Kategoria: Blog

Bóle mięśniowe (tzw mialgia) – są to ostre, czasem przewlekłe bóle mięśni. Występują miejscowo (czyli dotyczą jednego mięśnia) lub ogólnie (wówczas dotyczą wielu mięśni).

Charakteryzują się różnym stopniem nasilenia, częstotliwością występowania oraz czasem trwania.

Przyczyną powstania bólów mięśniowych może być np zbyt duży wysiłek, forsujące ćwiczenia, przeciążenie, nadmierne rozciąganie, uraz mechaniczny. Bóle mięśni mogą być również jednym z objawów niedoboru potasu. Często bóle towarzyszą takim chorobom jak grypa oraz infekcjom wirusowym np ospa, różyczka. Bóle mięśni towarzyszom chorobom układu kostno-stawowego.

W przypadku gdy dojdzie do przeciążenia mięśni np podczas ćwiczeń wystarczy dać mięśniom odpocząć natomiast jeśli ból jest przewlekły lub wiąże się z chorobą należy udać się do lekarza.

Generalnie przyczyn bólów mięśniowych jest wiele dlatego objaw ten jest traktowany jako specyficzny.

Bóle mięśniowe można podzielić na:

– pierwotne i wtórne

– ostre i przewlekle (czas trwania bólu)

– miejscowe i ogólne

Objawy świadczące o bólach mięśniowych to np:

• nagłe, bolesne skurcze mięśni, głównie w łydkach, pojawiające się zazwyczaj w nocy

• nagłe stwardnienie mięśnia podczas wytężonego wysiłku fizycznego

• mięśnie twarde w dotyku

• sztywność, bolesność mięśni, występujące z pewnym opóźnieniem (zwykle 1-2 dni później)

• zauważalne drżenia włókien mięśniowych

Jak radzić sobie z bólami mięśniowymi?

Stosowanie leków przeciwbólowych oraz leków obniżających napięcie mięśni a także maści

Wzmacnianie mięśni ćwiczeniami – codzienny spacer, gimnastyka, fitness, jazda na rowerze (Ważne – ćwiczenia należy zaczynać rozgrzewką a kończyć rozciąganiem)

Odpowiednia dieta (spożywanie dużej ilości owoców i warzyw, które dostarczają organizmowi potas i przeciwutleniacze oraz produktów pełnoziarnistych, orzechów, pestek słonecznika i dyni, które zawierają dużo magnezu)

Masaż relaksacyjny

Picie dużej ilości płynów (w czasie ćwiczeń oraz po ich zakończeniu)

Okłady z lodu jeśli ból mięśni jest bardzo dokuczliwy

Fizjoterapia w postaci ciepła, suchego masażu lub kinezyterapii

Dbanie o prawidłową postawę tak, aby żadna grupa mięśni nie była napięta zbyt długo

Korzystanie z różnych technik relaksacyjnych, które pomogą walczyć ze stresem powodującym bóle mięśni

Aromaterapia

Taping (naklejanie plastra)

Źródła zdjęć:                                                                       

http://infozdrowie24.pl/temat/zdrowie/b%C3%B3le+mi%C4%99%C5%9Bniowe+r%C4%85k+i+n%C3%B3g

http://www.uzdrowisko.krakow.pl/oferta/zabiegi/kinezyterapia

https://rehabilitacja.mp.pl/fizykoterapia/leczenie-cieplem/129254,cieplo-terapeutyczne

http://ibeauty.pl/kinesiotaping-plastry-miesnie/

1.Co to są wady zgryzu?

Wady zgryzu to w najprostszych słowach są to anomalie w budowie zgryzu. Mówimy tutaj o nieprawidłowej budowie szczęk a także zaburzeniach w budowie i czynnościach zębów oraz łuków zębowych.

Wady zgryzu mogą być widoczne na zewnątrz (np zmienione rysy twarzy, asymetria, wysunięte zęby itp), oraz mogą negatywnie wpływać na czynności w jamie ustnej (trudności w oddychaniu,jedzeniu czy mówieniu).

Leczeniem wad zgryzu zajmuje się lekarz ortodonta. Leczenie odbywa się za pomocą aparatów stałych i ruchomych. Jednakże obejmuje również: w razie potrzeby usunięcia zębów, szlifowanie zębów, ćwiczenia mięśniowe. Proces eliminowania wad zgryzu jest czasochłonny i może sięgać nawet kilku lat (średnio jest to okres 2-3 lat).

Leczenie ortodontyczne ma na celu przywrócenie normalnego układu i wzajemnej relacji przestrzennej zębów szczęki i żuchwy w prawidłowych kontaktach gryzowych.

