Tag: ginekolog okulickiego

Co to jest mastalgia niecykliczna?

Mastalgia niecykliczna charakteryzuje się bólem, który nie ma podłoża wiążącego się z cyklem miesiączkowym. Choroba ta może się pojawić pod wpływem uderzenia, nieprawidłowo dobranego biustonosza lub noszenia ciężkiej torby na ramieniu. Zdarza się, że ból eskaluje na całą jedną bądź obie piers lub skupia się w jednym miejscu. Ból ten nie jest objawem raka ale może współwystępować z niektórymi zmianami, które zwiększają prawdopodobieństwo jego wystąpienia. U starszych kobiet wystąpienie bólu jest powiązane z menopauzą i zaburzeniami hormonalnymi.

Niekiedy ból szczególnie ten skumulowany w jednym punkcie związany jest z artretyzmem.

Ból piersi – co go tworzy i dlaczego się pojawia?

Można wymienić dwa rodzaje mastalgii: mastalgię cykliczną i wspomnianą wyżej mastalgię niecykliczną. Pierwszy rodzaj jest najczęściej spotykany i ma podłoże hormonalnych zmian w cyklu miesiączkowym. Jeśli chodzi o ten przypadek mastalgię możemy przypisać do jednego z objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Do normy należy, że w pierwszej połowie cyklu rośnie poziom estrogenów, natomiast w drugiej progesteronu. W zespole napięcia przedmiesiączkowego występuje w drugim okresie cyklu zmniejszona produkcja progesteronu, a estrogenów zwiększona. Następuje zachwianie równowagi hormonalnej i zaczynają się pojawiać przykre dolegliwości.

Drugim czynnikiem może być nieprawidłowy wzrost stężenia prolaktyny, czyli hormonu wytwarzanego przez przysadkę mózgową. Od tego hormonu zależy rozwój gruczołów piersiowych w ciąży, a po porodzie reguluje on produkcję mleka do karmienia. Nadmiar prolaktyny u nieciężarnych skutkuje zahamowaniem produkcji progesteronu w drugiej fazie cyklu.

W mastalgi niecyklicznej jak już wspomniano główną przypadłością są zmiany morfologiczne w sutku: torbiele piersi, zwyrodnienie włóknisto- torbielowate i poszerzenie przewodów mlekowych, które powodują ból w piersiach.

Przyczyny mastalgii – dlaczego piersi bolą?

Najczęstszą przyczyną mastalgii jest zespół napięcia przedmiesiączkowego. Charakterystyczne jest wtedy, że ból piersi pojawia się w drugiej połowie cyklu i przechodzi wraz z pojawieniem się miesiączki. Piersi są obrzmiałe, czułe na dotyk, a brodawki zwykle twarde i można w ich pobliżu wyczuć zgrubienia. Może to przypominać objawy występujące w pierwszych tygodniach ciąży. W połogu wiele kobiet uskarża się na zapalenie gruczołów mlekowych. Kanaliki są zablokowane, a wytwarzany pokarm gromadzi się- pierś puchnie jest zaczerwieniona i bolesna.

Mastalgia bardzo często ma związek z istnieniem torbieli. Występują one przede wszystkim u kobiet między 30, a 50 rokiem życia. Torbiele to pęcherzyki wypełnione w środku płynem, które mogą dać o sobie znać jako małe, przesuwalne guzki. Ból w tym wypadku może eskalować do pachy. Bardzo intensywny ból piersi wywołują brodawczaki, które występują w przewodach mlekowych, zatykając je. Następstwem tego jest stan zapalny, a przy dotyku brodawki, wydobywa się surowicza wydzielina. W krytycznym przypadku mastalgia spowodowana jest rakiem piersi.

Mastalgia – jakie wykonać badania przy bólu piersi?

Ból piersi spowodowany miesiączką, występujący tuż przed nią i znikający po niej, wymaga tylko wywiadu i badania palpacyjnego. Nie ma konieczności dalszej diagnostyki. W sytuacji, gdy ból jest przewlekły i nie wiąże się z cyklem oraz, gdy z mastalgią współwystępuje wyciek z brodawki sutkowej i zaburzenia miesiączkowania, wówczas pojawia się potrzeba oznaczenia stężenia hormonów i wizyty u endokrynologa. Zawsze, gdy występuje mastalgia niecykliczna powinno się zastosować diagnostykę obrazową- w przypadku kobiet młodszych jest to USG, natomiast u starszych kobiet- mammografia. Jest to jedyny sposób na na rozpoznanie torbieli i wyeliminowanie możliwości istnienia nowotworu.

