Tag: neurologia kraków

Co to jest astenia?

Astenia to stan, w którym u pacjenta pojawiają się brak motywacji, przewlekłe zmęczenie, obniżenie samopoczucia. Do przyczyn tej choroby najczęściej należą: problemy związane z życiem rodzinnym lub pracą oraz niektóre przewlekłe choroby.

W klasyfikacji medycznej nazwa astenia wywodzi się z języka greckiego. Mianem tym określana jest choroba, której objawy dotykają sfery fizycznej, psychicznej i emocjonalnej. Nazwę astenia używa się również w odniesieniu do pewnego rodzaju budowy ciala.

Na czym polega astenia?

Astenia to przewlekły stan organizmu, który charakteryzuje się ogólnym spadkiem aktywności, a do subiektywnych objawów należą: odczuwanie przewlekłego zmęczenia, apatia, brak motywacji do działania. Zmiany te oprócz sfery intelektualnej i fizycznej dotykają również emocjonalności pozbawiając zdolności do przeżywania uczuć oraz ograniczają zdolność do nawiązywania relacji międzyludzkich.

Przyczyny astenii

Astenia jest stanem, którego źródła należy upatrywać w wielu zjawiskach. Przyczynę zaburzenia ogólnej mobilizacji i spadku wydolności fizycznej możemy łączyć z przewlekłą chorobą, której następstwem jest zmiana metabolizmu oraz przyrost ilości substancji szkodliwych w organizmie albo nadmierne zużycie jego zasobów energetycznych. Do takich schorzeń należą na przykład:

– niedoczynność tarczycy i inne zaburzenia hormonalne

– choroby metaboliczne na przykład cukrzyca i ich powikłania (na przykład ketoza w trakcie trwania hiperglikemii)

– choroby układu sercowo- naczyniowego lub oddechowego (niewydolność krążenia przewlekła duszność)

– zespoły wynikające z niewydolności nerek (mocznica)

– stany niedoborowe substancji odżywczych czy mikroelementów awitaminozy (spowodowane zespołami złego wchłaniania, anoreksją, wyniszczeniem w przebiegu choroby nowotworowej).

Do grupy przyczyn astenii zalicza się czynniki, które są związane ze środowiskiem życia. Należą do nich: hałas, zanieczyszczenia, przewlekła ekspozycja na gorąco, problemy rodzinne, wysoki poziom stresu w pracy, śmierć bliskiej osoby. Następstwem rozłożonej w czasie reakcji organizmu jest wyczerpanie zdolności do mobilizacji i skutkuje astenią.

Powodem astenii może być współczesne tempo życia. Pacjenci borykają się z koniecznością pracy pod ścisłą kontrolą z zawyżonymi normami wydajności. Wielkim utrapieniem staje się dla nich wielowątkowa praca, która nie pozwala na skoncentrowanie się na jednym problemie w korporacyjnym środowisku biurowym (maile, telekonferencje, komunikatory, media społecznościowe, telefony). Przyczynami wyczerpania i spadku mobilizacji są: pośpiech, zbyt duża liczba nadgodzin, czy długie dojazdy do miejsca pracy. Skutkują one tym, że po okresie pełnej mobilizacji i zwiększonej wydajności następuje stan wyczerpania i wypalenia.

Objawy astenii

Klasycznym objawem astenii jest ciągłe zmęczenie. Pacjent od przebudzenia się jest zmęczony, występuje u niego brak motywacji do podjęcia codziennych czynności. Ograniczone siły energetyczne organizmu oraz sprawność fizyczna, stanowią przeszkodę w wydajnym podejmowaniu kolejnych zadań (tak, w domu, jak w środowisku pracy). Zmianie ulegają również jego zdolności intelektualne, to znaczy zmniejsza się jego umiejętność kojerzenia faktów, przetwarzania informacji, odnajdywania rozwiązań. Co więcej człowiek staje się mniej odporny na stres- zdarza się często, że chory staje się nadmiernie nerwowy popada w histerię bądź otępienie. Unika wyzwań codziennego życia, takim jak stawianie czoła powszednim problemom. Wycofuje się także z sytuacji konfliktowych.

Przewlekłe zmęczenie i słaba kondycja psychiczna mogą prowadzić również do wtórnych objawów somatycznych, przypominających te nerwicowe to jest: bezsenność, kołatania serca, nudności i wymioty, zaburzenia żołądkowo- jelitowe. Spotyka się także wtórny objaw, którym jest znaczna utrata masy ciała. Chorego z astenią charakteryzuje znacznie zmniejszona zdolność do przeżywania emocji (zarówno smutku jak i radości). U chorego można zaobserwować apatię, może on być obojętny albo mieć spowolnione reakcje. Zdarza się, że rozwija się pełnoobjawowa depresja.

Asteniczna budowa ciała

Pojęcie to nie wiąże się z objawami klinicznymi, a jedynie oznacza charakterystyczną budowę ciała. Do jej cech charakterystycznych należą:

– mała masa mięśniowa

– wątła szczupła budowa ciała

– pochylona sylwetka z opuszczonymi ramionami, zapadnięta klatka piersiowa

Osoby takie mogą mieć zmniejszoną odporność na choroby, są słabsze psychicznie i fizycznie. Należy pamiętać, że tego typu budowa fizyczna nie jest jednoznaczna z tym, że ktoś choruje na astenię.

Leczenie astenii

Leczenie asteni jest trudne, z uwagi na fakt, że obejmuje ono też sferę emocjonalną. Trudno zachęcić chorego do pracy nad swoim zdrowiem. Zasadnicze znaczenie ma rozpoznanie pierwotnej przyczyny astenii, podjęcie leczenia choroby podstawowej i wykluczenie czynników stresogennych. W celu wyzwolenia u chorego chęci do zmiany i uwolnienia od negatywnego myślenia wdraża się leczenie farmakologiczne (na przykład poprawiające nastrój). Nieodzowna jest czasem psychoterapia, która pozwala zrozumieć mechanizm problemu (na przykład pracoholizm), uświadomić hierarchię wartości, czy ustalić nowe cele. Proces leczenia trwa długo i jest efektywny przy współpracy chorego z zespołem specjalistów.