Aparat ruchomy   

Aparat stały

2.Jak powstają wady zgryzu:

Wady zgryzu są dziedziczone (np zbyt ciasno ułożone zęby, nietypowy kształt szczęki). Powstają w okresie płodowym.

Mogą być też wady nabyte czyli takie, które dotyczą okresu po urodzeniu (np złe nawyki). Również mogą pojawić się w związku z nieprawidłowościami podczas wymiany zębów mlecznych na stałe.

Ponad 70% wszystkich wad zgryzu ma charakter nabyty i powstaje w ciągu kilku pierwszych lat życia.
Inne przyczyny rozwoju wad zgryzu to m.in:

– ssanie smoczka lub kciuka

– obgryzanie paznokci

– wypychanie języka

– ssanie warg i policzków

– zgrzytanie zębami

– nadgryzanie np ołówków

– nieprawidłowe odkładanie dziecka do snu

– niedobór witaminy D

3.Rodzaje wad zgryzu:

tyłozgryz (dolny łuk zębowy jest cofnięty względem górnego, zęby przednie nie stykają się)
przodozgryz (dolna szczęka zachodzi na górną)
zgryz otwarty (szczeliny między zębowe, zęby nie stykają się)

zgryz krzyżowy (nieprawidłowe ułożenie zębów)

zgryz przewieszony (powierzchnie gryzowe zębów bocznych górnych i dolnych nie zachodzą na siebie prawidłowo, mijają się)

zgryz głęboki (zęby górne zakrywają zęby dolne)

stłoczenie zębów

szpary między zębami

Wady zgryzu to nie tylko problem estetyczny. To również poważny problem zdrowotny. Nieleczone wady zgryzu powodują:

próchnicę zębów,

choroby przyzębia

nieprawidłową pracę stawów skroniowo-żuchwowych

nadmierne napinanie mięśni twarzy,

nieprawidłowe ułożenie szczęki i żuchwy,

problemy z prawidłową mową (np seplenienie).

Źródła zdjęć:

http://www.extradent.eu/baza-wiedzy/aparaty-ortodontyczne-szczegoly/

http://rtg-zebow-bielsko.pl/aparat-ortodontyczny-14-pytan-pacjentow/

http://www.plus-dent.pl/ortodoncja/ortodoncja-wady-zgryzu/

Kamica nerkowa (zwana również kamienicą) to jedna z najczęstszych chorób układu moczowego. Schorzenie to polega na obecności w drogach moczowych lub nerkach złogów (czyli tzw kamieni), które powstają w wyniku wytrącania się substancji chemicznych zawartych w moczu. Prawidłowo substancje te są obecne w moczu w formie rozpuszczonej. Czasem jednak ich stężenie jest zbyt duże i nie dochodzi do ich całkowitego rozpuszczenia. Wówczas początkowo tworzą się drobne kryształki (potocznie „piasek w nerkach”), z czasem łączą się w coraz większe, tworząc wyżej wspomniane złogi.

Problem ten dotyczy najczęściej osób w wieku 30-50 lat, ale oczywiście może pojawić się w każdym wieku (zdarzają się nawet zachorowania u dzieci). Szacuje się, że problem dotyka ok 12 procent mężczyzn i ok 5 procent kobiet.

We wczesnym stadium choroby (gdy złogi są jeszcze mniejsze i przypominają piasek) organizm sam sobie radzi wydalając je bezboleśnie z moczem.

W sytuacji gdy dojdzie do powstania większych złogów konieczne jest podjęcie leczenia farmakologicznego, a nawet operacyjnego.

Wyróżniamy następujące rodzaje kamicy nerkowej: szczawianowa, moczanowa, wapniowa, fosforanowa, cystynowa.

Do powstawania kamicy nerkowej prowadzi wiele nakładających się na siebie czynników.

Po pierwsze schorzenie to jest efektem zaniedbania, które polega na przyjmowaniu zbyt małej ilości płynów. To wiąże się z zagęszczeniem moczu, co powoduje krystalizację obecnych w nim związków.

Również do powstawania kamicy nerkowej przyczyniają się infekcje dróg moczowych, w niektórych przypadkach bakteryjne zakażenie nerek. A także choroba tzw dna moczanowa.

Wady anatomiczne a także u mężczyzn przerost gruczołu krokowego utrudniają odpływ moczu a to powoduje powstawanie kamicy nerkowej.

Przyjmowanie zbyt dużych dawek witaminy D i wapnia oraz niewłaściwa dieta sprzyjają temu schorzeniu.

Kamicy nerkowa objawy:

– silny ból czyli tzw kolka nerkowa

– nudności, wymioty (objawy te towarzyszą często kolce nerkowej)

– częste parcie na pęcherz

– krew w moczu

– niekiedy występuje podwyższona temperatura

Diagnozę kamicy nerkowej należy poprzedzić wykonaniem badań laboratoryjnych m.in są to: badanie ogólne moczu, badanie krwi (kreatynina, fosfor, sód, potas, wapń). A także badaniem USG oraz urografią.

Leczenie kamicy nerkowej zależy od dolegliwości. W przypadku ataku bólowego przy kolce nerkowej zachowawczo stosuje się kodeinę, leki przeciwbólowe i rozkurczowe oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne.

Bardzo ważne jest spożywanie odpowiedniej ilości płynów (ok 2 litrów dziennie) oraz odpowiednia dieta.

W przypadku gdy takie leczenie nie pomaga należy wprowadzić leczenie zabiegowe.

Metody usuwania kamieni nerkowych mogą być następujące:

Litotrypsja – rozbijanie kamieni falami uderzeniowymi generowanymi przez specjalne urządzenie – litotryptor.

Nefrolitotrypsja przezskórna (PCNL) – przeprowadzana jest w znieczuleniu ogólnym aczkolwiek jest to zabieg mało inwazyjny. Do miedniczki nerkowej (przez nieduże nacięcie skóry w okolicy nerki) wprowadza się nefroskop. Daje on możliwość obejrzeć kamień, określić jego położenie i odpowiednimi narzędziami rozdrobnić go, a następnie usunąć.

Ureterorenoskopia (URS) – zabieg również przeprowadzany w znieczuleniu. Do pęcherza (przez cewkę moczową) a następnie moczowodu wprowadza się giętki wziernik(ureteroskop) Przez wziernik można kamień obejrzeć i odpowiednimi narzędziami usunąć w całości lub wcześniej rozdrobnić na mniejsze fragmenty.

Źródła zdjęć:
https://nefrologia.mp.pl/choroby/chorobyudoroslych/51945,kamica-nerkowa
http://poradniarodzinna.eu/Diety-w-kamicy-nerkowej.html
http://patients.uroweb.org/pl/litotrypsja-zewnatrzustrojowa-fala-uderzeniowa-eswl/
http://www.urologiapulawy.pl/informacje-dla-pacjenta/ursl-ureterorenoskopowa-litotrypsja/

Masaż jest jedną z najstarszych naturalnych metod leczniczych.

Wywodzi się z Indii i Chin. Na początku wiązał się z pewnymi rytuałami i religią. Z czasem zaczął być traktowany jako zabieg leczniczy.

Masaż to (w najprostszych słowach) uciskanie poszczególnych tkanek organizmu.

Polega na wykonywaniu odpowiednich ruchów przez palce i dłonie masażysty. Do masażu można także używać odpowiednich aparatów i urządzeń masujących.

Wyróżniamy różne rodzaje masażu.

Między innymi są to:

– masaż klasyczny

                                                                        –  relaksacyjny

– leczniczy

– sportowy

–  antycellulitowy

– drenaż limfatyczny

–  tajski

–  wodny

–  gorącymi kamieniami

–  odchudzający

–  bańką chińską

– masaż Shantala (dla dzieci)

–  stopami

Korzyści z masażu nie są jednoznaczne. Zależą od rodzaju oraz długości jego trwania. Innymi słowy każdy masaż wnosi konkretne zalety do naszego organizmu.

Ogólne zalety płynące z masażu to m.in:

– lepsze samopoczucie

– odprężenie i relaks psychiczny

– pobudzony układ krążenia (przyspieszony przepływ krwi i limfy)

– redukcja cellulitu

– jędrna i sprężysta skóra

– mniejsze dolegliwości bólowe np kręgosłupa

– lepsze działanie układu immunologicznego oraz trawiennego

– większa elastyczność mięśni

Wyróżnia się kilka technik wykonywania masażu. Są to np:

gładzenie inaczej głaskanie, rozciąganie, ugniatanie, uderzanie, wyciskanie.

Różnią się one od siebie w zależności od sposobu wykonania i wpływu na organizm osoby masowanej.

Przed poddaniem się zabiegowi masażu należy bezwzględnie porozmawiać z masażystą i ustalić czy dana technika jest odpowiednia dla potrzeb osoby korzystającej z masażu.

Gładzenie – początkowy i końcowy etap każdego masażu. Dłoń masażysty powinna ściśle przylegać do ciała. Głównym celem tej techniki jest wyciszenie ośrodkowego układu nerwowego.

Rozciąganie – masażysta lekko przyciskając dłoń do ciała przeciąga ją w linii prostej, wzdłuż masowanego odcinka. Technika ta ma dobry wpływ na więzadła, torebki stawowe i stawy.

