

 https://calkiemzdrowo.pl/wp-content/uploads/2017/05/leptynooporność_3.jpg
https://i.sadistic.pl/pics/ca7f2c5a8248.jpg

https://wspbm.edu.pl/wp-content/uploads/2018/06/dietetyka.jpg

Co to jest choroba Creutzfeldta- Jakoba?

Choroba Creutzfeldta- Jakoba charakteryzuje się degeneracją istoty szarej kory mózgowej, czyli skupiska ciał komórek nerwowych. Choroba ta jest inaczej nazywana gąbczastym zwyrodnieniem mózgu. W obrębie istoty szarej kory mózgowej powstają wakuole, czyli pęcherzykowate cząstki wypełnione infekcyjnym białkiem (tzw. prionami). Powodują one zanik tkanki nerwowej, a następnie zgąbczenie mózgu (spongiozy). Mózg dosłownie zaczyna przypominać gąbkę. Statystycznie na tą chorobę zapada rocznie jedna osoba na milion.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba przyczyny:

Mniejsze od wirusa białko- prion (czynnik zakaźny) ma wpływ na powstawanie choroby. Białko to jest spotykane zarówno u ludzi jak i u zwierząt. Wchodzi ono w skład otoczek komórek nerwowych oraz leukocytów (białych ciałek krwi). Prion to białko, które ma dwie postaci:postać zwykłą oraz chorobotwórczą (scrapie). Mają one identyczny skład chemiczny (zarówno jedna jak i druga forma), inne jest tylko przestrzenne ułożenie aminokwasów, z których są zbudowane.

Odmiana chorobotwórcza- scrapie charakteryzuje się tym, że w kontakcie z normalnym białkiem przekształca je w sobie podobne. Ma to szereg skutków: zmienione białka na zasadzie domina przekształcają lawinowo następne, a te kolejne, itd. Gdy zgromadzi się dostatecznie dużo chorobotwórczego białka, dochodzi do zaniku komórek mózgowych.

Kiedyś drogi rozprzestrzeniania się prionów były znacznie ograniczone z uwagi na fakt, iż określony rodzaj prionów przebywał w organizmie zwierzęcym tylko jednego gatunku. Problem nasilił się obecnie tzn. doszło do wyhodowania odmian prionów, które są bardzo odporne i mają predyspozycje do przenoszenia zakażenia na różne gatunki ssaków, a przyczyniły się do tego produkcja żywności na skalę przemysłową i duża liczba wtórnych zakażeń zwierząt na skutek karmienia ich mączką mięsno-kostną pochodzącą z różnych gatunków zwierząt.

Tylko mały fragment prionu zwierzęcego (kilka aminokwasów) musi być identyczny z ludzkim aby choroba mogła zostać przeniesiona na człowieka. Ustalono, że u ludzi choroba prionowa może rozwinąć się:

– w wyniku samoistnej zmiany białek prionowych z postaci niechorobotwórczej w chorobotwórczą; zależy to od uwarunkowań genetycznych

– na skutek zakażenia prionem BSE pochodzącym od chorych zwierząt przez zjedzenie zakażonych produktów, najczęściej jest to mięso wołowe

– jako zakażenie związane z działaniami medycznymi (przeszczepy rogówki, opony twardej mózgu, po stosowaniu hormonu wzrostu pochodzącego z ludzkich przysadek).

Choroba ta występuje na całym świecie.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba objawy:

Na początku u osób cierpiących na tą chorobę występują zaburzenia czucia i kordynacji ruchów albo pojawia się u nich dezorientacja i nieadekwatne zachowanie z nasilaniem się objawów. Późniejszymi konsekwencjami choroby jest dojście do pełnego otępienia i śpiączki.

Ważny jest fakt, że stuprocentowe pozbycie się choroby wśród zwierząt eliminuje źródło czynnika infekcyjnego, co jest jednoznaczne z likwidacją zagrożenia dla zdrowia człowieka. Innymi objawami choroby mogą być:

– wspomniane już zaburzenia czucia, równowagi i koordynacji ruchowej

– stany drżenia ciała

– niedowłady kończyn najpierw dolnych potem górnych prowadzące do upośledzenia psychomotorycznego

Jednak najważniejszym kryterium do postawienia diagnozy jest występowanie szybko postępującego otępienia.