źródła zdjęć:

https://www.misohinutricion.com/blog/wp-content/uploads/2017/0.jpg

https://www.hola.com/imagenes/estar-bien/2013040364142/astenia-primaveral-guia-basica/0-232-274/astenia–z.jpg

Na czym polega choroba Hallervordena?

Choroba Hallervordena jest to zwyrodnienie układu nerwowego z namnożeniem się żelaza w mózgu. Jest rzadką, dziedziczną chorobą, której istotą jest neurologiczne, postępujące zaburzenie ruchowe. Ostatnio udało się znaleźć jedną z genetycznych przyczyn choroby, jednakże są jeszcze inne geny wywołujące tę chorobę, które nie zostały zidentyfikowane. U około 50% pacjentów zaobserwowano mutację genu PNAK 2, który bierze udział w metabolizowaniu witaminy B5. Cechą charakteryzującą wszystkie przypadki choroby jest gromadzenie się żelaza w mózgu wraz z postępującymi zaburzeniami ruchu. Pacjenci mogą przez dłuższe etapy czasu czuć się dobrze (sytuacja chorego może być ustabilizowana), po czym następuje remisja objawów. Oczywiście nie ma takich samych przypadków choroby, każdy jest indywidualny. Dzieje się tak dlatego, że genetyczne mutacje mogą się różnić w poszczególnych rodzinach.

Czynniki wpływające na intensyfikację symptomów choroby i na jej bardziej dynamiczny rozwój nie zostały poznane. Cechy wyróżniające tę chorobę i występujące u wszystkich pacjentów to: dystonia (anomalia w napięciu mięśniowym, torsje), sztywność mięśni i nagłe mimowolne skurcze mięśni (spastyczność). Wyróżnione cechy mogą stać się przyczyną problemów z chodzeniem, niezdarności, trudności w kontrolowaniu ruchów i problemów z mówieniem. Inną cechą łączącą te przypadki jest degeneracja siatkówki, która prowadzi do postępującej kurzej ślepoty. Niestety trzeba przygotować się na to, że objawy choroby postępują i są coraz silniejsze. Choroba różni się pod względem problemów jakie wywołuje. Ważne jest edukowanie rodziców dzieci,u których dopiero co zdiagnozowano tę chorobę, aby zdawali sobie sprawę z owej różnorodności objawów, którymi przejawia się to schorzenie. Istnienie wielu objawów nie jest równoznaczne z tym, że u każdego dziecka będą obecne wszystkie z nich lub, że będą one bardzo nasilone.

Jakie są objawy choroby Hallervordena?

Nerwowo- mięśniowe objawy powiązane z wszystkimi formami choroby Hallervordena:

– Choreoatetoza – jest położeniem, w którym pojawiają się mimowolne nagłe i nerwowe ruchy (pląsawica) występujące na przemian z stosunkowo wolnymi, wykręcającymi ciało ruchami (atetoza).

– Dystonia jest zaliczana do grupy zaburzeń mięśni gładkich, wywołujących ich kurczenie się, które mogą zmuszać pewne części ciała do niezwykłych i bolesnych ruchów oraz pozycji. Dystonia (mimowolne skurcze mięśni) oddziałuje również na mięśnie w ustach i gardle, co może być przyczyną słabej artykulacji i mamrotania (dysarthria), a także trudności z połykaniem. Postępująca dystonia w tych mięśniach, powoduje możliwą utratę mowy, jak również gryzienie języka. 

– Blepharospasm – jest to upośledzenie mięśni powiek, którego konsekwencjami są nadmierne mruganie i mimowolne zamknięcie powiek.

– Spastyczność i sztywność mięśniowa – początkowo dotyka nóg. W późniejszym stadium rozwija się w ramionach, co wywołuje utratę kontroli nad ruchami ciała. Skurcze mięśni mogą powodować złamania kości (które nie są skutkiem traumy ani wypadku)

– Torticollis – bezwiedne kurczenia się z mięśni szyi, powodujące odbiegające od normy ruchy i pozycje głowy i szyi.

Jakie są rokowania w przypadku tej choroby?

Choroba Hallervordena jest postępowym niedowładem. Ma charakter nagłych wybuchów choroby, nie posuwa się do przodu w równym tempie. Okresy nagłego pogorszenia trwające przez odcinek czasu od jednego do dwóch miesięcy, przeplatają się ze stanami stabilizacji pomiędzy. Zaczynając się u dzieci choroba może rozwijać się szybciej. Chorzy nie mogą poruszać się o własnych siłach i potrzebują wózka inwalidzkiego, z uwagi na fakt rozwijającej się u nich dystonii i spastyczności. Przedwczesna śmierć jest możliwa w chorobie Hallervordena. Jednak długość życia pacjentów nie jest stała. Chorzy, którzy są pod stałą opieką lekarską mogą dożyć nawet do wieku dojrzałego. Powodem przedwczesnej śmierci jest zazwyczaj dystonia i ograniczone przełykanie, które może powodować zmniejszoną rację spożywanych posiłków i zapalenie płuc. Lepsze rokowania mają pacjenci, u których choroba pojawiła się w późniejszym wieku, choroba przebiega łagodniej, a co za tym idzie mogą oni dożyć do wieku dojrzałego.

Jak można rozpoznać chorobę?

Aby zdiagnozować chorobę Hallervordena należy wykonać badanie rezonansu magnetycznego. Jest to metoda obrazowa, która daje obszar do obserwacji charakterystycznego nagromadzenia się żelaza w pewnych obszarach mózgu (istota szara).

Choroba Hallervordena – leczenie

Nie ma uniwersalnego sposobu leczena tej choroby, polega ono głównie na łagodzeniu jej objawów. Leczenie może obejmować współpracę specjalistów takich jak: pediatra albo internista, neurolog, okulista i genetyk. Zespołowe wsparcie terapeutyczne powinno obejmować także: gimnastykę, fizjoterapię, hipnoterapię oraz masaże rozluźniające mięśnie.

źródła zdjęć:

https://s3.envato.com/files/244482792/preview.jpg

https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-cDg9-YsRq-Lq8V_choroba-hallervordena-spatza-to-zwyrodnienie-ukladu-nerwowego-1920×1080-nocrop.jpg

Co to jest przemijająca niepamięć ogólna?

Przemijająca niepamięć ogólna (PNO) inaczej przemijająca amnezja globalna to krótkotrwałe i przemijające zaburzenia pamięci. Przebadano osoby w średnim i podeszłym wieku, których ogólny stan zdrowia był dobry, a nastąpiło u nich głębokie zaburzenie pamięci, trwające kilka godzin. Chorzy zapamiętywali podane im informacje tylko przez kilkadziesiąt sekund i w typowy sposób powtarzali te same pytania chcąc zorientować się w sytuacji. Do niepamięci następczej dołączała się różnej długości niepamięć wsteczna. Świadomość własnej osoby była zachowana.

Nie stwierdzono zaburzeń zmysłów, nie pojawiały się współwystępujące automatyzmy i ogniskowe objawy neurologiczne. Po kilku godzinach zapamiętywanie było przywrócone. Pozostawała głęboka pustka pamięciowa, za którą krył się okres zaburzeń. Statystycznie wiek chorych wynosił 62 lata, 90% chorych miało 59-70 lat. PNO rzadko występuje wśród osób młodych i jeśli wystąpi trzeba się liczyć z zachorowaniem na padaczkę. U 10- 20% osób, u których pojawiło się PNO, występowały ponowne incydenty niepamięci.

Przemijająca niepamięć ogólna -przyczyny

Patogeneza opisywanej choroby jest do tej pory niepoznana. Powstało kilka tez próbujących wyjaśnić jej przyczyny:

teoria zakrzepowo- zatorowa, która zakłada, że przemijająca niepamięć ogólna jest odmianą przejściowych ataków niedokrwiennych,

teoria padaczkowa charakteryzująca przemijającą niepamięć ogólną jako napad padaczkowy częściowy, albo jako zjawisko analogiczne do porażenia ponapadowego Todda,

teoria migrenowa według, której przyczyną PNO jest skurcz gałęzi tętnic kręgowo- podstawnych o mechanizmie migrenowym

Zaburzenia te wiążą się zawsze z strukturami wchodzącymi w skład kręgu Papeza, w zakresie którego znajdują się zakręty hipokampa, sklepienie, ciała suteczkowate, grzbietowo-przyśrodkowe jądro wzgórza i zakręty obręczy. Struktury te uczestniczą w przetwarzaniu sygnałów poruszających się w ich sieci neuronalnej (pamięć świeża) na trwałe makromolekularne struktury białkowe- engramy (pamięć trwała), gdzie ślady pamięciowe zostają utrwalone i zachowane.

Badacze głoszą, że uszkodzenie tych okolic powoduje niemożność zapamiętania nowych wrażeń. Można przypuszczać, że niepamięć wsteczna w PNO jest spowodowana nieprawidłowym funkcjonowaniem wymienionego wyżej kręgu neuronalnego, którego prawidłowa czynność jest konieczna dla zapobieżenia powstawaniu błędnych engramów pamięciowych. Wiąże się to przede wszystkim ze świeżymi wrażeniami pamięciowymi, dlatego niepamięć wsteczna jest ograniczona do zdarzeń ostatnich godzin, dni lub tygodni przed zachorowaniem.

Przemijająca niepamięć ogólna – objawy i rozpoznanie

Przejawia się jako utrata pamięci, która pojawia się po zadziałaniu znanych czynników. Przemijające zaburzenia pamięci mogą współwystępować z urazami głowy i szyi i mogą być spowodowane napadami padaczkowymi, przyjęciem niektórych leków lub mogą mieć podłoże psychogenne.

Zauważono utratę pamięci występującą po arteriografii tętnic kręgowych, szyjnych i wieńcowych.

Cechy odróżniające przejściową niepamięć towarzyszącą napadom padaczkowym od PNO to:

– częściowa niepamięć ataku

– występowanie amnezji wkrótce po przebudzeniu

– powtarzanie się epizodów zaburzeń pamięci

– niepamięć wsteczna nieproporcjonalnie duża w stosunku do następczej

– brak stereotypowego zadawania pytań z uczuciem lęku i zakłopotania

– ewidentna poprawa po wprowadzeniu leczenia przeciw padaczkowego

– krótki czas trwania niektórych ataków

– nieprawidłowy międzynapadowy zapis EEG

– występowanie automatyzmów lub okresów braku kontaktu w trakcie lub bezpośrednio przed amnezją

– występowanie napadów padaczkowych nizależnie od amnezji

Przemijająca niepamięć ogólna – rokowania

Choroba ta przebiega łagodnie. Właściwym temu zaburzeniu skutkiem jest kilku lub kilkunastogodzinna pustka pamięciowa. Mówiąc o wspomnianej luce pamięciowej mamy na myśli okres przed zachorowaniem i czas trwania samego epizodu.

Gorsze rokowania mają pacjenci z krótkimi lub nawracającymi incydentami choroby. Istnieje wówczas niebezpieczeństwo rozwoju w przeciągu 1 roku padaczki.

Z uwagi na fakt, że PNO ma łagodny charakter i przebieg nie istnieje konieczność leczenia. Chorzy powinni być jednak pod stałą opieką psychologiczną ponieważ zaburzenie to pojawia się u osób do tej pory zdrowych nagle i bez wyraźnej przyczyny.

źródła zdjęć:

https://i.iplsc.com/-/0001B3NLNE0VC5NU-C122-F4.jpg

.http://ambercare24.pl/wp-content/uploads/2017/07/511dt_150709_migraine_headache_brain_stroke_800x600-800×548.jpg

Co to jest krwotok podpajęczynówkowy?

Krwotok podpajęczynówkowy to przypadłość, w której występuje nieprawidłowość przepływu krwi. Krew przedostaje się do strefy między oponą pajęczą a miękką (przestrzeń podpajęczynówkowa), gdzie znajduje się płyn mózgowo- rdzeniowy.

Każdego roku w Polsce statystyki pokazują nowe zachorowania. Jest ich około 3 tysięcy, a jedna czwarta kończy się śmiercią.

Przyczyny krwotoku podpajęczynówkowego

Krwotok podpajęczynówkowy może być wynikiem:

– pęknięcia tętniaka (najczęściej)

– naczyniaka mózgu (rzadko)

– obecności skazy krwotocznej

– przebytego urazu głowy

Krwotok podpajęczynówkowy – objawy

Krwotok podpajęczynówkowy może zaskoczyć pacjenta nagłym początkiem choroby. Może wystąpić nawet gdy chory czuje się dobrze i zdrowo. Niektórym chorym na kilka dni lub tygodni przed pojawieniem się krwotoku może doskwierać ból głowy. Bóle te nie wyróżniają się jednak niczym szczególnym, co mogło by świadczyć o krwotoku.

Silne bóle głowy pojawiają się czasami w następujących okolicznościach, które mogą świadczyć o podwyższonym ciśnieniem tętniczym:

– kaszel

– emocje

– oddawanie stolca

– aktywność fizyczna

Jednak w większości przypadków bóle nie są powiązane z ciśnieniem tętniczym.

Ból głowy eskaluje przy każdym ruchu. Z bólem wiążą się często nudności i wymioty oraz dłużej lub krócej trwająca utrata przytomności. Rzadko pojawiają się drgawki, zaburzenia psychiczne lub porażenia ruchów gałek ocznych.

Przy silnych bólach głowy utracie na długi czas przytomności i innych objawach świadczących o uszkodzeniu mózgu – różnicuje się stopień ciężkości choroby. Wygląda on następująco: od niewielkiego (lekkie bóle głowy bez utraty przytomności) do skrajnie ciężkiego (pełna śpiączka z porażeniem kończyn).

Stan pacjenta może być niestabilny i ulegać gwałtownym zmianom. W ciągu pierwszych kilkunastu dni pogorszenie stanu zdrowia może być następstwem:

– ponownego krwawienia, do którego dochodzi u 25% chorych

– powikłań takich jak obrzęk mózgu bądź skurcz tętnic mózgowych powodujących niedokrwienie

Jeżeli przypuszcza się wystąpienie krwotoku podpajęczynówkowego należy niezwłocznie przetransportować chorego do szpitala, w którym jest specjalistyczny sprzęt diagnostyczny.

Krwotok podpajęczynówkowy – diagnoza

Aby trafnie rozpoznać krwotok podpajęczynówkowy należy wykonać badania tomografii komputerowej. Daje to możliwość wykrycia wynaczynionej krwi, a także ułatwia przybliżyć ocenę wynaczynionej krwi oraz pozwala określić ewentualną przyczynę krwawienia. Wykazać krwotok podpajęczynówkowy może również badanie płynu mózgowo- rdzeniowego, które sprawdza obecność domieszek krwi. Metodą tą bada się gdy nie ma możliwości wykonania tomografii komputerowej.

Krwotok podpajęczynówkowy – leczenie

Pacjent, u którego zdiagnozowano krwotok podpajęczynówkowy powinien przyjąć pozycję leżącą. Jeśli udało się uniknąć powikłań chory powinien leżeć unieruchomiony przez cztery tygodnie od momentu wystąpienia krwawienia. Kiedy lekarz stwierdzi tętniaka konieczna może być operacja, która ma za zadanie zabezpieczenie pacjenta przed kolejnym krwawieniem z tętniaka. Zabieg chirurgiczny powinien być wykonany niezwłocznie aby uchronić pacjenta przed kolejnym konsekwencjami (nawrót krwawienia).

źródła zdjęć:

• biomedical.pl/4_3/400/ce61ec922c5d07c101ab1d512ab517dd.jpg
• https://slideplayer.pl/slide/836340/2/images/7/slide/836340/2/images/7/Powikłania+Powtórne+krwawienie+(ryzyko+większe+w+ciągu+doby+od+pęknięcia+tętniaka).jpg
• https://zdrowie.tvn.pl/media/cache/content_thumbnail_small/xadobestock-70370388-jpeg.jpeg.pagespeed.ic.sya-kg4vlX.jpg

Czym jest zespół Guillaina – Barrego?

Zespół Guillaina- Barrego (ostra zapalna polineuropatia demielinizacyjna) to choroba, u źródła której leży autoimmunologia. W toku choroby układ odpornościowy atakuje części obwodowego układu nerwowego. Następstwem tej choroby jest osłabienie mięśni i uczucie mrowienia w różnych częściach ciała. Objawy mogą wystąpić w każdym wieku. Stwierdzono, że choroba częściej dotyka mężczyzn.

Zespół Guillaina – Barrego : przyczyny

Obecnie nie stwierdzono jeszcze dlaczego układ odpornościowy, a konkretnie białe ciałka krwi (limfocyty) zwraca się przeciwko ochronnej osłonce nerwów, czyli mielinie, co w konsekwencji prowadzi do ich uszkodzenia. Można postawić hipotezę, że pojawienie się objawów chorobowych zależy od infekcji na tle wirusowym i bakteryjnym- najczęściej górnych dróg oddechowych lub żołądka i jelit.

Zespół Guillaina – Barrego : objawy

Głównymi i początkowymi objawami tej choroby są parestezje czyli drętwienie lub mrowienie kończyn. Występuje także osłabienie mięśni- najpierw mięśni kończyn dolnych, a potem mięśni kończyn górnych i tułowia. U chorego pojawiają się także bóle mięśniowe.

Może również dojść do porażenia nerwu twarzowego. Następstwem tego są problemy z mówieniem, żuciem i przełykaniem. Zaburzenia te mogą ewoluować (narastać) w ciągu godzin lub dni a nawet od 3 do 4 tygodni.

Zespół Guillaina – Barrego : diagnoza

Gdy objawy wskazują na zespół Guillaina- Barrego w celu potwierdzenia diagnozy wykonuje się punkcję lędźwiową dla pobrania płynu mózgowo-rdzeniowego, oraz badanie przewodnictwa nerwowego (ocenę stanu nerwów obwodowych).

Zespół Guillaina – Barrego : leczenie

Zwykle chory potrzebuje hospitalizacji i opieki lekarskiej.

W leczeniu stosuje się terapię immunomodulującą, w skład której wchodzą:

– wymiana osocza po pobraniu krwi z organizmu usuwa się z niej znajdujące się w niej szkodliwe przeciwciała. Tak oczyszczona krew jest przetaczana do ciała pacjenta.

– dożylny wlew preparatu immunoglobulin ludzkich (przeciwciała dodaje się do krwi)

– w niektórych przypadkach może zaistnieć konieczność użycia respiratora. Dzieje się tak, gdy zostaną osłabione mięśnie odpowiedzialne za oddychanie.

W leczeniu szpitalnym należy zwrócić uwagę na zabezpieczenie chorego przed ewentualnymi powikłaniami zwięzanymi z długim leżeniem w łóżku (zakrzepica żył głębokich, odleżyny, infekcje).

Zespół Guillaina – Barrego : jak wygląda rehabilitacja

W powrocie do dawnej sprawności pomoże rehabilitacja. Należy zastosować ćwiczenia, które wzmocnią mięśnie oraz warto poddać się fizykoterapii w postaci elektrostymulacji mięśni kończyn dolnych. Można także wypróbować masaż wirowy.

Zespół Guillaina – Barrego : jakie są rokowania?

Stan chorego i rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby. Statystycznie okolo 75 procent chorych wraca do całkowitej sprawności. Po zakończeniu lecenia u około 20 procent pacjentów mogą utrzymywać się takie objawy jak mrowienie kończyn, osłabienie siły mięśniowej. Istnieje również ryzyko śmierci – około 5 procent chorych umiera.

źródła zdjęć:

Co to są mioklonie?

Napadowe zaburzenia ruchowe (mioklonie) zaliczane są do nagłych i gwałtownych skurczy poszczególnych grup mięśniowych. Są nieregularne, spotykane najczęściej w mięśniach kończyn. Mioklonie czasami występują w mięśniach twarzy i jamy ustnej. Jednakże zrywania mięśniowe nie wywołują zazwyczaj efektu ruchowego chyba, że są spotykane w większych grupach mięśniowych.

Zrywy mięśniowe klasyfikuje się jako spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowych); uwalniać je mogą efekty dźwiękowe, światło czy ruch. Mioklonie występują naturalnie lub są objawem choroby. Podczas fazy snu NREM dają o sobie znać, jak również podczas fazy REM budząc śpiącego. Dzieje się tak u osób zdrowych. Mioklonie fizjologiczne mogą się również uaktywnić w trakcie wysiłku fizycznego czy czkawki. Zrywy mięśniowe zaburzają ruch. Zaburzenia te występują w postaci arytmicznych szarpnięć (skurczu) pojedynczegomięśnia lub grupy mięśni. Skurcze te występują zazwyczaj w postaci pojedynczego epizodu bądź serii. Są zazwyczaj asymetryczne.

Mioklonie mogą również świadczyć o takich chorobach jak: padaczka czy innych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, choroby metaboliczne, uraz czy encefalopatia.

Mioklonie –  rodzaje

Mioklonie samoistne należą zwykle do klasy rodzinnych. Polimioklonie objawiają się rozległymi skurczami w wielu mięśniach ciała, które tworzą się po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (na przykład mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe). Natomiast poliminimioklonie podobne są do nieregularnego drżenia.

– łagodne mioklonie nocne- cierpią na nie głównie niemowlęta i młodsze dzieci. Pojawiają się zazwyczaj w czasie zasypiania i przejawiają się gwałtownymi i nierównomiernymi zrywami kończyn. Czasani objaw ten można pomylić z napadem padaczkowym.

– okresowe ruchy w trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

– zespół niespokojnych nóg- cechuje się on powtarzającymi się, stereotypowymi ruchami kończyn dolnych obydwu lub jednej w trakcie snu; ruchy te charakteryzują się zgięciem kończyn i wyprostowaniem palucha lub zginaniem kończyny w kolanie czy biodrze – okres trwania tych zrywów jest krótki- około 1,5 do 2,5 sekund. Czasami mogą dotykać barków i kończyn górnych.

Mioklonie patologiczne – wyróżniamy je w zależności od miejsca ich występowania:

• mioklonie rdzeniowe
• mioklonie podkorowe (pozapiramidowe)- nieregularne i wolne

• mioklonie idiopatyczne – nieznane pochodzenie choroby, której mioklonie stanowią objaw główny

• mioklonie korowe – krótkotrwałe i szybkie

• mioklonie pniowe – rytmiczne i bardzo szybkie (tak zwane miorytmie)

Jakie są skutki miokloni?

Zrywy mięśniowe są odpowiedzialne za nocne budzenie się dzieci lub dorosłych. Skutkami tego są: senność w ciągu dnia, drażliwość oraz trudności w koncentracji. Schorzenie to jest często dziedziczne. Aby złagodzić zaburzenia zaleca się zażywanie małych dawek lewodopy przed zaśnięciem.

Mioklonia – diagnoza

Podstawą do postawienia diagnozy tej choroby jest wywiad. Przeprowadza go lekarz rozmawiając z rodzicami dzieci, którzy zauważyli niepożądane objawy u podopiecznych lub rozmawiając z chorą osobą.

Czasami mioklonie pobudza ruch, dźwięk lub światło. By wyeliminować inne jednostki chorobowe wykonuje się tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.

Mioklonia – jak wygląda leczenie

W leczeniu miokloni stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

źródła zdjęć:

Co to jest choroba Creutzfeldta- Jakoba?

Choroba Creutzfeldta- Jakoba charakteryzuje się degeneracją istoty szarej kory mózgowej, czyli skupiska ciał komórek nerwowych. Choroba ta jest inaczej nazywana gąbczastym zwyrodnieniem mózgu. W obrębie istoty szarej kory mózgowej powstają wakuole, czyli pęcherzykowate cząstki wypełnione infekcyjnym białkiem (tzw. prionami). Powodują one zanik tkanki nerwowej, a następnie zgąbczenie mózgu (spongiozy). Mózg dosłownie zaczyna przypominać gąbkę. Statystycznie na tą chorobę zapada rocznie jedna osoba na milion.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba przyczyny:

Mniejsze od wirusa białko- prion (czynnik zakaźny) ma wpływ na powstawanie choroby. Białko to jest spotykane zarówno u ludzi jak i u zwierząt. Wchodzi ono w skład otoczek komórek nerwowych oraz leukocytów (białych ciałek krwi). Prion to białko, które ma dwie postaci:postać zwykłą oraz chorobotwórczą (scrapie). Mają one identyczny skład chemiczny (zarówno jedna jak i druga forma), inne jest tylko przestrzenne ułożenie aminokwasów, z których są zbudowane.

Odmiana chorobotwórcza- scrapie charakteryzuje się tym, że w kontakcie z normalnym białkiem przekształca je w sobie podobne. Ma to szereg skutków: zmienione białka na zasadzie domina przekształcają lawinowo następne, a te kolejne, itd. Gdy zgromadzi się dostatecznie dużo chorobotwórczego białka, dochodzi do zaniku komórek mózgowych.

Kiedyś drogi rozprzestrzeniania się prionów były znacznie ograniczone z uwagi na fakt, iż określony rodzaj prionów przebywał w organizmie zwierzęcym tylko jednego gatunku. Problem nasilił się obecnie tzn. doszło do wyhodowania odmian prionów, które są bardzo odporne i mają predyspozycje do przenoszenia zakażenia na różne gatunki ssaków, a przyczyniły się do tego produkcja żywności na skalę przemysłową i duża liczba wtórnych zakażeń zwierząt na skutek karmienia ich mączką mięsno-kostną pochodzącą z różnych gatunków zwierząt.

Tylko mały fragment prionu zwierzęcego (kilka aminokwasów) musi być identyczny z ludzkim aby choroba mogła zostać przeniesiona na człowieka. Ustalono, że u ludzi choroba prionowa może rozwinąć się:

– w wyniku samoistnej zmiany białek prionowych z postaci niechorobotwórczej w chorobotwórczą; zależy to od uwarunkowań genetycznych

– na skutek zakażenia prionem BSE pochodzącym od chorych zwierząt przez zjedzenie zakażonych produktów, najczęściej jest to mięso wołowe

– jako zakażenie związane z działaniami medycznymi (przeszczepy rogówki, opony twardej mózgu, po stosowaniu hormonu wzrostu pochodzącego z ludzkich przysadek).

Choroba ta występuje na całym świecie.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba objawy:

Na początku u osób cierpiących na tą chorobę występują zaburzenia czucia i kordynacji ruchów albo pojawia się u nich dezorientacja i nieadekwatne zachowanie z nasilaniem się objawów. Późniejszymi konsekwencjami choroby jest dojście do pełnego otępienia i śpiączki.

Ważny jest fakt, że stuprocentowe pozbycie się choroby wśród zwierząt eliminuje źródło czynnika infekcyjnego, co jest jednoznaczne z likwidacją zagrożenia dla zdrowia człowieka. Innymi objawami choroby mogą być:

– wspomniane już zaburzenia czucia, równowagi i koordynacji ruchowej

– stany drżenia ciała

– niedowłady kończyn najpierw dolnych potem górnych prowadzące do upośledzenia psychomotorycznego

Jednak najważniejszym kryterium do postawienia diagnozy jest występowanie szybko postępującego otępienia.

Stwierdzono również, że w przebiegu choroby mogą występować objawy psychopatologiczne, które bez wnikliwej analizy można błędnie utożsamiać z psychiatrycznymi jednostkami chorobowymi. Należą do nich:

– psychozy

– lęki

– zaburzenia snu

– zaburzenia zachowania

– depresja

Choroba Creutzfeldta -Jakoba – diagnoza:

Aby postawić właściwą diagnozę należy poddać się badaniu elektroencefalograficznemu (EEG). Koniecznym jest także wykonanie badań obrazowych np. tomografii komputerowej, która ujawnia cechy zaniku mózgu.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba- leczenie:

Choroba ta zwana inaczej zgąbczeniem mózgu ma przebieg o charakterze nieodwracalnym. Nie odkryto lekarstwa, które zwalczałoby chorobotwórcze priony. W związku z tym nie da się zatrzymać postępującej choroby.

źródła zdjęć:

1. Co to są witaminy z grupy B?

Witaminy B należą do grupy substancji rozpuszczalnych w wodzie, które są odpowiedzialne za różnego typu przemiany metaboliczne. Przemiany te mają znaczenie dla codziennego funkcjonowania organizmu. Niedobory tej witaminy mają wpływ na objawy ogólne (przemęczenie,spadek aktywności, osłabienie) oraz na specyficzne objawy narządowe.

2. Witaminy B działanie

Zespół witamin B to kompleks substancji o różnorodnych funkcjach metabolicznych. Jest złożony z następujących witamin.

– B1 – tiamina- reguluje przemiany białek i węglowodanów, uczestniczy w syntezie ATP oraz neuroprzekaźników,

– B2 – ryboflawina – ma znaczenie przy transporcie tlenu do komórek, normuje płytki krwi, kiedy jej brak nie działają prawidłowo witaminy B3 i B6.

– B3 – niacyna – niezbędna do przemian ATP, działa na stan układu nerwowego i skóry.

– B5 – kwas pantotenowy i aktywna postać, koenzym A wpływa na przemiany, których następstwem jest pozyskiwanie energii z podstawowych związków, jest konieczny do syntezy melatoniny i innych neuroprzekaźników oraz witaminy D.

– B6 – pochodne pirydyny- wpływa na układ odpornościowy, bierze udział w syntezie hemoglobiny i prostaglandyn działających między innymi w układzie krążenia, jest odpowiedzialna za liczne przemiany metaboliczne

– B7 – biotyna uważana za witaminę piękna. Wpływa dobroczynnie na stan skóry paznokci i włosów. Ma znaczenie w regulacji poziomu cukru we krwi oraz procesu krzepnięcia.

– B9 – kwas foliowy – pełni ważną rolę w procesach namnażania komórek, jej niedobór możemy zauważyć w układzie krwiotwórczym, pokarmowym oraz okresie ciąży

– B12 – kobalamina- wraz z kwasem foliowym uczestniczy w syntezie czerwonych krwinek, oddziałuje też znacznie na układ nerwowy

Witaminy z grupy B są odpowiedzialne za wiele przemian metabolicznych, które łączą się z łańcuchem pozyskiwania energii przez komórki ciała. Ich niedobory najczęściej widać w tkankach o największych wymaganiach substancji odżywczych, czyli w układzie nerwowym i tam, gdzie komórki muszą się szybciej namnażać.

3. Witaminy B przyczyny niedoboru

Niedobory witaminy B mogą być traktowane ogólnie (w przypadkach ogólnego niedożywienia) lub może się zdarzyć, że są izolowane, gdy mówimy o wyłącznie jednej lub kilku substancjach z tej grupy. Jeśli chodzi o niedobór izolowany mogą się składać na niego takie czynniki jak: niewłaściwie dobrana dieta lub zwiększone wymaganie konkretnej witaminy. Rzadko występuje niedobór witamin B3 oraz B5 i B6. Witamina B3 może być przez organizm dostarczana w dostatecznej ilości z białek. Witamina B5 i B6 są powszechnie obecne w większości pokarmów i ogólnodostępne w nadmiarze. Pozostałe witaminy docierają do organizmu z pożywieniem.

4. Objawy niedoboru witamin z grupy B

Skutkiem niedoboru witamin z grupy B mogę być takie objawy jak: ogólne osłabienie, apatia i niechęć do działania, spadek siły mięśniowej. Mogą być obecne również niewielkie zaburzenia czucia oraz takie objawy jak: niepokój, nienaturalne pobudzenie nerwowość.

Charakterystycznymi symptomami są:

– zespoły złego wchłaniania i biegunki

– łamliwość włosów i paznokci -ogólne pogorszenie ich stanu

– anemia

– pelagra

Nie należy narażać się na niedobory witaminy B w trakcie ciąży bo jest to niebezpieczne. Skutkuje to zaburzeniami rozwojowymi układu nerwowego albo innymi wadami wrodzonymi.

5. Niedobory witaminy B zapobieganie

Powinno się zadbać o bogatą w witaminy dietę. Preparatów z apteki należy używać jedynie w przypadku ostrych niedoborów.

Dieta bogata w witaminę B powinna zawierać:

– szpinak

– ziarno owsa

– fasolę i inne rośliny strączkowe

– nasiona słonecznika, dyni, lnu

– orzechy

– wątróbkę

– soję i mleko sojowe

– drób, ryby i owoce morza

– jajka i przetwory mleczne

Jeżeli  objawy neurologiczne  nie ustępują  pomimo zastosowania diety, a samopoczucie nie ulega zmianie – należy skonsultować się z lekarzem.

źródła zdjęć:

https://3.allegroimg.com/original/0c42a3/e709f7e449b2841cad3f782da353

https://www.drlinaman.com/wp-content/uploads/2015/09/Think-Before-You-Speak.jpg

https://image.freepik.com/free-photo/tired-old-woman-remove-eyeglasses-massage-eyes-after-read-book_61573-195.jpg

https://surojadek.com/wp-content/uploads/brak-witaminy-B12-mo%C5%BCe-by%C4%87-niebezpieczny-dla-zdrowia.jpg

Zawroty głowy zgodnie z obecnymi teoriami są wynikiem zaburzenia funkcji części układu nerwowego, która odpowiada za utrzymanie równowagi i właściwej postawy ciała. Odpowiedzialny za utrzymanie równowagi jest błędnik (część ucha wewnętrznego). Wzrok i dotyk odgrywają również ważną rolę. Kiedy narządy te zostają uszkodzone i występuje brak współpracy między nimi może dojść do zawrotów głowy.

Kiedy zawroty głowy świadczą o chorobie?

Symptomami zawrotów głowy mogą być: nudności, nadmierne pocenie się, dzwonienie w uszach. Zawroty głowy mogą również pojawić się nagle bez żadnych poprzedzających je objawów. Zawroty głowy mogą być wywołane przez błahe powody takie jak nadużycie alkoholu, zbyt szybkie zmiany pozycji, zbyt częste i głębokie oddechy wówczas jednak nie świadczą o chorobie i powinny przejść samoistnie. Jeśli pojawiają się często, stają się uporczywe lub też są rzadkie ale niezwykle intensywne- wymagają konsultacji z lekarzem. Pacjent powinien zgłosić się do lekarza, gdy dolegliwość wystąpiła niespodziewanie, to znaczy nigdy wcześniej nie była u tej osoby obserwowalna np. gdy zawroty głowy wystąpią nagle przy spożywaniu posiłku albo podczas codziennych zajęć lub w podobnej sytuacji, kiedy są niepożądane.

Objawy zawrotów głowy:

Odczuwalnie objawów jest bardzo zindywidualizowane. Zasadniczo zawrotom głowy towarzyszą takie objawy jak: uczucie wirowania otoczenia lub własnego ciała, wrażenie padania lub zataczania się, uczucie oszołomienia, splątania, stan przed omdleniem (nierzadko je poprzedza). Objawom tym mogą towarzyszyć takie symptomy jak: wymioty, nudności, strach, dzwonienie w uszach, nadmierne pocenie się, nagłe uczucie gorąca lub przeciwnie zimna. Mogą być poprzedzone nagłym atakiem paniki. To, czy zawroty głowy pojawiają się nagle, czy są poprzedzone wcześniejszymi objawami jest uwarunkowane przez przyczyny zawrotów głowy. Mogą mieć różny czas trwania.

Najczęstsze przyczyny zawrotów głowy:

Do najczęściej występujących przyczyn zawrotów głowy należą infekcje wirusowe narządu równowagi w uchu wewnętrznym. Dolegliwości te zazwyczaj mijają ale objawy mogą być przewlekłe. Innymi przyczynami, które mogą występować są:

-niskie stężenie glukozy we krwi

-choroba Meniere’a (inaczej idiopatyczny wodniak błędnika)- w tym przypadku ataki ciągną się latami, to znaczy często występuje ich remisja- w konsekwencji doprowadzają do uszkodzenia słuchu. Z atakami tymi mogą być powiązane nudności, wymioty, bladość, wyczerpanie.