Ugniatanie – można porównać do wyrabiania ciasta. Polega na chwytaniu jak największego obszaru skóry i pociąganiu go do góry. Technika ta regeneruje mięśnie i dobrze wpływa na uda, pośladki, ramiona.

Uderzanie – stosuje się wówczas gdy ciało jest rozgrzane ugniataniem. Polega na naprzemiennej pracy rąk. Ruchy są niezbyt mocne i rytmiczne. Uderzanie można wykonywać całą dłonią, palcami, krawędziami rąk lub niedomkniętą pięścią.

Wyciskanie – najczęściej stosowane jest w masażu sportowym a także w masażu leczniczym jako drenaż limfatyczny. Dłoń masażysty obejmuje części ciała i ściska. Jeżeli jest to możliwe masażysta chwyta ciało z dwóch stron i uciska na zmianę raz jedną ręka raz drugą. Technika ta początkowo delikatna później wymaga zwiększenia siły.

Pomimo popularności i dużej skuteczności masażu nie każdy może z niego korzystać.

Oto kilka przeciwwskazań do masażu:

Podwyższona temperatura ciała, zapalenie mięśni i stawów, osteoporoza, menstruacja, choroba nowotworowa, choroba zakaźna, choroba wrzodowa, wypryski skórne, świeże rany itp

MASAŻ KAMIENIAMI

DRENAŻ LIMFATYCZNY

MASAŻ SHANTALA

Źródła zdjęć:

http://www.mamywsieci.pl/twoje-dziecko/masa-shantala-dla-niemowl-t-wcze-niak-w-i-dzieci

https://prezentmarzen.com/masaz-goracymi-kamieniami-wroclaw/

http://www.topsuplementy.com/drenaz-limfatyczny-opinie/

Tarczyca 

niewielki, niezbędny do życia organ znajdujący się w przednio-dolnej części szyi. Odpowiada za gospodarkę hormonalną dlatego jest bardzo ważnym elementem naszego organizmu. Głównym zadaniem tarczycy jest produkowanie oraz magazynowanie hormonów TSH, T3(trijodotyronina), T4(tyroksyna), które z krwią są rozprowadzane po całym organizmie i wykorzystywane niemal przez każdą komórkę. Hormony te nasilają metabolizm (aktywność życiową). Tarczyca składa się dwóch płatów i łączącej ich cieśni.

Choroby tarczycy:

Niedoczynność tarczycy jest to niedostateczne wydzielanie hormonów przez tarczycę.

Przyczyn niedoczynności tarczycy może być wiele. Są to m.in. usunięcie gruczołu, niedobór jodu, wrodzone zaburzenia, skutek choroby przysadki mózgowej, działanie niektórych leków.

Charakterystyka niedoczynności: wysuszenie skóry (zwłaszcza na łokciach i kolanach), obrzęki, wzrost masy ciała, zaparcia, osłabienie. Mogą pojawić się objawy depresji, a także pogorszenie sprawności intelektualnej. U osób u których występują choroby układu sercowo-naczyniowego nasilenie objawów niewydolności krążenia.

Leczenie niedoczynności nie jest uciążliwe – polega na zażywaniu hormonów tarczycy lub preparatów jodu jeżeli przyczyną choroby jest niedobór jodu.

Nadczynność tarczycy to sytuacja w której dochodzi do nadmiernego wydzielania hormonów przez tarczycę.

Przyczyny: guzki tarczycy, zapalenie tarczycy, spożywanie nadmiernej ilości jodu np. w suplementach, choroba Gravesa–Basedowa (choroba o podłożu autoimmunologicznym, w której własne przeciwciała pobudzają tarczycę do produkcji hormonów).

Objawy: przerost gruczołu, któremu towarzyszy wytrzeszcz gałek ocznych, uczucie wzmożonego kołatania serca, spadek wagi ciała, drżenie rąk, zwiększona potliwość, gorsza kondycja włosów i paznokci.

Leczenie nadczynności to m.in. leczenie farmakologiczne. Pacjentowi podaje się leki zmniejszające produkcję hormonu tarczycowego. U niektórych pacjentów stosuje się leczenie operacyjne polegające na usunięciu części (lub całości) gruczołu tarczycowego. Można również zastosować terapię radio jodem, polegającą na podaniu substancji radioaktywnej hamującej wydzielanie hormonu tarczycy.

Diagnostyka chorób tarczycy jest bardzo ważna. Polega głównie na:

-rozmowie z lekarzem,

-badaniu fizykalnym

-badaniu laboratoryjnym ( z krwi)

-badaniu obrazowym (USG)

-ewentualnej biopsji

USG tarczycy:

Jest bardzo prostym, szybkim i bezbolesnym badaniem. Pozwala określić rozmiar, kształt, położenie gruczołu. Również pomaga stwierdzić, czy są obecne guzki, torbiele lub inne zmiany tarczycowe. Badanie wykonuje się w pozycji leżącej.