Zdarza się, że można pomylić mastalgię z bólami w okolicy piersi, zazwyczaj po lewej stronie. Taki ból może leżeć u podstaw choroby niedokrwiennej serca (zawał serca dusznica bolesna). Eskaluje on na żuchwę lub kończynę górną. Bólowi towarzyszą: niepokój, osłabienie i duszności. Wówczas zachodzi potrzeba wizyty w oddziale ratunkowym lub konsultacji z kardiologiem.

 Jak sobie radzić z bólem piersi?

Gdy mastalgia nie jest związana z nowotworem, czy zmianami morfologicznymi można ją złagodzić samemu. Należy pozbyć się bodźców, które potencjalnie nasilają ból, są to: palenie papierosów, picie kawy, spożywanie tłustych potraw. Warto zadbać o dietę niskotłuszczową z dużą zawartością błonnika. Reguluje ona metabolizm estrogenu, zapobiegając tym samym nadmiernemu stężeniu tego hormonu w czasie drugiego okresu cyklu.

Ulgę w bólu może przynieść też stosowanie zimnych lub ciepłych okładów na piersi. Pomocny może się również okazać samodzielny masaż polegający na tym, by okrężnymi ruchami masować małe obszary wokół brodawek, mając namydlone ręce. Warto też do masażu dodać olej rycynowy, który łagodzi i zmniejsza obrzęk. Do leczenia domowego można wdrożyć również preparat ziołowy- soję, która jest źródłem izoflawonów wpływających na receptory estrogenowe.

 Mastalgia – leczenie

Gdy ból piersi jest bardzo silny, a domowe sposoby nie przynoszą ulgi, trzeba zastanowić się nad leczeniem farmakologicznym. Można stosować jako suplement witaminy z grupy B(głównie B6) oraz E, które korzystnie wpływają na równowagę hormonalną, ponieważ regulują syntezę prostaglandyny E, przez co zmniejszają syntezę prolaktyny. Poza tym pacjentom można podawać niesteroidowe leki przeciwzapalne.

Dopiero, gdy te sposoby nie pomagają wdraża się leczenie hormonalne, między innymi: tamoksyfen, danazol i bromokryptynę. Tamoksyfen- zmniejsza stężenie estradiolu. Danazol wstrzymuje syntezę i uwalnianie hormonów jajnika oraz gonadotropin, przez co hamuje owulację. Odznacza się niższą skutecznością niż tamoksyfen w wypadku leczenia zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w tym mastopatii. Bromokryptyna powoduje zmniejszenie wydzielania prolaktyny. Oprócz tego stosuje się gestageny w drugim okresie cyklu.

źródła zdjęć :

Co to jest owulacja?

Owulacja (niefachowo zwana też jajeczkowaniem) jest stanem, w którym pęka dojrzały pęcherzyk jajnikowy i wyzwala z jajnika komórkę jajową (oocyt) do światła jajowodu. Samo jajeczkowanie jest bardzo złożonym procesem, czas jego trwania to 24 godziny i musi dać efekty kobiecy organizm. Zaburzenia owulacji mogą komplikować naturalny proces jajeczkowania.

Jajeczkowanie czyli owulacja

Niektóre kobiety rozpoznają, że mają owulację, gdy towarzyszy im lekki ból jajników. Owulację można też określić za pomocą obserwacji zmian pojawiających się w organizmie – wzrost i spadek temperatury oraz pojawienie się i zmiany śluzu wydzielanego przez szyjkę macicy. Niekiedy stosuje się testy owulacyjne. Co robić jeżeli miesiączka ustaje i występują zaburzenia owulacji?

Brak owulacji jest charakterystyczny dla kobiet w młodym wieku i tych starszych może jednak pojawić się u kobiet dojrzałych i w wieku rozrodczym.

Przyczyny braku jajeczkowania

Do przyczyn braku jajeczkowania należą:

– zaburzenia pracy jajników, które nie odpowiadają na sygnały hormonalne

– zaburzenia związane z jedzeniem (otyłość, anoreksja)

– zaburzenia metabolizmu na przykład cukrzyca

– zaburzenia pracy innych gruczołów dokrewnych (na przykład nadnerczy, czy tarczycy)

Lekarz musi zaobserwować jak wygląda stan układu hormonalnego, jego praca. Do jego powinności należy również przyjrzenie się funkcjonowaniu całego organizmu ponieważ konieczne jest wykluczenie przyczyny. Dlatego też, zgłaszając się do lekarza z powodu niemożności zajścia w ciążę, musimy się liczyć z koniecznością wykonania badań pozornie nie związanych z układem rozrodczym.

Symptomy zaburzenia jajeczkowania to nieregularne cykle, które raz wydłużają się w czasie, to znowu trwają krótko, cykle bardzo długie, po których miesiączka jest skąpa. Jeżeli zaobserwujemy nasilenie się dolegliwości napięcia przedmiesiączkowego, to jest to powodem do niepokoju.

Diagnostyka i leczenie zaburzeń jajeczkowania

Aby dokonać rozpoznania najpierw należy wykonać badania podstawowe. Lekarz rozpoczyna ginekologiczne badanie USG, w trakcie trwania którego wydaje opinię, czy nie ma nieprawidłowości w budowie macicy, jajników. Oprócz tego zwykle kieruje na ocenę poziomu hormonów FSH i LH prolaktyny i estradiolu (jeden z estrogenów). Jeżeli wyniki te są bez odchyleń od normy, to kolejnym krokiem jest badanie drożności jajowodów.

Ginekolog za pomocą cewnika założonego do szyjki macicy wprowadza płyn z kontrastem. Przy pomocy USG obserwuje jego przepływ do jajowodów. Dzięki temu badaniu w wypadku niedrożności któregoś z nich będzie to zauważone. Nieodzowne może być też monitorowanie owulacji. Są to badania USG wykonywane ciągiem w trakcie trwania cyklu w odpowiednich dniach. Monitorowanie pozwala na kontrolowanie toku dojrzewania i pękania pęcherzyków lub innych zaburzeń owulacji.

Stymulację hormonalną stosuje się w sytuacji, gdy przyczyną zaburzeń nie są fizyczne nieprawidłowości. Polega ona na wdrożeniu środków, które indukują owulację – wówczas dojrzewa kilka jajeczek, podtrzymywana jest też funkcja ciałka żółtego.

Nie należy lekceważyć faktu, że zaburzenia owulacji (jajeczkowania) to najczęstsza przyczyna niepłodności kobiecej, a dzisiejsza medycyna oferuje szeroki wachlarz możliwości leczenia tego problemu.

źródła zdjęć:

https://dzidziusiowo.pl/img/13118.jpg

https://i.iplsc.com/bol-owulacyjny-nie-musi-byc-sygnalem-choroby-ale-moze-nim-by/00030TZLR6H0IMM7-C122-F4.jpg

Czym się charakteryzują choroby nerek w ciąży?

Przewlekła choroba nerek odznacza się tym, że trwa przez trzy lub więcej miesięcy. Choroby nerek w niektórych przypadkach niosą ze sobą przykre konsekwencje zarówno dla dziecka jak i mamy. Funkcja nerek, którą pełnią w organizmie to: usuwanie zbędnych produktów przemiany materii, filtrowanie krwi, utrzymywanie prawidłowego poziomu wody i składników mineralnych, a także produkowanie hormonów.

Możemy ustalić pięć etapów chorób nerek. Należy zaznaczyć, że ostatni etap ma najbardziej ostry przebieg i może się zdarzyć, że potrzebna będzie dializa lub transplantacja nerek. W zakres chorób nerek może wchodzić: kłębuszkowe zapalenie nerek, ich torbielowatość lub stan zapalny. Wszystkie z wymienionych schorzeń powstają na skutek upośledzenia filtrów nerek- nefronów. Obrażenia mogą nastąpić nagle z powodu urazu, infekcji lub powoli rozwijać się w czasie.

