Kategoria: Blog

Wypełnienie światłoutwardzalne inaczej nazywane jest plombą. Jest to ostatnia faza leczenia zęba. Wypełnienie światłoutwardzalne ma się komponować z naturalnym kolorem zębów pacjenta. Materiały elastyczne lub wytrzymałe dobiera się do leczonych zębów. Na zęby trzonowe i przedtrzonowe stosuje się materiał bardzo wytrzymały natomiast na zęby przednie używa się materiału elastycznego, w zależności od funkcji poszczególnych zębów.

Wypełnienie światłoutwardzalne – jak wygląda leczenie?

Pierwszym krokiem do założenia wypełnienia światłoutwardzalnego jest określenie ubytku w zębie. Jeśli ubytek w zębie jest duży stosuje się na życzenie pacjenta znieczulenie miejscowe. Potem następuje usunięcie próchnicy za pomocą sposobu, jakim jest borowanie. Następnym etapem w leczeniu zęba jest założenie na dno zęba głębokiego ubytku materiału. Oddziela to miazgę od później założonego wypełnienia światłoutwardzalnego. Ważne jest aby pamiętać o tym kroku ponieważ bez podkładu miazga zęba była by położona zbyt blisko wypełnienia światłoutwardzalnego, co wywoływałoby podrażnienia. Jeśli ubytek w zębie jest mały punkt ten można pominąć.

Wypełnienie światłoutwardzalne – zakładanie plomby

Etap zakładania plomby jest odmienny w zależności od tego, z jakiego materiału wykonane jest wypełnienie ubytku. W wypadku wypełnienia światłoutwardzalnego, zabieg zakładania plomby zaczyna się od nałożenia na wyleczony ząb specjalnego niebieskiego żelu, który lekarz wyciska ze strzykawki. Żel ten stanowi bazę ochronną na powierzchni zęba do kontaktu z założonym wypełnieniem światłoutwardzalnym. Po krótkim okresie czasu żel spłukuje się, a ubytek w zębie należy osuszyć i posmarować specjalnym płynem, który jest utwardzony przez lekarza przy pomocy specjalnej lampy. Rolą tego płynu jest zespolenie tkanki zęba z wypełnieniem światłoutwardzalnym. Ostatnią fazą procesu jest założenie właściwej plomby. Najczęściej zabieg wykonuje się warstwowo. Każdą warstwę naświetla się osobno w celu utwardzenia. Po założeniu wypełnienia światłoutwardzalnego należy dostosować je do zgryzu. Zadaniem stomatologa jest sprawdzenie, czy wypełnienie światłoutwardzalne nie jest zbyt wysokie i czy nie przeszkadza pacjentowi. Przy zastosowaniu odpowiedniej kalki kontroluje i nadaje plombie odpowiedni kształt.

Wypełnienie światłoutwardzalne – zalety

Wypełnienie światłoutwardzalne cechuje wysoki poziom estetyki jeśli chodzi o kolorystykę. Obecnie dentystyka dysponuje szeroką gamą odcienia wypełnienia, tak, że pacjent może dobrać barwę identyczną ze swoim kolorem zębów. Zaletą tego wypełnienia jest to, że pozostaje ono niewidoczne. Kolejną korzyścią zauważalną dla pacjenta jest wytrzymałość i odporność na zgniatanie wypełnienia. Do zalet wypełnienia należy także to, że wykazują ono duży stopień adhezji do szkliwa zębowego, co sprawia, że ich nakładanie go nie wymaga dużej ingerencji w zdrowe tkanki zębów ani dodatkowego stosowania spoiw.

W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach specjalizacji stomatologia przyjmują następujący lekarze: lek.med. Bożena Kuśpiel-Mitka, Tomasz Martel oraz Krzysztof Raczyński. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni proszę skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Stwardnienie rozsiane to choroba, która dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. W klasyfikacji choroba zalicza się do grupy dolegliwości zapalano-demielinizacyjnych. Statystycznie na stwardnienie rozsiane najczęściej chorują osoby, które są w wieku 20-30 lat. Najrzadziej choroba ta występuje u osób, które nie skończyły jeszcze 18 roku życia oraz po 50 roku życia. Stwardnienie rozsiane dwukrotnie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Choroba ta często jest przyczyną inwalidztwa.

Stwardnienie rozsiane-przyczyny:

Przyczyny stwardnienia rozsianego są nie do końca poznane. Dużą rolę w jego powstawaniu mają ogniska demielinizacyjne, które zlokalizowane są w okolicach mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane rozprzestrzenia się na mielinę, która odgrywa ważną rolę w budowie osłonek włókien nerwowych. Za sprawą stwardnienia rozsianego wyżej wymienione osłonki są niszczone, a pozbawione ochrony włókna nie mogą dobrze przewodzić sygnałów z ośrodkowego układu nerwowego. Skutkiem takiej sytuacji jest stan, w którym powstają objawy choroby i pojawiają się problemy neurologiczne. Zbadano, że wpływ na rozwój choroby ma czynnik genetyczny, środowiskowy oraz autoimmunologiczny.

–czynnik genetyczny- udowodniono, że przebieg stwardnienia rozsianego jest dwudziestokrotnie bardziej prawdopodobny u osób I stopnia pokrewieństwa z pacjentem niż u osób niespokrewnionych.

–czynnik środowiskowy- czynniki, które mogą przyczynić się do stwardnienia rozsianego to: zanieczyszczenie środowiska, dieta, tytoń, hormony, niedobór witaminy D, miejsce zamieszkania i urodzenia, gdyż im dalej od równika tym większe prawdopodobieństwo choroby.

-czynnik autoimmunologiczny- w trakcie rozwoju autoimmunologicznego organizm pacjenta produkuje białka autoprzeciwciała, co powoduje zniszczenie mieliny(własne włókna nerwowe), a to z kolei skutkuje tym, że organizm pacjenta sam siebie atakuje.

Stwardnienie rozsiane – jakie są najczęstsze objawy?

Objawy stwardnienia rozsianego mogą ujawnić się na kilka lat przed diagnozą. Do takich symptomów należy zmęczenie nie uzależnione od wysiłku fizycznego. Ponadto do objawów stwardnienia rozsianego można zaliczyć pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego-mogą go poprzedzać częste zaburzenia widzenia. W pierwszym etapie choroby do najczęstszych objawów należą:

– zaburzenia czucia

– niedowład kończyn

– zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie)

-zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

Objawy choroby są różnorodne i nie zawsze ujawniają się z tym samym nasileniem u każdego pacjenta. Najczęściej są spotykane jako grupa symptomów chorobowych- u niektórych będzie to niedowład, u innych niewielka niedoczulica. W kolejnych etapach choroby można się spodziewać takich dolegliwości jak: niestabilność emocjonalna, zaburzenia zwieraczy, zawroty głowy, częste upadki, napięcie mięśniowe.

Ze względu na objawy i przebieg choroby stwardnienie rozsiane dzielimy na cztery postacie.

– stwardnienie rozsiane remitująco- powracające- przebiega w charakterze rzutów i remisji. Objawia się najczęściej u osób, które nie ukończyły 40 roku życia.

– stwardnienie rozsiane wtórnie postępujące– ta odmiana choroby spotykana jest najczęściej u osób w wieku 40 lat a także u tych, u których choroba od 10-15 lat występuje w postaci remitująco-nawracającej. Niestety ta odmiana choroby nie daje szansy na wyleczenie a stan chorego powoli się pogarsza.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące- pojawia się najczęściej u mężczyzn po 40 roku życia. Stanowią oni grupę 10-15% chorych na stwardnienie rozsiane. Objawy neurologiczne występują z silnym natężeniem od początku choroby. Ujawniają się problemy z koordynacją, poruszaniem się, osłabieniem nóg.

–stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące z zaostrzeniami- najrzadziej występująca postać choroby. Objawia się u zaledwie 5% pacjentów. W tym wypadku nie ujawniają się żadne okresy poprawy. Niepełnosprawność jest coraz bardziej zaawansowana, pojawiają się rzuty.

Stwardnienie rozsiane- leczenie:

Celem leczenia jest zapobieganie i usuwanie objawów choroby. Podaje się leki steroidowe (w czasie rzutów), które zmniejszają nasilenie reakcji zapalnej w ognisku demielinizacji i przyspieszają ustępowanie objawów. Jeżeli choroba postępuje gwałtownie stosuje się leki immunosupresyjne. Farmakologiczne leczenie objawowe i rehabilitacja pomagają w razie wzmożonego napięcia mięśni i zaburzeń zwieraczy. Należy także prowadzić zdrowy tryb życia, pamiętać o odpowiedniej wadze masy ciała, unikać stanów zapalnych, co może uchronić przed kolejnym rzutem choroby.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest neurologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Agnieszka Bik – neurolog.  W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

Nawiązując do wcześniejszego artykułu na temat wad zgryzu -> https://bjmedical.pl/wady-zgryzu-problem-estetyczny/

We wcześniejszym artykule zajęliśmy się już tematem tyłozgryzu. W celu zapoznania się z tą wadą zapraszamy do -> https://bjmedical.pl/tylozgryz/

pragniemy szerzej zająć się tym zagadnieniem. Dzisiejszy temat dotyczy wady zwanej “zgryz otwarty”. W kolejnych artykułach poruszymy tematykę innych rodzajów wad zgryzu.

Zapraszamy do lektury.

Zgryz otwarty to wada złożona, która objawia się niedostatecznym zachodzeniem na siebie zębów siecznych. Powstaje przestrzeń między górnymi zębami a dolnymi ponieważ nie stykają się one ze sobą. Prawidłowy zgryz polega na takim ustawieniu górnej linii zębów względem dolnej by miały ze sobą styczność i zajmowały prawidłową pozycję podczas jedzenia i mówienia. Zgryz otwarty, jak każda wada wymaga ingerencji lekarza aby nie doszło do powstania deformacji twarzy czy nieestetycznego uśmiechu. Zgryz otwarty może być rozpoznany już w fazie zębów mlecznych.

Przyczyny zgryzu otwartego:

Zgryz otwarty można zauważyć już na etapie zębów mlecznych, co daje większą szansę na skuteczność leczenia. Wada uwarunkowana jest czynnikami genetycznymi. Dzieci zazwyczaj dziedziczą po rodzicach podłużną twarz (tzw. zespół twarzy długiej), nadmierne eksponowanie zębów czy po prostu zgryz otwarty. Zgryz otwarty może być spowodowany także czynnikami środowiskowymi.

Do czynników tych należą między innymi: nieodpowiednie nawyki dziecka takie jak ssanie palca lub też niedrożność dróg oddechowych (np. na skutek przerośniętego trzeciego migdałka i częstych infekcji), wypychanie języka, czy niemowlęcy tryb przełykania (czubek języka znajduje się między zębami lub dziąsłami; język jest położony płasko podczas połykania; połykanie następuje przy lekko rozwartych szczękach). Stwierdza się, że rozpoznanie wady do 4. roku życia przy zlikwidowaniu czynnika sprawczego, może spowodować jej samoistne ustąpienie ale dziecko powinno być pod stałą kontrolą stomatologa i ortodonty.

Pierwszy raz należy udać się z dzieckiem do specjalisty, gdy dziecko ma 3,5 roku maksymalnie 4 lata. Pierwsze oznaki zgryzu otwartego u dziecka można zauważyć w wieku 5-6 lat, chociaż wada rozwija się bardzo wcześnie. Czynniki środowiskowe mogą wpłynąć na nasilenie wady genetycznej, dlatego ważna jest szybka diagnoza i podjęcie leczenia zgryzu.

Zgryz otwarty leczenie u dzieci:

Przy leczeniu zgryzu otwartego dużą rolę odgrywa wiek oraz stopień wady. Leczenie zgryzu otwartego należy do trudnych w przebiegu. W procesie leczenia najpierw (na wczesnym etapie) należy wyeliminować czynniki środowiskowe (tak wygląda korekta na etapie zębów mlecznych). W profilaktyce należy zwrócić uwagę na postępowanie zgodne ze wskazówkami lekarza, które mogą dotyczyć np. tego, aby pilnować by dziecko zmieniło nawyki (tzn. nie ssało palca, a jeśli nawyk ten występuje głównie w nocy, należy mechanicznie zablokować jego rękę np. piżamą). Wyeliminowanie złych nawyków dotyczy też okresu, gdy zęby mleczne zaczynają zmieniać się na stałe, a także na wczesnym etapie zębów stałych. Dodatkowo pomocne w leczeniu mogą okazać się aparaty zewnętrzne np. aparat headgear (tzw. wyciąg zewnętrzny), szyny i łuki podniebienne oraz językowe.

Zgryz otwarty-aparat

W leczeniu zgryzu otwartego można wprowadzić aparat ortodontyczny we wczesnej fazie kształtowania się wady lub w okresie poprzedzającym operację. Z uwagi na to, że zgryzowi otwartemu bardzo często towarzyszy wąska górna szczęka, którą należy poszerzyć; przed zabiegiem chirurgicznym często prowadzi się leczenie ortodontyczne. W tym celu używa się aparatów stałych lub ruchomych. Należy wziąć pod uwagę złą pracę języka, nawet wtedy,gdy wada zostanie częściowo skorygowana przez ortodontę. Wspomniana wyżej zła praca języka jest charakterystyczna dla zgryzu otwartego i pogłębia wadę zwłaszcza podczas mówienia, czy połykania, kiedy powoduje częściowe jej nawracanie.

Operacja na zgryz otwarty:

Najczęstszym sposobem korekty zgryzu otwartego u osób dorosłych są zabiegi chirurgiczne. Gdy wada jest zaawansowana tzn. można zauważyć nie tylko brak kontaktu zębów na odcinku przednim, bocznym lub na obu obszarach jednocześnie lecz także zaburzenia w mowie, funkcji języka, a także nawyk oddychania przez usta i niedomykające się wargi. Lekarz zaleca wówczas zabieg operacyjny tzw. osteotomię dwuszczękową, która jest wykonywana, gdy wada jest duża i zaawansowana. Zabieg przywraca harmonię twarzy, doprowadza do prawidłowego zgryzu poprzez cofnięcie żuchwy i wysunięcie szczęki dolnej.

Zgryz otwarty- leczenie wad zgryzu

Wady zgryzu należy leczyć by nie doprowadzić do ich ugruntowania. Gdy do tego dojdzie następstwem są wady wymowy i problemy z gryzieniem. Gdy wada ewoluuje uniemożliwia całkowicie gryzienie, co skutkuje problemami z przełykaniem i dalszymi nieprawidłowościami w organizmie. W przypadku dzieci leczenia nie powinno się rozpoczynać zbyt wcześnie ponieważ wprowadzenie aparatu może być bolesne, a także z uwagi na wiele ograniczeń, z którymi może wiązać się założenie aparatu. Najodpowiedniejszym czasem na leczenie aparatem ortodontycznym jest okres wzrostu dziecka, czyli w wypadku dziewczynek wiek 10-11 lat, a u chłopców 11-13 lat.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ortodoncja. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Katarzyna Kosobucka oraz lek.med. Teresa Grabowska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://medistica.pl/przewodniki/mozliwosci-leczenia-implantologicznego-3/

Nawiązując do wcześniejszego artykułu na temat wad zgryzu -> https://bjmedical.pl/wady-zgryzu-problem-estetyczny/

pragniemy szerzej zająć się tym zagadnieniem. Dzisiejszy temat dotyczy wady zwanej “tyłozgryz”. W kolejnych artykułach poruszymy tematykę innych rodzajów wad zgryzu.

Zapraszamy do lektury.

Charakterystyczną cechą tyłozgryzu jest cofnięcie dolnego łuku zębowego względem górnego. Może występować pod postacią częściową, całkowitą lub rzekomą. W klasyfikacji wad dotylnych występuje także tyłożuchwie czynnościowe i morfologiczne. Tyłozgryz jest najczęściej spotykaną wadą zgryzu u europejskich dzieci. Statystycznie stanowi 50% wszystkich stwierdzonych wad zgryzu. W rysach twarzy tyłozgryz objawia się wywinięciem lub cofnięciem dolnej wargi. Do przyczyn może należeć ssanie kciuka, sztuczne karmienie w wieku niemowlęcym, a nawet niektóre wady postawy.

Tyłozgryz u dzieci

Wady takie jak tyłozgryz uwidoczniają się dopiero po pojawieniu się zębów stałych. Z natury zębów mlecznych jest mniej, co sprawia, że nie są one tak stłoczone jak zęby stałe. Utrudnia to stwierdzenie,czy u dziecka wystąpi wada. Tyłozgryz najczęściej diagnozuje się u dzieci w wieku 7-8 lat. Początkowo wada może być niewidoczna, dlatego zaleca się aby z dzieckiem w wieku szkolnym zawsze udać się do ortodonty. Specjalista może zauważyć, czy istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia u dziecka tyłozgryzu. Tyłozgryz wcześniej zdiagnozowany jest łatwiejszy w leczeniu.

Tyłozgryz odmiany

Gdy żuchwa ustawiona jest za bardzo do tyłu w stosunku do szczęki, wtedy mówimy o tyłozgryzie. Tyłożgryz można podzielić na kilka rodzajów:

– tyłozgryz całkowity- uwidacznia się jako cofnięcie całego łuku dolnego

-tyłozgryz częściowy- jest to cofnięcie lub przechylenie zębów siecznych dolnych i jednoczesne zahamowanie doprzedniego wzrostu zębodołowej części żuchwy

– tyłozgryz rzekomy- polega na zwiększonym doprzednim wzroście kości szczęki w stosunku do kości mózgoczaszki.

Zaburzenie długości kości szczęki nie jest obecne w tyłozgryzie całkowitym i częściowym (zwanych także tyłozgryzem urojonym). Przyczyną tyłozgryzu rzekomego jest zbyt krótka kość trzonu żuchwy.

Tyłozgryz leczenie

Przy wcześnie zdiagnozowanym tyłozgryzie ortodonta może zaproponować specjalne ćwiczenia, które mogą pomóc wyrównać wadę. Takie metody mogą się jednak okazać przydatne tylko w wypadku tyłozgryzu urojonego, który pojawia się zwykle u dzieci w wieku od 4 do 11 lat. W leczeniu tyłozgryzu stosuje się przede wszystkim aparat czynnościowy lub wyciąg. Aparaty te mogą spowodować skrócenie czasu noszenia aparatu stałego. Kolejną ich zaletą jest to, że pozwalają uniknąć konieczność usuwania niektórych zębów ponieważ ułatwiają rozwój łuków zębowych i pomagają w wyrzynaniu się zębów stałych. Niekiedy zaleca się aby leczyć dzieci z tą wadą dopiero po ukończeniu przez dziecko 10 lat ponieważ wtedy kości rozwijają się bardzo szybko, co umożliwia skrócenie czasu leczenia. Natomiast u dziecka w wieku 7 lat, kiedy kości rozwijają się znacznie wolniej leczenie może trwać nawet kilka lat. Zdarza się, że ortodonta może zalecić leczenie dopiero po ukończeniu przez dziecka 16 lat.

Leczenie tyłozgryzu u dorosłych uzależnione jest od rodzaju wady. Za pomocą aparatu ortodontycznego czynnościowego leczony jest tyłozgryz urojony, daje to gwarancję rozwinięcia łuku do normalnego kształtu i rozmiaru. Kolejnym krokiem jest założenie aparatu stałego, który zapewnia odpowiednie rozstawienie zębów w szczęce. W przypadku tyłozgryzu rzeczywistego wykonuje się operację, ponieważ u podstaw tej wady leży zaburzenie długości kości żuchwy. Dzięki leczeniu chirurgicznemu następuje wydłużenie trzonu żuchwy. Chirurg wykonuje operację wedlug planu ortodonty. Stosowanie tak zwanego kamuflażu jest podstawą wykonywania zabiegu, polega ono na usunięciu zębów przedtrzonowych pierwszych lub drugich w łuku dolnym i górnym. Usuwanie zębów nie zawsze jest niezbędne.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ortodoncja. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Katarzyna Kosobucka oraz lek.med Teresa Grabowska. W celu zarejestrowania się do tych lekarzy lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://mamaortodonta.pl/rodzaje-wad-zgryzu/

Nefropatia jest chorobą nerek, która wiąże się z zaburzeniami cukrzycowymi. U pacjentów, którzy nie cierpią na tę chorobę, w moczu nie ma cząsteczek białka. Zaburzenia filtracji i zmiany w nerkach pojawiają się u osób chorych na cukrzycę. Cząsteczki białka zaczynają być obecne w moczu.

Nefropatia przyczyny:

• choroby takie jak wysokie ciśnienie krwi, cukrzyca, toczeń rumieniowaty układowy

• narażenie na kontakt z ołowiem lub jego solami

• przyjmowanie przez dłuższy czas środków przeciwbólowych głównie fenacetyny, która wpływa na martwicę brodawek nerkowych

• nieuzupełniony poziom oksydazy ksantyny- enzym ten pełni ważną rolę w katabolizmie puryn; zwiększona ilość ksantyny powoduje tworzenie się kryształków ponieważ ksantyna nie jest rozpuszczalna w wodzie. Kryształki te mogą tworzyć kamienie w nerkach oraz je uszkodzić.

Do innych przyczyn nefropatii należy policystyczna choroba nerek. W czasie jej przebiegu powstają w nerkach cysty lub kieszonki zawierające płyn. Następstwem powiększania się cyst jest niewydolność nerek. Cysty mogą mieć też inne umiejscowienie; mogą się tworzyć np. w wątrobie, mózgu i jajnikach. Za sprawą policystycznej choroby nerek narządy są bardziej narażone na infekcje oraz raka.

 Nefropatia rodzaje:

Występują następujące rodzaje nefropatii:

• nefropatia cukrzycowa– daje takie objawy jak: wzrost keratyny i mocznika we krwi, nadciśnienie tętnicze, białkomocz. W przypadku nefropatii cukrzycowej potrzebne jest leczenie nerkozastępcze. Nefropatia cukrzycowa może też wywoływać takie objawy jak: wodobrzusze, obrzęki poszczególnych części ciała, duszności, ogólne osłabienie organizmu, pieniący się mocz, szybkie zmęczenie, utrata apetytu.

  Do czynników ryzyka zachorowania na nefropatię należą: nadciśnienie tętnicze połączone z cukrzycą, zagrożenie może stanowić także palenie papierosów.

• nefropatia nadciśnieniowa– jest trudna do wykrycia. Choroba ta powoduje nadciśnienie tętnicze, co skutkuje uszkodzeniem nerek. Nefropatia jest uwarunkowana genetycznie.

• nefropatia kontrastowa występuje wówczas, gdy pacjent przyjmuje środki cieniujące, które podaje się by wykonać badania radiologiczne

•  nefropatia refluksowa- czynnikami wywołującymi ją są: wrodzone anomalia, bakteriomocz, nadciśnienie, sklerotyzacja kłębuszków nerkowych, zabiegi chirurgiczne wykonywane na drogach moczowych.

Nefropatia objawy:

Początkowo choroba nie wywołuje niepożądanych objawów, są one niezauważalne i niewyczuwalne. Choroba może ciągnąć się latami mając niegroźny przebieg i nie być zauważona przez pacjenta. Choroba może zostać wykryta po wykonaniu badania moczu, gdy okaże się, że jest w nim obecny podwyższony poziom albuminy. Schorzenie to nazywa się mikroalbuminuria. Zwiększone stężenie białka albuminy w moczu oznacza, że nerki nie funkcjonują prawidłowo. Aby choroba nie postępowała dalej należy systematycznie kontrolować stan nerek od momentu gdy lekarz postawi diagnozę cukrzycy.

Objawy, które mogą być obecne na 3 etapie choroby nerek to:

• wysokie ciśnienie krwi

• częste wizyty w toalecie

• opuchlizna wokół kostek

• zwiększenie masy ciała

Czwarty etap choroby zwany jest jawną klinicznie nefropatią; wówczas można zaobserwować takie objawy jak:

• podkrążone oczy- zwłaszcza rano

• sucha swędząca skóra

• skurcze mięśni- szczególnie w nocy

• skrócony oddech i męczliwość

• częstsza niż zazwyczaj potrzeba oddawania moczu – zwłaszcza

  w nocy

• zatrzymywanie wody w organizmie-opuchnięte kostki, stopy, nadgarstki

Na wspomnianym wyżej etapie mogą pojawić się również:

• anemia

• utrata apetytu

• zmęczenie i osłabienie

• nudności i wymioty

• może również wystąpić taki objaw jak zmniejszone zapotrzebowanie na insulinę

Na piątym- ostatnim etapie nefropatii powstaje całkowita niewydolność nerek, diagnozuje się wszystkie powyższe objawy, zwiększone stężenie mocznika oraz kreatyniny w moczu, po jakimś czasie konieczne są dializy.

 Nefropatia leczenie:

Na każdym etapie choroby nefropatię leczy się:

• wyrównując ciśnienie krwi

• zaprzestając palenia papierosów

• wyrównując glikemię HbA1c poniżej 1%

• wyrównaniu profilu lipidowego

• zmianie trybu życia- właściwa dieta cukrzycowa i ćwiczenia

Na 5 etapie nefropatii wymagane są dializy, a w skrajnych przypadkach transplantacja nerek.

Źródła zdjęć:

https://slideplayer.pl/slide/1215752/

Torbiel jajnika – mówimy o tym wtedy gdy w obrębie jajnika powstaje niepożądana przestrzeń odgraniczona od prawidłowej tkanki ścianą. Może mieć postać łagodną np. przetrwały pęcherzyk Graafa lub złośliwą czyli rak jajnika.

Torbiel wygląda jak balonik wypełniony płynem lub zgrubiałą tkanką. Może się pojawiać w jednym jajniku albo w dwóch naraz. Zazwyczaj torbiel ma wielkość orzecha a zdarza się, że dochodzi do wielkości pomarańczy. Torbiel może zająć pozycję wewnątrz jajnika, w jego ścianie lub na zewnątrz (wtedy są połączone z jajnikiem cienką szypułą).

Torbiel jest zazwyczaj wykrywana na drodze kontrolnego badania USG ponieważ zwykle nie daje żadnych przykrych dolegliwości. Powstaje najczęściej na skutek zaburzeń hormonalnych.

Torbiel jajnika objawy:

Torbiel jajnika najczęściej występuje bezobjawowo. O torbielach jajnika kobieta może dowiedzieć się przypadkowo podczas rutynowych badań ginekologicznych lub USG dopochwowego chociaż zgłosiła się by je wykonać z zupełnie innych powodów.

Głównymi objawami, które można zauważyć w wypadku tej choroby są: pobolewanie, kłucie, wrażenie pełności, opuchnięcia brzucha, uczucie ciągnięcia w podbrzuszu. Symptomy te jednak nie są często spotykane i na ich podstawie można jedynie podejrzewać chorobę.

Gdy torbiel jest duża mogą pojawiać się parcie na pęcherz i objawy gastryczne takie jak wzdęcia, czy zaparcia. Dzieje się tak dlatego, że większa torbiel może uciskać okoliczne narządy. W wypadku pęknięcia cysty występuje nagły ostry ból, niekiedy nudności, gorączka, wymioty. Kiedy towarzyszy temu ostry ból może świadczyć o skręceniu torbieli na szypułce. Torbiele jajnika najczęściej pojawiają się w okresie rozrodczym. Nie jest to jednak regułą to znaczy torbiele mogą występować w każdym okresie życia kobiety.

W większości wypadków wiążą się z pracą jajników. Kiedy pęcherzyk Graffa osiąga średnicę 2,5- 2,8 centymetrów(dzieje się tak tuż przed owulacją, to znaczy przed uwolnieniem komórki jajowej); wówczas pęka i przekształca się w tzw. ciałko żółte; zanika ono gdy nie dojdzie do ciąży. W przypadku, gdy pęcherzyk nie pęka tworzy się torbiel. Można zdiagnozować jej istnienie, gdy osiągnie rozmiar powyżej 3 centymetrów. Taki rodzaj torbieli zalicza się do torbieli czynnościowych. Nie zdiagnozowano przypadku występowania ich przed pokwitaniem i po przekwitaniu. Należą do najbardziej powszechnie wykrywanych.

Nie mają tendencji do zmieniania się w nowotwór złośliwy. Ryzyko wystąpienia raka jajnika rośnie gdy kobieta ma więcej niż 45 lat, dlatego powinno się wówczas wykonywać USG dopochwowe co 1-2 lata zgodnie z zaleceniami lekarza. Kiedy kobieta zauważy nagłe powiększenie się obwodu brzucha powinna niezwłocznie udać się do lekarza ponieważ może to świadczyć o istnieniu torbieli nowotworowej.

Torbiel jajnika rodzaje:

Torbiele proste to takie, które mają budowę ścian gładką i cienką, nie ma w nich wewnętrznych struktur, są wypełnione płynem. Są to zmiany łagodne. Mogą one mieć rodzaj czynnościowy lub endometrialny. Torbiele endometrialne występują u kobiet chorych na endometriozę. Są wypełnione zbrązowiałą, gęstą krwią. Torbiele złożone składają się z grubych ścian, przegrody i innych wewnętrznych struktur. Zazwyczaj są niegroźne ale niektóre z nich mogą być rakiem jajnika. Dlatego też trzeba wykonać badanie marker raka jajnika CA 125, oprócz tego klasycznie robi się USG dopochwowe. Zdarza się także, że w życiu płodowym utworzą się torbiele skórzaste tzw. potworniaki, które rosną w ciągu całego życia. Rosną z listków zarodkowych, które potem różnicują się w różne tkanki. W środku tych torbieli mogą znajdować się zęby, włosy, łój. Są to zmiany niezłośliwe.

 Kiedy usuwa się torbiele:

Torbiele skórzaste i endometrialne usuwa się metodą laparoskopową. Torbiele czynnościowe natomiast trzeba poddać stałej obserwacji, gdy się powiększają konieczna jest zabieg chirurgiczny ponieważ mogą pękać lub powodować dolegliwości. Konieczne jest usuwanie torbieli złożonych ponieważ nasilają one ryzyko raka jajnika. W ich przypadku wybiera się operację klasyczną (otwarcie powłok brzusznych) umożliwiającą dokładne obejrzenie jajnika i okolicznych tkanek. Potrzebna jest błyskawiczna konsultacja chirurgiczna gdy dojdzie do:

• skręcenia torbieli- jego następstwem może być zaciśnięcie naczyń krwionośnych, zatrzymanie dopływu krwi do jajnika i rozwój martwicy.

• Pęknięcie dużej torbieli- jego skutkiem może być wewnętrzne krwawienie.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ginekologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Karolina Jakubiec-Wiśniewska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://akademiawitalnosci.pl/naturalne-rozwiazanie-problemu-torbieli-jajnikow-historia-edyty/

http://nextews.com/8e9c116e/

Masaż relaksacyjny to jedna z popularnych metod złagodzenia stresu płynącego z szybkiego tempa życia. Służy on odprężeniu i wyciszeniu. Odbywa się poprzez dotyk. Może być to ugniatanie, oklepywanie. Masaż relaksacyjny często komponuje się z aromaterapią, wówczas przy masowaniu używa się olejków eterycznych np. o zapachu drzewa sandałowego, płatków różanych, czy olejku ylang-ylang.

Wykonywanie masażu odbywa się na leżąco lub na siedząco. W masażu można posłużyć się również oliwką by łatwiej i dokładniej wykonać ruchy na ciele pacjenta. Aby terapeuta mógł dostać się do miejsc, które mają być masowane wskazany jest luźny strój osoby poddawanej zabiegowi. Bardzo często techniki masażu relaksacyjnego są podobne do masażu klasycznego. Tego rodzaju masaż wykonuje się za pomocą łagodnych ruchów. Ruchy te są spokojne powolne, obniżające napięcie mięśni i nerwów.

Masaż relaksacyjny przeprowadza się w następujący sposób:masażysta głaszcze (głaskanie podłużne i koliste), uciska, ugniata, rozciera ciało pacjenta, a terapię kończy powracając do głaskania. Nie stosuje się bardziej energicznych ruchów i rozcierania poprzecznego.

Masaż relaksacyjny rodzaje:

• masaż klasyczny– w obrębie tego masażu wykonuje się ruchy mające na celu poprawienie krążenia obwodowego i przyspieszenie procesu przemiany materii. Polega on na takich ruchach jak: masowaniu całą dłonią, kciukami bądź kostkami dłoni. Zabieg ten nie jest bolesny mimo, że masażysta ugniata, ostukuje, uciska, głaszcze ciało pacjenta. W tej wersji masażu relaksacyjnego rezygnuje się z takich elementów masażu klasycznego jak: rozcieranie poprzeczne, energiczne masowanie.

• masaż stemplami ziołowymi- wykonywany jest według tajskiej receptury stemplami zawierającymi: kurkumę, trawę cytrynową, kamforę, kafir. Obecnie jednak do tradycyjnej receptury wprowadza się też inne składniki takie jak: goździki, kardamon, zielona herbata. Masaż wykonuje się najpierw poprzez delikatny ucisk, potem ruchy masażysty są coraz mocniejsze, ponieważ temperatura rozgrzanych stempli maleje. Efektem tego rodzaju masażu jest utrata bólu mięśni i uczucia ciągłego zmęczenia.

• masaż Ma-uri– wywodzi się z tradycyjnych maoryskich technik masażu. Ten rodzaj masażu powstał w Nowej Zelandii pod koniec XX wieku. Przed wykonaniem zabiegu Ma-uri lekarz pyta pacjenta o samopoczucie oraz efekty, które chce on osiągnąć. Na początku masażu wykonuje się taniec związany z tymi, które wykonywano w hawajskich świątyniach. Potem następuje uciskanie pleców, kręgosłupa, barków, nóg i stóp pacjenta (znajdują się na nich 36 receptorów odpowiadających konkretnym narządom wewnętrznym) przez masażystę. Masaż wykonuje się w celu redukcji poziomu stresu u poddawanej mu osoby.

• masaż Shiatsu– jest to masaż czerpiący z tradycji starożytnych Chin, jednak stosuje się go dopiero od XX wieku. Jego efektem powinno być przywrócenie właściwego przepływu energii Chi w organizmie, który, jak zakładają twórcy techniki jest niezbędny do jego funkcjonowania. Podczas tego masażu nie używa się olejków. Masaż ten polega na uciskaniu punktów energetycznych na ciele, w tym celu masażysta używa dłoni, łokci, a nawet kolan. Punkty te przebiegają wzdłuż kanałów energetycznych. Masaż Shiatsu stosuje się zapobiegawczo, by uchronić organizm przed chorobami, jednak głównie w celu zmniejszenia napięcia w barkach, szyi i karku.

• masaż gorącymi kamieniami– tego rodzaju technika posługuje się dalekowschodnią teorią czakr. Kamienie rozkłada się w miejscach czakr, czyli w punktach energetycznych. Masażysta przeprowadza rozgrzane kamienie wzdłuż meridianów czyli kanałów, przez które przepływa energia przez nasz organizm. Masaż tego typu nie tylko uspokaja ale i wzmacnia odporność.

• masaż Lomi-Lomi– ma hawajskie pochodzenie, ukształtował się na podstawie wierzeń w przepływ przez organizm energii Mana. Masaż wykonuje się na całym ciele. Do przeprowadzenia go masażysta używa przedramion. Współgra to z towarzyszącymi jego ruchom elementami tańca. Celem tego jest właściwe pokierowanie energią płynącą przez organizm. Słowo” lomi” to według Hawajczyków właśnie masaż.

• masaż aromaterapeutyczny– masaż ten wykonuje się za pomocą olejków eterycznych i dobiera do osobistych preferencji pacjenta. Masażysta dysponuje szeroką gamą zapachów, mogą to być olejki jaśminowe, mango, lawendowe, pomarańczowe. Olejki te mają właściwości lecznicze(przez skórę dostają się do wewnątrz) i wpływają pozytywnie na organizm.

• masaż czekoladowy-masaż ten czerpie z masażu klasycznego. Jego głównym założeniem jest włączenie do zabiegu kremu z czekolady i czekoladowego olejku do masażu. Celem masażu jest relaks i uwolnienie endorfin, co dzieje się pod wpływem zapachu czekolady. Masaż ten ma też tą właściwość, że neutralizuje działanie w organizmie wolnych rodników dzięki zawartym w kremie czekoladowym flawonoidom i antyoksydantom.

• masaż ujędrniający– ma właściwości antycellulitowe, zwiększa sprężystość ciała. Masaż wykonuje się rozbijając tkankę tłuszczową na mniejsze cząstki; niektóre jego właściwości zaczerpnięte są z masażu klasycznego. Dzięki niemu włókna kolagenowe i elastynowe wzmacniają się. Masażysta wykonuje tego typu masaż na biodrach, pośladkach, nogach i brzuchu.

• masaż dla kobiet w ciąży– masaż dla kobiet w ciąży wykonuje się by odciążyć i usunąć ból w odcinku lędźwiowo-krzyżowym oraz na karku, szyi i barkach. Masuje się delikatnie naciskając co zmniejsza napięcie mięśniowe i usprawnia krążenie krwi i limfy.

  

  Masaż relaksacyjny wskazania i przeciwwskazania:

  Niekiedy wybierając się na masaż należy skonsultować swój stan zdrowia z lekarzem. Masaż relaksacyjny nie jest wskazany dla osób z chorobami układu krążenia, hemofilią, chorobą nowotworową. Masaż tego typu nie zawsze wykonuje się u kobiet w ciąży; przeciwwskazaniem do jego wykonywania są też choroby skóry, infekcje wirusowe i bakteryjne.

  W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego przyjmuje wykwalifikowany masażysta oraz fizjoterapeuta. W celu zarejestrowania się (również do innych specjalistów) mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

  W celu zapoznania się z ofertą masażu zapraszamy do zakładki https://bjmedical.pl/masaz/

Źródła zdjęć:

https://www.omnia-ce.eu/menu-start/menu-oferta/menu-kursy-zawodowe/menu-kursy-zdrowie/menu-kursy-zdrowie-masaze/81-407-masaz-aroma

http://blogowourodowo.pl/czekolada-dobra-przepis-masaz-czekolada/

Implanty zębowe mają na celu uzupełnienie ubytków w naturalnym uzębieniu pacjenta. Warunkami, które muszą spełnić dobre implanty są: funkcjonalność, wytrzymałość, dobre implanty nie powinny też wyróżniać się swym kolorem na tle naturalnych zębów. Zabieg zakładania implantów powinien być wykonany profesjonalnie przez stomatologa specjalistę z odpowiednim doświadczeniem i kwalifikacjami. Implant czyli sztuczny korzeń jest wszczepem wykonanym z tytanu. Jest on wielkości naturalnego korzenia. To implant jest podstawą do wprowadzenia sztucznego zęba czyli korony.

Implanty zębowe zakładanie (3 etapy):

• wszczepienie implantu

• wkręcenie śruby gojącej

• zamocowaniu sztucznego zęba
  

Zakładanie implantu etap I

Etap pierwszy służy wywierceniu w kości (konkretnie w wyrostku zębodołowym) otworu. Zabieg ten ma na celu wkręcenie implantu. Przed wszczepieniem implantu należy zrobić zdjęcie pantomograficzne. Zdjęcie to daje wgląd w ilość tkanki kostnej w dziąśle można wówczas ustalić czy ilość ta jest wystarczająca aby wprowadzić implant.

Jeżeli kość uległa zanikowi (co jest wynikiem utraty zęba i korzenia) pacjenta można poddać sterowanej regeneracji kości (augmentacji kości). Zabieg ten polega na wykonaniu wymaganej ilości tkanki kostnej pod przyszłe implanty stomatologiczne. Zabieg wszczepu jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub w narkozie. Czas wszczepiania implantu wynosi od 30 minut do 2 godzin. Zabieg ten jest bezbolesny. Lekarz musi upewnić się, że pozycja implantu jest sztywna i dopiero wówczas zszyć ranę.

Po wykonaniu zabiegu implant jest widoczny w jamie ustnej. W czasie gojenia się rany występuje bezpośrednie zrośnięcie się sztucznego korzenia z kością czyli osteointegracja. Osteointegracja trwa około 6 miesięcy (dla implantów w szczęce) i około 3 miesięcy (dla implantów w żuchwie). W przebiegu osteointegracji na powierzchni implantu tlen zawarty w komórkach tkanki kostnej tworzy na powierzchni implantu warstwę dwutlenku tytanu. Następstwem tego jest wytworzenie się na powłoce nowej tkanki kostnej, która jest właściwym utrwaleniem implantu. Skutkiem tego procesu jest to, że organizm nie wyczuwa wszczepionego implantu jako ciała obcego lecz jako łączną część dziąsła.

Zakładanie implantu etap II

W drugim etapie następuje odsłonięcie implantu i wkręcenie śruby gojącej. Po unormowaniu się implantu i połączeniu z kością następuje jego odsłonięcie. Dalszy ciąg polega na nacięciu błony śluzowej leżącej nad wszczepem i wkręceniu w implant tzw. śruby gojącej. Zabieg ten ma na celu przyśpieszenie procesu gojenia się błony śluzowej w bezpośrednim otoczeniu implantu oraz wyprofilowanie kształtu dziąsła pod przyszłą koronę protetyczną. Po upływie 14 dni można uzupełnić zabieg protetycznie.

Zakładanie implantu etap III

W etapie trzecim pobiera się wyciski i wstawia sztuczny ząb. Na pierwszej wizycie lekarskiej lekarz ustala z pacjentem kolor korony i pobiera wyciski protetyczne. Pobranie wycisku jest podstawą do przeprowadzenia badań w laboratorium, dzięki którym wykonuje się dwa elementy. Gdy powstaną te elementy lekarz kończy ostatni etap zakładania implantów. Elementami tymi są:

• łącznik, czyli filar protetyczny, na którym mocowana jest korona

• korona protetyczna na której mocowany jest sztuczny ząb

Ostatnim działaniem lekarza jest przykręcenie łącznika do implantu. Kiedy połączenie łącznika z implantem jest stabilne stomatolog mocuje koronę protetyczną.

Implanty zębowe związane są ze szczególną higieną jamy ustnej i częstymi konsultacjami z lekarzem.

Źródła zdjęć:

https://www.tourmedica.pl/informacje/implanty-stomatologiczne-jednofazowe-czym-sa-i-jakie-maja-zastosowanie/

https://www.mediraty.pl/stomatologia/przecietne-koszty-procedur/implanty-zebow/

Mocznica to przewlekła choroba nerek, która objawia się zaburzeniami ich wydolności. Skutkiem niewydolności jest magazynowaniem w organizmie toksyn mocznicowych. Nerki nie są wówczas zdolne do kontrolowania objętości i składu wytwarzanego moczu. Po przebadaniu laboratoryjnym stwierdza się obecność kreatyniny we krwi.

 Mocznica przyczyny:

Najczęstszą przyczyną zachorowania na mocznicę są inne choroby nerek szczególnie te, które upośledzają funkcje miąższu nerek oraz zmiany naczyniowe pogarszające ich ukrwienie. Powoduje to spadek liczby nefronów w miąższu nerek, co skutkuje zaburzeniem funkcji wydalniczej a z kolei następstwem tego jest przetrzymywanie i zaleganie w organizmie toksycznych produktów przemiany materii.

Objawy mocznicy:

Objawy mocznicy mogą się przejawiać w różnych zaburzeniach: od objawów ogólnych przez skórne po zaburzenia układu krążenia, układu pokarmowego, oddechowego, rozrodczego. Niezdiagnozowana i nieleczona mocznica może prowadzić do śpiączki, która jest wynikiem oddziaływania substancji toksycznych na mózg. Do głównych objawów mocznicy należą:

• uczucie drętwienia i kurcze kończyn

• narastająca drażliwość

• postępujący brak łaknienia

• pobudliwość lub senność

• nudności, wymioty

• niesmak w ustach

• uporczywe bóle głowy

• niedokrwistość

• niekiedy biegunka

• zapach amoniaku z ust

• zaburzenia rytmu pracy serca

• skóra sucha, łuszcząca się, pojawiają się na niej wybroczyny

  

  Leczenie mocznicy:

  Mocznica wymaga długotrwałego leczenia przy użyciu specjalistycznych środków. Często leczenie to nie przynosi oczekiwanych efektów. Zlikwidowanie mocznicy polega na usunięciu problemów związanych z nerkami. Mocznicę najczęściej leczy się stosując dializę otrzewną lub hemodializę. W skrajnych przypadkach potrzebny jest przeszczep nerek. Ważne jest dbanie o zdrowy tryb życia by mocznica się nie pojawiła.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest nefrologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Michał Smigielski. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

https://slideplayer.pl/slide/806763/

Andropauza występuje u mężczyzn. Mówimy o niej wtedy, gdy mężczyzna wchodzi w wiek po 50 roku życia, zapowiadający zbliżający się okres starości. Andropauza łączy się z szeregiem dolegliwości odpowiadających temu wiekowi.

Objawy andropauzy:

U mężczyzn występują następujące objawy andropauzy czyli przekwitania:

• jest wyczuwalna nadmierna potliwość, napady gorąca i zaburzenia snu porównywalne do tych, które towarzyszą kobietom w trakcie menopauzy,

• ogólna wydolność organizmu zostaje obniżona ze względu na postępującą miażdżycę naczyń krwionośnych. Pacjent ma trudności takie jak zadyszka przy wejściu na trzecie piętro, czy po biegu na autobus,

• są obecne kłopoty z pełnym wzwodem, które wiążą się ze zmianami naczyniowymi czy z obniżeniem poziomu hormonów. Może dojść do impotencji,

• pojawia się nadmierna wrażliwość, częsta zmiana nastrojów, pacjent może popaść w depresję. Może się to objawiać agresją u niektórych mężczyzn,

• można zaobserwować nagromadzenie na brzuchu tkanki tłuszczowej,

• czasami dochodzi do kłopotów z oddawaniem moczu, co jest następstwem przerostu gruczołu krokowego

• pacjent może odczuwać bóle kręgosłupa, mogą być one utożsamiane ze zmianami zwyrodnieniowymi, problemem jest natomiast osteoporoza, która tak jak u kobiet ma tło hormonalne i poddaje się leczeniu.

  Andropauza przyczyny:

  Pacjent cierpiący na inne choroby jest bardziej podatny na wystąpienie objawów andropauzy. Obecność andropauzy jest bardziej uzależniona od ogólnej kondycji mężczyzny niż od wieku. Rozwój męskiego przekwitania może być szybszy, kiedy występują takie dolegliwości jak: cukrzyca, miażdżyca, nadciśnienie ale również nadużywanie alkoholu, palenie papierosów, mało aktywny tryb życia, złe odżywianie się (np. dieta zbyt bogata w tłuszcze zwierzęce). Mówiąc o pierwszych objawach andropauzy należy brać także pod uwagę uwarunkowania genetyczne; jeżeli u ojca pojawiły się wcześnie może być tak też u syna.

  Andropauza skutki:

  Organizm wydziela mniej hormonów po 50 roku życia wtedy też najczęściej występują pierwsze objawy przekwitania u mężczyzn. Zmniejsza się produkcja testosteronu przez jądra oraz wydzielanie androgenów DHEA przez nadnercza, hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową i melatoniny przez szyszynkę. W organizmie zachodzą zmiany. Niedobór testosteronu skutkuje obniżeniem popędu płciowego i zaburzeniem erekcji. Następstwem deficytu męskiego hormonu może też być pogorszenie sprawności fizycznej i psychicznej. Spadek DHEA powoduje zmniejszenie wydajności organizmu i pogorszenie samopoczucia. Niski poziom hormonu wzrostu przyczynia się do spadku zdolności organizmu do szybkiej regeneracji. Występują duże problemy z przemianą materii oraz wypróżnieniami. Mężczyźni coraz częściej uskarżają się na bezsenne noce z powodu spadku melatoniny.

  Andropauza leczenie:

  W celu złagodzenia skutków andropauzy stosuje się leczenie hormonalne. Podczas tej terapii uzupełnia się poziom męskiego hormonu testosteronu. Leczenie to powinno przynieść takie rezultaty jak: obudzenie popędu płciowego, poprawa samopoczucia, wzmocnienie kości i mięśni. Dla wzmocnienia skutków terapii ważna jest też zmiana stylu życia. Pomocne może się okazać zwiększenie aktywności fizycznej oraz odpowiednia dieta, unikanie smażonych i tłustych potraw, papierosów, alkoholu. Zdrowy tryb życia zapewnia opóźnienie procesów starzenia się.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest endokrynologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Anna Fedorowicz. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/1281392/