Kategoria: Blog

1. Co to są witaminy z grupy B?

Witaminy B należą do grupy substancji rozpuszczalnych w wodzie, które są odpowiedzialne za różnego typu przemiany metaboliczne. Przemiany te mają znaczenie dla codziennego funkcjonowania organizmu. Niedobory tej witaminy mają wpływ na objawy ogólne (przemęczenie,spadek aktywności, osłabienie) oraz na specyficzne objawy narządowe.

2. Witaminy B działanie

Zespół witamin B to kompleks substancji o różnorodnych funkcjach metabolicznych. Jest złożony z następujących witamin.

– B1 – tiamina- reguluje przemiany białek i węglowodanów, uczestniczy w syntezie ATP oraz neuroprzekaźników,

– B2 – ryboflawina – ma znaczenie przy transporcie tlenu do komórek, normuje płytki krwi, kiedy jej brak nie działają prawidłowo witaminy B3 i B6.

– B3 – niacyna – niezbędna do przemian ATP, działa na stan układu nerwowego i skóry.

– B5 – kwas pantotenowy i aktywna postać, koenzym A wpływa na przemiany, których następstwem jest pozyskiwanie energii z podstawowych związków, jest konieczny do syntezy melatoniny i innych neuroprzekaźników oraz witaminy D.

– B6 – pochodne pirydyny- wpływa na układ odpornościowy, bierze udział w syntezie hemoglobiny i prostaglandyn działających między innymi w układzie krążenia, jest odpowiedzialna za liczne przemiany metaboliczne

– B7 – biotyna uważana za witaminę piękna. Wpływa dobroczynnie na stan skóry paznokci i włosów. Ma znaczenie w regulacji poziomu cukru we krwi oraz procesu krzepnięcia.

– B9 – kwas foliowy – pełni ważną rolę w procesach namnażania komórek, jej niedobór możemy zauważyć w układzie krwiotwórczym, pokarmowym oraz okresie ciąży

– B12 – kobalamina- wraz z kwasem foliowym uczestniczy w syntezie czerwonych krwinek, oddziałuje też znacznie na układ nerwowy

Witaminy z grupy B są odpowiedzialne za wiele przemian metabolicznych, które łączą się z łańcuchem pozyskiwania energii przez komórki ciała. Ich niedobory najczęściej widać w tkankach o największych wymaganiach substancji odżywczych, czyli w układzie nerwowym i tam, gdzie komórki muszą się szybciej namnażać.

3. Witaminy B przyczyny niedoboru

Niedobory witaminy B mogą być traktowane ogólnie (w przypadkach ogólnego niedożywienia) lub może się zdarzyć, że są izolowane, gdy mówimy o wyłącznie jednej lub kilku substancjach z tej grupy. Jeśli chodzi o niedobór izolowany mogą się składać na niego takie czynniki jak: niewłaściwie dobrana dieta lub zwiększone wymaganie konkretnej witaminy. Rzadko występuje niedobór witamin B3 oraz B5 i B6. Witamina B3 może być przez organizm dostarczana w dostatecznej ilości z białek. Witamina B5 i B6 są powszechnie obecne w większości pokarmów i ogólnodostępne w nadmiarze. Pozostałe witaminy docierają do organizmu z pożywieniem.

4. Objawy niedoboru witamin z grupy B

Skutkiem niedoboru witamin z grupy B mogę być takie objawy jak: ogólne osłabienie, apatia i niechęć do działania, spadek siły mięśniowej. Mogą być obecne również niewielkie zaburzenia czucia oraz takie objawy jak: niepokój, nienaturalne pobudzenie nerwowość.

Charakterystycznymi symptomami są:

– zespoły złego wchłaniania i biegunki

– łamliwość włosów i paznokci -ogólne pogorszenie ich stanu

– anemia

– pelagra

Nie należy narażać się na niedobory witaminy B w trakcie ciąży bo jest to niebezpieczne. Skutkuje to zaburzeniami rozwojowymi układu nerwowego albo innymi wadami wrodzonymi.

5. Niedobory witaminy B zapobieganie

Powinno się zadbać o bogatą w witaminy dietę. Preparatów z apteki należy używać jedynie w przypadku ostrych niedoborów.

Dieta bogata w witaminę B powinna zawierać:

– szpinak

– ziarno owsa

– fasolę i inne rośliny strączkowe

– nasiona słonecznika, dyni, lnu

– orzechy

– wątróbkę

– soję i mleko sojowe

– drób, ryby i owoce morza

– jajka i przetwory mleczne

Jeżeli  objawy neurologiczne  nie ustępują  pomimo zastosowania diety, a samopoczucie nie ulega zmianie – należy skonsultować się z lekarzem.

źródła zdjęć:

https://3.allegroimg.com/original/0c42a3/e709f7e449b2841cad3f782da353

https://www.drlinaman.com/wp-content/uploads/2015/09/Think-Before-You-Speak.jpg

https://image.freepik.com/free-photo/tired-old-woman-remove-eyeglasses-massage-eyes-after-read-book_61573-195.jpg

https://surojadek.com/wp-content/uploads/brak-witaminy-B12-mo%C5%BCe-by%C4%87-niebezpieczny-dla-zdrowia.jpg

1. Co to jest zapalenie gruczołu Bartholina?

Zapalenie gruczołu Bartholina charakteryzuje się obrzmieniem, zaczerwienieniem i pojawieniem się guza w przedsionku pochwy.

Gruczoły Bartholina to leżące po obu stronach przedsionka pochwy guzki wielkości ziarnka grochu. Konsekwencją nieleczenia tej choroby jest zapalenie narządów miednicy mniejszej. Na zapalenie gruczołu Bartholina najczęściej chorują kobiety aktywne seksualnie w wieku 20-40 lat.

2. Zapalenie gruczołu Bartholina objawy

Schorzenie to występuje w dwóch postaciach: w postaci przewlekłej i ostrej. W stanie ostrym pojawia się bolesny guz, który jest wyczuwalny, znajduje się on w przedsionku pochwy (może być utrudnieniem przy chodzeniu i siedzeniu), następuje zaczerwienie okolicy guza, pacjentka ma podwyższoną temperaturę, a ból nasila się podczas poruszania się.

W stanie przewlekłym guz ma postać bezbolesną, rzadko spotykane jest wystąpienie u pacjentki podwyższonej temperatury ciała.