Jak choroba wpływa na kobietę i dziecko

Przewlekłe choroby nerek oddziaływują na cykl menstruacyjny kobiety ponieważ zaburzają pracę hormonów. Może to być powodem nieregularnych miesiączek. Sytuacja ta sprawia, że zajście w ciążę może być niebezpieczne. Rozpoczęcie leczenia przed zajściem w ciążę ułatwia poczęcie i zapewnia zdrowy przebieg ciąży.

Jeżeli choroba ma charakter łagodny może się zdarzyć, że ciąża będzie udana i zakończy się szczęśliwie.

 Objawy niewydolności nerek

Ostra niewydolność nerek charakteryzuje się:

– krwotokiem z przewodu pokarmowego

– biegunką

– wymiotami

W toku choroby pojawia się coraz rzadsze oddawanie moczu, nogi, ręce niekiedy całe ciało jest pokryte obrzękiem. Zatrzymanie wody w organizmie powoduje zwiększenie masy ciała. W ciężkim stanie mogą się pojawić kłopoty z oddychaniem, które są wywołane obrzękiem płuc. Choroba odznacza się drżeniem nóg i rąk, natomiast ze strony przewodu pokarmowego pacjent doznaje mdłości i dochodzi do wymiotów.

Pierwszym możliwym symptomem, który charakteryzuje przewlekłą niewydolność nerek jest chwiejne ciśnienie tętnicze oraz tak zwane zagęszczenie moczu. W przebiegu choroby występuje wzmożone pragnienie i częste oddawanie moczu. Zazwyczaj mamy do czynienia również z nadciśnieniem tętniczym. Im większy choroba uczyniła postęp, tym większe obrazujące to objawy. Często kolejnymi symptomami bywają: świąd skóry, obrzęki kończyn, bolesne skurcze i tak zwany zespół niespokojnych nóg. Choroba dotyka również układu krążenia. Sprawia, że pacjent dostaje zadyszki po wysiłku, zaczyna też mieć bóle głowy, zaburzenia widzenia, które są spowodowane nadciśnieniem tętniczym. Nocą chorzy skarżą się na napady duszności, a pojawiający się dość często ból za mostkiem może świadzyć o zawale serca. Nieustępującymi objawami są czkawka i wymioty. Ból w okolicach lędźwi, ciemnoczerwona barwa moczu, obrzęki pod oczami i podwyższone ciśnienie tętnicze dają znać o ostrym kłębuszkowym zapaleniu nerek.

Niewydolność nerek przyczyny

Ostrą niewydolność nerek powodują:

– krwotok

– hemoliza

– wstrząs urazowy

– wstrząs septyczny

– zatrucie toksynami

źródła zdjęć:

https://s3.party.pl/styl-zycia/zdrowie/choroby/kobieta-w-ciazy-u-lekarza-434783-MT.jpg

https://momlovesbest.com/wp-content/uploads/2018/04/Constipation_During_Pregnancy.jpg

Odchudzanie w ciąży…

Ciążoreksja inaczej pregoreksja to zaburzone odżywianie, które występuje u kobiet w ciąży. Pacjentka z ciążoreksją obawia się, że przybierze na wadze w ciąży, więc robi wszystko żeby do tego nie doprowadzić nie biorąc pod uwagę niebezpieczeństwa utraty bądź tragicznej choroby dziecka. A konsekwencjami anoreksji w ciąży mogą być: upośledzenie fizyczne i umysłowe dziecka lub nawet obumarcie, poronienie płodu.

Istotną cechą progoreksji jest głodzenie się lub prowokowanie wymiotów w ciąży. Pacjentka z pregoreksją nie akceptuje tego, że w ciąży naturalnie zaokrąglają się kształty i przybiera się na wadze. Dąży więc do tego, by nie przytyć, zazwyczaj za wszelką cenę, nie bacząc na konsekwencje dla dziecka.

Ciążoreksja nie jest klasyfikowana jako choroba. Kobiety w ciąży, które się odchudzają lub prowokują wymioty są zazwyczaj uważane za anorektyczki albo bulimiczki. Ale lekarze coraz częściej wprowadzają nazewnictwo pregoreksja ponieważ powiększa się liczba kobiet odchudzających się w ciąży.

Ciążoreksja – przyczyny i czynniki ryzyka

Pregoreksja ma skomplikowane przyczyny. Często powody zakorzenione są w dzieciństwie, kiedy kobieta jest po trudnych przejściach. Wielokrotnie w ciążoreksji podobnie jak w anoreksji w grę wchodzi niskie poczucie własnej wartości. Zwykle traumy z przeszłości uaktywniają się w dorosłym życiu. Wystarczy jeden bodziec (może nim być ciąża), aby choroba ujawniła się. W związku z tym narażone na chorobę są także te kobiety, które nigdy wcześniej nie miały problemów psychicznych z jedzeniem.

Innym aspektem jest wywieranie wpływu mediów, które promują szczupłą figurę nawet u kobiet, które są w ciąży.

 Ciążoreksja – jak się objawia?

– stałe kontrolowanie wagi

– spożywanie niskokalorycznych posiłków, w dodatku w niewielkich ilościach.

– ćwiczenia fizyczne – dość intensywne

– prowokowanie po posiłkach wymiotów, aby pozbyć się jedzenia

Budzące największe obawy jest to, że progorektyczka często używa środków moczopędnych i przeczyszczających, co może spowodować poronienie albo doprowadzić do niedorozwoju fizycznego i psychicznego dziecka.

 Ciążoreksja i jej niebezpieczne konsekwencje:

Ścisła dieta w ciąży niesie z sobą ryzyko zachorowania na nadciśnienie tętnicze, anemię, powoduje wypadanie włosów, a nawet może doprowadzić do depresji. Wymienione niebezpieczne choroby to tylko niektóre, z tych, które mogą się pojawić u cierpiącej na wspomniane wyżej zaburzenie kobiety. Następstwem odchudzania w stanie brzemiennym może też być osteoporoza u przyszłej mamy. Z kolei po porodzie pojawiają się powikłania związane z fizjologicznym karmieniem.

Jednak najgroźniejszy wpływ choroba mamy ma na dziecko. Istnieje możliwość, że urodzi się ono przedwcześnie z niską wagą. Efektem nie jedzenia w ciąży mogą być również zaburzenia w rozwoju fizycznym i upośledzenie umysłowe dziecka. Skrajną konsekwencję stanowi poronienie lub obumarcie płodu.

Ciążoreksja – co robić?

Zważywszy na przyczyny (jeśli występowała trauma w dzieciństwie) ciążoreksji bardzo ważne jest wsparcie rodziny i odpowiednia opieka lekarska. Progorektyczka powinna się zwrócić po pomoc psychiatry i psychologa. Często nie widzi ona jednak takiej potrzeby, bo nie czuje się chora. Dlatego ważna jest współpraca lekarza prowadzącego ciążę z specjalistą psychiatrą.

Jakie jest dzienne zapotrzebowanie energetyczne kobiety w ciąży?

Światowa Organizacja zdrowia przypomina, że kobieta w ciąży ma zapotrzebowanie na dodatkową energię, które wynosi tylko 300 kcal dziennie. Taką wartość energetyczną możemy czerpać ze zjedzenia kanapki z wędliną lub miseczki jogurtu z musli. Pod koniec ciąży kobieta potrzebuje już tylko około 2800- 3000 kcal.

Ciążoreksja – ile można przytyć w trakcie ciąży?

Normą jest, że kobieta przytyje w ciąży 8- 11 kilogramów. Jednak nie ma powodów do niepokoju jeśli kobieta bardzo szczupła z niskim BMI przytyje nawet 16 kilogramów. Kobiety o większej tuszy powinny pamiętać, że ich przyrost masy ciała przed porodem może wskazywać maksymalnie 10 kilogramów więcej.

źródła zdjęć:

• https://dlarodzinki.smcloud.net/t/photos/t/15398/zobacz-co-dokladnie-sklada-sie-na-dodatkowe-kilog_360348.jpg
• http://static2.medforum.pl/cache/logos/ciaza_kobieta_panthermedia_b16270495-W780H600.jpg
• https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-4nTB-NJWd-6HZB_dieta-w-ciazy-zdrowe-przegryzki-nie-pozwola-ci-przytyc-664×442-nocrop.jpg

Witamy,

pragniemy poinformować o nieobecności lek.med. Karoliny Jakubiec-Wiśniewskiej (ginekologia) w dniu 18.06.2018r (poniedziałek).

Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

Menopauza zwana inaczej klimakterium lub przekwitaniem jest to naturalny proces fizjologiczny występujący u każdej kobiety. Następuje między wiekiem rozrodczym a starzeniem się. Jest to pewnego rodzaju przejście z wieku dojrzałego w okres starości.

Menopauza polega na zatrzymaniu cyklu miesiączkowego. Procesu tego najczęściej doświadczają panie w wieku od 45 do 55 lat, jednak może pojawić się zarówno wcześniej, jak i później.

Okres menopauzy możemy podzielić na trzy etapy:

• premenopauzalny – występują zaburzenia w regularności miesiączki,

• okołomenopauzalny – pojawia się ostatnia miesiączka,

• postmenopauzalny – po 12 miesiącach dostatniej miesiączki.

Okres wystąpienia menopauzy zależy od wielu czynników. Przede wszystkim decydują o tym hormony. To estrogeny i progesteron. W okresie rozrodczym produkowane są one równomiernie, za tą równowagę odpowiedzialne są jajniki. Estrogeny w większej ilości produkowane są w okresie płodnym, mają pozytywny wpływ na skórę, kości. Progesteron z kolei odpowiada przede wszystkim za zapłodnienie i okres ciąży, wtedy też zwiększa się jego produkcja. Zmniejszenie wytwarzania tych hormonów płciowych rozpoczyna okres menopauzy, który może trwać rok lub nawet dłużej.

Objawy menopauzy:

uderzenia gorąca (fale gorąca) i zimne dreszcze,

bóle głowy, bóle mięśni,

kołatanie serca,

większa łamliwość kości,

zaburzenia miesiączkowania – krwawienia pojawiają się z różną częstotliwością,

wzrost wagi, bezsenność,

ogólne uczucie zmęczenia,

potliwość.

Objawy natury psychicznej w menopauzie wiążą się z niedoborem estrogenów. Hormony te naturalnie zwiększają działanie serotoniny – odpowiadającej m.in. za nastrój. Charakterystyczne są zmiany nastroju, spadek libido, mniejsza koncentracja, poczucie beznadziejności, drażliwość, bezsenność.

Leczenie menopauzy:

Menopauza nie jest chorobą. Jednak wiele uciążliwych dolegliwości sprawia, że ginekolodzy często wdrażają leczenie w celu złagodzenia objawów.
Najczęściej stosowana jest terapia hormonalna nazywana HTZ (hormonalna terapia zastępcza). Polega ona głównie na przyjmowaniu odpowiednio dobranych dawek estrogenów i progesteronu (w zależności od występujących objawów).

HTZ nie tylko łagodzi objawy menopauzy, lecz także zapobiega poważnym dolegliwościom – obniża poziom “złego” cholesterolu, zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca i niektórych nowotworów. Przeciwdziała również postępowaniu osteoporozy.

W czasie menopauzy dochodzi do zmian w metabolizmie dlatego dieta jest bardzo ważnym aspektem. Należy zadbać o odpowiednio zbilansowane posiłki. Dobrze jest ograniczyć cukry. Najlepiej unikać produktów bogatych w cukry proste a ubogich w błonnik, jak słodycze, wyroby cukiernicze, słodkie napoje. Ważne jest również spożywanie min 4 posiłków dziennie, regularnie. Należy wybierać produkty pełnoziarniste i częściej jeść nabiał.

Specjalizacją, która zajmuje się leczeniem tego schorzenia jest ginekologia. W naszej Przychodni, która znajduje się na ulicy Okulickiego w ramach tej specjalizacji przyjmuje lek. med. Karolina Jakubiec-Wiśniewska. W celu zarejestrowania się do tego lekarza lub innych specjalistów przyjmujących w naszej przychodni mogą Państwo skorzystać z rejestracji online, znajdującej się pod adresem: www.bjmedical.pl/rejestracja

Źródła zdjęć:

http://leczeniepro.pl/menopauza-klimakterium-objawy/

http://www.dzienniklodzki.pl/artykul/3661472,trudny-okres-przekwitania,id,t.html

Endometrioza to choroba dotykająca około 10% kobiet w wieku rozrodczym. W przypadku endometriozy u chorych kobiet można zaobserwować rozrastanie się komórek endometrium poza macicą. Hormony regulujące cykl miesięczny u kobiet oddziałują na ogniska endometriozy. Oddziaływanie to sprawia, że dla komórek endometrium następuje faza wzrostowa, wydzielnicza oraz złuszczania. Następuje gromadzenie krwi, ponieważ nie jest możliwe jej usunięcie. Efektem tego mogą być skrzepy, torbiele oraz przewlekły stan zapalny. Kiedy sytuacja jest poważna, może nastąpić eskalacja zmian endometrialnych, które mogą przybierać postać uporczywego bólu, a w rezultacie, mogą być przyczyną niepłodności.

Przyczyny endometriozy:

Prawidłowe umiejscowienie błony śluzowej zwanej endometrium powinno znajdować się wyłącznie w obrębie jamy macicy, każde odstępstwo jest nieprawidłowością. Naukowcy nie zdołali ustalić jednej bez sprzecznej przyczyny i mechanizmów powstawania endometriozy.

Istnieją trzy teorie na temat występowania zjawiska endometriozy.

Pierwsza z nich zakłada tak zwane “wsteczne miesiączkowanie ” to znaczy przesuwanie się krwi menstruacyjnej przez np. jajowody do jamy otrzewnej. Jest to teoria transplantacji.

Kolejną jest teoria metaplazji, która głosi zdolność przekształcania się pod wpływem różnych czynników niezróżnicowanych komórek, w komórki endometrium. Trzecia z nich komponuje w sobie elementy dwóch wyżej wymienionych i jest nazywana teorią indukcji. Za naczelną przyczynę endometriozy, uważa się wpływ występowania czynników genetycznych oraz funkcjonowania układu immunologicznego, którego niewydolność może mieć znaczący wpływ na powstawanie tej choroby.

Objawy:

Endometrioza często jest trudna do wykrycia przez lekarzy, gdyż zaburzenie to może być podobne w objawach do innych schorzeń ginekologicznych. Kobiety, u których zdiagnozowano endometriozę mogą odczuwać takie dolegliwości, jak: bardziej obfite i dłużej trwające miesiączki, plamienia około miesięczne, silne bóle podbrzusza podczas menstruacji, widoczne ślady krwi w moczu lub w kale, czy też ból odczuwalny podczas wypróżniania się. Bolesność stosunków płciowych może ograniczać także życie seksualne kobiet dotkniętych endometriozą.

Leczenie:

Sposób leczenia endometriozy jest uzależniony od różnych czynników takich jak: stopień zaawansowania choroby oraz wiek pacjentki. Etiologia tego zaburzenia nie jest do końca znana, dlatego też nie można stosować w tym wypadku żadnej profilaktyki. Naukowcy nie znaleźli sposobu całkowitego wyleczenia tej choroby. W przypadku leczenia farmakologicznego stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, preparaty estrogenowo-progestagenowe oraz same preparaty progestagenowe w postaci leków doustnych lub wkładek wewnątrzmacicznych, których celem jest przyniesienie ulgi w bólach. Jeżeli jednak zastosowanie się do powyższych wskazówek leczenia nie przynosi rezultatów, a sytuacja jest poważna, konieczne może być wykonanie laparoskopii diagnostyczno-zabiegowej; podczas tego zabiegu niszczone są ogniska endometriozy i pobierane próbki do badania histopatologicznego. Gdy diagnoza choroby zostaje potwierdzona, stosuje się hormon, który uwalnia gonadotropinę, odpowiadającą za właściwy przebieg cyklu menstruacyjnego. W przypadku kobiet w ciąży chorujących na endometriozę, wprowadza się stymulację jajeczkowania.

Źródła zdjęć:

ttp://zdrowieichoroby.info/endometrioza/

https://portal.abczdrowie.pl/endometrioza-na-czym-polega-choroba

Witamy,

pragniemy poinformować o nieobecności lek.med. Karoliny Jakubiec-Wiśniewskiej (ginekologia) w dniu 26.03.2018r (poniedziałek).

Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

Niepłodność jest to stan, który występuje wówczas, gdy osoba cierpiąca w wyniku niepłodności nie może zajść w ciążę, i kiedy dzieje się to mimo rocznego współżycia seksualnego z występowaniem 3-4 stosunków tygodniowo, podczas których nie stosuje się środków antykoncepcyjnych. Niepłodność dotyczy zarówno mężczyzn jak i kobiet.

Jakie są przyczyny niepłodności?

Częstą przyczyną niepłodności u kobiet może być endometrioza, czyli schorzenie, w którym obecność ognisk endometriozy wywołuje ciągły stan zapalny. Następstwem endometriozy jest utworzenie się wrogiego środowiska. Stan ten niekorzystnie wpływa na gatunek komórki jajowej i gospodarkę hormonalną a także prowadzi do zmniejszenia transportu komórki jajowej i plemników.

Jajowody mogą być mechanicznie uciskane przez zrosty, co prowadzi do ich niedrożności. Endometriozę diagnozuje się u 50-80% kobiet cierpiących na niepłodność. Problemy z niepłodnością u kobiet mogą mieć również podłoże hormonalne. Do problemów hormonalnych wywołujących niepłodność u kobiet należą: zespół policystycznych jajników, zaburzenia owulacji, a nawet niedoczynność tarczycy. Schorzenia tego typu mają wpływ na gospodarkę hormonalną w organizmie kobiety i mogą prowadzić do niepłodności.

Do przyczyn niepłodności u mężczyzn należeć mogą między innymi: silny stres, palenie tytoniu, otyłość, alkohol, zła dieta oraz przyjmowanie niektórych leków. Mężczyźni mający problem z płodnością powinni pamiętać o prawidłowej diecie, zaleca się by była bogata w selen i cynk, gdyż pierwiastki te są potrzebne organizmowi do prawidłowej produkcji plemników. Niepłodność u mężczyzn może być także następstwem chorób przenoszonych drogą płciową. Występowanie bakterii przyczyniających się do chorób wenerycznych, powoduje przyczepianie się ich do powierzchni plemników, co zmniejsza ruchliwość plemników. Może dojść do zakażenia najądrzy, co powoduje zbliznowacenia i ich uszkodzenia. Następnym zagrożeniem jest wystąpienie u mężczyzn choroby dziecięcej- świnki w okresie dojrzewania, może to prowadzić do zniszczenia jąder. Szacuje się, że u około 10% mężczyzn skarżących się na niepłodność występują zaburzenia autoimmunologiczne.

Diagnostyka niepłodności:

Nie ma sensu rozpoczynać diagnostyki niepłodności, przy braku regularnego współżycia czy niedawnym stosowaniu antykoncepcji hormonalnej. Czasem wystarczy trochę cierpliwości i podstawowa wizyta u ginekologa (z badaniem ginekologicznym, USG narządu rodnego, szczególnie jajników). Jeśli jednak, po roku, nadal będą występować problemy z zajściem w ciążę warto rozszerzyć diagnostykę i wykonać badania dodatkowe. Badania istotne w diagnostyce niepłodności:
Histeroskopia, laparoskopia,badania hormonalne, monitorowanie cyklu i owulacji, badanie nasienia

Leczenie niepłodności:

• leczenie farmakologiczne
• leczenie chirurgiczne
• techniki rozrodu wspomaganego medycznie (ART), które można podzielić na:

1.inseminacje domaciczne – polegają na podaniu sondą do jamy macicy zawiesiny plemników (IUI)

2.standardowe zapłodnienie pozaustrojowe i umieszczenie zarodków w macicy (IVF-ET)

3.wstrzykiwanie plemników do wnętrza komórki jajowej – tę metodę leczenia niepłodności stosuje się, gdy występują defekty nasienia i gdy wcześniejsze próby leczenia za pomocą ART zakończyły się niepowodzeniem (ICSI)

Źródła zdjęć:

http://slideplayer.pl/slide/432440/

http://sensimedfamily.co.uk/uslugi/diagnostyka-i-leczenie-nieplodnosci/

http://invitrogmw.pl/nieplodnosc-2/pracownia-andrologiczna/inseminacja-domaciczna-iui/