-zaburzenia dopływu krwi do mózgu- częściej spotykane u osób starszych cierpiących na zwyrodnienie szyjnego odcinka kręgosłupa

-udar mózgu lub napad przejściowego niedokrwienia mózgu

-gwałtowna zmiana pozycji ciała (zawroty ortostatyczne)

-spadek ciśnienia krwi podczas wstawania z pozycji siedzącej lub leżącej (hipotonia ortostatyczna)- dotyka głównie osoby starsze i kobiety w ciąży

-guz mózgu lub krwotok do mózgu

-choroba lokomocyjna

-zatrucie tlenkiem węgla (z powodu niedrożności przewodów wentylacyjnych w domach z instalacją gazową)

-zatrucie alkoholem albo narkotykami lub długotrwałe nadużywanie alkoholu

-niektóre leki na przykład niesteroidowe leki przeciwzapalne lub obniżające ciśnienie

-choroby ogólne, do których zaliczamy: cukrzycę, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca

Sposoby leczenia zawrotów głowy:

Aby złagodzić objawy zawrotów głowy można zastosować akupresurę. Sposób ten polega na uciskaniu kciukiem i palcem wskazującym okolicę nasady nosa. Można też uciskać kciukiem punkty między pierwszą a drugą kością śródstopia, około 2-3 centymetry od połączenia palucha z drugim palcem. Pomocna może okazać się również herbatka miętowa lub napar z dziurawca,można też przyjmować preparaty z miłorzębu japońskiego. Należy też zwrócić uwagę na dietę. Powinna ona obfitować w owoce i warzywa zaleca się też aby była niskotłuszczowa. W menu osoby z zawrotami głowy powinno się znaleźć pieczywo wieloziarniste. Aby zapobiec uczuciu wirowania w głowie należy unikać gwałtownych ruchów, zwłaszcza głową, gwałtownego wstawania oraz nie powinno się dopuszczać do tego by odczuwać głód. Zaleca się unikanie picia kawy i napojów bogatych w kofeinę.

źródło zdjęć: https://kfoods.com/article/images/13-04-2018-10-05-16dizning.png

Stwardnienie rozsiane to choroba, która dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. W klasyfikacji choroba zalicza się do grupy dolegliwości zapalano-demielinizacyjnych. Statystycznie na stwardnienie rozsiane najczęściej chorują osoby, które są w wieku 20-30 lat. Najrzadziej choroba ta występuje u osób, które nie skończyły jeszcze 18 roku życia oraz po 50 roku życia. Stwardnienie rozsiane dwukrotnie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Choroba ta często jest przyczyną inwalidztwa.

Stwardnienie rozsiane-przyczyny:

Przyczyny stwardnienia rozsianego są nie do końca poznane. Dużą rolę w jego powstawaniu mają ogniska demielinizacyjne, które zlokalizowane są w okolicach mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane rozprzestrzenia się na mielinę, która odgrywa ważną rolę w budowie osłonek włókien nerwowych. Za sprawą stwardnienia rozsianego wyżej wymienione osłonki są niszczone, a pozbawione ochrony włókna nie mogą dobrze przewodzić sygnałów z ośrodkowego układu nerwowego. Skutkiem takiej sytuacji jest stan, w którym powstają objawy choroby i pojawiają się problemy neurologiczne. Zbadano, że wpływ na rozwój choroby ma czynnik genetyczny, środowiskowy oraz autoimmunologiczny.

–czynnik genetyczny- udowodniono, że przebieg stwardnienia rozsianego jest dwudziestokrotnie bardziej prawdopodobny u osób I stopnia pokrewieństwa z pacjentem niż u osób niespokrewnionych.

–czynnik środowiskowy- czynniki, które mogą przyczynić się do stwardnienia rozsianego to: zanieczyszczenie środowiska, dieta, tytoń, hormony, niedobór witaminy D, miejsce zamieszkania i urodzenia, gdyż im dalej od równika tym większe prawdopodobieństwo choroby.

-czynnik autoimmunologiczny- w trakcie rozwoju autoimmunologicznego organizm pacjenta produkuje białka autoprzeciwciała, co powoduje zniszczenie mieliny(własne włókna nerwowe), a to z kolei skutkuje tym, że organizm pacjenta sam siebie atakuje.

Stwardnienie rozsiane – jakie są najczęstsze objawy?

Objawy stwardnienia rozsianego mogą ujawnić się na kilka lat przed diagnozą. Do takich symptomów należy zmęczenie nie uzależnione od wysiłku fizycznego. Ponadto do objawów stwardnienia rozsianego można zaliczyć pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego-mogą go poprzedzać częste zaburzenia widzenia. W pierwszym etapie choroby do najczęstszych objawów należą:

– zaburzenia czucia

– niedowład kończyn

– zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie)

-zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

Objawy choroby są różnorodne i nie zawsze ujawniają się z tym samym nasileniem u każdego pacjenta. Najczęściej są spotykane jako grupa symptomów chorobowych- u niektórych będzie to niedowład, u innych niewielka niedoczulica. W kolejnych etapach choroby można się spodziewać takich dolegliwości jak: niestabilność emocjonalna, zaburzenia zwieraczy, zawroty głowy, częste upadki, napięcie mięśniowe.

Ze względu na objawy i przebieg choroby stwardnienie rozsiane dzielimy na cztery postacie.

– stwardnienie rozsiane remitująco- powracające- przebiega w charakterze rzutów i remisji. Objawia się najczęściej u osób, które nie ukończyły 40 roku życia.

– stwardnienie rozsiane wtórnie postępujące– ta odmiana choroby spotykana jest najczęściej u osób w wieku 40 lat a także u tych, u których choroba od 10-15 lat występuje w postaci remitująco-nawracającej. Niestety ta odmiana choroby nie daje szansy na wyleczenie a stan chorego powoli się pogarsza.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące- pojawia się najczęściej u mężczyzn po 40 roku życia. Stanowią oni grupę 10-15% chorych na stwardnienie rozsiane. Objawy neurologiczne występują z silnym natężeniem od początku choroby. Ujawniają się problemy z koordynacją, poruszaniem się, osłabieniem nóg.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące z zaostrzeniami- najrzadziej występująca postać choroby. Objawia się u zaledwie 5% pacjentów. W tym wypadku nie ujawniają się żadne okresy poprawy. Niepełnosprawność jest coraz bardziej zaawansowana, pojawiają się rzuty.

Stwardnienie rozsiane- leczenie:

Celem leczenia jest zapobieganie i usuwanie objawów choroby. Podaje się leki steroidowe (w czasie rzutów), które zmniejszają nasilenie reakcji zapalnej w ognisku demielinizacji i przyspieszają ustępowanie objawów. Jeżeli choroba postępuje gwałtownie stosuje się leki immunosupresyjne. Farmakologiczne leczenie objawowe i rehabilitacja pomagają w razie wzmożonego napięcia mięśni i zaburzeń zwieraczy. Należy także prowadzić zdrowy tryb życia, pamiętać o odpowiedniej wadze masy ciała, unikać stanów zapalnych, co może uchronić przed kolejnym rzutem choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest neurologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Agnieszka Bik – neurolog.  W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć: