Miesiąc: luty 2019

Co to jest padaczka?

Padaczka, inaczej epilepsja, należy do chorób neurologicznych. Jest efektem chwilowej niesprawności mózgu, która polega na nagłych i napadowych wyładowaniach wewnątrz komórek nerwowych.

Charakterystycznym symptomami epilepsji są ataki silnych wstrząsów związane z utratą świadomości. O padaczce możemy mówić, że jest to zespół symptomów psychicznych wegetatywnych i somatycznych, które występują na skutek zmian morfologicznych i metabolicznych w mózgu.

Padaczka jest chorobą mózgu, w której zaburzone jest funkcjonowanie pewnych komórek nerwowych umiejscowionych w mózgu. Występowanie padaczki jest związane ze zmienioną reaktywnością lub stanem fizjologicznym części lub całości mózgu. Należy zwrócić uwagę, że każde niespodziewane, a nawet krótkotrwałe zaburzenie układu nerwowego, które występuje bez wyraźnej przyczyny może świadczyć o padaczce.

Przyczyny padaczki

Etiologia padaczki nie jest jednoznaczna. Padaczki nie da się rozpoznać u prawie 65% pacjentów. Najczęstszą przyczyną tej choroby są urazy głowy-stosunkowo 20% wszystkich przypadków. Mężczyźni stanowią grupę, u której epilepsję diagnozuje się znacznie częściej niż u kobiet.

U podłoża padaczki mogą leżeć takie przyczyny jak:

-udar

-toksyczno-metaboliczne uszkodzenie tkanki mózgowej

-nowotwór

-zapalenie mózgu i opon mózgowych

-uwarunkowania genetyczne (najczęściej dotyczą wieku dziecięcego)

-krwotok podpajęczynówkowy

Przyczyną padaczki może być również pojawiający się już w okresie okołoporodowym lub na późniejszym etapie życia uraz mózgu. Uraz ten najczęściej ma postać uszkodzenia, a u ludzi starszych niedokrwienia mózgu. Kiedy przyczyny padaczki są nierozpoznane, jak u większości dzieci, mówimy wówczas o padaczce idiopatycznej. U osoby dorosłej padaczka jest najczęściej wynikiem innej choroby, lub uzależnienia od alkoholu.

Objawy padaczki

Nie do końca prawdziwe jest utożsamianie padaczki z drgawkami i utratą przytomności. Ocenia się, że prawie 60% napadów padaczkowych to napady drgawkowe w tym 2/3 to napady ogniskowe, a 1/3 uogólnione. 40% wszystkich napadów padaczkowych to napady bez drgawkowe.

Gdy mowa jest o napadzie grand mal czyli napadzie toniczno-klonicznym, pojawiają się następujące objawy:

– utrata przytomności

-wyprężenie ciała

-następnie drgawki

-sinica

-“piana z ust”

-przygryzienie języka

-niekiedy bezwiedne oddanie moczu

Czas trwania takiego napadu wynosi od kilkunastu sekund do 3 minut. W stanie po-napadowym pacjent może odczuwać zmęczenie, senność, ból mięśni i ból głowy.

Drgawki kończyn górnych rzadziej dolnych, bez utraty świadomości mogą świadczyć o objawach napadu mioklonicznego.

Osobną grupę napadów padaczkowych stanowią napady nieświadomości, które częściej spotykane są u dzieci. Chory jest jakby zamyślony, wyłączony, nie reaguje na kierowane do niego słowa. Dopiero po kilku, kilkunastu sekundach wraca do rzeczywistości i może wykonywać przerwaną pracę.

Podczas napadu częściowego złożonego pacjent nie ma kontaktu z rzeczywistością, jest “nieobecny” przez około 2-3 minuty. Chory może mieć wówczas otwarte oczy, mogą być zauważalne tzw. automatyzmy, czyli czynności wykonywane automatycznie (np. mlaskanie, przełykanie śliny, skubanie ubrania, rozpinanie guzików).

Szacuje się, że u około 6% cierpiących na padaczkę choroba wywołana jest przez czynniki zewnętrzne np. migające światła, czy nagłe dźwięki.

Innym zagrożeniem jest wystąpienie po padaczce porażenia Todda. Występuje ono u około 13% chorych i może zwiększać ryzyko kolejnego napadu.

Leczenie padaczki

Leczenie ma na celu wdrożenie pacjenta do normalnego funkcjonowania. Efektem terapii ma być złagodzenie napadów lub spowodowanie ich całkowitego ustąpienia.

Istnieją dwa sposoby działania preparatów przeciwpadaczkowych:

-podnoszący próg drgawkowy

-działający poprzez ograniczanie rozprzestrzeniania się odogniskowych wyładowań na inne obszary mózgu dzięki temu zapobiegając wtórnemu uogólnionemu wyładowaniu, które charakteryzuje się uogólnionymi drgawkami toniczno-klonicznymi.

Lek powinien być indywidualnie dopasowany przez lekarza do schorzenia pacjenta to znaczy do rodzaju ataku drgawek. Jeśli jeden lek nie pomaga stosuje się drugi. Pacjent powinien przyjmować leki według ustalonego harmonogramu to znaczy o stałych porach i w określonych dawkach. Chory poddany leczeniu farmakologicznemu powinien okresowo wykonywać badania krwi najlepiej co pół roku. U niektórych pacjentów, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne konieczne jest wdrożenie leczenia neurochirurgicznego. Aby zmniejszyć częstotliwość i charakter napadów padaczkowych wykonuje się zabieg na tkance mózgowej.

Gdy tolerancja leków jest dobra i gdy podczas ich stosowania nie występują napady, chory może prowadzić normalne życie osobiste i zawodowe.

źródła zdjęć:

https://szczepienia.wybudzeni.com/wp-content/uploads/2018/07/Padaczka-po-szczepieniu_.jpg

https://www.medicover.pl/Data/Thumbs/storage_files/2018/4/12/eb143257-8fcf-45ec-a381-bfeea5b1c880/05da38b2-e0e7-4874-897f-eae240611e5f_cropped.jpg

https://www.rodzice.pl/wp-content/uploads/2018/07/epilepsja-u-dzieci.jpg

Czym jest obrzęk śluzowaty?

Obrzęk śluzowaty (ang. myxoedema ) kiedyś choroba Gulla. Można ją zaobserwować w niedoczynności tarczycy, która najczęściej ma formę choroby Hashimoto. Niedoczynność tarczycy może też pojawić się na skutek usunięcia gruczołu. Choroba ta może też być następstwem uszkodzenia przysadki lub braku, bądź niedostatecznego wydzielania podwzgórzowej tyreoliberyny, wówczas mówimy o postaci wtórnej. Występujące objawy choroby zależą od tempa rozwoju choroby oraz od wieku chorego.

Obrzęk śluzowaty- przyczyny

Niedobór hormonów tarczycy ma wpływ na zmniejszenie podstawowej przemiany materii o około 35- 45%, co skutkuje umiarkowanym zmniejszeniem masy ciała (pomimo zmniejszonego łaknienia), małą odpornością na zimno i obniżeniem temperatury ciała. Do skutków spowolnienia procesów przemiany materii, należy obrzęk śluzowaty. Usytuowany on jest głównie w okolicach znacznego nagromadzenia tkanki łącznej wiotkiej -prowadzi to do pogrubienia rysów twarzy, obrzęków powiek, dłoni. Dochodzi do tego na skutek odkładania sie w tkance podskórnej fibronektyny i hydrofilnych glikozaminoglikanów, których synteza jest hamowana przez T3 (Trijodotyronina). Nieleczona niedoczynność tarczycy może stworzyć zagrożenie dla życia. Prowadzi do śpiączki w przebiegu obrzęku śluzowatego. Może go wywoływać już istniejąca choroba.

Obrzęk śluzowaty objawy

Poza obrzękiem występują objawy takie jak:

– znaczna bradykardia

– otępienie lub śpiączka

– hiponatremia

– hipotermia (<30 st.C, nawet do 24 st. C)

– hipoglikemia

– hipoksemia z hiperkapnią (spowodowana słabą wentylacją)

Rozwija się wstrząs. Mogą wystąpić drgawki mimo, że napięcie mięśniowe jest zmniejszone. Osłabione są także odruchy ścięgniste. Mogą pojawić się objawy przedmiotowe innych chorób współwystępujących (na przykład krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenia płuc lub innych zakażeń, zawału serca).

Zanim dojdzie do obrzęku śluzowatego pojawiają się objawy ostrzegawcze. Są to:

– zwiększenie stężenia białka C- reaktywnego (jeden z wykładników stanu zapalnego) oraz homocysteiny

– wzrasta stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji LDL, trójglicerydów

– upośledzenie funkcji intelektualnych, pogorszenie pamięci

– ból głowy

– senność, spowolnienie

– czasem depresja

Najbardziej opresyjnymi objawami są zaburzenia funkcjonowania układu krążenia. Postępuje niewydolność skurczowa i rozkurczowa serca oraz typowo występująca bradykardia lub inne ciężkie zaburzenia rytmu serca. Zmniejsza się odporność na wysiłek, a w późniejszej fazie pojawia się niedoczynność wysięki w jamach opłucnowych, worku osierdziowym i otrzewnej.

W natężonej niedoczynności tarczycy może zostać uszkodzone wchłanianie jelitowe, czego przyczyną jest nawarstwianie w ich ścianach mukopolisacharydów. Symptomy choroby również mogą o sobie dać znać w funkcjonowaniu układu rozrodczego, pod postacią zaburzeń miesiączkowania, obniżenia libido, niebezpieczeństwa poronienia i porodu przedwczesnego, a także zaburzeń owulacji.

U mężczyzn również obserwuje się spadek libido zaburzenia erekcji. U 30-40% chorych postępuje niedokrwistość. Chorzy na niedoczynność tarczycy mogą się skarżyć na suchość skóry- skóra staje się pogrubiała i chłodna oraz zaczyna się łuszczyć. Może przybierać odcień sinawy lub żółty. Naruszona zostaje funkcja gruczołów łojowych i potowych. Typowym objawem jest także przerzedzenie owłosienia skóry głowy, wypadanie brwi, rzęs, utrata owłosienia płciowego.

Obrzęk śluzowaty- diagnostyka

Na diagnostykę niedoczynności tarczycy składają się badania: laboratoryjne, obrazowe, EKG. W badaniach krwi zauważa się zmniejszenie stężenia wolnych hormonów tarczycy, wzrost, prawidłowe lub zmniejszone TSH (odpowiednio do przyczyny) wysokie miano przeciwciał anty-TPO i anty- Tg (występuje w chorobie Hashimoto).