3. Skąd bierze się zapalenie gruczołu Bartholina?

U przyczyn zapalenia gruczołu Bartholina leży najczęściej zakażenie bakteryjne. Konsekwencją infekcji jest obrzęk i zatkanie ujścia przewodów wyprowadzających- wytwarzana wydzielina zaczyna odkładać się w gruczole (powstaje tak zwana torbiel zastoinowa). W torbieli tworzy się ropień jeśli dojdzie do zakażenia zalegającej w niej zastoinowej wydzieliny.

W celu uniknięcia infekcji należy dbać o:

• używanie prezerwatyw – głównie gdy się ma kilku partnerów seksualnych
•  pamiętać o odpowiedniej higienie miejsc intymnych (na przykład stosując żele do higieny intymnej o odpowiednim pH)
• noszenie przewiewnej, bawełniananej bielizny
• przyjmowanie preparatów zawierających kultury bakterii Lactobacillus i Bifidobacterium (doustnie lub miejscowo dopochwowo) w czasie trwania i po zakończeniu antybitykoteraapii.

4. Zapalenie gruczołu Bartholina – jak wygląda diagnostyka?

Diagnozę lekarz może postawić w oparciu o objawy kliniczne i badanie ginekologiczne przeprowadzone za pomocą wziernika. Zdarza się, że zachodzi konieczność przeprowadzenia tak zwanego posiewu z wydzieliny gruczołu Bartholina.

5. Leczenie – jakie kroki należy podjąć?

Leczenie zachowawcze służy obserwacji lub/i równoczesnym włączeniu antybiotykoterapii. W przypadku występowania mało nasilonych objawów zapalenia (lekki ból, niewielki obrzęk, zaczerwienienie) może zostać zastosowana antybiotykoterapia oraz “domowe sposoby leczenia'”. Są to: nasiadówki, lub okłady z preparatów zawierających octanowinian glinu (np. Altacet, płyn Burowa), rumianek, nadmanganian potasu (KMnO4) lub mieszanek ziołowych (np. Vagosan).

Źródła zdjęć:
https://krokdozdrowia.com/wp-content/uploads/2017/05/schemat-budowy-kobiecych-narzadow-zewnetrznych.jpg
https://www.drneelimamantri.com/wp-content/uploads/2017/04/edited.jpg
http://www.petermlotzemd.com/wp-content/uploads/2018/06/Cure-Vaginal-Dryness-1-825×510.jpeg
https://s.doctoroz.com/styles/720×480/s3/sites/default/files/media/image_thumb/Gynecologist-09-28-12-720.jpg?itok=qu0G2H-j

HIPERPROLAKTYNEMIA

1. Co to jest hiperprolaktynemia?

Hiperprolaktynemia to podwyższony ponad stan normy poziom prolaktyny w surowicy krwi. Prolaktyna jest hormonem dostarczanym przez przysadkę mózgową. Od tego hormonu zależy przede wszystkim wzrost płodu, a także gruczołów sutkowych w czasie ciąży. Po porodzie uaktywnia laktację. Mamy mogą karmić swoje dzieci właśnie za sprawą wysokiej prolaktyny. Hormon ten odpowiada także za inne zadania takie jak: wpływ na układ odpornościowy, bierze też udział w reakcji stresowej organizmu.

Prawidłowe stężenie prolaktyny u kobiet to:< 23 µg/l w fazie folikularnej (czyli początkowej fazie cyklu miesiączkowego zaczynającej się w pierwszym dniu miesiączki) i < 40 µg/l w fazie lutealnej (czyli w okresie poprzedzającym wystąpienie miesiączki), u mężczyzn natomiast < 20 µg/l. O hiperprolaktynemii mówimy gdy wartości te są znacznie wyższe.

2. Hiperprolaktynemia objawy

Objawami, których nie należy lekceważyć są: drażliwość, złe samopoczucie, nawracające bóle głowy, zaburzenia miesiączkowania czy wręcz wtórny zanik miesiączki, stany depresyjne, kłopoty z cerą, otyłość, ból piersi, trądzik, nadmierne owłosienie, mlekotok, ginekomastia (u mężczyzn). Wraz z występowaniem tych objawów prolaktyna osiąga poziom nawet 50 µg/l.

3.Hiperprolaktynemia przyczyny

Przyczyny fizjologiczne hiperprolaktynemii to ciąża i okres karmienia piersią. Zaobserwowano wzrost prolaktyny także podczas drażnienia brodawek sutkowych oraz stymulacji szyjki macicy- czyli podczas stosunku płciowego- podczas snu, po zjedzeniu potrawy bogatej w białko, a także podczas wysiłku fizycznego.

Wskaźniki patologiczne wywołujące hiperprolaktynemię to te, których powinien szukać lekarz. Najczęstszym sprawcą choroby są leki działające na układ nerwowy, przeciwdepresyjne. Następnie należy wspomnieć o takich przyczynach jak niedoczynność tarczycy i kory nadnerczy.

Czynnikami podwyższającymi prolaktynę są także: stres, choroby obejmujące ścianę klatki piersiowej, jak na przykład półpasiec, następnie gruczolaki (guzki) przysadki mózgowej, a także inne guzy naciskające na przysadkę mózgową, niewydolność i nowotwór nerek, rak oskrzeli, marskość wątroby. Te ostatnie przyczyny spotykane są rzadko. Niektórzy naukowcy głoszą, że winowajcami choroby są głównie leki psychotropowe. W Polsce za chorobę odpowiedzialny jest szeroko rozumiany stres psychiczny i fizyczny. Jest on bowiem przyczyną wzrostu wydzielania w organiźmie β-endorfin, które zwiększają aktywność opioidową mózgu i podwzgórza , czego następstwem jest wzrost wydzielania prolaktyny.

4. Hiperprolaktynemia leczenie

Hiperprolaktynemia sama w sobie nie stanowi choroby, a jedynie jest objawem jakiejś choroby, którą należy leczyć. Kiedy mówimy o podniesionym poziomie prolaktyny nie mamy na myśli diagnozy, ale punkt wyjścia do dalszych badań.

Aby wybrać sposób leczenia hiperprolaktynemii należy poznać jej przyczynę. Warto poddać się kontroli kompetentnego lekarza, który dokona selekcji leków zażywanych przez pacjenta w sposób ciągły oraz wykluczy podejrzenie innych chorób takich jak niedoczynność tarczycy. Jeżeli pacjent przyjmuje leki na przykład przeciwdepresyjne, to lekarz wspólpracując z psychiatrą może zalecić ich odstawienie na 2-3 dni i wówczas dokonać pomiaru poziomu prolaktyny. Gdy okaże się, że farmaceutyki są przyczyną wzrostu poziomu tego hormonu, konieczna może okazać się zmiana leków.

Gdy istnieje przypuszczenie guza przysadki lekarz powinien zadbać o skierowanie pacjenta na MRI głowy. Z uwagi na dobrą reakcję na leczenie farmakologiczne i zmniejszanie się gruczolaków po zastosowaniu leków nie usuwa sie ich chirurgicznie. Są wdrażane leki z grupy agonistów receptorów dopaminergicznych- do ich funkcji należy zahamowanie wydzielania prolaktyny.

Lekarze stosują następujące farmaceutyki:

– cabergolina (Dostinex)- jest najdroższy ale nie powoduje skutków ubocznych. Można go zażywać tylko 2 razy w tygodniu a nawet rzadziej.

– quinagolid (Norprolac)

– bromokryptyna (Parlodel, Bromergon, Bromocorn) – jest lekiem niedrogim ale powoduje wiele skutków ubocznych.

źródła zdjęć:
https://cdn-images-1.medium.com/max/120/1*Fz4m6niguHG1UeTwbOjynQ.jpeg
http://nextews.com/images/59/9a/599a0c6d7df70ec9.jpg
https://plodnosc.pl/wp-content/uploads/2018/10/Fotolia_153393112_Subscription_Monthly_M-420×292.jpg

CHOROBY DZIĄSEŁ:

Zdiagnozować chorobę dziąseł może lekarz na podstawie takich objawów jak: zaczerwienienie dziąseł, krwawienie podczas szczotkowania, poruszanie się zębów. Może to świadczyć o chorobie dziąseł- paradontozie. Do zapalenia dziąseł natomiast przyczyniają się bakterie.

Paradontoza- jak i kiedy powstaje?

Pierwszym symptomem choroby jest krwawienie dziąseł. Najczęściej to stan zapalny ale może on być niebezpieczny, kiedy dojdzie do jego rozprzestrzeniania się na kość stanowiącą podporę zębów. W płytce nazębnej znajdują się bakterie, które powodują stan zapalny. Jeżeli wspomniana wyżej płytka nie jest usuwana podczas czyszczenia zębów i przestrzeni między nimi,to może skutkować nawarstwianiem się jej, a w efekcie bakterie stopniowo niszczą nie tylko dziąsła i zęby ale konsekwencją jest też destrukcyjne działanie na kość żuchwy i szczęki. Proces ten może prowadzić do rozchwiania zębów, a nawet do konieczności usunięcia zdrowych zębów. Są to skutki zaniedbania higieny jamy ustnej.

Istnieją także inne przyczyny zapalenia dziąseł (zazwyczaj wywołują je bakterie, rzadziej wirusy). Może być ono wynikiem powikłania białaczki, skutkiem alergii, następstwem dużych niedoborów witaminy C, palenia tytoniu, picia alkoholu, przyjmowania niektórych leków (cytostatyki, przeciwpadaczkowe) lub zmian hormonalnych podczas ciąży. U starszych ludzi może być wynikiem źle dobranej protezy.

Choroby dziąseł rozwijają się stopniowo.

Podczas szczotkowania i używania nici dentystycznej dziąsła mogą krwawić wówczas, gdy bakterie żyjące w płytce nazębnej wywołają zapalenie. W tym stadium rozwoju choroby jest możliwość, by ją cofnąć. Jeżeli jednak zaniecha się leczenia konsekwencją może być zapalenie ozębnej, czyli nieodwracalne uszkodzenie kości i włókien mocujących zęby. Resztki jedzenia trafiają do tzw. kieszonek, które zaczynają powstawać pod linią dziąseł. Obecne w kieszonkach bakterie znajdują podatny grunt do rozmnażania się. Jednak dzięki odpowiedniej higienie jamy ustnej oraz za pomocą specjalistycznego leczenia możemy zahamować dalszy rozwój choroby. Gdy w porę nie zatrzymamy choroby, proces może postępować doprowadzając do zniszczenia włókien i kości (stanowią one podporę dla zębów) oraz opuszczenia dziąseł, które odsłaniają korzenie zębów. Zęby zaczynają się ruszać-tak powstaje paradontoza.

Choroby dziąseł – leczenie paradontozy

Leczenie paradontozy odbywa się stopniowo. Pierwszy etap to usunięcie kamienia nazębnego (skaling) ze szkliwa zębów. Daje to lepsze samopoczucie, bo dziąsło może wrócić na swoje miejsce. Druga faza terapii tzw. korekcyjna wygląda następująco: usuwa się zrośnięte kieszonki. Dokonuje tego chirurg. Jeśli zęby się jeszcze nie chwieją, a kieszonki nie są głębokie, lekarz może zalecić tzw. kiretaż. Zabieg ten polega na wyskrobaniu kamienia osadzonego na korzeniu zęba, co powoduje oczyszczenie i spłycenie kieszeni. Aby zmniejszyć krwawienie, ujędrnić i obkurczyć tkanki, na dziąsła objęte stanem zapalnym aplikuje się leki (np. zawierające propolis, aloes, echinaceę). Pod śluzówkę dziąseł wprowadza się też leki przeciwzapalne i pobudzające tkanki do odnowy. Aby terapia była skuteczna pacjentowi należy podać od 3 do 20 zastrzyków. Stomatolodzy dysponują również preparatem (Emdogain), który w sposób biologiczny powoduje odtwarzanie zniszczonych przez paradontozę tkanek otaczających zęby. W wypadku wstrzyknięcia leku do kieszonek dziąsłowych- rekonstruuje tkanki przyzębia.

W leczeniu chorób przyzębia można również wdrożyć leczenie laserowe. Stosuje się dwa rodzaje lasera. Jeżeli chcemy zapobiec rozchwianiu zębów i przyśpieszyć regenerację kości lekarz może zalecić naświetlanie “miękkim” laserem. Tak samo leczy się zapalenie błony śluzowej dziąseł. Laser “twardy” ma działanie noża chirurgicznego ale nie pozostawia śladu. Dzięki działaniu wiązki światła chore tkanki odparowują, a kieszonki zostają oczyszczone z kamienia. Tworzący się pod wpływem lasera zdrowy nabłonek od razu przywiera do sterylnej powierzchni korzenia. Za pomocą lasera “twardego” lekarz może bezboleśnie usunąć zniszczony przez bakterie brzeg dziąseł. Aby wyleczyć zaawansowaną paradontozę zaleca się leczenie operacyjne (w pełnym znieczuleniu). Polega ono na wszczepianiu specjalnego preparatu, w te miejsca, gdzie została zniszczona kość. Preparat ten pobudza kość do odnowy. Czasami stosuje się też tzw. wszczepy naturalne, korzystając z banku kości. Okres trwania odbudowy kości to pół roku.

Groźne powikłania chorób dziąseł

Choroba dziąseł szkodzi całemu organizmowi. Do krwioobiegu mogą się przedostać chorobotwórcze bakterie. U pacjentów chorujących na serce zwiększa się prawdopodobieństwo bakteryjnego zapalenia wsierdzia (warstwy wyściełającej serce) lub zastawek serca. Winne temu są właśnie choroby dziąseł. Toksyny uwalniane z płytki nazębnej przez bakterie powodują, że układ immunologiczny zaczyna produkować cząstki chemiczne zwane cytokinami. Mogą one potęgować już ustanowiony stan zapalny i uszkadzać tkanki w całym ciele. Prawdziwe jest twierdzenie, że zepsute zęby zawsze zaostrzają przebieg zapalenia stawów. Naukowcy powszechnie głoszą, że u osób cierpiących na cukrzycę, choroba dziąseł wydłuża czas utrzymywania się wysokiego poziomu cukru po posiłkach. Ponadto zauważono, że pacjenci chorzy na cukrzycę, którzy zapadają na choroby przyzębia, nie tolerują dobrze leczenia przeciwcukrzycowego.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji stomatologia przyjmują następujący lekarze: lek.med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni proszę skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Zapalenie mięśnia sercowego (ZMS) to choroba, której wynikiem jest uszkodzenie serca na skutek procesu zapalnego. Nie występują charakterystyczne symptomy tego schorzenia, dlatego jest ono trudne do wykrycia. Niestety opóźniona interwencja może prowadzić nawet do śmierci pacjenta. W przebiegu zapalenia mięśnia sercowego- stan zapalny rozszerza się na komórki mięśnia sercowego, tkankę śródmiąższową i naczynia serca. Istnieje ryzyko, że skutkiem choroby może być kardiomiopatia zapalna, a co za tym idzie niewydolność mięśnia sercowego i krążenia czego konsekwencją jest śmierć.

Zapalenie mięśnia sercowego przyczyny:

Do przyczyn zapalenia mięśnia sercowego należą infekcje takie jak:

– infekcje grzybicze- zdarza się to głównie u osób z osłabionym układem odpornościowym

– bakterie, które mogą wywodzić się na przykład z nieleczonych zębów

– wywołane przez pierwotniaki ( choroba Chagasa, toksoplazmoza)

– pasożytnicze (np.tasiemiec bąblowcowy, glista ludzka)

Jednak najczęściej choroba jest spowodowana wirusem (statystycznie w 50% wypadków) szczególnie enterowirus Coxackie B (choroba wywołana tym wirusem wykazuje przebieg ciężki), w niektórych przypadkach wirus różyczki, ospy wietrznej czy półpaśca i HCV. Do przyczyn choroby należy także wirus grypy.

Nieinfekcyjne zapalenie mięśnia sercowego może pojawić się w przebiegu chorób autoimmunologicznych, takich jak: sarkoidoza, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, choroby tkanki łącznej. Najczęstszą przyczyną przewlekłej postaci zapalenia mięśnia sercowego są choroby wynikające z autoagresji.

Przyczyną choroby może być także przyjmowanie leków (z grupy penicylin, przeciwgruźlicze, diuretyki, przeciwzapalne oraz wiele innych), stosowanie narkotyków (najczęściej kokainy), metale ciężkie (np. ołów) i promieniowanie (np. po naświetlaniach śródpiersia)

Zapalenie mięśnia sercowego objawy:

– ból w klatce piersiowej umiejscowiony za mostkiem, rozprzestrzeniający się do szyi, lewego barku i pleców. Zazwyczaj jest intensywniejszy podczas kaszlu i leżenia na plecach. W dolegliwości pomaga siedzenie i pochylanie się do przodu.

– męczliwość, osłabienie

– kołatania serca

– tachykardia (przyśpieszenie akcji serca powyżej 100 uderzeń na minutę)

– obrzęki kostek i podudzi

– duszność- początkowo tylko po wystąpieniu wysiłku

Objawami towarzyszącymi są te wskazujące na stan zapalny. Są to: ból gardła, gorączka, bóle stawówi mięśni, ból głowy.

Zapalenie mięśnia sercowego rodzaje:

– ostre ZMS- odznacza się mniej wyraźnym początkiem, mniej nasilonymi objawami, które mijają po kilku tygodniach lub miesiącach. Skutkiem choroby może być kardiomiopatia rozstrzeniowa;

– piorunujące ZMS- o niespodziewanym początku, intensywnym narastaniu objawów niewydolności krążenia, aż do wstrząsu kardiogennego;

– podostre lub przewlekłe ZMS- trudno zdiagnozować początek choroby i jej przyczynę. Następstwem tego typu choroby jest zaawansowana niewydolność serca;

Zapalenie mięśnia sercowego diagnostyka:

Aby rozpoznać chorobę wykonuje się następujące badania:

– rezonans magnetyczny

– RTG klatki piersiowej- kształt serca może być powiększony

– badania krwi- przyspieszony opad krwinek, leukocytoza

– echokardiogram- uszkodzenie kurczliwości mięśnia sercowego i pogrubienie ścian wskutek obrzęku

– elektrokardiogram EKG- zauważalne są cechy uszkodzenia mięśnia sercowego, arytmie nadkomorowe i komorowe

– biopsja mięśnia sercowego- czyli pobranie wycinku mięśnia sercowego do badań laboratoryjnych. Zwykle rozpoznaje się martwicę komórek mięśniowych z naciekiem zapalnym. Na badania kieruje się jeśli przebieg choroby jest piorunujący.

Zapalenie mięśnia sercowego leczenie:

Leczenie przyczynowe (np. antybiotyki, leki przeciwpasożytnicze) jest możliwe jeśli choroba nie jest wywołana przez wirus. Najważniejsze jest jednak leczenie objawowe, które polega na zmianie trybu życia, powinien on być bardziej oszczędny (trzeba dużo odpoczywać, leżeć w łóżku), a także na profilaktyktyce powikłań zatorowo- zakrzepowych i leczeniu powikłań (niewydolności krążenia, zaburzeń rytmu). Konieczne jest leczenie choroby podstawowej, jeśli ZMS występuje w przebiegu wyżej wymienionych chorób. Jeśli terapia nie przynosi oczekiwanych rezultatów, a choroba rozwija się, to są to wskazania do przeszczepu serca.

Specjalizacją która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest kardiologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje kardiolog. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://docplayer.pl/15753324-Choroby-miesnia-sercowego-autor.html

Rak jajnika to choroba z dziedziny onkologii ginekologicznej. Schorzenie to może mieć postać guza, wywodzi się z żeńskiej gonady, czyli jajnika. Jajnik składa się z wielu typów komórek, które mają różne funkcje. Nowotwór złośliwy może wywodzić się z każdej z linii komórkowych. Rak gruczołowy należy do najczęściej występujących postaci złośliwego nowotworu.

Rak jajnika przyczyny:

Przyczyny raka jajnika mają nieznane pochodzenie. Nowotwór ten występuje przeważnie u kobiet w każdym wieku, najrzadziej jednak jest spotykany, kiedy kobieta ma powyżej 75 lat. Statystycznie rak jajnika najczęściej występuje u kobiet pomiędzy 40 a 70 rokiem życia. Na największe ryzyko zachorowania są jednak narażone kobiety, które są w wieku 50- 60 lat. Duże prawdopodobieństwo transformacji nowotworowej nabłonka jajnika występuje u kobiet z prawidłowym oraz nieprzerywanym jajeczkowaniem. Zauważono również, że zachorowalność na raka jajnika jest częściej spotykana u kobiet, które jeszcze nie rodziły oraz u tych, które rzadko zachodziły w ciążę.

Udowodniono, że zagrożenie rakiem jajnika zmniejsza się wraz z liczbą porodów, po każdej kolejnej ciąży ryzyko choroby spada o 10-15%. Przypuszcza się, że zabezpieczający wpływ braku owulacji może mieć związek ze zmniejszeniem się liczby torbieli inkluzyjnych. Powszechne przyjęto, że zarówno wczesne wystąpienie miesiączki, jak i późne wejście w okres przekwitania zwiększa ryzyko zachorowalności na raka jajnika.

W wyniku nieokreślonych zaburzeń, niektóre niepłodne, nieowulujące kobiety, mimo założenia ochronnego działania braku owulacji są bardziej narażone na zachorowanie na raka jajnika. Niektórzy autorzy twierdzą również, że niektóre operacje takie jak wycięcie macicy lub też jednostronne wycięcie przydatków, mają wpływ na czynnik ryzyka wystąpienia tego nowotworu. Tego typu choroba może rozwinąć się z komórek nabłonka otrzewnej, pierwotnych komórek z jajnika, jajowodu i otrzewnej, a także z “odprysków” endometriozy jajników po ich usunięciu, dlatego też usunięcie jajników nie daje 100% zmniejszenia ryzyka zachorowania na nowotwór jajników.

Zażywanie doustnie antykoncepcji chroni przed wystąpieniem raka jajnika. Zauważono, że dobroczynny wpływ antykoncepcji rozpoczyna się już po pół roku jej stosowania i zwiększa się wraz z dłuższym okresem jej zażywania. Za zachorowanie na nowotwór jajnika odpowiada określona grupa krwi. Dowiedziono, że kobiety z grupą krwi A znacznie częściej chorują na nowotwory złośliwe jajnika, niż kobiety o grupie krwi 0. Warto również zwrucić uwagę na właściwy sposób odżywiania się w profilaktyce zachorowań na raka jajnika. Codzienna dieta nie powinna zawierać dużej ilości mleka, masła, jaj, tłuszczów roślinnych i zwierzęcych, wskazane jest natomiast by była bogata w warzywa, ryby, oraz ciemne pieczywo, gdyż zmniejsza się wówczas ryzyko zachorowania.

Rak jajnika objawy:

Rak jajnika nie daje zazwyczaj charakterystycznych objawów. Symptomy rozwijają się zazwyczaj w sposób ukryty, a pierwsze dolegliwości pojawiają się, gdy guz jajnika osiągnie znaczne zaawansowanie. Do mogących wystąpić objawów należą:

• dolegliwości uciskowe

• zaparcia

• wzdęcia

• uczucie pełności w brzuchu

• bóle w podbrzuszu

• ból miednicy i brzucha

• zwiększenia obwodu brzucha

• zmiana częstotliwości oddawania moczu

• może wystąpić nieprawidłowe krwawienie z dróg rodnych

Rak jajnika leczenie:

Guzy o charakterze czynnościowym nie podlegają leczeniu operacyjnemu. Jednak kiedy nastąpi skręt guza, pęknięcie, krwawienie, uwięźnięcie zabieg chirurgiczny może okazać się konieczny. Guzy nowotworowe wycina się operacyjnie. Polega ona na usunięciu zmiany, przy czym pozostawia się zdrową część jajnika, czyni się tak w przypadku nowotwora łagodnego. Można również usunąć przydatki,na których znajdują się guzy. W przypadku łagodnego nowotworu wskazane jest leczenie metodą laparoskopii. Gdy nowotwór jest złośliwy należy całkowicie usunąć narząd rodny razem z:

• wyrostkiem robaczkowym

• ogniskami przerzutowymi

• węzłami chłonnymi

Tego rodzaju zabieg nazywany jest cytoredukcją chirurgiczną. Tylko w szczególnych przypadkach wykonuje się operację bez usunięcia narządów rodnych. Wkomponowane w leczenie jest też stosowanie chemioterapii (zazwyczaj dożylnej) i/lub radioterapii. Podczas chemioterapii nowotworu jajnika stosuje się takie leki jak taksany oraz platyny.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji ginekologii przyjmuje lek. med. Karolina Jakubiec-Wiśniewska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Odmiedniczkowe zapalenie nerek to choroba w, wyniku której powstaje stan zapalny. Za sprawą stanu zapalnego dochodzi do uszkodzenia tkanki śródmiąższowej nerek i komórek kanalików nerkowych. Konsekwencją nieleczonej choroby jest uszkodzenie nerek, a następnie ich całkowita niewydolność.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek przyczyny i czynniki ryzyka:

Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek może być skutkiem zakażenia:

– bakteryjnego– w większości przypadków ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek jest wynikiem zakażenia przez bakterie, które pochodzą z dolnych dróg moczowych i dostają się do nerek drogą wstępującą przez moczowody. Najczęściej występującymi są bakterie E. Coli, rzadziej gronkowce. Oprócz tego za zakażenie dróg moczowych mogą odpowiadać takie bakterie jak: mikoplazmy i dwoinka rzeżączki.

– wirusowego– zakażenie najczęściej powodują wirusy z grupy Herpes, między innymi wirus opryszczki. Można nim się zarazić na drodze stosunków seksualnych.

– grzybiczego– najczęściej są na nie narażone osoby z obniżoną odpornością, które przyjmują antybiotyki lub leki immunosupresyjne, a także u chorych, u których zdarzyło się długotrwałe cewnikowanie.

Do ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek może dojść też na skutek przedostania się drobnoustrojów chorobotwórczych do nerek poprzez krew.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest skutkiem nieleczonego lub źle leczonego zakażenia cewki moczowej lub pęcherza moczowego (bakterie, które zalegają w drogach moczowych przedostają się przez moczowód do nerki, w wyniku czego, następuje stan zapalny.)

Czynniki ryzyka zachorowania na tą chorobę to:

– cukrzyca

– refluks pęcherzowo-moczowy (cofanie się moczu z pęcherza do nerek)

– intensywne życie seksualne

– ciąża

– wady rozwojowe i zaburzenia odpływu z układu moczowo- płciowego (np. z powodu kamieni nerkowych, zmian nowotworowych, np. guz pęcherza lub macicy, przerostu prostaty, hiperplazji- rozrostu tkanek)

– cewnik w pęcherzu moczowym

– zaburzenia neurologiczne przebiegające z zaburzeniami opróżniania pęcherza moczowego (np. po udarze lub z przepukliną kręgosłupa)

Odmiedniczkowe zapalenie nerek – objawy:

Charakterystycznym objawem w ostrym przebiegu choroby jest nagły ostry ból w okolicy lędźwiowej (jedno lub dwustronny), który może rozchodzić się do pachwiny. Ponadto pojawiają się inne objawy typowe dla zapalenia dolnych dróg moczowych:

– nadciśnienie tętnicze

– dolegliwości ze strony układu pokarmowego: bóle brzucha, nudności i wymioty

– ogólne osłabienie

– tzw. objawy dyzuryczne: ból podczas oddawania moczu, częstomocz, częste parcie na mocz z towarzyszącym pieczeniem, krwiomocz.

Typowym objawem, po którym możemy rozpoznać odmiedniczkowe zapalenie nerek jest dodatni objaw Goldflama. Po uderzeniu przez lekarza w okolicę lędźwiową pleców, pacjent odczuwa dokuczliwy ból. Chory może też odczuwać dyskomfort przy uciśnięciu okolicy nadłonowej, dzieje się tak jeżeli zapalenie jest wynikiem niewyleczonego zapalenia pęcherza.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek diagnoza:

Na początku poddaje się badaniu mocz. Często może pojawiać się białkomocz i mniej lub bardziej nasilony krwiomocz. W moczu umiarkowany jest wzrost liczby krwinek białych i bakterii. W badaniach krwi charakterystyczne dla stanu zapalnego jest podniesione CRP i OB. Obecna jest także leukocytoza i wzrost poziomu mocznika, który jest typowy dla zaburzeń pracy nerek. Na uszkodzenie nerek może też wskazywać równoczesny wzrost poziomu kreatyniny. Chorego poddaje się także badaniu ultradźwiękowemu, które obrazuje nerki (w toku choroby są one obkurczone, ich powierzchnia jest nieregularna z powodu wielu zbliznowaceń tkanki śródmiąższowej).

W nielicznych przypadkach konieczna jest biopsja nerki, decyduje o niej lekarz.

5. Odmiedniczkowe zapalenie nerek leczenie:

Zwykle chory zażywa antybiotyki, trwa to przez około 2 tygodnie. Najpierw podaje się antybiotyki najczęściej stosowane przy zakażeniu dróg moczowych. Należy je dobierać w oparciu o badania moczu (antybiotyki powinno się dobierać do rodzaju obecnej w moczu bakterii, jej wrażliwości na lek). Oprócz tego wskazane są leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. W czasie choroby należy także ograniczyć aktywność fizyczną i pić minimum 2 l wody dziennie.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji nefrologii przyjmuje lek. med. Michał Śmigielski. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://alfa-lek.pl/pl/poradnik/83_choroby_uklady_moczowego/735_odmiedniczkowe_zapalenie_nerek

Zgryz krzyżowy należy do wad ortodontycznych, objawia się zachodzeniem zębów dolnych na zęby górne. U przyczyn zgryzu krzyżowego leżą czynniki genetyczne i wrodzone wady zgryzu. Objawami zgryzu krzyżowego są: asymetria warg, zaburzenia w funkcjonowaniu żuchwy, zapadnięcie wargi dolnej. U dzieci zaburzenie to leczy się aparatem ortodontycznym stałym lub typu Hass czy Hyrax. U dorosłych wykonuje się operację szczęki.

 Zgryz krzyżowy przyczyny:

Można rozróżnić dwie odmiany wady- zgryz krzyżowy przedni i zgryz krzyżowy boczny. Jest to uzależnione od tego, które zęby zostały przesunięte.

Przyczyn zgryzu krzyżowego można się dopatrywać w dwóch czynnikach:

– wady uwarunkowane genetycznie- są rzadkie i niezależne od nas polegają na nieprawidłowym rozwoju szczęki lub żuchwy. Przyczyną zgryzu krzyżowego mogą być także nieprawidłowości w przebiegu ciąży- są to wady wrodzone. W trakcie przebiegu ciąży ważny jest skutek przebytych chorób wirusowych lub też unikanie używek takich jak alkohol i papierosy.

– drugim ważnym czynnikiem jest rozwój dziecka w pierwszych latach życia. Wskazane jest by unikać złych nawyków takich jak: zbyt częste trzymanie języka między zębami, nadmierne ssanie palca lub smoczka, oddychanie przez usta oraz miękka papkowata dieta.

Innym powodem tej wady zgryzu może być: nadużywanie leków, zła dieta matki, nadmierny stres. Istotnym aspektem jest przebieg porodu, do powstania zgryzu krzyżowego może się przyczynić np. poród kleszczowy(coraz rzadziej spotykany). Warto też dbać o zęby mleczne od początku ich wyrznięcia. Wczesna utrata zębów spowodowana próchnicą może być przyczyną przesunięcia przyszłych zębów stałych. Wszystkie wyżej wymienione aspekty mogą się przyczyniać do powstania zgryzu krzyżowego u dzieci.

Zgryz krzyżowy objawy:

Do objawów zgryzu krzyżowego należą:

-asymetria warg- warga dolna ulega przesunięciu w kierunku występującej wady zgryzu

-przesunięcie linii pośrodkowej zębów- prawidłowo przerwa między górnymi jedynkami powinna być w tej samej linii co przerwa między dolnymi jedynkami. Zęby sieczne zostają przesunięte w zgryzie krzyżowym.

-zapadnięcie wargi górnej-w przypadku gdy możemy zaobserwować zgryz krzyżowy całkowity, występuje przykrycie zębów szczęki przez wszystkie zęby żuchwy, występuje dominacja dolnej części twarzy nad górną i warga dolna jest wysunięta.

-zaburzenie toru ruchu żuchwy- gdy zgryz jest krzywy dochodzi do zbaczania żuchwy w stronę wady podczas gdy przy prawidłowym zgryzie gdy otwieramy usta szczęka porusza się w linii prostej.

Zgryz krzyżowy u dzieci – leczenie

U dzieci w wieku poniżej 10 lat zakłada się wyjmowany aparat na zęby, który pomaga w prawidłowym wzroście. Kiedy zakłada się go na noc poprawia rozwój kości szczęk. U dzieci powyżej 10 roku życia używa się aparatów stałych. Gdy szczęka jest zbyt mała stosuje się aparaty rodzaju Hass czy Hyrax. Używa się ich dla poszerzenia szczęki (rozsuwają szczęki na boki). Możliwe jest całkowite wyeliminowanie wady ponieważ rozwój kostny nie został jeszcze ukończony.

Zgryz krzyżowy u dorosłych – leczenie

Leczenie zgryzu krzyżowego u dorosłych jest niezmiernie trudne ponieważ kości zakończyły już swój wzrost. Dlatego też pojawiają się problemy z rozszerzeniem szczęki. Jedyną możliwością leczenia jest operacja szczękowa. W zabiegu tym odłamuje się kość szczęki od reszty czaszki. Ortodonta ustala położenie, w którym zamocowuje się kości szczęki na płytach tytanowych i śrubach kostnych. Poprawia to relację szczęki do żuchwy i zachowuje symetrię obu kości.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ortodoncja. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Katarzyna Kosobucka oraz lek.med. Teresa Grabowska. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Największym nerwem naszego ciała jest nerw kulszowy. Nerw ten ma swój początek w połączeniu kilku korzeni wychodzących z kręgosłupa, następnie ciągnie się od uda przez podudzie aż do stopy. Rozgałęzia się od wszystkich nerwów tworząc splot krzyżowy, czyli nerwów rdzeniowych wychodzących przez otwory międzykręgowe z kręgosłupa. Ból na tym obszarze to rwa kulszowa. Zwana jest potocznie zapaleniem korzonków.

Rwa kulszowa przyczyny:

Ucisk na nerw kulszowy to atak rwy kulszowej. W większości przypadków jednak przyczyną dolegliwości jest uszkodzenie korzenia nerwowego na poziomie L5-S1. Problem ten może być skutkiem:

-ucisku na korzeń nerwowy

-obecności osteofitów, czyli specyficznych narośli na kościach, które uciskają nerw

-dyskopatii, czyli wypadnięcia dysku

-zwyrodnienia kręgosłupa i krążków międzykręgowych (tzw. wypadnięcie krążka międzykręgowego)

W rzadszych przypadkach rwa występuje na skutek stanu zapalnego, choroby zakaźnej, cukrzycy czy nowotworu.

Za sprawą tych nieprawidłowości krążki tracą swą elastyczność i przyczepność. Następstwem tego może być ich przesunięcie lub wypadnięcie. W wypadku, gdy krążek zmieni swe położenie, naprężenie na powierzchni stawowej (tj. na górnych i dolnych wyrostkach stawowych trzonów kręgów) jest zbyt duże, a to skutkuje ich zwyrodnieniem, przerostem, występuje trudny do wytrzymania ból.

Rwa kulszowa objawy:

Rwa kulszowa charakteryzuje się jednostronnym, ostrym bólem kończyny dolnej i kręgosłupa w cześci lędźwiowej. U pacjentów ból promieniuje do pośladka, tylno-bocznej powierzchni uda, a nawet stopy. Jest to spowodowane uciskiem na nerw. Niektórzy pacjenci podczas ataku rwy kulszowej mogą skarżyć się na: mrowienie, zaburzenia czucia, drętwienie lub wrażenie wbijania szpilek (tzw. parastezja), świąd. Zwiększona intensywność objawów występuje podczas kichania, przy kaszlu oraz przy próbie wzięcia bardzo głębokiego oddechu. Po odpoczynku ból ustaje.

Jeśli doszło do bardzo głębokiego uszkodzenia chorobie mogą towarzyszyć objawy neurologiczne. Ich stopień i zakres uzależnione są od tego, na którym poziomie pojawił się ucisk. Jeśli wystąpił w odcinku:

-L4-osłabia mięsień czworogłowy, sprawia, że powoli zaczyna on zanikać. Uszkodzenie na tym poziomie skutkuje tym, że chory traci czucie w łydce, ma też osłabiony odruch kolanowy (po uderzeniu przez lekarza młoteczkiem w kolano podudzie delikatnie drga i unosi się).

-L5- następuje zanik mięśni zginaczy grzbietowych, które powoli słabną, oprócz tego ucisk na tym odcinku powoduje u chorego utratę czucia po stronie bocznej łydki i na grzbiecie stopy. Stopniowo słabną i zanikają także mięśnie palców.

S1- prowadzi do tego, że chory traci czucie w podeszwie stopy. Mięśnie łydki oraz ( rzadziej) zginaczy podeszwowych kostki ulegają osłabieniu.

Rwa kulszowa diagnoza i leczenie:

Po wywiadzie lekarza i przedstawieniu przez pacjenta objawów, które występują zazwyczaj udaje się trafnie zidentyfikować i zdiagnozować rwę kulszową. Kiedy zostaje zastosowane leczenie zachowawcze (najczęściej używane) choroba powinna ustąpić maksymalnie po 6 tygodniach.

Aby leczenie było skuteczniejsze pacjent powinien zakupić materac ortopedyczny albo pod obecny podłożyć twardą deskę. Warto też wzmacniać mięśnie ćwiczeniami po ustąpieniu bólu. Ćwiczenia będą świetną rehabilitacją, dzięki nim można uniknąć nawrotu choroby. Można je jednak wykonywać tylko wtedy, gdy nie są bolesne, w przeciwnym razie ćwiczenia należy przerwać. Profilaktycznie wskazane jest aby stosować je także po ustąpieniu rwy kulszowej.

W razie nawrotu bólu zaleca się, by chory przyjął taką pozycję, która zmniejszy ból, powodując zminimalizowanie nacisku na nerw korzeniowy. Przy nagłych atakach rwy kulszowej można stosować okłady z lodu, lub też zażywać środki przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Kiedy dolegliwość utrzymuje się dłużej niż przez cztery tygodnie konieczna może być fizykoterapia. Jeżeli jednak terapia nie przynosi oczekiwanych efektów, a choroba utrzymuje się dłużej niż sześć tygodni rozważa się wykonanie operacji. W tym wypadku stosuje się badanie rezonansu magnetycznego, które ma wykazać czy zabieg operacyjny będzie konieczny.