Stwierdzono również, że w przebiegu choroby mogą występować objawy psychopatologiczne, które bez wnikliwej analizy można błędnie utożsamiać z psychiatrycznymi jednostkami chorobowymi. Należą do nich:

– psychozy

– lęki

– zaburzenia snu

– zaburzenia zachowania

– depresja

Choroba Creutzfeldta -Jakoba – diagnoza:

Aby postawić właściwą diagnozę należy poddać się badaniu elektroencefalograficznemu (EEG). Koniecznym jest także wykonanie badań obrazowych np. tomografii komputerowej, która ujawnia cechy zaniku mózgu.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba- leczenie:

Choroba ta zwana inaczej zgąbczeniem mózgu ma przebieg o charakterze nieodwracalnym. Nie odkryto lekarstwa, które zwalczałoby chorobotwórcze priony. W związku z tym nie da się zatrzymać postępującej choroby.

źródła zdjęć:

Higiena intymna to zachowanie czystości i komfortu miejsc intymnych. Zachowanie zasad higieny intymnej zapobiega infekcjom i podrażnieniom. Prawidłowa higiena intymna daje poczucie świeżości i czystości, jest ważna dla zachowania zdrowia.

Na co należy zwrócić uwagę:

Błony śluzowe zewnętrznych narządów płciowych i pochwy osłania śluz. Płyn, czy żel do higieny intymnej powinien łagodnie myć i odświeżać podtrzymując kwaśne pH i chroniąc naturalną mikroflorę okolic intymnych i pochwy.

Zbyt częste mycie miejsc intymnych jest niepożądane ponieważ zaburza naturalną florę bakteryjną pochwy, w skutek czego powstają zakażenia. Korzystne dla higieny intymnej jest branie raz dziennie szybkiego, odświeżającego prysznica. Podczas miesiączki zalecane jest podmywanie się w zależności od potrzeb (chociaż raz dziennie). Można również używać chusteczek do higieny intymnej powinny one być hipoalergiczne, bez aromatów i barwników.

W czasie miesiączki zrezygnuj z gorących kąpieli ponieważ to nasila krwawienie.

Należy podmywać się ruchami od przodu do tyłu aby zmniejszyć ryzyko przenoszenia bakterii z odbytu do pochwy.

Nie powinno się używać gąbek jednorazowych ani myjek ponieważ żyją na nich grzyby. Ważne jest aby często zmieniać ręcznik służący do osuszania miejsc intymnych. Osoby ze skłonnością do infekcji powinny używać chusteczek higienicznych.

Zapewnij sobie i partnerowi higienę intymną przed stosunkiem, a po oddaj mocz i podmyj się płynem do higieny intymnej.

Przy kupowaniu bielizny staraj się wybierać tą bawełnianą, nie noś stringów.

Zwróć uwagę na częstą wymianę środków higienicznych podczas miesiączki- nie używaj więcej niż raz tego samego tamponu lub podpaski. Noś zawsze czystą bieliznę.

Kosmetyki odpowiednie do higieny intymnej:

Unikaj płynów do higieny intymnej, które zawierają zapachy, syntetyczne barwniki i konserwanty.

Skład odpowiednich płynów do higieny intymnej powinien zawierać:

– składniki regenerujące błonę śluzową (wyciąg z przywrotnika)

– łagodzące podrażnienia (prowitaminę B5, wyciąg z lukrecji, alantoinę)

– składniki natłuszczające (glicerynę, lanolinę, oleje roślinne)

– działające grzbobójczo i przeciwzapalnie (wyciąg z macierzanki, nagietka, rumianku, kwas mlekowy)

Zwykłe mydło zasadowe nie nadaje się do mycia okolic intymnych z uwagi na fakt, iż posiada odczyn pH powyżej 8,5, wnętrze pochwy zaś ma odczyn pH 4,5.