BIOPSJA tarczycy:

Polega na nakłuciu guzka lub zmiany w tarczycy (pod kontrolą USG) i pobraniu materiału do badania. Igła używana do biopsji jest bardzo cienka (ma ok 0,4mm). Badanie nie jest bolesne, aczkolwiek można odczuwać lekki dyskomfort.

Źródła zdjęć:
http://www.mp.pl/pacjent/choroby/78406,niedoczynnosc-tarczycy
http://wizaz.pl/Kobieta/Jak-rozpoznac-zaburzenia-pracy-tarczycy

EKG – Elektrokardiografia

Elektrokardiografia, czyli EKG, jest to nieinwazyjna metoda diagnostyczna stosowana w ocenach pracy serca. Podczas tego zabiegu rejestruje się elektryczną czynność mięśnia sercowego. Aparat EKG utrwala impulsy elektryczne, które powstały w sercu i świadczą o jego pracy. Możliwe to jest dzięki elektrodom zamocowanym do klatki piersiowej badanej osoby. Sygnały z elektrod przetwarzane są przez urządzenie zwane elektrokardiografem, a następnie zapisywane na papierze milimetrowym lub wyświetlane na ekranie.

Badanie EKG pozwala określić rytm i częstość pracy serca, wielkość komór sercowych oraz wykryć ewentualne zniszczenia serca, pogrubienia jego ścian czy nieprawidłowości w ukrwieniu serca.

Jak przebiega badanie EKG w spoczynku.

Pacjent kładzie się na leżance na wznak. Jego skóra zostaje odtłuszczona alkoholem lub żelem do EKG w miejscu przyłożenia elektrod, aby zmniejszyć opór elektryczny między skórą a elektrodami. Następnie lekarz mocuje na skórze klatki piersiowej 6 elektrod o metalowych zakończeniach za pomocą gumowych pasków lub specjalnych “przyssawek”. Całość badania trwa w około 5 minut.

Poprawnej oceny wyniku badania EKG może dokonać kardiolog.

Jakie parametry są oceniane podczas oceny wyniku badania EKG:

• podstawowa częstość pracy serca oraz rodzaj rytmu wiodącego;

• położenie mięśnia sercowego w klatce piersiowej;

• ewentualne pogrubienie ściany mięśnia sercowego;

• ewentualne zniszczenia poszczególnych fragmentów mięśnia sercowego;

• nieprawidłowe ukrwienie mięśnia sercowego;

• ewentualne dodatkowe pobudzenia elektryczne mięśnia sercowego, które mogą prowadzić do zaburzeń rytmu.

Specyficznym rodzajem EKG jest EKG wysiłkowe, zwane inaczej próbą wysiłkową. Wykonuje się je na specjalnej bieżni. Próba rozpoczynana jest od spokojnego marszu. Następnie następuje stopniowe zwiększenie tempa, aż do biegu pod zwiększonym kątem nachylenia. Podczas testu jest dokonywany kilkukrotnie pomiar ciśnienia tętniczego.

Test kontynuowany jest do momentu osiągnięcia docelowego tętna, które jest zależne od wieku pacjenta.

Holter EKG jest urządzeniem które pozwala na rejestrowanie pracy serca w ciągu normalnego trybu dziennego. Dzięki temu rodzajowi badania lekarz ma do dyspozycji większa ilość danych co pozwala na lepszą interpretację wyników i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia.

Temat Holtera EKG oraz próby wysiłkowej zostaną przybliżone w późniejszych artykułach.

Źródła zdjęć:
http://www.imreference.com/cardiology/ekg
http://panel.aspel.com.pl/
https://halomedicals.com/
http://www.aspel.com.pl/

Próchnica to przypadłość, spowodowana głównie przez nieprzestrzeganie zasad higieny jamy ustnej. Może rozwinąć się nawet u niemowląt (mówimy wtedy o próchnicy butelkowej) oraz u młodszych dzieci. Dlatego jeśli dojdzie do zaniedbania zębów mlecznych, dziecko będzie miało olbrzymie problemy z zębami w późniejszym wieku.

Przyczyny próchnicy są w zasadzie trzy: podatność tkanek (dziecko odziedziczyło po rodzicach skłonności do próchnicy), złe nawyki żywieniowe (dużo słodyczy, napoje gazowane, częste sięganie po przekąski) i niedokładna higiena jamy ustnej (złe szczotkowanie a niekiedy nawet brak szczotkowania).

Rozwój próchnicy polega na demineralizacji oraz rozpadzie twardych tkanek zęba. Początkowo pojawiają się na zębie tzw. plamy próchnicowe. Objaw ten nie dotyczy zębiny zęba, ale wyłącznie szkliwa. Jeśli dojdzie do dalszego rozwoju próchnicy plama będzie się powiększać, zmieni zabarwienie, obejmie zębinę a z czasem dotknie również miazgi zęba.

Leczenie próchnicy zależy od stopnia jej zaawansowania. W fazie początkowej gdy mamy do czynienia jedynie z plamami próchnicowymi, wystarczy remineralizacja zębów. W kolejnej fazie (chora jest zębina) konieczne będzie usunięcie ubytku oraz uzupełnienie go za pomocą wypełnienia. W przypadku gdy próchnica obejmie miazgę zęba trzeba przeprowadzić leczenie kanałowe, a w najcięższych przypadkach nawet ekstrakcję.

Zapobieganie próchnicy należy wdrożyć już w czasie ciąży. Bardzo ważna jest właściwa dieta, zawierająca odpowiednią ilość białka, witaminy (szczególnie A, B, C i D) a także składniki mineralne. Istotną rzeczą jest dbanie o zęby od momentu ich pojawienia się. Trzeba zapoznać najmłodsze dzieci ze szczoteczką do zębów i nawykami szczotkowania. Oczywiście równie istotne są regularne wizyty w gabinecie stomatologicznym, wdrażanie zasad higieny jamy ustnej, jak również zasad zdrowego żywienia.

Prawidłowa higiena jamy ustnej:

1.Mycie zębów powinno odbywać się rano i wieczorem oraz w miarę możliwości po każdym posiłku. Bardzo ważna jest prawidłowa technika szczotkowania!

2.Używanie odpowiedniej szczoteczki do zębów (klasycznej jak i elektrycznej). Szczoteczkę (lub wymienną końcówkę w szczoteczce elektrycznej) należy zmieniać co 3-4 miesiące.

3.Dobranie odpowiedniej pasty do zębów przeznaczonej do walki z próchnicą, wybór właściwego produktu podpowie stomatolog.

Źródła zdjęć:

https://artelis.pl/artykuly/41023/5

Wkładka wewnątrzmaciczna, potocznie zwana spiralą jest bardzo popularną metodą antykoncepcji.

Jest skuteczna przez wszystkie dni cyklu i w zależności od rodzaju może służyć od 2 do 5 lat (niekiedy nawet dłużej). Polecana jest paniom, które już rodziły i nie planują szybko dzieci, oraz tym, które nie mogą stosować antykoncepcji doustnej. Skuteczność wkładki mierzona wskaźnikiem Pearla utrzymuje się poniżej 1.

Wyróżniania się dwa rodzaje wkładek – uwalniające miedź oraz hormonalne.

Wkładka (zarówno miedziana jak i hormonalna) ma działanie mechaniczne – ramiona boczne (kształtem przypominające literę T) nie pozwalają na dotarcie plemników do jajowodów. Również wkładka powoduje bardzo delikatny odczyn zapalny, który nie sprzyja plemnikom. Co więcej, wkładka drażni ścianki macicy, a to z kolei zmienia konsystencję śluzu, co niekorzystnie wpływa ewentualną możliwość zapłodnienia.

Nadmienić należy że większość wkładek domacicznych zawiera składnik aktywny, zazwyczaj jest to miedź, ale niekiedy stosuje się również srebro czy cynk. Wkładki zawierające hormon działają poprzez uwalnianie progesteronu, który powoduje zagęszczenie śluzu szyjkowego, dzięki czemu staje się on nieprzepuszczalny dla plemników i utrudnia ich przedostanie się do jajowodów.

Przed podjęciem decyzji o założeniu wkładki, należy zapoznać się z przeciwwskazaniami oraz zaletami i wadami tej formy antykoncepcji oraz udać się na konsultację do ginekologa w celu uzyskania pełnego zakresu informacji.

Przeciwwskazania do założenia wkładki:

1.Ciąża lub jej podejrzenie

2.Wady w budowie macicy, choroby macicy(np.mięśniaki)

3.Anemia,niski poziom hemoglobiny

4.Uczulenie na miedź

5.Nie zaleca się pacjentkom z naturalną skłonnością do poronień

Zalety stosowania wkładki:(m.in)

1.Bardzo skuteczna, przeznaczona do długotrwałego stosowania i odwracalna metoda antykoncepcji

2.Możliwa do stosowania przez kobiety karmiące piersią

3.Wygoda(nie trzeba pamiętać o codziennym stosowaniu zabezpieczenia przed ciążą)

Wady stosowania wkładki:(m.in)

1.Ryzyko wypadnięcia wkładki lub jej przemieszczenia

2.Możliwe obfitsze krwawienia podczas miesiączki(jak również możliwe nasilenie bólu w czasie menstruacji)

3.Częstsze infekcje i stany zapalne dróg rodnych

Założenie wkładki musi poprzedzać rozmowa z lekarzem ginekologiem, wykluczenie ewentualnych przeciwwskazań i badanie ginekologiczne(również usg).

Wkładkę zakłada się w ostatnim dniu krwawienia miesiączkowego(w tym czasie wejście do pochwy jest stosunkowo szerokie, a ponadto drogi rodne są bardziej odporne na zakażenia) poprzez umieszczenie jej w jamie macicy za pomocą specjalnego aplikatora.

Po umieszczeniu wkładki przycina się do odpowiedniej długości wystające w pochwie nitki (są one później dla kobiety wskazówką, że wkładka jest prawidłowo umiejscowiona.)

Na rynku pojawiło się wiele wkładek wewnątrzmacicznych. Do jednych z najlepszych zalicza się wkładkę hormonalną Mirenę oraz bez dodatku hormonu UT 380.

Źródła zdjęć:
T. Opala  T. Olejniczak http://slideplayer.pl/slide/432440/1/
http://sklep.meringer.pl/
https://ktomalek.pl
https://www.ginekolog.net.pl

1. Czym jest atopowe zapalenie skóry oraz co je wywołuje?

Atopowe zapalenie skóry (AZS) nazywane jest także egzemą, skaza białkowa oraz astmą skórną Je to przewlekłe zapalenie skórne. Przebieg choroby ma dwa stadia: wyciszenia oraz aktywności, dlatego często lekarze porównują AZS do astmy. Atopowe zapalenie to alergiczna choroba skóry, jednak trudna do rozpoznania ze względu na dużą ilość chorób alergicznych przebiegających w podobny sposób (suchość, podrażnienie, swędzenie skóry). Najczęściej rozpoznawane jest u dzieci (aż 85% przed ukończeniem 5. rok życia, jednak ujawnić się może przez całe życie. Częściej na tę chorują kobiety, szacuje się, że co piąta osoba na świecie cierpi na AZS.

Trudno dokładnie stwierdzić, co jest przyczyną pojawiania się choroby, nie można również stwierdzić konkretnego czynnika który jest odpowiedzialny za jej powstanie, to sprawa, że AZS jest bardzo trudny do wyleczenia. Stosuje się leczenie objawowe, które jedynie powoduje zmniejszenie “wyciszenie” objawów a nie ich wyleczenie.

Niektóre czynniki mogące nasilić objawy atopowego zapalenia skóry:

• Otoczenie- związki chemiczne oraz zanieczyszczenie powietrza takie jak spaliny, kurz, detergenty czy smog często potęgują objawy

• Stres

• Klimat- dla osoby chorującej na AZS niekorzystne jest przebywanie w obszarach o wysokiej temperaturze, ponieważ powoduje ona wydzielanie potu różnie niska wilgotność oraz częste zmiany pogody mają negatywny wpływ na stan skóry

• Twarda woda

• Alergie- atopowe zapalenie skóry towarzyszy często rożnym alergią m.in pokarmowym. Nasila się także z powodu alergenów w powietrzu

2. AZS a wiek?

Atopowe zapalenie skóry nie obejmuje całego ciała, jedynie niektóre jego obszary, które często zależą od wieku osoby dotkniętej tą chorobą. Objawy, charakter zmian skórnych oraz ich lokalizacja podzielone są umownie na dwie fazy odpowiadające przedziałom wiekowym:

1. Faza – Okres niemowlęcy do ok. 6 miesiąca życia

Skóra dziecka jest bardzo delikatna, nie jest w stanie bronić się przed czynnikami zewnętrznymi. Naskórek noworodków nie jest w pełni rozwinięty natomiast płaszcz hydrolipidowy dopiero się formuje, to powoduje, że bariera ochronna nie jest wystarczająco szczelna. Skóra łatwo ulega podrażnieniom oraz nadmiernemu wysuszeniu.

Niepokojącymi objawami u noworodków jest szorstkość oraz nadżerki na skórze, które występują najczęściej w okolicach twarzy, rozszerzając się na szyję i tułów. Możemy zauważyć liczne strupki oraz gródki na cele dziecka. Przy tego typu objawach towarzyszy świąd co zakłóca sen dziecka.

Objawy często ustępują do 2. roku życia.

2. Faza- Okres młodzieńczy i dorosły

W tym wieku choroba przyjmuje dwie fazy zaostrzenia oraz uśpienia. Skóra jest szorstka, pogrubiona często towarzyszą jej krwiste strupy oraz zapalne nacieki, tym objawom towarzyszy świąd który często powoduje bezsenność i rozdrażnienie. Zmiany występują symetrycznie na twarzy, górnej części pleców, ramion oraz na kończynach rękach, nogach oraz grzbietach dłoni i stóp.

Jeśli egzema występuje u osób z jasną karnacją, chore miejsca najczęściej brązowieją, natomiast przy ciemniejszej skórze dochodzi do zaburzeń naturalnej pigmentacji, co skutkuje przebarwieniami i ogniskami jaśniejszych plam.

3. Objawy

• nasilające się w nocy swędzenie skóry, często mające charakter napadowy

• czerwona, przesuszona często łuszcząca się skóra

• brązowo-szare zmiany na skórze

• gródki zmieniające się w pęcherzyki wypełnione płynem, po pęknięciu których tworzą się nadżerki lub strupy

• nawrót infekcji bakteryjnych

Gdy pojawią się objawy wymiecione wyżej, należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza, by wykluczyć chorobę lub podjąć działania mające na celu jak najszybsze jej leczenie.

4. Leczenie i postępowanie w przypadku AZS

W przypadki atopowego zapalenie skóry nie da się całkowicie wyeliminować choroby. Nie istnieje lek, który byłby w stanie w 100% wyleczyć tę chorobę. AZS jest chorobą, która często jest w stanie uśpienia, choremu znikają objawy i może cieszyć się stabilnym stanem skóry. Należy wtedy jednak pamiętać, że choroba jest jedynie w stanie wyciszenia i w każdym momencie objawy mogą wrócić.

Leczenie polega głównie na skupianiu się na obszarach objętych zapaleniem, złagodzenia objawów takich jak swędzenie oraz rozprzestrzeniania się choroby na inne części ciała.

Osoba dotknięta atopowym zapaleniem skóry często przyjmuje leki alergiczne, jednak podstawą leczenia jest prawidłowa pielęgnacja skóry.

Kremy/balsamy

AZS charakteryzuje się mocnym przesuszeniem skóry dlatego tak ważne jest odpowiednie nawilżanie jej w ciągu dnia. Na rynku dostępnych jest wiele preparatów przeznaczonych dla skóry atopowej. Mają one na celu zapobiegać utracie wody, mocno nawilżyć oraz odbudować barierę hydrolipidową skóry. Skóra dobrze nawilżona jest bardziej odporna na podrażnienia, oraz zmniejsza się uczucie swędzenia. Przy wyborze kremów oraz balsamów, należy zwrócić szczególną uwagę by nie zawierały substancji zapachowych oraz barwników, które często są czynnikami alergennymi mogącymi pogorszyć stan skóry.

Kąpiel

Kolejnym ważnym punktem w pielęgnacji skóry atopowej jest jej oczyszczanie. Osoba dotknięta AZS powinna używać wody w temperaturze ok. 36 stopni oraz stosować balsamy bezpośrednio po kąpieli ponieważ skóra wchłonie wtedy najwięcej emulsji.

Promieniowanie UV

Skóra atopowa jest bardzo wrażliwa na promieniowanie UV co wiąże się z promieniowaniem słonecznym, dlatego bardzo ważne jest dobre chronienie jej przed słońcem.

Dieta

Należy wyeliminować alergeny pokarmowe. Większość lekarzy twierdzi, że kluczem do leczenia AZS jest odpowiednia dieta. Pokarmy, które powodują u nas objawy alergenne nie powinny być podawane częściej niż co 4 dni.

Produkty, które mogą negatywnie wpływać na nasz organizm tzw. alergeny to m.in:

• kawa, herbata, alkohol

• mocno doprawione potrawy

• makarony,chleb

• cukry proste zawarte w słodyczach

• surowe warzywa

Dieta to jednak nie tylko ograniczenie dotyczące spożywanych produktów, niektóre nawyki oraz produkty mogą bardzo poprawić jakość naszej skóry oraz pozytywnie odbić się na samopoczuciu i zdrowiu całego organizmu. Płyny pełnią ważna role w naszym organizmie. Dorosły człowiek powinien pić min 2l wody dziennie. Spowoduje to nawodnienie organizmu oraz nawilżenie skóry, co jest głównym elementem leczenia. Osoby cierpiące na AZS mają często niedobór witaminy (A, D,E), które są odpowiedzialne za nawilżenie (wit. E) oraz odbudowa naskórka (wit.A)

Źródła zdjęć:
http://blog.goodies.pl/atopowe-zapalenie-skory-skuteczny-naturalny-sposob/
http://leczeniepro.pl/atopowe-zapalenie-skory-egzema-atopia/