Tag: neurologia Okulickiego

Co to jest glejak mózgu?

Glejaki w terminologii medycznej należą do grupy nowotworów ośrodkowego układu nerwowego, które mają swój początek w komórkach glejowych. Glejaki mają różne postacie w obrębie komórek mózgu, w których mają swoje źródło (astrocyty, oligodentrocyty). Różnią się także stopniem agresywności.

Nowotwory złośliwe czyli glejaki, które mogą występować w każdym miejscu w obszarze ośrodkowego układu nerwowego, co wskazuje głównie na mózg, a rzadziej na rdzeń kręgowy. Glejaki wyróżniają się właściwością polegającą na lokalnym rozszerzaniu się w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.

Nowotwory tego typu mogą pojawiać się u osób w każdym wieku, jednak najbardziej rozpowszechnione są u osób w 5. i 6. dekadzie życia.

Przyczyny glejaka

Nie znane jest pochodzenie tej choroby. Znaleziono co prawda kilka czynników ryzyka, które mogą zwiększać prawdopodobieństwo zachorowania na glejaka, choć nie zawsze okazują się one czynnikiem sprawczym. Czynniki ryzyka mogą mieć wpływ na zachorowanie, ale nigdy nie stanowią bezpośredniej przyczyny choroby.

Wśród czynników, które mogą zwiększyć ryzyko zachorowania można wymienić:

– tendencje rodzinne: występowanie glejaka wśród najbliższych krewnych (przynajmniej jeden przypadek w tej samej rodzinie) dwukrotnie zwiększa niebezpieczeństwo zachorowania

– zespoły genetyczne: niektóre wrodzone zespoły predestynują do większego niebezpieczeństwa zachorowania na glejaka głównie z powodu obecności jednej lub więcej mutacji genetycznych. Przykładowo są to zespoły: Cowden, Turcota, Lyncha, Li–Fraumeniego oraz
nerwiakowłókniakowatość typu I.

Rodzaje glejaków

Glejaki, po poddaniu badaniom histopatologicznym wyróżnia się ze względu na typy komórek nerwowych, z których się wywodzą (astrocyty, oligodendrocyty lub ependymocyty).
Istnieje również podział w skali od I do IV. W rozróżnieniu tym bierzemy pod uwagę szybkość wzrostu guza i jego agresywność.

– guzy I stopnia – występują one również u dzieci, dają najlepsze rokowania

– guzy II stopnia – (glejaki wysokozróżnicowane) należą do guzów wolno rosnących, naciekowych, wiążą się ze średnimi rokowaniami

– guzy III stopnia (anaplastyczne) i IV stopnia (glejaki wielopostaciowe) są agresywne o najmniej korzystnym rokowaniu.

Objawy glejaka

Może zaistnieć przypuszczenie o glejaku, gdy pojawiają się niepokojące objawy takie jak: zawroty głowy, zachwiania równowagi, napady padaczkowe, zmiany osobowości oraz wszelkiego rodzaju zaburzenia neurologiczne- w tym zaburzenia widzenia, mówienia, utrata siły mięśniowej, zmiana chodu. Objawy glejaka mogą również dawać o sobie znać pod postacią wzrostu ciśnienia w czaszce. Symptomami tego mogą być: bóle głowy, mdłości, senność, wymioty.

Glejak diagnoza

Przy rozpoznaniu glejaka lekarz kieruje na badanie rezonansu magnetycznego (MRI) mózgu. Zakres obrazowy tej metody pozwala nie tylko na wykrycie glejaka, ale także na określenie obszaru choroby.

W razie podejrzenia guza mózgu często najpierw stosuje się tomografię komputerową z użyciem środka kontrastowego.

Należy również pobrać tkankę do badania histopatologicznego- podczas operacji chirurgicznej lub za pomocą biopsji. Badanie laboratoryjne tkanki ma za zadanie uprawomocnienie rozpoznania i określenie charakterystyki, podtypu guza, co stanowi podpowiedź co do sposobu leczenia.

Glejak leczenie

Podstawowym leczeniem glejaka jest zabieg chirurgiczny o możliwie jak najszerszym zakresie. Leczenie podjęte po operacji zależy od podtypu glejaka:

– glejak wysokozróżnicowany (stopień 1 i 2) u osób, u których możliwe jest w dużym stopniu ryzyko nawrotu choroby po operacji wdraża się radioterapię. Mniejsze znaczenie ma w leczeniu glejaków wysokozróżnicowanych chemioterapia stosuje się ją wówczas, gdy guz nie ma zalecenia do operacji, lub w przypadku guzów nawracających po radioterapii.

– glejak anaplastyczny (stopień 3) pooperacyjne leczenie glejaka anaplastycznego polega na zastisowaniu radioterapii a następnie chemioterapii.

– glejak wielopostaciowy (stopień 4) leczenie po opercji wymaga jednoczesnego stosowania chemioterapii i radioterapii (leczenie skojarzone)

źrodła zdjęć:

https://www.hellozdrowie.pl/wp-content/uploads/2019/01/glejak-wielopostaciowy-1140×760.jpg

https://glejak.com/wp-content/uploads/2013/10/glejak-mozgu-rak-mozgu.jpg

https://i.wpimg.pl/640×284/portal-abczdrowie.wpcdn.pl/imageCache/2018/11/22/98189108-m_c1e9.jpg

Co to jest przemijająca niepamięć ogólna?

Przemijająca niepamięć ogólna (PNO) inaczej przemijająca amnezja globalna to krótkotrwałe i przemijające zaburzenia pamięci. Przebadano osoby w średnim i podeszłym wieku, których ogólny stan zdrowia był dobry, a nastąpiło u nich głębokie zaburzenie pamięci, trwające kilka godzin. Chorzy zapamiętywali podane im informacje tylko przez kilkadziesiąt sekund i w typowy sposób powtarzali te same pytania chcąc zorientować się w sytuacji. Do niepamięci następczej dołączała się różnej długości niepamięć wsteczna. Świadomość własnej osoby była zachowana.

Nie stwierdzono zaburzeń zmysłów, nie pojawiały się współwystępujące automatyzmy i ogniskowe objawy neurologiczne. Po kilku godzinach zapamiętywanie było przywrócone. Pozostawała głęboka pustka pamięciowa, za którą krył się okres zaburzeń. Statystycznie wiek chorych wynosił 62 lata, 90% chorych miało 59-70 lat. PNO rzadko występuje wśród osób młodych i jeśli wystąpi trzeba się liczyć z zachorowaniem na padaczkę. U 10- 20% osób, u których pojawiło się PNO, występowały ponowne incydenty niepamięci.

Przemijająca niepamięć ogólna -przyczyny

Patogeneza opisywanej choroby jest do tej pory niepoznana. Powstało kilka tez próbujących wyjaśnić jej przyczyny:

teoria zakrzepowo- zatorowa, która zakłada, że przemijająca niepamięć ogólna jest odmianą przejściowych ataków niedokrwiennych,

teoria padaczkowa charakteryzująca przemijającą niepamięć ogólną jako napad padaczkowy częściowy, albo jako zjawisko analogiczne do porażenia ponapadowego Todda,

teoria migrenowa według, której przyczyną PNO jest skurcz gałęzi tętnic kręgowo- podstawnych o mechanizmie migrenowym

Zaburzenia te wiążą się zawsze z strukturami wchodzącymi w skład kręgu Papeza, w zakresie którego znajdują się zakręty hipokampa, sklepienie, ciała suteczkowate, grzbietowo-przyśrodkowe jądro wzgórza i zakręty obręczy. Struktury te uczestniczą w przetwarzaniu sygnałów poruszających się w ich sieci neuronalnej (pamięć świeża) na trwałe makromolekularne struktury białkowe- engramy (pamięć trwała), gdzie ślady pamięciowe zostają utrwalone i zachowane.

Badacze głoszą, że uszkodzenie tych okolic powoduje niemożność zapamiętania nowych wrażeń. Można przypuszczać, że niepamięć wsteczna w PNO jest spowodowana nieprawidłowym funkcjonowaniem wymienionego wyżej kręgu neuronalnego, którego prawidłowa czynność jest konieczna dla zapobieżenia powstawaniu błędnych engramów pamięciowych. Wiąże się to przede wszystkim ze świeżymi wrażeniami pamięciowymi, dlatego niepamięć wsteczna jest ograniczona do zdarzeń ostatnich godzin, dni lub tygodni przed zachorowaniem.

Przemijająca niepamięć ogólna – objawy i rozpoznanie

Przejawia się jako utrata pamięci, która pojawia się po zadziałaniu znanych czynników. Przemijające zaburzenia pamięci mogą współwystępować z urazami głowy i szyi i mogą być spowodowane napadami padaczkowymi, przyjęciem niektórych leków lub mogą mieć podłoże psychogenne.

Zauważono utratę pamięci występującą po arteriografii tętnic kręgowych, szyjnych i wieńcowych.

Cechy odróżniające przejściową niepamięć towarzyszącą napadom padaczkowym od PNO to:

– częściowa niepamięć ataku

– występowanie amnezji wkrótce po przebudzeniu

– powtarzanie się epizodów zaburzeń pamięci

– niepamięć wsteczna nieproporcjonalnie duża w stosunku do następczej

– brak stereotypowego zadawania pytań z uczuciem lęku i zakłopotania

– ewidentna poprawa po wprowadzeniu leczenia przeciw padaczkowego

– krótki czas trwania niektórych ataków

– nieprawidłowy międzynapadowy zapis EEG

– występowanie automatyzmów lub okresów braku kontaktu w trakcie lub bezpośrednio przed amnezją

– występowanie napadów padaczkowych nizależnie od amnezji

Przemijająca niepamięć ogólna – rokowania

Choroba ta przebiega łagodnie. Właściwym temu zaburzeniu skutkiem jest kilku lub kilkunastogodzinna pustka pamięciowa. Mówiąc o wspomnianej luce pamięciowej mamy na myśli okres przed zachorowaniem i czas trwania samego epizodu.

Gorsze rokowania mają pacjenci z krótkimi lub nawracającymi incydentami choroby. Istnieje wówczas niebezpieczeństwo rozwoju w przeciągu 1 roku padaczki.

Z uwagi na fakt, że PNO ma łagodny charakter i przebieg nie istnieje konieczność leczenia. Chorzy powinni być jednak pod stałą opieką psychologiczną ponieważ zaburzenie to pojawia się u osób do tej pory zdrowych nagle i bez wyraźnej przyczyny.

źródła zdjęć:

https://i.iplsc.com/-/0001B3NLNE0VC5NU-C122-F4.jpg

.http://ambercare24.pl/wp-content/uploads/2017/07/511dt_150709_migraine_headache_brain_stroke_800x600-800×548.jpg

Czym jest nerwoból międzyżebrowy?

Nerwoból międzyżebrowy inaczej neuralgia jest to przypadłość bólowa, umiejscowiona w okolicy unerwienia przez określone nerwy obwodowe. Jest efektem ich uszkodzenia. Bóle te mogą być odczuwalne jako rwące, szarpiące oraz ostre.

Nerwobóle międzyżebrowe są częstym powodem występowania bólu w klatce piersiowej. Ich źródłem jest uszkodzenie nerwów międzyżebrowych, które przebiegają między żebrami oraz unerwiają skórę klatki piersiowej i górnej części brzucha, a także mięśnie, opłucną i stawy.

Jakie są przyczyny występowania nerwobólu międzyżebrowego?

Nerwobóle pleców i klatki piersiowej mają różnorodne pochodzenie. Prawdopodobnymi przyczynami występowania bólu międzyżebrowego są:

– osteoporoza

– dyskopatia- choroby krążka międzykręgowego na przykład tak zwane wypadnięcie dysku

– skrzywienie kręgosłupa – skolioza

– guzowate zapalenie tętnic

– skurcze oraz zapalenie mięśni międzyżebrowych

– urazy klatki piersiowej

– choroby reumatyczne (toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów)

– ucisk nerwów międzyżebrowych ze strony różnych procesów rozrostowych (łącznie z chorobami nowotworowymi)

– niedoczynność tarczycy

– cukrzyca

– choroby zakaźne (najczęściej półpasiec)

Objawy wypływające z uszkodzenia nerwów międzyżebrowych, mogą być również skutkiem długotrwałego pozostawania w jednej pozycji.

Nerwoból międzyżebrowy – jakich objawów możemy się spodziewać?

Nerwobóle międzyżebrowe są odczuwane jako niespodziewanie pojawiający się silny, rwący, kłujący, rozrywający ból między żebrami. Punkty objawów bólowych są takie same jak przebieg odpowiednich nerwów.

Nerwoból międzyżebrowy najczęściej jest zlokalizowany tylko z jednej strony, zdarza się jednak, że jest obustronny. Ból w okolicach żeber jest intensywniejszy przy kaszlu, wdechu, ruchach tułowia, kichaniu.

Chorzy odczuwają również ból przy dotyku. Powiększenie bólu może być spowodowane nawet przez tylko lekki dotyk wzdłuż przebiegu nerwów. Rozpiętość w czasie dolegliwości jest opisywana jako od kilku godzin do nawet kilku dni. Objawami współtowarzyszącymi mogą być: uczucie drętwienia, zaczerwienienie skóry, zaburzenia czucia w obszarze unerwienia przez dany nerw, czasami nasilona potliwość.

Nerwoból międzyżebrowy – co z tym robić?

W większości przypadków nerwoból nie jest ryzykowny dla zdrowia ponieważ ustępuje samoistnie w okresie kilku dni nie powodując żadnych groźnych powikłań. Kiedy dolegliwość nawraca, głównym założeniem leczenia jest usunięcie przyczyny lub leczenie choroby podstawowej, która jest źródłem bólu.

W fazie choroby, w której ból jest ostry głównie przeciwdziała się bólowi, stosując leki przeciwbólowe, a także środki zmniejszające napięcie mięśni.

Tymczasową ulgę może przynieść zastosowanie blokady z wyłączeniem funkcji nerwu ( taki sposób stosuje się tylko w niektórych przypadkach). Warto zwrócić uwagę na rolę witamin z grupy B szczególnie B₁₂ i B_6, które wspomagają regenerację uszkodzeń nerwów i odgrywają ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego. Istnieją również domowe sposoby leczenia takie jak ziołolecznictwo.

Aby zmniejszyć dolegliwości bólowe stosuje się również zabiegi fizjoterapeutyczne, takie jak:

– przezskórna stymulacja nerwów

– akupunktura

– jonoforeza (jej mechanizm polega na wprowadzeniu miejscowo leku przy pomocy prądu stałego)

– akupresura (pobudzanie zakończeń nerwowych przez miejscowy ucisk)

Niekiedy w neuralgiach odwołuje się do leczenia chirurgicznego na korzeniach nerwowych, pniu lub zwojach objętych schorzeniem.

źródła zdjęć:

http://akupunktura-arkadia.pl/wp-content/uploads/2015/04/neuralgia.jpg

http://www.dobrylekarz.info/files/node_images/aku_plecy.jpg

https://slideplayer.pl/slide/8573843/25/images/67/NERWY+MIĘDZYŻEBROWE

Co to jest objaw Raynauda?

Objaw Raynauda to dolegliwość, której głównym objawem jest marznięcie nosa i małżowin usznych oraz drętwienie palców rąk i stóp. Charakterystyczny dla tej choroby jest nadmierny skurcz naczyń krwionośnych, który jest spowodowany stresem lub obniżoną temperaturą otoczenia.

Przyczyny tej przypadłości naczynioworuchowej są nieznane. Istotą tej choroby jest nagłe zblednięcie, następnie zsinienie i zaczerwienienie palców rąk, stóp rzadko nosa oraz uszu, które wiąże się z bólem i zdrętwieniem. Dolegliwość tą można określić jako pierwotną czyli choroba Raynauda, oraz wtórną czyli towarzyszącą innym chorobom- nazywaną zespołem Raynauda.

Choroba Raynauda- objawy

Pacjenci z chorobą Raynauda zazwyczaj zaliczają się do grupy wiekowej między 15. a 45. rokiem życia. Charakterystycznym objawem jest zblednięcie palców z uczuciem ich mrowienia pod wpływem zimna lub stresu. Kolejnym objawem jest ich sinienie i drętwienie, a po pewnym okresie czasu następuje zaczerwienienie z uczuciem bólu. Najczęściej dotyczy to palców rąk a często także palców stóp. Ponadto objaw może się pojawić w obszarze małżowin usznych, języka, nosa i warg. W niektórych przypadkach może dojść do wytworzenia się owrzodzeń opuszków palców, a nawet ich martwicy.

Zmiany zabarwienia, które są obecne w zespole Raynauda są dobrze odgraniczone, a także zróżnicowane- dotykają jednego lub więcej palców. U chorych można zaobserwować:

– blednięcie– jest ono przypadłością, która jest klasyczna dla fazy niedokrwiennej, jest efektem skurczu tętniczek w okolicy palców.

– sinica– upośledzenie prawidłowego krwawienia jest drogą do rozszerzenia żył i włośniczek, w efekcie odtlenowana krew zalega w naczyniach

– przekrwienie– występuje w czasie ogrzewania na skutek zaniknięcia skurczu tętnic palców i podniesienia poziomu przepływu krwi przez tętniczki i naczynia włosowate

Po wyeliminowaniu przypuszczeń wtórnych przyczyn objawu Raynauda mówimy o chorobie Raynauda. Warto wspomnieć, że połowa pacjentów z objawem Raynauda cierpi na chorobę Raynauda. W toku choroby zaatakowane zostają palce rąk. W początkowej fazie choroba może zająć jeden lub dwa opuszki palców, z biegiem czasu może zaatakować cały palec, a nawet wszystkie palce. Dla pewnych grup chorób charakterystyczne jest zgrubienie tkanki podskórnej w miejscu palców. Specjaliści twierdzą, że objaw Raynauda wykazuje łagodniejszy przebieg u osób cierpiących na chorobę.

Choroba Raynauda – przyczyny

Choroba i objaw Raynauda są spotykane w następujących dolegliwościach:

– toczniu rumieniowatym układowym

– reumatoidalnym zapaleniu stawów

– mieszanej chorobie tkanki łącznej

– zapaleniu wielomięśniowym i skórno- mięśniowym

– miażdżycy zarostowej kończyn

– ziarniniaku Wegenera

– chorobie Behçeta

– guzkowym zapaleniu tętnic

– twardzinie układowej

– zaburzeniach w składzie krwi

– zakrzepowo-zarostowym zapaleniu naczyń

– zaburzeniach w składzie krwi

W grupie ryzyka zachorowania na chorobę Raynauda są też osoby, u których wykryto mononukleozę zakaźną, zapalenie wsierdzia, chorobę z Lyme oraz wirusowe zapalenie wątroby typu B i C. Choroba Raynauda może wystąpić również u osób, które przyjmują niektóre leki kardiolgiczne, preparaty immunosupresyjne oraz doustne środki antykoncepcyjne. Duża zachorowalność występuje również wśród pracowników, w których zawodzie narażeni są na kontakt z metalami ciężkimi takimi jak: ołów i tal, a także na chlorek winylu.

Choroba Raynauda – rozpoznanie

W celu zdiagnozowania choroby Raynauda lekarz zbiera na początku informacje od chorego. Ma to formę wywiadu. Stosuje się również badania przedmiotowe oraz badania dodatkowe. Stwierdzenie objawów klinicznych chorób, w przebiegu których obecny jest objaw Raynauda, jest podstawą do rozpoznania zespołu Raynauda.

Ustalenie diagnozy jest ważne dla osób znajdujących się w grupie ryzyka rozwoju zespołu Raynauda. Do grupy tej zaliczają się osoby, u których objaw Raynauda wystąpił przed 30 rokiem życia oraz wszyscy, u których wykryto zmiany troficzne (owrzodzenie, martwica) w okolicy opuszek palców oraz chorzy na układowe choroby tkanki łącznej.

U pacjentów, u których możemy zaobserwować nagłe blednięcie palców u rąk i stóp, na skutek przeżywania silnych emocji lub uczucia zimna, wykonuje się badanie określane jako próba prowokacyjna. Próba ta polega na zanurzeniu na kilka minut w zimnej wodzie rąk lub stóp chorego lub włożeniu ich pod strumień zimnej wody. Oprócz tego należy wykonać badania krwi- jest to konieczne do stwierdzenia, co jest przyczyną objawu Raynauda. Jeżeli wynik badań jest pozytywny i dołączają się do tego objawy może to świadczyć o występowaniu zespołu Raynauda.

Leczenie objawu Raynauda

U większości chorych z objawem Raynauda terapia nie jest konieczna. Pacjenci z postacią wtórną choroby powinni być poddani leczeniu, jednak rzadko leczenie to bywa skuteczne. Terapia zespołu Raynauda ma za zadanie leczenie choroby podstawowej oraz objawów skurczu naczyń. Na pierwszym planie znajduje się profilaktyka. Dlatego lekarz powinien przekazać pacjentowi podstawowe informacje na temat choroby i sposobów jej zapobiegania. Najważniejsza jest zmiana nawyków chorego jak na przykład: rzucenie palenia, unikanie ekspozycji na zimno, odstawienie leków antykoncepcyjnych i preparatów powodujących skurcz naczyń krwionośnych oraz ograniczenie picia napojów zawierających kofeinę.

Farmakoterapię stosuje się wówczas, gdy choroba ma ciężki przebieg oraz gdy zawiodły inne środki doraźne. Wówczas stosuje się:

– blokety kanałów wapniowych, szczególnie zmniejszające objawy zespołu Raynauda, np. felodypina, nifedypina, isradypina oraz amlodypina;

– antagoniści postsynaptycznych receptorów α1-adrenergicznych – skuteczne są doksazosyna, prazosyna oraz terazosyna;

– preparaty sympatykolityczne w postaci pentoksybenzaminy, guanetydyny oraz metyldopy.

U pacjentów, u których organizm nie odpowiada na leczenie farmakologiczne przeprowadza się sympatekromię palców. Zabieg wygląda następująco: niszczy się nerw współczulny układu nerwowego, który zaopatrują naczynia krwionośne.

źródła zdjęć:

Co to są mioklonie?

Napadowe zaburzenia ruchowe (mioklonie) zaliczane są do nagłych i gwałtownych skurczy poszczególnych grup mięśniowych. Są nieregularne, spotykane najczęściej w mięśniach kończyn. Mioklonie czasami występują w mięśniach twarzy i jamy ustnej. Jednakże zrywania mięśniowe nie wywołują zazwyczaj efektu ruchowego chyba, że są spotykane w większych grupach mięśniowych.

Zrywy mięśniowe klasyfikuje się jako spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowych); uwalniać je mogą efekty dźwiękowe, światło czy ruch. Mioklonie występują naturalnie lub są objawem choroby. Podczas fazy snu NREM dają o sobie znać, jak również podczas fazy REM budząc śpiącego. Dzieje się tak u osób zdrowych. Mioklonie fizjologiczne mogą się również uaktywnić w trakcie wysiłku fizycznego czy czkawki. Zrywy mięśniowe zaburzają ruch. Zaburzenia te występują w postaci arytmicznych szarpnięć (skurczu) pojedynczegomięśnia lub grupy mięśni. Skurcze te występują zazwyczaj w postaci pojedynczego epizodu bądź serii. Są zazwyczaj asymetryczne.

Mioklonie mogą również świadczyć o takich chorobach jak: padaczka czy innych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, choroby metaboliczne, uraz czy encefalopatia.

Mioklonie –  rodzaje

Mioklonie samoistne należą zwykle do klasy rodzinnych. Polimioklonie objawiają się rozległymi skurczami w wielu mięśniach ciała, które tworzą się po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (na przykład mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe). Natomiast poliminimioklonie podobne są do nieregularnego drżenia.

– łagodne mioklonie nocne- cierpią na nie głównie niemowlęta i młodsze dzieci. Pojawiają się zazwyczaj w czasie zasypiania i przejawiają się gwałtownymi i nierównomiernymi zrywami kończyn. Czasani objaw ten można pomylić z napadem padaczkowym.

– okresowe ruchy w trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

– zespół niespokojnych nóg- cechuje się on powtarzającymi się, stereotypowymi ruchami kończyn dolnych obydwu lub jednej w trakcie snu; ruchy te charakteryzują się zgięciem kończyn i wyprostowaniem palucha lub zginaniem kończyny w kolanie czy biodrze – okres trwania tych zrywów jest krótki- około 1,5 do 2,5 sekund. Czasami mogą dotykać barków i kończyn górnych.

Mioklonie patologiczne – wyróżniamy je w zależności od miejsca ich występowania:

• mioklonie rdzeniowe
• mioklonie podkorowe (pozapiramidowe)- nieregularne i wolne

• mioklonie idiopatyczne – nieznane pochodzenie choroby, której mioklonie stanowią objaw główny

• mioklonie korowe – krótkotrwałe i szybkie

• mioklonie pniowe – rytmiczne i bardzo szybkie (tak zwane miorytmie)

Jakie są skutki miokloni?

Zrywy mięśniowe są odpowiedzialne za nocne budzenie się dzieci lub dorosłych. Skutkami tego są: senność w ciągu dnia, drażliwość oraz trudności w koncentracji. Schorzenie to jest często dziedziczne. Aby złagodzić zaburzenia zaleca się zażywanie małych dawek lewodopy przed zaśnięciem.

Mioklonia – diagnoza

Podstawą do postawienia diagnozy tej choroby jest wywiad. Przeprowadza go lekarz rozmawiając z rodzicami dzieci, którzy zauważyli niepożądane objawy u podopiecznych lub rozmawiając z chorą osobą.

Czasami mioklonie pobudza ruch, dźwięk lub światło. By wyeliminować inne jednostki chorobowe wykonuje się tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.

Mioklonia – jak wygląda leczenie

W leczeniu miokloni stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

źródła zdjęć:

Co to jest choroba Creutzfeldta- Jakoba?

Choroba Creutzfeldta- Jakoba charakteryzuje się degeneracją istoty szarej kory mózgowej, czyli skupiska ciał komórek nerwowych. Choroba ta jest inaczej nazywana gąbczastym zwyrodnieniem mózgu. W obrębie istoty szarej kory mózgowej powstają wakuole, czyli pęcherzykowate cząstki wypełnione infekcyjnym białkiem (tzw. prionami). Powodują one zanik tkanki nerwowej, a następnie zgąbczenie mózgu (spongiozy). Mózg dosłownie zaczyna przypominać gąbkę. Statystycznie na tą chorobę zapada rocznie jedna osoba na milion.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba przyczyny:

Mniejsze od wirusa białko- prion (czynnik zakaźny) ma wpływ na powstawanie choroby. Białko to jest spotykane zarówno u ludzi jak i u zwierząt. Wchodzi ono w skład otoczek komórek nerwowych oraz leukocytów (białych ciałek krwi). Prion to białko, które ma dwie postaci:postać zwykłą oraz chorobotwórczą (scrapie). Mają one identyczny skład chemiczny (zarówno jedna jak i druga forma), inne jest tylko przestrzenne ułożenie aminokwasów, z których są zbudowane.

Odmiana chorobotwórcza- scrapie charakteryzuje się tym, że w kontakcie z normalnym białkiem przekształca je w sobie podobne. Ma to szereg skutków: zmienione białka na zasadzie domina przekształcają lawinowo następne, a te kolejne, itd. Gdy zgromadzi się dostatecznie dużo chorobotwórczego białka, dochodzi do zaniku komórek mózgowych.

Kiedyś drogi rozprzestrzeniania się prionów były znacznie ograniczone z uwagi na fakt, iż określony rodzaj prionów przebywał w organizmie zwierzęcym tylko jednego gatunku. Problem nasilił się obecnie tzn. doszło do wyhodowania odmian prionów, które są bardzo odporne i mają predyspozycje do przenoszenia zakażenia na różne gatunki ssaków, a przyczyniły się do tego produkcja żywności na skalę przemysłową i duża liczba wtórnych zakażeń zwierząt na skutek karmienia ich mączką mięsno-kostną pochodzącą z różnych gatunków zwierząt.

Tylko mały fragment prionu zwierzęcego (kilka aminokwasów) musi być identyczny z ludzkim aby choroba mogła zostać przeniesiona na człowieka. Ustalono, że u ludzi choroba prionowa może rozwinąć się:

– w wyniku samoistnej zmiany białek prionowych z postaci niechorobotwórczej w chorobotwórczą; zależy to od uwarunkowań genetycznych

– na skutek zakażenia prionem BSE pochodzącym od chorych zwierząt przez zjedzenie zakażonych produktów, najczęściej jest to mięso wołowe

– jako zakażenie związane z działaniami medycznymi (przeszczepy rogówki, opony twardej mózgu, po stosowaniu hormonu wzrostu pochodzącego z ludzkich przysadek).

Choroba ta występuje na całym świecie.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba objawy:

Na początku u osób cierpiących na tą chorobę występują zaburzenia czucia i kordynacji ruchów albo pojawia się u nich dezorientacja i nieadekwatne zachowanie z nasilaniem się objawów. Późniejszymi konsekwencjami choroby jest dojście do pełnego otępienia i śpiączki.

Ważny jest fakt, że stuprocentowe pozbycie się choroby wśród zwierząt eliminuje źródło czynnika infekcyjnego, co jest jednoznaczne z likwidacją zagrożenia dla zdrowia człowieka. Innymi objawami choroby mogą być:

– wspomniane już zaburzenia czucia, równowagi i koordynacji ruchowej

– stany drżenia ciała

– niedowłady kończyn najpierw dolnych potem górnych prowadzące do upośledzenia psychomotorycznego

Jednak najważniejszym kryterium do postawienia diagnozy jest występowanie szybko postępującego otępienia.

Stwierdzono również, że w przebiegu choroby mogą występować objawy psychopatologiczne, które bez wnikliwej analizy można błędnie utożsamiać z psychiatrycznymi jednostkami chorobowymi. Należą do nich:

– psychozy

– lęki

– zaburzenia snu

– zaburzenia zachowania

– depresja

Choroba Creutzfeldta -Jakoba – diagnoza:

Aby postawić właściwą diagnozę należy poddać się badaniu elektroencefalograficznemu (EEG). Koniecznym jest także wykonanie badań obrazowych np. tomografii komputerowej, która ujawnia cechy zaniku mózgu.

Choroba Creutzfeldta- Jakoba- leczenie:

Choroba ta zwana inaczej zgąbczeniem mózgu ma przebieg o charakterze nieodwracalnym. Nie odkryto lekarstwa, które zwalczałoby chorobotwórcze priony. W związku z tym nie da się zatrzymać postępującej choroby.

źródła zdjęć:

1. Co to są witaminy z grupy B?

Witaminy B należą do grupy substancji rozpuszczalnych w wodzie, które są odpowiedzialne za różnego typu przemiany metaboliczne. Przemiany te mają znaczenie dla codziennego funkcjonowania organizmu. Niedobory tej witaminy mają wpływ na objawy ogólne (przemęczenie,spadek aktywności, osłabienie) oraz na specyficzne objawy narządowe.

2. Witaminy B działanie

Zespół witamin B to kompleks substancji o różnorodnych funkcjach metabolicznych. Jest złożony z następujących witamin.

– B1 – tiamina- reguluje przemiany białek i węglowodanów, uczestniczy w syntezie ATP oraz neuroprzekaźników,

– B2 – ryboflawina – ma znaczenie przy transporcie tlenu do komórek, normuje płytki krwi, kiedy jej brak nie działają prawidłowo witaminy B3 i B6.

– B3 – niacyna – niezbędna do przemian ATP, działa na stan układu nerwowego i skóry.

– B5 – kwas pantotenowy i aktywna postać, koenzym A wpływa na przemiany, których następstwem jest pozyskiwanie energii z podstawowych związków, jest konieczny do syntezy melatoniny i innych neuroprzekaźników oraz witaminy D.

– B6 – pochodne pirydyny- wpływa na układ odpornościowy, bierze udział w syntezie hemoglobiny i prostaglandyn działających między innymi w układzie krążenia, jest odpowiedzialna za liczne przemiany metaboliczne

– B7 – biotyna uważana za witaminę piękna. Wpływa dobroczynnie na stan skóry paznokci i włosów. Ma znaczenie w regulacji poziomu cukru we krwi oraz procesu krzepnięcia.

– B9 – kwas foliowy – pełni ważną rolę w procesach namnażania komórek, jej niedobór możemy zauważyć w układzie krwiotwórczym, pokarmowym oraz okresie ciąży

– B12 – kobalamina- wraz z kwasem foliowym uczestniczy w syntezie czerwonych krwinek, oddziałuje też znacznie na układ nerwowy

Witaminy z grupy B są odpowiedzialne za wiele przemian metabolicznych, które łączą się z łańcuchem pozyskiwania energii przez komórki ciała. Ich niedobory najczęściej widać w tkankach o największych wymaganiach substancji odżywczych, czyli w układzie nerwowym i tam, gdzie komórki muszą się szybciej namnażać.

3. Witaminy B przyczyny niedoboru

Niedobory witaminy B mogą być traktowane ogólnie (w przypadkach ogólnego niedożywienia) lub może się zdarzyć, że są izolowane, gdy mówimy o wyłącznie jednej lub kilku substancjach z tej grupy. Jeśli chodzi o niedobór izolowany mogą się składać na niego takie czynniki jak: niewłaściwie dobrana dieta lub zwiększone wymaganie konkretnej witaminy. Rzadko występuje niedobór witamin B3 oraz B5 i B6. Witamina B3 może być przez organizm dostarczana w dostatecznej ilości z białek. Witamina B5 i B6 są powszechnie obecne w większości pokarmów i ogólnodostępne w nadmiarze. Pozostałe witaminy docierają do organizmu z pożywieniem.

4. Objawy niedoboru witamin z grupy B

Skutkiem niedoboru witamin z grupy B mogę być takie objawy jak: ogólne osłabienie, apatia i niechęć do działania, spadek siły mięśniowej. Mogą być obecne również niewielkie zaburzenia czucia oraz takie objawy jak: niepokój, nienaturalne pobudzenie nerwowość.

Charakterystycznymi symptomami są:

– zespoły złego wchłaniania i biegunki

– łamliwość włosów i paznokci -ogólne pogorszenie ich stanu

– anemia

– pelagra

Nie należy narażać się na niedobory witaminy B w trakcie ciąży bo jest to niebezpieczne. Skutkuje to zaburzeniami rozwojowymi układu nerwowego albo innymi wadami wrodzonymi.

5. Niedobory witaminy B zapobieganie

Powinno się zadbać o bogatą w witaminy dietę. Preparatów z apteki należy używać jedynie w przypadku ostrych niedoborów.

Dieta bogata w witaminę B powinna zawierać:

– szpinak

– ziarno owsa

– fasolę i inne rośliny strączkowe

– nasiona słonecznika, dyni, lnu

– orzechy

– wątróbkę

– soję i mleko sojowe

– drób, ryby i owoce morza

– jajka i przetwory mleczne

Jeżeli  objawy neurologiczne  nie ustępują  pomimo zastosowania diety, a samopoczucie nie ulega zmianie – należy skonsultować się z lekarzem.

źródła zdjęć:

https://3.allegroimg.com/original/0c42a3/e709f7e449b2841cad3f782da353

https://www.drlinaman.com/wp-content/uploads/2015/09/Think-Before-You-Speak.jpg

https://image.freepik.com/free-photo/tired-old-woman-remove-eyeglasses-massage-eyes-after-read-book_61573-195.jpg

https://surojadek.com/wp-content/uploads/brak-witaminy-B12-mo%C5%BCe-by%C4%87-niebezpieczny-dla-zdrowia.jpg

Stwardnienie rozsiane to choroba, która dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. W klasyfikacji choroba zalicza się do grupy dolegliwości zapalano-demielinizacyjnych. Statystycznie na stwardnienie rozsiane najczęściej chorują osoby, które są w wieku 20-30 lat. Najrzadziej choroba ta występuje u osób, które nie skończyły jeszcze 18 roku życia oraz po 50 roku życia. Stwardnienie rozsiane dwukrotnie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Choroba ta często jest przyczyną inwalidztwa.

Stwardnienie rozsiane-przyczyny:

Przyczyny stwardnienia rozsianego są nie do końca poznane. Dużą rolę w jego powstawaniu mają ogniska demielinizacyjne, które zlokalizowane są w okolicach mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane rozprzestrzenia się na mielinę, która odgrywa ważną rolę w budowie osłonek włókien nerwowych. Za sprawą stwardnienia rozsianego wyżej wymienione osłonki są niszczone, a pozbawione ochrony włókna nie mogą dobrze przewodzić sygnałów z ośrodkowego układu nerwowego. Skutkiem takiej sytuacji jest stan, w którym powstają objawy choroby i pojawiają się problemy neurologiczne. Zbadano, że wpływ na rozwój choroby ma czynnik genetyczny, środowiskowy oraz autoimmunologiczny.

–czynnik genetyczny- udowodniono, że przebieg stwardnienia rozsianego jest dwudziestokrotnie bardziej prawdopodobny u osób I stopnia pokrewieństwa z pacjentem niż u osób niespokrewnionych.

–czynnik środowiskowy- czynniki, które mogą przyczynić się do stwardnienia rozsianego to: zanieczyszczenie środowiska, dieta, tytoń, hormony, niedobór witaminy D, miejsce zamieszkania i urodzenia, gdyż im dalej od równika tym większe prawdopodobieństwo choroby.

-czynnik autoimmunologiczny- w trakcie rozwoju autoimmunologicznego organizm pacjenta produkuje białka autoprzeciwciała, co powoduje zniszczenie mieliny(własne włókna nerwowe), a to z kolei skutkuje tym, że organizm pacjenta sam siebie atakuje.

Stwardnienie rozsiane – jakie są najczęstsze objawy?

Objawy stwardnienia rozsianego mogą ujawnić się na kilka lat przed diagnozą. Do takich symptomów należy zmęczenie nie uzależnione od wysiłku fizycznego. Ponadto do objawów stwardnienia rozsianego można zaliczyć pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego-mogą go poprzedzać częste zaburzenia widzenia. W pierwszym etapie choroby do najczęstszych objawów należą:

– zaburzenia czucia

– niedowład kończyn

– zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie)

-zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

Objawy choroby są różnorodne i nie zawsze ujawniają się z tym samym nasileniem u każdego pacjenta. Najczęściej są spotykane jako grupa symptomów chorobowych- u niektórych będzie to niedowład, u innych niewielka niedoczulica. W kolejnych etapach choroby można się spodziewać takich dolegliwości jak: niestabilność emocjonalna, zaburzenia zwieraczy, zawroty głowy, częste upadki, napięcie mięśniowe.

Ze względu na objawy i przebieg choroby stwardnienie rozsiane dzielimy na cztery postacie.

– stwardnienie rozsiane remitująco- powracające- przebiega w charakterze rzutów i remisji. Objawia się najczęściej u osób, które nie ukończyły 40 roku życia.

– stwardnienie rozsiane wtórnie postępujące– ta odmiana choroby spotykana jest najczęściej u osób w wieku 40 lat a także u tych, u których choroba od 10-15 lat występuje w postaci remitująco-nawracającej. Niestety ta odmiana choroby nie daje szansy na wyleczenie a stan chorego powoli się pogarsza.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące- pojawia się najczęściej u mężczyzn po 40 roku życia. Stanowią oni grupę 10-15% chorych na stwardnienie rozsiane. Objawy neurologiczne występują z silnym natężeniem od początku choroby. Ujawniają się problemy z koordynacją, poruszaniem się, osłabieniem nóg.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące z zaostrzeniami- najrzadziej występująca postać choroby. Objawia się u zaledwie 5% pacjentów. W tym wypadku nie ujawniają się żadne okresy poprawy. Niepełnosprawność jest coraz bardziej zaawansowana, pojawiają się rzuty.

Stwardnienie rozsiane- leczenie:

Celem leczenia jest zapobieganie i usuwanie objawów choroby. Podaje się leki steroidowe (w czasie rzutów), które zmniejszają nasilenie reakcji zapalnej w ognisku demielinizacji i przyspieszają ustępowanie objawów. Jeżeli choroba postępuje gwałtownie stosuje się leki immunosupresyjne. Farmakologiczne leczenie objawowe i rehabilitacja pomagają w razie wzmożonego napięcia mięśni i zaburzeń zwieraczy. Należy także prowadzić zdrowy tryb życia, pamiętać o odpowiedniej wadze masy ciała, unikać stanów zapalnych, co może uchronić przed kolejnym rzutem choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest neurologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Agnieszka Bik – neurolog.  W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Udar mózgu (inaczej wylew, apopleksja lub zawał mózgu) jest to miejscowe i nagłe zaburzenie krążenia krwi w mózgu. Dochodzi do niedotlenienia tkanki mózgowej i uszkodzenia jej funkcji.

Wyróżnia się dwa rodzaje udaru mózgu:

1.udar niedokrwienny – w tej sytuacji z powodu zatkania naczynia krwionośnego przez zator lub zakrzep krew nie może dopłynąć do mózgu.

Objawy:

* niedowład lub paraliż połowy ciała, który występują nagle

* mniejsze czucie lub jego brak w sparaliżowanej połowie ciała

* mogą wystąpić urojenia, omamy, napady padaczki

* niedowidzenie

* brak możliwości wykonywania precyzyjnych ruchów

* zaburzenia świadomości

* zaburzenia mowy 

* problemy z przełykaniem

* amnezja

2.udar krwotoczny (wylew krwi do mózgu) – ma miejsce gdy dochodzi do wylania się krwi do mózgu. Może to nastąpić  z pękniętego naczynia krwionośnego, które zaopatrujące mózg w krew i mieści się w jego pobliżu. Wylana krew niszczy tkankę mózgową, na dodatek komórki są pozbawione tlenu. Z reguły przebieg udaru krwotocznego jest cięższy niż udaru niedokrwiennego.

Objawy:

* nagłe pogorszeniu stanu ogólnego chorego

* silny ból głowy, nudności, wymioty

* utrata przytomności po kilku minutach od pojawienia się pierwszych objawów

* z powodu porażenia połowicznego, które występuje najczęściej, opada kącik ust po stronie porażonej

* objawy oponowe

Czynniki zwiększające ryzyko udaru mózgu:

• nadciśnienie tętnicze,
• choroby serca (migotanie przedsionków, wady serca)
  
• otyłość lub duża nadwaga
• zaawansowana miażdżyca
• cukrzyca
• nadużywanie alkoholu
• zaburzenia gospodarki lipidowej
• palenie papierosów
• bezdech senny

Istnieje wiele sposobów, dzięki którym możemy zmniejszyć ryzyko powstania zakrzepu oraz udaru mózgu. Są to m.in:

• zdrowa dieta
• wysiłek fizyczny
• kontrola ciśnienia oraz poziomu cukru we krwi
• zaprzestanie palenia papierosów
• unikanie alkoholu
• ważne jest też monitorowanie i leczenie migotania przedsionków
  

Diagnoza udaru mózgu:

Pobyt na oddziale neurologicznym szpitala. Badanie tomograficzne, które jest niezwykle ważne. Pozwala ono zobaczyć obszar mózgu dotknięty chorobą i określić jej rodzaj. Usg dopplerowskie, badanie krzepliwości krwi.  Jeżeli chory jest przytomny, wykonuje się też badanie neurologiczne (sprawdza się poprawność odruchów, ocenia siłę i sprawność mięśni, bada reakcje źrenic na światło). To wszystko pozwala precyzyjnie wyznaczyć obszar zniszczenia mózgu. W przypadku udaru krwotocznego jest mało metod skutecznego leczenia, jednak w przypadku udaru niedokrwiennego jest duża szansa na wyleczenie, o ile pacjent szybko trafi do szpitala. W przypadku udaru niedokrwiennego mózgu podaje się lek, który rozpuszcza skrzeplinę. Szybka i skuteczna interwencja daje pacjentowi szanse na odzyskanie mowy i siły mięśniowej w porażonych kończynach. Jeżeli chory otrzyma lek w ciągu ok. 3 godzin od wystąpienia objawów udaru, istnieją duże szanse na zminimalizowanie neurologicznych powikłań choroby, głównie niedowładów i zaburzeń mowy.

Źródła zdjęć:

https://udar.mp.pl/udar-mozgu/135796,udar-mozgu

http://www.forumneurologiczne.pl/forum/mur-moze-uratowac-innym-zycie-jak-rozpoznac-udar-mozgu/watek/1038660/1.html

Witamy,

z przykrością informujemy o dłuższej nieobecności lek.med. Agnieszki Bik (neurolog).

Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

W celu zapoznania się z pełną ofertą neurologii zapraszamy do zakładki:

https://bjmedical.pl/neurologia/