Infekcja okolic intymnych:

Jeśli mamy do czynienia z lekkim świądem i otarciem możemy użyć maści Alantan, przemywać wrażliwe okolice płynem Asucalen lub rozpuszczonym w wodzie proszkiem Tantum Rosa. Pomóc też może nasiadówka z naparu rumianku (10-15 minut). Jeżeli nie uda się pozbyć objawów w ciągu 1-2 dni należy skonsultować się z lekarzem.

Higiena intymna podczas menstruacji:

Nie poleca się używania wkładek higienicznych na co dzień, ale gdy wydzieliny jest bardzo dużo. Powinno się je wymieniać minimum 3 razy dziennie ponieważ odznaczają się dobrą pochłanialnością wilgoci i mogą powodować otarcia naskórka i podrażnienia. Unikaj wkładek i podpasek z foliową podkładką oraz tych zapachowych. Nie wybieraj tamponów podczas menstruacji jeżeli często masz infekcje. Podpaski możesz zmieniać w okresie co 4-5 godzin, w zależności od nasilenia krwawienia. Zaleca się używanie na co dzień białego lub szarego bezzapachowego papieru toaletowego.

źródła zdjęć:

Co to jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia (paradontoza) to grupa chorób, w której skład wchodzą zespół tkanek otaczających szyjkę i korzeń zęba. Jego elementami są: ozębna, wyrostek zębodołowy, oraz dziąsło. Przyzębie pełni rolę aparatu odżywiającego ząb i umocowującego go w zębodole. Spośród chorób przyzębia możemy wyróżnić: zapalenie dziąseł oraz zapalenie przyzębia.

Choroba jest najłatwiejsza do wyleczenia na etapie najwcześniejszym, czyli zapalenia dziąseł. Ignorowany stan zapalny dziąseł może ewoluować i objąć tkanki utrzymujące zęby, czyli włókna kolagenowe, łączące zęby z kością oraz kość otaczającą ząb. Kiedy mamy do czynienia z takim stanem mówimy o chorobie przyzębia. Jest to stan poważny. Następstwem nie leczonej choroby przyzębia jest zniszczenie tkanek otaczających ząb. Odsłaniają się szyjki i korzenie zębów, dziąsła cofają się. Zęby pozbawione ostoi zaczynają się przemieszczać ruszać, a w końcu wypadają.

Choroby przyzębia przyczyny

Nieprawidłowa higiena jamy ustnej przyczynia się do chorób i jest głównym powodem zapalenia dziąseł. Dzieje się tak w 90% przypadków. Na skutek nieprawidłowego lub zbyt rzadkiego mycia zębów, na zębach osadza się płytka nazębna. Płytka nazębna ma postać miękkiego osadu, w skład którego wchodzą resztki pokarmowe oraz bakterie. Odkładające się złogi ściśle przylegają do powierzchni zęba ale dają sięusunąć poprzez dokładne szczotkowanie. Jeśli jednak płytka nazębna jest nieusuawana, to z czasem twardnieje i zamienia się w kamień. Toksyny, których źródłem jest płytka nazębna, bezpośrednio odpowiadają za proces zapalny.

Zapalenie przyzębia jest rezultatem nieleczonego zapalenia dziąseł. Proces ten należy do nieodwracalnych. Zmiany chorobowe obejmują nie tylko dziąsła, ale też kości i więzadła zęba.

Do pozostałych przyczyn chorób przyzębia należą:

– cukrzyca

– wady zgryzu

– braki witamin głównie z grupy B i C

– zaburzenia metaboliczne

– nieprawidłowo wykonane wypełnienia i uzupełnienia protetyczne

– mechaniczne uszkodzenia dziąseł, np. twardym jedzeniem, zbyt mocnym szorowaniem zębów

– bruksizm

– leki podawane chorym na padaczkę, blokery kanału wapniowego, czyli preparaty stosowane przy zwalczaniu chorób układu krążenia, antybiotyki (cefalosporyny)

– częste wymioty- oznaczają nadmierną ilość kwasu w ustach, a to prowadzi do wytrawienia błony śluzowej. Powstają głębokie wżery, dziąsła stają się słabe.

Na chorobę tą cierpią nie tylko osoby starsze, ale także młodsi pacjenci to znaczy przed 30 rokiem życia. Wówczas jest to postać agresywna choroby, w której zniszczenie tkanki kostnej może w okresie 3 miesięcy osiągnąć 2mm, co u pacjenta wiąże się często z uszkodzeniem jego układu odpornościowego.

Choroby przyzębia objawy

Pierwszym niepożądany objawem choroby jest krwawienie z dziąseł podczas mycia lub w trakcie badania stomatologicznego w postaci zgłębnikowania rowka dziąsłowego. Objawy te świadczą o stanie zapalnym.

Kiedy płytka nazębna jest nie usuwana przez 3-4 dni może pojawić się stan zapalny. Ma to wpływ na dziąsła, stają się wtedy one:

– zaczerwienione

– obniżają się szyjki zębowe

– obrzęknięt

– tkliwe

– podatne na krwawienie w trakcie mycia lub podczas jedzenia nawet niezbyt twardych pokarmów

– skutkuje to rozchwianiem zębów

– nadwrażliwość szyjek zębowych na ciepło i zimno

– suchość niesmak i brzydki zapach z ust

Gdy dziąsła zaczynają krwawić pacjent zaczyna słabiej szczotkować zęby. Wydaje mu się, że pozwoli to na wygojenie się dziąseł. Jest to błąd ponieważ wówczas powstaje coraz grubsza płytka nazębna, toksyny bakteryjne drażnią dziąsło, dlatego krwawi ono jeszcze bardziej.

Choroby przyzębia leczenie

Kiedy wdał się stan zapalny dziąseł należy skierować się do lekarza, który dokona usunięcia kamienia nadziąsłowego, poddziąsłowego i płytki nazębnej. W przebiegu zapalenia przydziąseł w pierwszej kolejności wdraża się leczenie przeciwzapalne (podobnie jak w przypadku zapalenia dziąseł), usuwające przyczynę choroby. Kolejnym krokiem jest naprawa uszkodzonych struktur przyzębia usuwająca skutki schorzenia. Do środków leczniczo-regeneracyjnych należą: gingiwektomia, kiretaż czy operacje płatowe. Tymi zabiegami zajmuje się już lekarz specjalista periodontolog.

źródla zdjęć:

Czym jest niewydolność hormonalna jąder?

Niewydolność hormonalna jąder nazywana jest również hipogonadyzmem lub hipogonadyzmem męskim pierwotnym. Zaburzenia występujące w okresie dojrzewania lub dojrzałości są przyczyną tej choroby. Wśród zaburzeń tych znajdują się np. zaburzenia jąder, komórek Sertoliego lub Leydiga. Do najczęściej spotykanych objawów tej choroby należą: bezpłodność, zmiana głosu męskiego na bardziej kobiecy, czy ginekomastię.

W leczeniu niewydolności hormonalnej jąder choremu podaje się głównie hormony- testosteron, jednak czasem konieczne jest usunięcie jednego jądra. Hipogonadyzm występuje w dwóch postaciach pierwotnej i wtórnej.

Jakie są rodzaje niewydolności hormonalnej jąder?

Niewydolność hormonalną jąder możemy podzielić na:

– całkowitą- wówczas równocześnie mamy do czynienia z niedoczynnością komórek Sertoliego oraz Leydiga (jest to spowodowane nadmiarem lutropiny i folitropiny)

– częściową- pojawia się zaburzona czynność hormonalna w komórkach Leydiga, następstwem tego jest nadmiar lutropiny lub brak czynności komórek Sertoliego

Przyczyny niewydolności hormonalnej jąder

Na niewydolność hormonalną jąder- przyczyniającą się m. in. do hipogonadyzmu- mogą wpływać różne czynniki takie jak:

– urazy mechaniczne

– promieniowanie Roentgena

– brak lub niedorozwój jąder (jądra)

– przewlekłe zatrucia (alkoholizm)

– choroby zakaźne ostre (rzeżączka, odra, ciągłe zapalenie przyusznic czyli świnka) i przewlekłe (kiła, gruźlica, cukrzyca)

– wiek (starzenie się)

– stany niedożywienia

– przepuklina pachwinowa

– wnętrostwo

– zaburzenie w chromosomach płciowych

– nowotwory

Nie ma ryzyka większych zaburzeń przy usunięciu lub uszkodzeniu jednego jądra w wypadku, gdy drugie jądro jest zdrowe. Zdrowe jądro przejmuje funkcje chorego.

Pierwotna niewydolność hormonalna jąder- jej przyczyny należy szukać w samych jądrach.

Wtórna niedoczynność hormonalna jąder- zachodzi gdy jądra zostają bezpośrednio uszkodzone na skutek zaburzeń w wydzielaniu hormonów (podwzgórza czy przysadki).

Eunuchoidyzm a niewydolność hormonalna jąder – różnice

Zespół objawów, który jest spowodowany niedorozwojem lub niedoczynnością jąder nazywany jest eunuchoidyzmem. Są uzależnione od wieku.

Możemy wówczas zauważyć:

– owłosienie i wygląd skóry typu kobiecego

– zmniejszenie siły mięśniowej

– niedorozwój narządów płciowych

– bezpłodność

– nadmiernie wysoki wzrost

– zanik mięśni

– zmęczenie

– brak wzwodu

– wysoki ton głosu

– zmniejszenie popędu płciowego

– brak mutacji

Nasilenie wymienionych objawów jest odpowiednio dostosowane do stopnia niedoczynności jąder. Kiedy jedno jądro jest zdrowe, to usunięcię drugiego nie ma wpływu na pojawienie się szczególnych zaburzeń w organiźmie.

Niewydolność hormonalna jąder – diagnoza i leczenie

Rozpoznanie choroby odbywa się na podstawie objawów, a także biorąc pod uwagę wyniki badań chorego. Po analizie wyników badań lekarz dokonuje diagnozy.

Do potrzebnych badań, które trzeba wykonać należą: badania hormonalne LH i FSH oraz badania prolaktyny, USG jąder i badania morfologiczne. Obejmują one (badania) sprawdzanie poziom hormonów męskich – androgenów (głównie testosteronu).

Jeśli chodzi o kwestię leczenia to pacjent powinien przyjmować preparaty z hormonami głównie z testosteronem przez odpowiednio długi czas. Leczenie takie określa się jako substytucyjne. Terapia odbywa się jedynie w specjalistycznych placówkach, biorąc pod uwagę całokształt stwierdzonych zmian – głównie laboratoryjnych badań hormonalnych.

źródła zdjęć:

1. Co to jest kręcz szyi?

Kręcz szyi (łac. torticollis, caput obstipum)  to choroba, która charakteryzuje się przymusowym odchyleniem szyi w jednym kierunku. Choroba ta jest najczęściej spotykana u dzieci ale występuje też u dorosłych.

U podłoża tej choroby leży wada mięśnia mostkowo- obojczykowo – sutkowego po jednej stronie ciała, czego następstwem jest bolesne przechylenie głowy na bok oraz jej skręcenie w stronę przeciwną ze wzrokiem skierowanym lekko w górę. Lewostronny kręcz szyi charakteryzuje się tym, że szyja jest zgięta w lewo, głowa skręcona w prawo, natomiast analogicznie kręcz prawostronny odznacza się tym, że szyja jest zgięta w prawo, a głowa skręcona w lewo.

Druga forma tej choroby jest częściej spotykana. W efekcie choroba prowadzi do rozciągnięcia i wzmożenia napięcia mięśnia po jednej stronie szyi, podczas gdy po drugiej stronie ten sam mięsień jest przykurczony i osłabiony

2. Kręcz szyi rodzaje i przyczyny

– kręcz szyi wrodzony- u przyczyn kręczu szyi wrodzonego leżą uraz okołoporodowy w obrębie szyi powstały przy przechodzeniu dziecka przez drogi rodne lub nieodpowiednie ułożenie główki dziecka w łonie matki. Z kolei kręcz wrodzony, u podłoża którego leżą zmiany kostne może powstawać w wyniku obecności wad rozwojowych w obrębie kośćca lub zmian w budowie kręgów, które charakteryzują chorobę Klippela Feila.

– kręcz szyi nabyty – najczęstszymi powodami nabytej formy kręczu szyi są: zapalenie węzłów chłonnych, stany zapalne, które obejmują ropnie poza gardłowe, zapalenie migdałków a także zapalenie wyrostka sutkowatego oraz choroby reumatyczne bądź dyskopatia. Skutkami wszystkich tych chorób może być kręcz szyi nabyty. U podłoża choroby może też leżeć nietypowa przepuklina dysku międzykręgowego lub podwichnięcie kostne.

Z kręczem szyi mogą się wiązać również nagłe ruchy czynne i bierne szyi, jak również przyjmowanie nieprawidłowej postawy ciała (na przykład złe usytuowanie głowy podczas leżenia). Innymi powodami skręcenia szyi mogą być: uszkodzenia kręgów szyjnych, porażenia wiotkie, a nawet wady narządu wzroku, słuchu lub zaburzenia na tle układu nerwowego. Zapalenie szpiku kostnego oraz guzy nowotworowe także mogą doprowadzić do rozwoju choroby.

W większości przypadków nie wykazano jasnej przyczyny skręcenia szyi, mówimy wówczas o kręczu idiopatycznym

3. Kręcz szyi objawy

Głównym objawem jest skręcenie szyi i przechylenie głowy na bok, wzrok jest skierowany lekko na bok. Objawami współtowarzyszącymi są;

– ból lub sztywność szyi

– ból głowy

– niemożność normalnego poruszania głową

– uchylenie podbródka po jednej stronie

– obrzęk mięśni szyi

U dzieci oprócz kręczu szyi może występować uniesienie jednego ramienia w kierunku objętych skurczem mięśni szyi. W przebiegu choroby deformacja powiększa się. Po stronie przykurczonej twarz staje się mniejsza, następuje odchylenie nosa w stronę chorą, kąty oczu i uszu obniżają się, a oko zaczyna wyglądać na mniejsze i innego kształtu. Choroba doprowadza także do zniekształcenia układu kostnego: powstaje nieprawidłowy zgryz i odkształcenie czaszki. W odcinku szyjnym kręgosłupa zaczyna powstawać skolioza łukiem skierowana w stronę zdrową.

4. Kręcz szyi – diagnoza

Typowymi badaniami przeprowadzanymi dla rozpoznania kręczu szyi jest między innymi elektromiogram (EMG), którego zadaniem jest zmierzenie aktywności elektrycznej w mięśniach. Badanie to daje obraz, które partie mięśniowe zostały dotknięte schorzeniem. Można także zastosować RTG i rezonans magnetyczny.

5. Kręcz szyi leczenie

W terapii wrodzonego kręczu szyi warto pamiętać o ćwiczeniach rozciągających mięśnie szyi. Jeśli rehabilitacja nie daje pożądanych efektów i jeżeli jest to konieczne wadę można skorygować za pomocą zabiegów chirurgicznych. Służą one między innymi: przedłużaniu mięśni szyi, cięciu nerwów lub mięśni czy fuzji chirurgicznej patologicznych kręgów.

6. Kręcz szyi u dziecka jak zapobiegać?

1. Należy zwrócić uwagę na to, by dziecko z kręczem szyi nie odwracało głowy w stronę przykurczonego mięśnia. Powinno się pamiętać o odpowiednim ustawieniu łóżka dziecka (należy je ustawić blisko źródła światła, by zwracać uwagę dziecka) oraz zawieszać zabawki nad łóżkiem i wózkiem dziecka.

2. Układając dziecko do snu powinno się kłaść je na plecach z głową usytuowaną między na przykład workami lub innymi przedmiotami, które służą stabilizacji obojczyków i uniemożliwiają unoszenie barków.

3. Karmienie dziecka powinno się odbywać z butelką lub piersią podawaną po stronie przykurczu mięśnia.

Źródła zdjęć:

https://usercontent1.hubstatic.com/11771658_f520.jpg

http://www.bluestonechiropractic.com/wp-content/uploads/Torticollis.jpg

http://bi.gazeta.pl/im/58/d5/d0/z13686104Q,Jedna-ze-skuteczniejszych-metod-leczenia-kreczu-sz.jpg