W przypadku śpiączki hipometabolicznej można zauważyć małe stężenia FT4, zwykle trochę powiększone TSH, zwiększenie stężenia cholesterolu, niedokrwistość, czasami hiponatremię i niewielką hiperkalcemię.

Bada się USG tarczycy – obraz w zależności od źródła niedoczynności tarczycy. W późnym stadium choroby USG jamy brzusznej może zdiagnozować płyn w jamie otrzewnej, RTG płuc- płyn w opłucnej i powiększenie sylwetki serca. W przypadku symptomów ze strony układu krążenia pomocne mogą się okazać EKG i echo serca.

Może się okazać, że niezwłocznie trzeba będzie wykonać scyntygrafię tarczycy. Kluczowe w rozpoznaniu śpiączki metabolicznej są objawy przedmiotowe przy wyeliminowaniu innych możliwych przyczyn śpiączki.

Obrzęk śluzowaty leczenie

Niedoczynność tarczycy leczy się podając suplementy hormonalne Tyroksynę (L-T4). Należy stosować się do zasady rozpoczynania leczenia od małych dawek, a potem stopniowego ich zwiększania. Przy odpowiednim dostosowaniu poziomu hormonalnego procesy metaboliczne ulegają przyspieszeniu i objawy powoli się wycofują.

Leczenie śpiączki metabolicznej odbywa się na oddziale intensywnej terapii i jest zawsze wielopłaszczyznowe. Polega na przyjmowaniu L-T4 dożylnie, a kiedy zajdzie poprawa doustnie. Nie stosuje się tu zasady powolnego zwiększania dawki. Trzeba zapewnić odpowiednią wentylację płuc, wyrównanie stężeń elektrolitów i odpowiednią podaż płynów dożylnie. Wskazane jest leczenie chorób współwystępujących. Nie powinno się aktywnie ogrzewać chorego w hipotermii

źródła zdjęć:

Co to jest objaw Raynauda?

Objaw Raynauda to dolegliwość, której głównym objawem jest marznięcie nosa i małżowin usznych oraz drętwienie palców rąk i stóp. Charakterystyczny dla tej choroby jest nadmierny skurcz naczyń krwionośnych, który jest spowodowany stresem lub obniżoną temperaturą otoczenia.

Przyczyny tej przypadłości naczynioworuchowej są nieznane. Istotą tej choroby jest nagłe zblednięcie, następnie zsinienie i zaczerwienienie palców rąk, stóp rzadko nosa oraz uszu, które wiąże się z bólem i zdrętwieniem. Dolegliwość tą można określić jako pierwotną czyli choroba Raynauda, oraz wtórną czyli towarzyszącą innym chorobom- nazywaną zespołem Raynauda.

Choroba Raynauda- objawy

Pacjenci z chorobą Raynauda zazwyczaj zaliczają się do grupy wiekowej między 15. a 45. rokiem życia. Charakterystycznym objawem jest zblednięcie palców z uczuciem ich mrowienia pod wpływem zimna lub stresu. Kolejnym objawem jest ich sinienie i drętwienie, a po pewnym okresie czasu następuje zaczerwienienie z uczuciem bólu. Najczęściej dotyczy to palców rąk a często także palców stóp. Ponadto objaw może się pojawić w obszarze małżowin usznych, języka, nosa i warg. W niektórych przypadkach może dojść do wytworzenia się owrzodzeń opuszków palców, a nawet ich martwicy.

Zmiany zabarwienia, które są obecne w zespole Raynauda są dobrze odgraniczone, a także zróżnicowane- dotykają jednego lub więcej palców. U chorych można zaobserwować:

– blednięcie– jest ono przypadłością, która jest klasyczna dla fazy niedokrwiennej, jest efektem skurczu tętniczek w okolicy palców.

– sinica– upośledzenie prawidłowego krwawienia jest drogą do rozszerzenia żył i włośniczek, w efekcie odtlenowana krew zalega w naczyniach

– przekrwienie– występuje w czasie ogrzewania na skutek zaniknięcia skurczu tętnic palców i podniesienia poziomu przepływu krwi przez tętniczki i naczynia włosowate

Po wyeliminowaniu przypuszczeń wtórnych przyczyn objawu Raynauda mówimy o chorobie Raynauda. Warto wspomnieć, że połowa pacjentów z objawem Raynauda cierpi na chorobę Raynauda. W toku choroby zaatakowane zostają palce rąk. W początkowej fazie choroba może zająć jeden lub dwa opuszki palców, z biegiem czasu może zaatakować cały palec, a nawet wszystkie palce. Dla pewnych grup chorób charakterystyczne jest zgrubienie tkanki podskórnej w miejscu palców. Specjaliści twierdzą, że objaw Raynauda wykazuje łagodniejszy przebieg u osób cierpiących na chorobę.

Choroba Raynauda – przyczyny

Choroba i objaw Raynauda są spotykane w następujących dolegliwościach:

– toczniu rumieniowatym układowym

– reumatoidalnym zapaleniu stawów

– mieszanej chorobie tkanki łącznej

– zapaleniu wielomięśniowym i skórno- mięśniowym

– miażdżycy zarostowej kończyn

– ziarniniaku Wegenera

– chorobie Behçeta

– guzkowym zapaleniu tętnic

– twardzinie układowej

– zaburzeniach w składzie krwi

– zakrzepowo-zarostowym zapaleniu naczyń

– zaburzeniach w składzie krwi

W grupie ryzyka zachorowania na chorobę Raynauda są też osoby, u których wykryto mononukleozę zakaźną, zapalenie wsierdzia, chorobę z Lyme oraz wirusowe zapalenie wątroby typu B i C. Choroba Raynauda może wystąpić również u osób, które przyjmują niektóre leki kardiolgiczne, preparaty immunosupresyjne oraz doustne środki antykoncepcyjne. Duża zachorowalność występuje również wśród pracowników, w których zawodzie narażeni są na kontakt z metalami ciężkimi takimi jak: ołów i tal, a także na chlorek winylu.

Choroba Raynauda – rozpoznanie

W celu zdiagnozowania choroby Raynauda lekarz zbiera na początku informacje od chorego. Ma to formę wywiadu. Stosuje się również badania przedmiotowe oraz badania dodatkowe. Stwierdzenie objawów klinicznych chorób, w przebiegu których obecny jest objaw Raynauda, jest podstawą do rozpoznania zespołu Raynauda.

Ustalenie diagnozy jest ważne dla osób znajdujących się w grupie ryzyka rozwoju zespołu Raynauda. Do grupy tej zaliczają się osoby, u których objaw Raynauda wystąpił przed 30 rokiem życia oraz wszyscy, u których wykryto zmiany troficzne (owrzodzenie, martwica) w okolicy opuszek palców oraz chorzy na układowe choroby tkanki łącznej.

U pacjentów, u których możemy zaobserwować nagłe blednięcie palców u rąk i stóp, na skutek przeżywania silnych emocji lub uczucia zimna, wykonuje się badanie określane jako próba prowokacyjna. Próba ta polega na zanurzeniu na kilka minut w zimnej wodzie rąk lub stóp chorego lub włożeniu ich pod strumień zimnej wody. Oprócz tego należy wykonać badania krwi- jest to konieczne do stwierdzenia, co jest przyczyną objawu Raynauda. Jeżeli wynik badań jest pozytywny i dołączają się do tego objawy może to świadczyć o występowaniu zespołu Raynauda.

Leczenie objawu Raynauda

U większości chorych z objawem Raynauda terapia nie jest konieczna. Pacjenci z postacią wtórną choroby powinni być poddani leczeniu, jednak rzadko leczenie to bywa skuteczne. Terapia zespołu Raynauda ma za zadanie leczenie choroby podstawowej oraz objawów skurczu naczyń. Na pierwszym planie znajduje się profilaktyka. Dlatego lekarz powinien przekazać pacjentowi podstawowe informacje na temat choroby i sposobów jej zapobiegania. Najważniejsza jest zmiana nawyków chorego jak na przykład: rzucenie palenia, unikanie ekspozycji na zimno, odstawienie leków antykoncepcyjnych i preparatów powodujących skurcz naczyń krwionośnych oraz ograniczenie picia napojów zawierających kofeinę.

Farmakoterapię stosuje się wówczas, gdy choroba ma ciężki przebieg oraz gdy zawiodły inne środki doraźne. Wówczas stosuje się:

– blokety kanałów wapniowych, szczególnie zmniejszające objawy zespołu Raynauda, np. felodypina, nifedypina, isradypina oraz amlodypina;

– antagoniści postsynaptycznych receptorów α1-adrenergicznych – skuteczne są doksazosyna, prazosyna oraz terazosyna;

– preparaty sympatykolityczne w postaci pentoksybenzaminy, guanetydyny oraz metyldopy.

U pacjentów, u których organizm nie odpowiada na leczenie farmakologiczne przeprowadza się sympatekromię palców. Zabieg wygląda następująco: niszczy się nerw współczulny układu nerwowego, który zaopatrują naczynia krwionośne.

źródła zdjęć:

Co to jest zespół pieczenia jamy ustnej?

Stomatodynia, zespół pieczenia jamy ustnej, (ang. BMS) jest długotrwałą chorobą błony śluzowej wyścielającej wnętrze jamy ustnej. Objawia się ona nieprzyjemnym odczuciem w obrębie śluzówki o różnorodnym charakterze i nasileniu. Najczęściej choroba przebiega bez anomalii w obrębie błony śluzowej. Czasami można zaobserwować niewielkie odchylenia w zabarwieniu śluzówki.

Statystycznie zespół pieczenia jamy ustnej odnotowuje się u około 0,7- 15% pacjentów.

Objawy zespołu pieczenia jamy ustnej

Najbardziej typowym i najczęściej występującym symptomem pieczenia jamy ustnej jest ból o zmiennej intensyfikacji. Chorobowy ból ma postać przewlekłą, jego okres trwania wynosi minimum 4-6 miesięcy. BMS jest spotykane około siedmiokrotnie częściej u kobiet niż mężczyzn. Rozwój choroby można stwierdzić zazwyczaj w okresie okołomenopauzalnym.

Zdiagnozowano przypadki, u których ból utrzymywał się nawet przez kilka lat.

Ból często jest określany jako pieczenie, mrowienie, szczypanie w błony śluzowe jamy ustnej.

Jest odczuwany najczęściej w okolicy języka (boczne powierzchnie, koniuszek języka). Taki obraz rzeczy nazywany jest glossodynią. Określany często przez chorych jako szczypanie języka.

Pacjenci mogą cierpieć z powodu bólu w okolicy wyrostków zębodołowych lub policzków, pieczenia podniebienia twardego. Stomatodynią nazywamy rozlane stany bólowe całej jamy ustnej. Dyskomfort może być odczuwany przez chorych również w innych miejscach. W nielicznych wypadkach ból, pieczenie może występować w gardle. Ból ma charakter przewlekły jego okres trwania to kilka miesięcy a nawet lat. W wielu przypadkach eskalacja bólu spada podczas spożywania posiłku.

Innym symptomem, który spotykamy w tej chorobie współwystępującym z bólem, są zaburzenia smaku (odczucie goryczy lub metaliczny posmak w ustach), parestezje.

Chorzy zgłaszają także dolegliwość taką jak uczucie suchości błony śluzowej określaną jako uczucie piasku w ustach. Zazwyczaj są to jednak indywidualne odczucia pacjenta, a wydzielanie śliny jest unormowane.

Podział zespołu pieczenia jamy ustnej na 3 podtypy (według dwóch badaczy: Lameya i Lewisa).

Podział ten ustalono na podstawie umiejscowienia, eskalacji bólu oraz pory jego występowania.

Oto owe trzy podtypy:

– typ 1– ból występuje każdego dnia, nie utrzymuje się po przebudzeniu, pojawia się i intensyfikuje w ciągu dnia

– typ 2– ból nieodłączny każdego dnia, sygnalizuje o sobie już po przebudzeniu, nie słabnie w ciągu dnia

– typ 3– ból różniący się od tego najczęściej spotykanego, pojawia się co kilka dni w nietypowych miejscach np. gardło.

Rodzaje zespołu pieczenia jamy ustnej

Według specjalistów zespół pieczenia jamy ustnej można podzielić na:

– pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej

– wtórny zespół pieczenia jamy ustnej

W obu tych zespołach objawy przedstawiają się identycznie z wymienionymi wcześniej. Różnicę między typem pierwotnym a wtórnym stanowi przyczyna wywołująca niekomfortowe doznania.

Pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej jest jednostką chorobową o niewyjaśnionym pochodzeniu. Przyczyny upatruje się w zaburzeniach w układzie nerwowym.

Podczas leczenia przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

eczeniu przykłada się dużą wagę do postawienia właściwej diagnozy w celu odróżnienia zespołu pierwotnego od wtórnego.

Wtórny zespół pieczenia jamy ustnej – jest zespołem wyżej wymienionych objawów, któremu towarzyszą schorzenia ogólne (choroba refluksowa, niedokrwistość, zaburzenia wydzielania hormonów tarczycy, zaburzenia hormonalne u kobiet w okresie menopauzalnym), niedobory witamin i mikroelementów (niedobory żelaza, niedobory kwasu foliowego, witamin z grupy B).

Stomatodynia jamy ustnej może występować także na tle zaburzeń psychicznych. Zaburzenia o podłożu lękowym (klasyfikowane do grupy zaburzeń nerwicowych), czy też depresja mogą być podłożem niechcianych dolegliwości.

Pieczenie jamy ustnej może być także skutkiem przyjmowania niektórych leków na przykład leków na nadciśnienie. Często BMS ma swoje korzenie w zakażeniach bakteryjnych, grzybiczych czy wirusowych. Korzystanie z niewłaściwie wykonanych protez, uczulenia kontaktowe na substancje chemiczne w nich zawarte lub niewłaściwa higiena jamy ustnej, która też może przyczynić się do wtórnego zespołu pieczenia jamy ustnej. Czasami wraz z bólem błony śluzowej jamy ustnej występuje zgrzytanie, zaciskanie zębów inaczej bruksizm.

Diagnoza & leczenie pieczenia jamy ustnej

Biorąc pod uwagę niewyjaśnione pochodzenie tej choroby należy uznać trudności w jej diagnozie i leczeniu. Wymaga to subiektywnego traktowania każdego pacjenta. Terapia ma długą rozpiętość w czasie i domaga się specjalistycznej współpracy wielu lekarzy. Istotnym i naczelnym objawem jest dotkliwy ból, który dodatkowo upośledza cały proces leczenia. Głównym punktem diagnozy jest zweryfikowanie przyczyny zespołu pieczenia jamy ustnej. Proces ten polega na odrzuceniu wszystkich miejscowych i ogólnych schorzeń, które mogą być przyczyną dolegliwości. Leczenie miejscowe to sanacja jamy ustnej, zlikwidowanie wadliwych uzupełnień protetycznych, leczenie wad zgryzu, eliminacja parafunkcji. Jeśli to konieczne powinno się zastosować leczenie przeciwgrzybiczne, przeciwbakteryjne podporządkowane obowiązującym zasadom.

Warto zadbać o odpowiednią dietę. Pokarmy, szczególnie te kwaśne lub ostre mogą się stać powodem zwiększenia objawów bólowych, dlatego należy być ostrożnym przy wyborze produktów do spożycia i wspomniane wcześniej niepożądane dla zdrowia pokarmy wyeliminować z diety. Należy zwrócić uwagę na odpowiednią higienę jamy ustnej: stosować roztwory do płukania jamy ustnej, można podjąć decyzję o wdrożeniu preparatów sztucznej śliny. Wywiad lekarski to cenna metoda, gdy mówimy o schorzeniach ogólnych. Zespół pieczenia jamy ustnej może mieć swe źródło we wszystkich chorobach ogólnych, dlatego trzeba zadbać o nadzór odpowiedniego lekarza.

Warunkiem poszerzonej diagnozy powinien być brak wcześniejszego rozpoznania któregoś ze schorzeń, przyczyniających się do bolesnych objawów w obrębie śluzówki. Pod pojęciem poszerzonej diagnozy rozumiemy: badania krwi, testy alergiczne , sprawdzenie poziomu hormonów. Są to jednak tylko niektóre dostępne badania, które można wykonać.

Jeżeli zaproponowana przez lekarza terapia lecznicza przynosi pożądane efekty możemy wnioskować, że pacjent cierpi na wtórny zespół pieczenia jamy ustnej. W przypadkach charakteryzujących się ciężkim stanem po wykonaniu dokładnych badań i po zasięgnięciu specjalistycznych porad może zostać wdrożone leczenie środkami farmakologicznymi o działaniu ogólnym

źródła zdjęć:

Co to jest USG wątroby:

USG wątroby jest częścią składową badania jamy brzusznej, które dotyczy także pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. W niektórych jednostkach chorobowych USG wątroby pozwala na ustalenie ostatecznej diagnozy np. w ostrym zapaleniu pęcherzyka żółciowego oraz w kamicy pęcherzyka żółciowego. Ultrasonografia przydatna jest także w rozpoznawaniu przyczyn żółtaczki, w wykrywaniu przyczyn marskości wątroby, nadciśnienia wrotnego i stłuszczenia miąższu wątroby.

USG wątroby – przygotowania do badania:

Aby przeprowadzić USG wątroby należy się do niego odpowiednio przygotować. Dzień przed USG wątroby powinno się zrezygnować z gazowanych napojów oraz zadbać o lekkostrawną dietę. Przed USG wątroby trzeba także wyelimonować z diety produkty, które mogą wzdymać oraz owoce i warzywa.W dniu poprzedzającym USG wątroby należy zjeść kolację najpóźniej o godzinie 19.

Warto również unikać picia kawy i palenia papierosów w dniu badania. Wskazane jest aby ostatni posiłek przed USG wątroby zjeść najpóźniej na 5 godzin przed badaniem, tak aby do USG wątroby przystąpić na czczo. Dozwolone jest jedynie picie niegazowanej wody mineralnej. Można dodatkowo użyć środków odgazowujących takich jak Espumisan na trzy dni przed badaniem (trzy razy dziennie po dwie tabletki). Należy pamiętać o regulacji wypróżnień.

Przebieg badania USG wątroby:

W czasie przebiegu USG wątroby trzeba leżeć płasko na plecach i odsłonić okolice brzucha. Podczas badania trzeba nałożyć specjalny żel na skórę, aby łatwiej uzyskać pełny obraz narządu. Zajmuje się tym lekarz specjalista.

Badanie to powinien rozpoczynać wywiad z pacjentem. Lekarz zbiera informacje na temat poprzednich wyników badań obrazowych takich jak: TK, MR, w tym również USG jamy brzusznej.

Ważne jest to z jakiego powodu zostały wykonywane, oraz porównanie poprzednich wyników badań, w celu wykazania jak zmieniały się one w przeciągu czasu (w szczególności, gdy badanie dotyczy kontroli zmian ogniskowych).

USG wątroby – jakie choroby się diagnozuje?

Badanie to wykonuje się w celu zdiagnozowania takich chorób jak:

– marskość wątroby

– zapalenie wątroby

– żółtaczka

– kamica pęcherzyka żółciowego

– stan zapalny pęcherzyka żółciowego

– kamica przewodowa

– choroba nowotworowa

źródła zdjęć:

Czym jest zespół Guillaina – Barrego?

Zespół Guillaina- Barrego (ostra zapalna polineuropatia demielinizacyjna) to choroba, u źródła której leży autoimmunologia. W toku choroby układ odpornościowy atakuje części obwodowego układu nerwowego. Następstwem tej choroby jest osłabienie mięśni i uczucie mrowienia w różnych częściach ciała. Objawy mogą wystąpić w każdym wieku. Stwierdzono, że choroba częściej dotyka mężczyzn.

Zespół Guillaina – Barrego : przyczyny

Obecnie nie stwierdzono jeszcze dlaczego układ odpornościowy, a konkretnie białe ciałka krwi (limfocyty) zwraca się przeciwko ochronnej osłonce nerwów, czyli mielinie, co w konsekwencji prowadzi do ich uszkodzenia. Można postawić hipotezę, że pojawienie się objawów chorobowych zależy od infekcji na tle wirusowym i bakteryjnym- najczęściej górnych dróg oddechowych lub żołądka i jelit.

Zespół Guillaina – Barrego : objawy

Głównymi i początkowymi objawami tej choroby są parestezje czyli drętwienie lub mrowienie kończyn. Występuje także osłabienie mięśni- najpierw mięśni kończyn dolnych, a potem mięśni kończyn górnych i tułowia. U chorego pojawiają się także bóle mięśniowe.

Może również dojść do porażenia nerwu twarzowego. Następstwem tego są problemy z mówieniem, żuciem i przełykaniem. Zaburzenia te mogą ewoluować (narastać) w ciągu godzin lub dni a nawet od 3 do 4 tygodni.

Zespół Guillaina – Barrego : diagnoza

Gdy objawy wskazują na zespół Guillaina- Barrego w celu potwierdzenia diagnozy wykonuje się punkcję lędźwiową dla pobrania płynu mózgowo-rdzeniowego, oraz badanie przewodnictwa nerwowego (ocenę stanu nerwów obwodowych).

Zespół Guillaina – Barrego : leczenie

Zwykle chory potrzebuje hospitalizacji i opieki lekarskiej.

W leczeniu stosuje się terapię immunomodulującą, w skład której wchodzą:

– wymiana osocza po pobraniu krwi z organizmu usuwa się z niej znajdujące się w niej szkodliwe przeciwciała. Tak oczyszczona krew jest przetaczana do ciała pacjenta.

– dożylny wlew preparatu immunoglobulin ludzkich (przeciwciała dodaje się do krwi)

– w niektórych przypadkach może zaistnieć konieczność użycia respiratora. Dzieje się tak, gdy zostaną osłabione mięśnie odpowiedzialne za oddychanie.

W leczeniu szpitalnym należy zwrócić uwagę na zabezpieczenie chorego przed ewentualnymi powikłaniami zwięzanymi z długim leżeniem w łóżku (zakrzepica żył głębokich, odleżyny, infekcje).

Zespół Guillaina – Barrego : jak wygląda rehabilitacja

W powrocie do dawnej sprawności pomoże rehabilitacja. Należy zastosować ćwiczenia, które wzmocnią mięśnie oraz warto poddać się fizykoterapii w postaci elektrostymulacji mięśni kończyn dolnych. Można także wypróbować masaż wirowy.

Zespół Guillaina – Barrego : jakie są rokowania?

Stan chorego i rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby. Statystycznie okolo 75 procent chorych wraca do całkowitej sprawności. Po zakończeniu lecenia u około 20 procent pacjentów mogą utrzymywać się takie objawy jak mrowienie kończyn, osłabienie siły mięśniowej. Istnieje również ryzyko śmierci – około 5 procent chorych umiera.

źródła zdjęć:

Co to są mioklonie?

Napadowe zaburzenia ruchowe (mioklonie) zaliczane są do nagłych i gwałtownych skurczy poszczególnych grup mięśniowych. Są nieregularne, spotykane najczęściej w mięśniach kończyn. Mioklonie czasami występują w mięśniach twarzy i jamy ustnej. Jednakże zrywania mięśniowe nie wywołują zazwyczaj efektu ruchowego chyba, że są spotykane w większych grupach mięśniowych.

Zrywy mięśniowe klasyfikuje się jako spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowych); uwalniać je mogą efekty dźwiękowe, światło czy ruch. Mioklonie występują naturalnie lub są objawem choroby. Podczas fazy snu NREM dają o sobie znać, jak również podczas fazy REM budząc śpiącego. Dzieje się tak u osób zdrowych. Mioklonie fizjologiczne mogą się również uaktywnić w trakcie wysiłku fizycznego czy czkawki. Zrywy mięśniowe zaburzają ruch. Zaburzenia te występują w postaci arytmicznych szarpnięć (skurczu) pojedynczegomięśnia lub grupy mięśni. Skurcze te występują zazwyczaj w postaci pojedynczego epizodu bądź serii. Są zazwyczaj asymetryczne.

Mioklonie mogą również świadczyć o takich chorobach jak: padaczka czy innych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, choroby metaboliczne, uraz czy encefalopatia.

Mioklonie –  rodzaje

Mioklonie samoistne należą zwykle do klasy rodzinnych. Polimioklonie objawiają się rozległymi skurczami w wielu mięśniach ciała, które tworzą się po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (na przykład mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe). Natomiast poliminimioklonie podobne są do nieregularnego drżenia.

– łagodne mioklonie nocne- cierpią na nie głównie niemowlęta i młodsze dzieci. Pojawiają się zazwyczaj w czasie zasypiania i przejawiają się gwałtownymi i nierównomiernymi zrywami kończyn. Czasani objaw ten można pomylić z napadem padaczkowym.

– okresowe ruchy w trakcie snu- występują zwykle w fazie NREM

– zespół niespokojnych nóg- cechuje się on powtarzającymi się, stereotypowymi ruchami kończyn dolnych obydwu lub jednej w trakcie snu; ruchy te charakteryzują się zgięciem kończyn i wyprostowaniem palucha lub zginaniem kończyny w kolanie czy biodrze – okres trwania tych zrywów jest krótki- około 1,5 do 2,5 sekund. Czasami mogą dotykać barków i kończyn górnych.

Mioklonie patologiczne – wyróżniamy je w zależności od miejsca ich występowania:

• mioklonie rdzeniowe
• mioklonie podkorowe (pozapiramidowe)- nieregularne i wolne

• mioklonie idiopatyczne – nieznane pochodzenie choroby, której mioklonie stanowią objaw główny

• mioklonie korowe – krótkotrwałe i szybkie

• mioklonie pniowe – rytmiczne i bardzo szybkie (tak zwane miorytmie)

Jakie są skutki miokloni?

Zrywy mięśniowe są odpowiedzialne za nocne budzenie się dzieci lub dorosłych. Skutkami tego są: senność w ciągu dnia, drażliwość oraz trudności w koncentracji. Schorzenie to jest często dziedziczne. Aby złagodzić zaburzenia zaleca się zażywanie małych dawek lewodopy przed zaśnięciem.

Mioklonia – diagnoza

Podstawą do postawienia diagnozy tej choroby jest wywiad. Przeprowadza go lekarz rozmawiając z rodzicami dzieci, którzy zauważyli niepożądane objawy u podopiecznych lub rozmawiając z chorą osobą.

Czasami mioklonie pobudza ruch, dźwięk lub światło. By wyeliminować inne jednostki chorobowe wykonuje się tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.

Mioklonia – jak wygląda leczenie

W leczeniu miokloni stosuje się kwas walproinowy, klonazepam, prymidon oraz piracetam.

źródła zdjęć:

Co to jest leptyna i leptynooporność:

Leptyna wiąże się z otyłością. Za przyczyną leptyny pojawia się uczucie sytości. U osób otyłych często jej działanie jest upośledzone- może się tak dziać ze względu na występowanie zjawiska leptynooporności. Jej skutkiem może być to, że duże ilości leptyny zamiast hamować apetyt będą go pobudzały. Leptyna to białko zawierające w swojej cząsteczce 146 aminokwasów. Gen, który ma za zadanie syntezę leptyny nazwany został Ob – “ob”od angielskiego obese oznaczającego otyłość i zajmuje on u człowieka miejsce na chromosomie 7.

Najbardziej znana jest zależność pomiędzy leptyną, normalizowaniem apetytu oraz zawartością tkanki tłuszczowej. Białko to oddziaływuje również na wiele innych układów organizmu, na przykład na układ odpornościowy, układ rozrodczy, czy kostno- stawowy. Dla organizmu niekorzystny jest zarówno niedobór jak i nadmiar leptyny.

Leptyna produkcja hormonu

Leptyna jest produkowana przede wszystkim w białej (podskórnej) tkance tłuszczowej. Ilość wyzwalania hormonu łączy się z bezpośrednio z tym jak dużo tłuszczu dany człowiek magazynuje w ciele. U osoby z bardzo rozbudowaną tkanką tłuszczową zauważyć można wysokie stężenie leptyny w organizmie, z kolei u osób szczupłych ze względu na posiadanie niewiele tkanki tłuszczowej stwierdzić można niewielką ilość krążącej leptyny. U kobiet częściej zauważa się wyższe stężenie leptyny we krwi, z uwagi na fakt, że u tej płci naturalnie występuje większe nagromadzenie tkanki tłuszczowej.

Pochodzenie leptyny wywodzi się głównie z tkanki tłuszczowej. Jednak także inne tkanki ciała mają zdolność do uwalniania tego hormonu. W zdecydowanie mniejszych ilościach leptyna może być produkowana w:

– żołądku

– szpiku kostnym

– brązowej tkance tłuszczowej

– jajnikach

– łożysku

– mięśniach szkieletowych

Leptyna: leptynooporność i jej związek z otyłością

Leptyna jest nazywana hormonem sytości. Jak wyżej nadmieniono ilość leptyny w organizmie jest związana z rozmiarem tkanki tłuszczowej( im więcej tkanki tłuszczowej, tym więcej leptyny w organizmie). Zważywszy na to można by postawić tezę, że osoby otyłe nie odczuwają głodu. Dzieje się jednak odwrotnie.

Leptynoopornością nazywamy położenie, w którym mózg “nie reaguje” na leptynę. Etiologia leptynooporności jest nie do końca poznana. Przypuszcza się, że następstwem krążenia w organizmie wyjątkowo znacznych ilości leptyny jest zmniejszenie się ilości receptorów dla leptyny lub uszczuplenie ich odczuwania tego hormonu. Apetyt pozostaje niezaspokojony, kiedy organizm nie odbiera znaków o sytości. Problem pociąga za sobą konsekwencje mechanizmu błędnego koła. Im człowiek więcej je tym wzrasta jego poziom tkanki tłuszczowej. Występują anomalia ponieważ leptyna, która w normalnych warunkach powinna hamować apetyt jest źródłem odkładania się tłuszczu.

W wyniku leptynoodporności wzrastające ilości hormonu sytości jedynie podtrzymują tą patologiczną sytuację. Leptynooporność może wystąpić wtórnie czyli w wyniku rozwinięcia się u pacjenta nadwagi czy otyłości. Takie przyczyny leptynooporności są najczęstsze. Problemy z leptyną mogą stanowić zaburzenie o postaci pierwotnej. Przyczyna otyłości może pochodzić od mutacji genu dla leptyny. U takich pacjentów występuje nieposkromiony apetyt, przez co cierpią oni z powodu otyłości, z którą mogą się łączyć insulinoporność oraz zaburzenia płodności.

Można to uznać za nietypowe ale leptyna może być antagonistą odchudzania. Jeśli pacjent jest na diecie to redukcja kilogramów może prowadzić jak już wyżej wspomniano do spadku leptyny. Mechanizm odczuwania głodu wiąże się natomiast z leptyną. Im mniej tego białka znajduje się w organizmie tym większy odczuwamy głód. Zmiany ilości leptyny związane z dietą mogą stać się przyczyną efektu jo-jo.

źródła zdjęć:

 https://calkiemzdrowo.pl/wp-content/uploads/2017/05/leptynooporność_3.jpg
https://i.sadistic.pl/pics/ca7f2c5a8248.jpg

https://wspbm.edu.pl/wp-content/uploads/2018/06/dietetyka.jpg