Wyróżniamy dwa rodzaje zabiegu – zabieg inwazyjny i mniej inwazyjny. W przypadku tego pierwszego przy pomocy haków odsuwa się korzenie nerwowe i worek opony twardej, następnie wszelkie zmiany i narośla zostają usunięte. Narośla te uciskają na nerw powodując ból i uwidaczniając przemieszczone jądro miażdżyste krążka, które usuwa się za pomocą szczypców. Metodą mniej inwazyjną jest mikrodiscektomia. Wykorzystuje ona mikroskop. Zabieg wykonuje się, robiąc niewielkie nacięcie, przez które usuwa się przyczynę choroby. Ta metoda skraca czas rekonwalescencji ponieważ do wykonania zabiegu potrzebne jest tylko małe nacięcie. Chory może szybciej wrócić do domu i uzyskać sprawność sprzed choroby.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego przyjmuje wykwalifikowany masażysta oraz fizjoterapeuta. W celu zarejestrowania się (również do innych specjalistów) mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

W celu zapoznania się z ofertą masażu zapraszamy do zakładki https://bjmedical.pl/masaz/

Źródła zdjęć:

Zęby mleczne stanowią pierwsze pokolenie zębów człowieka. Pierwsze zęby mleczne pojawiają się w okresie od szóstego miesiąca życia (pod koniec) kolejne- do trzydziestego miesiąca życia. Pierwsze kompletne uzębienie to dwadzieścia mleczaków. Są rozmieszczone tak , że dziesięć z nich znajduje się w szczęce a kolejne dziesięć w żuchwie.

W uzębieniu mlecznym nie występują zęby przedtrzonowe. Jeśli chodzi o kształt oraz wykonywaną czynność możemy rozróżnić: siekacze (jest ich 8), kły (w liczbie 4) i trzonowce (w sumie 8). Zazwyczaj dziecko traci zęby mleczne w okresie między szóstym, a trzynastym rokiem życia (w pewnym momencie w jamie ustnej znajdują się zęby mleczne i stałe).

Różnice między zębami mlecznymi a stałymi:

Zęby mleczne choć przypominają kształtem zęby stałe, to jednak się od nich różnią. Mleczaki mają korzenie mniejsze i cieńsze a także bardziej proste. Różnią się cieńszą warstwą szkliwa i zębiny, oprócz tego, posiadają słabiej zmineralizowane szkliwo. Jeśli chodzi o kolor to zęby mleczne posiadają odcień mleczno-biały, a zęby stałe w porównaniu do nich są kremowe.

Zęby mleczne charakteryzują się ruchomością fizjologiczną- są rozchwiane przed wypadnięciem. Niszczenie przegrody kostnej i korzeni zębów mlecznych, powodujące ich wypadanie, rozpoczyna się przed okresem wymiany zębów. Wymiana zębów mlecznych na stałe kończy się, gdy dziecko ma trzynaście lat.

O mleczaki trzeba dbać ponieważ ma to wpływ na późniejszy wygląd zębów stałych. Próchnicę należy leczyć w każdym wieku ponieważ stanowi ona poważny problem.

Wypadanie mleczaków:

Pod każdym zębem mlecznym znajdują się zawiązki zębów stałych. Od spodu zaczynają one naciskać na mleczaki (około 4 roku życia), co wywołuje resorpcję korzeni pierwszych ząbków. Kiedy dziecko jest w wieku 5-6 lat jedynki i dwójki mleczne zaczynają się ruszać i wypadać. Wówczas następuje powiększenie szczęki aby zrobić miejsce dla stałych szóstek. Następnie wymiana zębów jest przerwana aż do 9-10 roku życia, kiedy następuje wymiana pozostałych mleczaków. Proces ten może trwać nawet do 12 roku życia.

Kiedy wyrzynają się zęby mleczne?

Proces ząbkowania jest bolesny. Głównym symptomem świadczącym o wyrzynaniu się pierwszych zębów jest obfite ślinienie się. Występuje rozpulchnienie i zaczerwienienie dziąseł. Dziąsła swędzą, dlatego dziecko wkłada tak często rączki lub zabawki do buzi. U maluszka może pojawić się temperatura, dziecko może być płaczliwe i rozdrażnione. Ząbkującemu dziecku można pomóc smarując swędzące dziąsła specjalnym żelem na ząbkowanie. Ulżyć dziecku można też masując dziąsła za pomocą silikonowych nakładek na palec, przemywając dziąsła naparem z rumianku lub dając mu do gryzienia schłodzone w lodówce gryzaczki.

5. W jakiej kolejności wyrzynają się zęby mleczne?

–dolne jedynki (siekacze środkowe) – wyrzynają się między 6. a 11. miesiącem życia dziecka

-górne jedynki (siekacze środkowe) – wyrastają pomiędzy 6. a 12. miesiącem

-górne dwójki (siekacze boczne) – pojawiają się między 6. a 16. miesiącem życia

-dolne dwójki (siekacze boczne)- wyrastają między 7. a 18. miesiącem

-czwórki (zęby trzonowe pierwsze) – pojawiają się między 10. a 19. miesiącem życia

-trójki (kły) – wyrastają między 15 a 24 miesiącem

-piątki (zęby trzonowe drugie) -wyrzynają się między 21. a 31. miesiącem życia

Kolejność wyżynania się jest ustalona, ale czasami można zaobserwować u dziecka najpierw wyrastające jedynki, potem trójki, a dopiero potem dwójki. Nie jest to problemem, ponieważ czas wyżynania się zębów jest uwarunkowany genetycznie. Proces wyrzynania się zębów mlecznych jest zakończony, gdy dziecko ma razem 20 ząbków- 10 na górze i 10 na dole.

6. Zęby mleczne, kiedy trzeba je leczyć?

W profilaktyce leczenia zębów mlecznych powinno się zapobiegać próchnicy. Warto zadbać o odpowiednią dietę, nie dopuścić by dziecko jadło zbyt dużo słodyczy i pilnować by dbało o higienę jamy ustnej. Ważne żeby dziecko było pod stałą kontrolą lekarza. Gdy u dziecka pojawi się próchnica należy ją leczyć ponieważ jej konsekwencją może być choroba zębów stałych. Zębów mlecznych z próchnicą nie należy także usuwać bo może to grozić wadą zgryzu.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji stomatologia przyjmują następujący lekarze: lek.med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni proszę skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć: